<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<document>
<s id="1">Dreingirnir halda sær á teiti: Handa hevur ikki staðið grunt.</s>
<s id="2">Tað var Jógvan stolti, skuldi taka salt, hann reiv niður eitt sóttræ, spilti so smørið alt.</s>
<s id="3">Tá mær vildi bleika sorgarbrosið títt - ljósnandi umsíðir – lovað summar nýtt.</s>
<s id="4">Songur tí berst um lond og høv um páskaboðskapin bjarta, fagurt hann ljóðar við opna grøv inn í tað trúgvandi hjarta: «Risin av grøv er frelsari mín, deyði, hvar er nú broddur tín?»</s>
<s id="5">Sigmundur búði Skúvoy á, Tróndur búði við Gøtuvág.</s>
<s id="6">Hjarta mítt tað er bundið við trá og sút og sorg.</s>
<s id="7">Gevið ljóð og lýðið á, leggið væl í minni, meðan eg kvøði um kóparnar í Mikladali á sinni.</s>
<s id="8">Tøknilig og yrkislig útbúgving skal standa øllum í boði, og øll skulu eftir førimuni hava somu atgongd at hægri undirvísing.</s>
<s id="9">Enntá var tað Magnus kongur, sló tá hurð í gátt, tað kom honum síst í hug at siga henni góða nátt.</s>
<s id="10">Bindur upp á Grana bak, so er mær frásagt, tólv gullkistur hvørjumegin klakk.</s>
<s id="11">Øll hava sannan javnrætt til rættvísa og almenna rættarviðgerð fyri óheftum og óvildigum dómstóli, sum skal taka avgerð um rættindi teirra og skyldur, og um øll revsimál, ið verða reist.</s>
<s id="12">Páll hann gisti hjá Ertnabúki, so er sagt ífrá, fisk fekk hann til nátturða og súpan omaná.</s>
<s id="13">Ein dekans svongd yvir Chamberlain kom mót árinum nýtjanhundrað.</s>
<s id="14">Sat tá, óansað av öllum, sum flagsa frá blómu til aðra, duld millum fölnandi blóð, fruktin, sum skapt er til leingi at vara.</s>
<s id="15">Hvar í Páll í túni gongur, reisur ella trummar, gitin man vara fótur hans, hann stóð væl fimtan tummar.</s>
<s id="16">Jákup liggur í díkinum væl upp til hálvar leggir, tekur at banna ryssuni, tó ilt var skap at eggja.</s>
<s id="17">Fimtan eru krambúðirnar, tær eru allar betri, tær eru hjálp hjá mongum manni bæði vár og vetur!" 53.</s>
<s id="18">Teir samlaðu saman sveinar og menn og gingu til strandar allir í senn.</s>
<s id="19">Gleð teg við blóming, við lívið og ljósið tað bjarta; gleð teg, tí nakað tú eigir, gjört til at vara um aldur og ævir; gleð teg, tí ein er, sum lógina gjördi og enn yvir lógini ræður.</s>
<s id="20">Øll hava rætt til frítt og á friðarligan hátt at koma saman og taka seg saman í felagsskapir.</s>
<s id="21">Uppi standa høvur og sporl, bukt á homrum lá.</s>
<s id="22">Tá varð honum dátt við, tí at hann ansaði nú fyrstani eftir, at lykilin var gloymdur eftir, og hann rópaði við sorg og sút: "Í dag verði eg konuleysur!"</s>
<s id="23">Hann reiv av henni stakkin so hennar silkiserk, til hann hevði vunni henni tað syndar neyðsinsverk 7.</s>
<s id="24">Haraldur fór eftir fløskuni, skeinkir honum gløsini trý, flýggjar honum pungin!</s>
<s id="25">Fróir og glaðir sveinar mæltu: Harri, vit skulu fylgja tær, um enn tú fert í frið ella stríð, vit óttast ei bratta brynju. 8.</s>
<s id="26">Enntá var tað Magnus kongur, heim í garðir fór, úti hans sæla dóttir fyri honum stóð 24.</s>
<s id="27">Tú syndarar úr svøvni vek, til tín hvørt hjarta drag.</s>
<s id="28">Peter Hanssen Lund, i otta ár tá John Mikkelsen Færø, honum aftaná í sekstan ár her mundi læra; hann flutti prestasetri til Kirkjuteig.</s>
<s id="29">Tóku tá bæði systkini, sveipaðu í ein dúk; vísir lógu teirra vegir til himnakongsins út.</s>
<s id="30">Kom tá stríð í drottins land, svörð á skjöldum smeldi, risans sonur sigur vann og drottin sjálvan feldi.</s>
<s id="31">Haraldur gekk til hansara song: "Góðan morgun, maður! fyri at tú vart frelstur í gjár, mást tú vera glaður." 90.</s>
<s id="32">Gingu teir til strandar oman, Ríkir menn og restir, lunnar brustu og jørðin skalv: teir drógu knørr úr nesti. 13.</s>
<s id="33">Deyðan hevur sami maður ætlað tær." 94. „Regin, ormsins bróðir, hann mær ráðini ger, tí hann er mín vinmaður í hesari ferð." 95.</s>
<s id="34">Tá íð hann hevði riðið eina so litla leið tá kom honum tað í hug at leggja eld í stein 31.</s>
<s id="35">Allir teir eru á líkan hátt staddir sum eg í vanda.</s>
<s id="36">Hundins synir ið tín faðir vá, tað verður ikki, meðan tú livir, tú sømdir av teim fár." 42.</s>
<s id="37">Tólv gullkistur hvørjumegin tá, síðan setst hann Sjúrður at ríða omaná.</s>
<s id="38">Og Billa og børnini - dæmið sýnti betur enn orð, hvussu tey høvdu tað. »Hm! hm! ja so er, lívið fellur tyngri hjá summum enn øðrum, og tí mugu vit hjálpast at og styðja hvørt annað.</s>
<s id="39">"Eg siti her við mínum pípustokki mínum slíðraknívi, til tess eri eg higar komin til at biðja mær vív.</s>
<s id="40">Lítið ansast besti lutur, hægsti gudur, her av mongum.</s>
<s id="41">Eirikur var á øðrum sinni aftur á bunkan rikin, tá sá hann, at stavnurin á Orminum var tikin. 83.</s>
<s id="42">Ísakur Dyril segði tá fram heldur á válgarsbita: "Hvussu biðilin kemur fram, tað man Drotturin vita!" 41.</s>
<s id="43">Troyttur var hann av longum veg, hevði gingið hart, smakkar aftur á fløskuna, til at styrkja hjartað.</s>
<s id="44">Róðu teir henda bátin fastan fram í hvítan sand, Jákup á Møn hann loftaði sær við fríggjarastavi á land.</s>
<s id="45">Tað oftani er mangt undarligt til í hesari verð, sum eingin kann ætla og ei vita hví at tað so skal verða, at ynskjuni blíð ei vilja útganga sum vit ynskja mest, men heldur sum verst.</s>
<s id="46">I Kirkjubö ein högan veg á skúlanum Sverra gekk, var Föringur likasum tú og eg, men ólika læru fekk.</s>
<s id="47">Av Dione Isaksen.</s>
<s id="48">"Her er roykur og eingin grind, tit skulu hava takk, genturnar á Eysturlandi brenna eftir mær krakk." 113.</s>
<s id="49">Tróndur vendi borgini frá, beint ímót' sum Sigmundur lá.</s>
<s id="50">Hann læt ikki sínar røður falla, tó hann andstrym kendi, ikki var dælt at halda fram, tá íð hann undan vendi.</s>
<s id="51">Tað var tá, sum ofta er enn, neyð í krambúð var, tekur upp klút av bátsmanslørifti, bindur um háls á sær.</s>
<s id="52">Stríðist tú móti konu og børn, so ert tú grískari enn ein bjørn." 25.</s>
<s id="53">Øll hava rætt til vernd av andaligum og evnisligum áhugamálum í sambandi við eitt og hvørt vísindaligt, bókmentaligt ella listarligt verk, sum avvarðandi hevur greitt úr hondum.</s>
<s id="54">Menn og kvinnur, sum eru komin til lógaldur, skulu uttan mun til ættarslag (rasu), tjóðskap ella átrúnað hava rætt at giftast og setast í búgv.</s>
<s id="55">So mikið skal falla og so mikið skal doy', at teir kunnu í fevning taka alla Kallsingsoy.</s>
<s id="56">Far teg aftur, frú Margreta í tína klosturborg, ongari sig tú nunnu frá, so væl ber tú tina sorg! 12.</s>
<s id="57">Stutt eftir hesa søguligu hending heitti aðalstjórnin á øll limalond um at almannakunngera fulla orðaljóðið í yvirlýsingini.</s>
<s id="58">Gevið brøður ljóð og lýðið á!</s>
<s id="59">So ógvuliga aldur har ímillum oyggja fara, nógv livandi tú ferðast sær ímillum sker og tara; og fuglarnir um summartíð við fjørð og sund og bratta líð ta deyðu jørð upplíva.</s>
<s id="60">"Nú hin rádni Mimir, vinur mín, hví ert tú so glaður?</s>
<s id="61">Til tað svaraði Haraldur, sló tað upp í háð: "Mangt man mín sæla dóttir slíkt hava ráð!" 101.</s>
<s id="62">Tólv gullkistur legði hann hvørjuminni klakk, sjálvur settist hann omaná, so er mær frásagt.</s>
<s id="63">Tí er tað, at maðurin ikki skal høgt herska í húsarhaldi men ansa eftir og minnast væl, hví honum er givið valdið; finnur hann tað ikki innanífrá, kunnu Petrus og Paulus minna hann á, eftir hvørjum sum Kristus fortaldi.</s>
<s id="64">Sótu tey syskin tvey í tann grøna lund, Sum fagurt tjald neig úti við Oyrarsund.</s>
<s id="65">"Hoyr tú tað, tú ungi maður, ta bøn veit tú mær, lat meg fáa bjálvan tann, tú hevur í vald hjá tær." 17.</s>
<s id="66">Úlvur reyði úr stavni loypur, nú er stavnur reyður, so fleyt blóð á Orminum, at knørrur síndist reyður. 81.</s>
<s id="67">Eg kann ikki kvøða meir, tí eingin vil meg læra.</s>
<s id="68">Konan gav honum mjólk at drekka, Páll við stampi tekur, lokkar, flugur og húsvætti so tjúkt í stampi rekur.</s>
<s id="69">"Ver vælkomin, Sjúrður, smíðað havi eg svørð, bilar tær hvørki hjarta ei hug' tú verður til víggja før.</s>
<s id="70">Har liggur hond av Háreki og Fríðriks fótur við, hevnt er og hevnt skal verða út í tjúgunda lið.</s>
<s id="71">Títt frættist um hann yvir bylgju.</s>
<s id="72">Hvat er mín dóttir av sóttum sjúk, ella hevur givið upp ond, hví går hon ikki í gildið inn sum onnur liljuvond? 19.</s>
<s id="73">Tí hann hevur svikið í váknagerð, hoyr tú, snari Sjúrður, samlíkt ger hann við teg.</s>
<s id="74">"Er hon so vøn og tekkilig, sum tú sigur frá, hagar streingi eg heiti mítt, tað stendst hvat av, ið má! 24.</s>
<s id="75">Og um eg má vera altíð ung og framsýnt og fremst í viti, eydnan er mær ei minni tung, so sorgarbundin eg siti: ei vón og vit, ei vakurleikin meg troystar.</s>
<s id="76">Sum tú, titt fólk hevur liðið skart, men fosturlandsalskurin brennur; við mannsins lið striðist konan hart, hvar blóðið á vøllunum rennur.</s>
<s id="77">Hann hevði ikki verið av Förjajörð, men so gott hevði hann treysti, at hann tók Norregi inn við svörð, bleiv kongurin ein hin besti.</s>
<s id="78">Tit leggið nú skip frá landi út, árar í hendur taka, laitð ei Ólav sleppa so, fáan hann heldur sín maka ! 37.</s>
<s id="79">11 So sigldi Tróndur Skúvoyarfjør, skútan bognaði sum ein gjør.</s>
<s id="80">Hoyrið dvørg í homrum tala!</s>
<s id="81">Einar stendur í kapparúmi við Tambarboga teir kalla, hvørja ferð pílur at boga dreiv, tá mundi ein maður falla. 64.</s>
<s id="82">Bóndin mælti á rongini – røddin hon var køld -: "Rógvið til lands, eg konuleysur verði í hetta kvøld!" 30.</s>
<s id="83">Ófriður gekk á eystur á strand, manniliga vardu teir tað Buðla kongins land.</s>
<s id="84">Tann Danska flotan við valdum lið, teir tvær ferð mót Sverra sendi; har summir fullu, hann summum gav grið, so hámir teir heim aftur vendi.</s>
<s id="85">Fyri hús og heim, fyri barn og vív og alt, hvat teir heilagt halda, teir fámentu Boara verja sítt lív og føra ei verjuna fjalda, men ein móti tíggju nú árið í ring so væl hava vart seg við blóðrodda sting, tað Albions unglingar galda.</s>
<s id="86">Ei vin í neyð teir gloymdu, æran var teirra mið, og hana so væl teir goymdu alt eftir norðmanna sið.</s>
<s id="87">Árla var um morgunin, roðar fyri sól, bindur upp á Grana bak gullkisturnar tólv.</s>
<s id="88">Tað var hennara svar.</s>
<s id="89">Um einhvör er enn, sum á fund ei flytur, men stirvin og stúrin heima situr av monnum í Føroyum, vit vóna tó tað, at nú líður fram til kláran dag hjá öllum í Føroyum.</s>
<s id="90">Livdu saman í fleiri ár, áttu dóttur væna, skírdu hana Sjóvarmoy, hon settist út at tæna.</s>
<s id="91">Sum abraham gleddist, tá Evu hann sá, so gleðast vi enn um stundir; tí so er nú Guðs alvísa ráð, at vit um kærleiksfundir skulu finna hvørt annað, sveinur og moy, og ganga so fram eftir kærleiksleið um gønar líðir og lundir.</s>
<s id="92">Kópakonan úr Skálavík Við Skálavík í Sandoy er látur, sum eitur í Bláfelliskúti, og um tað er sama søgnin, sum her framman undan er sagt frá.</s>
<s id="93">Til at vita loypur hann av stað.</s>
<s id="94">Tá Danskarnir ráddu í Förjum.</s>
<s id="95">Inn kemur hon reyða toppan, vimpar við sínum veli: "Eymur skalt tú eta tað egg, eg verpi tær í degi," 13.</s>
<s id="96">Eingin kann verða noyddur at vera limur í felag.</s>
<s id="97">Oyggjarnar, no.</s>
<s id="98">Hon fór eftir fløskuni, hartil bar hon drekka, tá ið niður at hjarta kom, tá var kraftin svekkað.</s>