После окончания Государственного педагогического Университета имени Т.Г.Шевченко с 1943 года до 1985 года работал на различных должностях в ДДТ имени.И. Ленин вида деятельности.
Баъд аз хатми Донишгоҳи давлатии омӯзгории Душанбе ба номи Т.Г.Шевченко аз соли 1943 то соли 1985 дар вазифаҳои гуногун дар ДДТ ба номи В.И. Ленин фаъолият намудааст.
В 1953-1980 годы заведовал кафедрой литературы, был избран член-корреспондентом Академии наук Таджикской ССР.
Солҳои 1953-1980 сарвари кафедраи адабиёти тоҷик, узви вобастаи Академияи илмҳои ҶШС Тоҷикистон С.Ш. Табаров буд.
Начал свою творческую деятельность как литературовед и рецензент чем снискал себе научный авторитет на кафедре литературоведения Таджикского национального университета и среди ученых республики.
Мартабаи илмӣ ва фаъолияти адабиётшиносию мунаққидии С.Ш.Табаров боиси густариши беш аз пеш ва эътибори илмию таълимии кафедра гардид. Паҳлӯҳои мухталифи назарӣ ва амалии таърихи адабиёти давраи нави тоҷик дар асару мақолаҳои зиёди илмӣ ва илмию оммавии устод Табаров, мавриди тадқиқи амиқ қарор гирифтаанд.
Научная деятельность в области исследования новейшей истории таджикской литературы и литературные рецензии на новые произведения таджикских литераторов нашли своё освещение в многочисленных научных и научно-популярных публикациях ученого.
Дар давраи мудирии Табаров дар баробари устодони варзида – Шарифҷон Ҳусейнзода, Баҳром Сирус, Муллоҷон Фозилов, Ҳилол Каримов, Воҳид Асрорӣ, Турсунбой Неъматзода насли дигари омӯзгорон чун Саъдулло Асадуллоев, Зоҳир Аҳрорӣ, Асадулло Сӯфизода, Саъдоншо Имронов, Маҳмуд Давлатов, Хайрулло Муҳибов, Собира Аминова ва баъдтар Раҳим Мусулмонқулов, Худойназар Асозода, Абдулҳай Маҳмадаминов, Абдуҷаббор Раҳмонов, Маҳмаисуф Имомов, Абдувалӣ Давронов, Рустам Ваҳҳобов, Равшан Раҳмонӣ ба воя расиданд.
Исследовательский стиль Табарова С. похож на академика в А. Мирзоева А. Мирзоева и профессора Н. Болдирева.
Услуби таҳқиқи Табаров С.Ш. дар пайравӣ ба академик Абдулғанӣ Мирзоев ва профессор А.Н. Болдирев, дақиқкорӣ, ба далелҳо эътибори ҷиддӣ додан ва аз ҳуҷҷатҳо эҳтиёткорона хулоса баровардан мебошад.
По мнению чешского академика Яна Рипка в настоящее время в науке таджикской филологии в лице Табарова С. образовалась школа литературоведов республики, которую успешно продолжают его ученики.
Ба қавли академики чех Ян Рипка, Табаров С.Ш. дар илми филологияи тоҷик мактаби адабиётшиносии пурқуввате ба вуҷуд овардааст, ки онро шогирдонаш бомуваффақият идома медиҳанд.
Года с 1985 Табаров С. является ведущим научным сотрудником отдела современной литературы научным консультантом Института литературы и языка имени Рудаки Академии наук Таджикской ССР, консультант и доцент кафедры новейшей литературы и теории литературы ТНУ.
Аз соли 1985 Сарходими илмии шӯъбаи адабиёти муосири тоҷик, мушовири илмии Пажуҳишгоҳи забон ва адабиёти ба номи Рӯдакии Академияи илмҳои ҶШС Тоҷикистон, дотсент ва мушовири кафедраи назарияи адабиёт ва адабиёти навини форсии тоҷик шуда фаъолият намудааст.
Автор более 850 научных публикаций, в том числе в фундаментальных книг «Пайрав Сулаймонӣ» (1962 издание второе 2013 ), «Жизнь, литература, реализми» ( в пяти томах, 1966-1989 годы), «С. Айни – основатель таджикской советской литературы» (1977), Мунзим, Бехбуди (2002) и др. .[2], Душанбе)
Муаллифи зиёда аз 850 асару таълифоти илмӣ, аз ҷумла дар китобҳои бунёдии «Пайрав Сулаймонӣ» (1962 нашри дувум 2013), «Ҳаёт, адабиёт, реализм» (дар панҷ ҷилд, солҳои 1966-1989), «С. Айнӣ – қофиласолори адабиёти советии тоҷик» (1977), Мунзим, Беҳбудӣ (2002) ва диг. мебошад.[2], Душанбе)
Награды
Мукофот
Три ордена «Знак Почёта», орден «Дружба», медаль «Ветеран труда», Почетные грамоты Президиума Верховного Совета Таджикской ССР.
Бо се ордени «Нишони Фахрӣ», ордени «Дӯстӣ», медали «Ветерани меҳнат», Ифтихорномаи Раёсати Шӯрои Олии ҶШС Тоҷикистон сарфароз гардидааст.
Заслуженный деятель науки Республики Таджикистан (1991).
Арбоби шоистаи илми Ҷумҳурии Тоҷикистон (1991).
Отличник народного образования Республики Таджикистан (1991).
Аълочии маорифи халқи Тоҷикистон (1991).
Доктор и почетный профессор Таджикского национального университета (2001) и Таджикского государственного педагогического университета имени С. Айни (2004). обладатель государственной Премии имени Абӯабдулло Рудаки (2010).
Доктор ва профессори фахрии Донишгоҳи давлатии Тоҷикистон (2001) ва Донишгоҳи давлатии омӯзгории Душанбе ба номи С.Айнӣ (2004). Дорандаи Ҷоизаи давлатии ба номи Абӯабдуллоҳ Рӯдакӣ (2010).
Энсиклопедияи олимони Донишгоҳи миллии Тоҷикистон. – Душанбе, 2008, с.304. (Ученые Таджикского национального университета .Энциклопедия – Душанбе, 2008, с. 304.) ↑ Академик Соҳиб Табаров даргузашт (Скончался академик Сохиб Табаров)
↑ Академияи илмҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон.Ҳайати шахсӣ. – Душанбе: Дониш, 2011. - 216 с. ↑ Академик Соҳиб Табаров даргузашт
Ибодулло Файзуллоев - писатель, журналист, общественный деятель.
Ибодулло Файзуллоев (тахаллус Ибод Файзулло)- нависанда, рӯзноманигор,ходими ҷамъиятӣ, Коркуни хизматнишондодаи маданияти Ҷумҳурии Тоҷикистон.
Член Союза писателей (1974) и журналистов Таджикистана.
Узви Иттифоқи нависандагони (1974) ва журналистони Тоҷикистон.
Ибодулло Файзуллоев родился 12 апреля 1935 года, в посёлке Чоркух, Исфаринского района Сотрудник из семьи.
Ибодулло Файзуллоев12 апрели 1935, деҳаи Чоркӯҳи ноҳияи Исфара ба дунё омадааст. Аз оилаи хизматчӣ. УДТ (1959), Мактаби олии партиявии дар назди КМ КПСС(1977).
УДТ (1959 г.), Высшая партийная школа при партии КМ КПСС (1977).
Корманди р. «Тоҷикистони Советӣ»(1959-1963), муҳаррири р.
Сотрудник газеты «Тоҷикистони Советӣ» (1959-1963), редактор газеты «Комсомоли Тоҷикистон» (1963-1965), секретарь КМ ЛКСМ Таджикистана (1965-1969), заместитель заведующего отделом культуры КМ ПК Таджикистана (1969-1975), редактор газеты «Тоҷикистони Советӣ» (1977-1979), заведующий отделом культуры КМ ПК Таджикистана (1979-1981), в 1981 секретарь ИМ Таджикистана.
«Комсомоли Тоҷикистон» (1963-1965), котиби КМ ЛКСМ Тоҷ. (1965-1969), ҷонишини мудири шӯъбаи маданияти КМ ПК Тоx. (1969-1975), муҳаррири р.«Тоҷикистони Советӣ» (1977-1979), мудири шӯъбаи маданияти КМ ПК Тоҷ.
Редактор газеты «Паёми Душанбе» до конца жизни.
1981 котиби ИН Тоҷ. То охири умр муҳаррири р. «Паёми Душанбе» буд.
Творчество
Эҷодиёт
Его произведения выходят в печать с 1957 года.
Асарҳояш аз с. 1957 чоп мешаванд.
Им были опубликованы книги «Ба сӯйи нур» (1966), «Садоқат» (1967), «Гулхани дӯстӣ» (1969), «Падарон ва фарзандон» (1971), «Дур аз фронт» (1973,) «Остони баланд» (1974), «Қиссаи бешаи сабз» (1977), «Борони баҳор» (1979), «Савганд» (1983), «Қарзи фарзандӣ» (1985), «Кӯҳи панҷум» (1996).
Китобҳояш «Ба сӯйи нур» (1966), «Садоқат» (1967), «Гулхани дӯстӣ» (1969), «Падарон ва фарзандон» (1971), «Дур аз фронт» (1973,) «Остони баланд» (1974), «Қиссаи бешаи сабз» (1977), «Борони баҳор» (1979), «Савганд» (1983), «Қарзи фарзандӣ» (1985), «Кӯҳи панҷум» (1996) ба табъ расиданд, ки очерку ҳикоя ва повестҳои беҳтарини адибро дар бар мегиранд.
Впоследствии его произведения были переведены на русский, украинский, белорусский и узбекский.
Асарҳояш ба русӣ, украинӣ, белорусӣ, ӯзбекӣ тарҷума шудаанд. Осори С. Аҳмад, Г.
Он перевёл работы С. Ахмада, Г. Бакланова, Л. Ленча, С. Зунуновой, И. Ракши, драмы А. Худжаева «Андро и Сандро» на [[таджикский язык]].
Бакланов, Л. Ленч, С. Зунунова, И.
Создавал литературные образы М. Турсунзоды, М. Каноат, Р. Гамзатова, Р. Рождественского, А. Олимxонова, А. Шукӯҳӣ, Ғ.
Ракша, дромҳои А. Хӯҷаев «Андро ва сандро», А. Тарозӣ «Букӯни бобарор»-ро ба тоҷикӣ гардондааст.
Ғулома и других.
Дар офаридани симоҳои адабии М.
Также был заместителем в парламенте.
Турсунзода, М. Қаноат, Р. Ғамзатов, Р.
Депутат парламента было времени на людей.
Рождественский, А. Олимxонов, А. Шукӯҳӣ, Ғ.
Был награждён медалями «За отличную службу в охране границы СССР» и «За доблестный труд.
Ғулом ва диг. маҳорат дошт. Вакили мардумӣ дар парлумони вақт буд. Бо медали «Барои хизмати аъло дар ҳифзи сарҳади СССР» ва «Барои меҳнати шуҷоатнок.
В ознаменование 100-летия со дня рождения Владимира Ильича Ленина», получил Грамоту Президиума Верховного Совета РТ.
Ба муносибати 100-солагии рӯзи таваллуди В. И. Ленин», Ифтихорномаҳои Президиуми Шӯрои Олии ҶТ қадр шудааст.
Неъматзода Амонулло Дата рождения: 5 октября 1935(1935-10-05) Зодгоҳ: . Дата смерти: 6 сентября 2010(2010-09-06) (74 года) Место смерти: Душанбе
Амонуллоҳ Неъматзода Санаи таваллуд: 5 октябр 1935(1935-10-05) Зодгоҳ: Файзобод Санаи марг: 6 сентябр 2010(2010-09-06) (74 сол) Маҳалли марг: Душанбе
Ходжи Амонулло Неъматзода родился 5 октября 1935 в селе Бузургиён (ныне Элок) бывшего района Обигарм.
Амонулло Неъматзода 5 октябри соли 1935 дар деҳаи Бузургиёни собиқ ноҳияи Обигарм таваллуд шудааст. То соли 1983 ба ҳайси корманди оддӣ дар муассисаҳои гуногуни Ҷумҳурии Тоҷикистон фаъолият кардааст.
До 1983 года работал в разных учреждениях в качестве простого сотрудника.
Аз соли 1983 то соли 1989 ба ҳайси имоми панҷвақта дар масҷиди ҷомеи ба номи Шоҳмансури шаҳри Душанбе, аз соли 1989 то соли 1993 имоми панҷвақтаи масҷиди ҷомеи ба номи ҳазрати Мавлоно Яъқуби Чархии ноҳияи Рӯдакӣ ва аз соли 1993 то соли 1996 ба ҳайси хатиби масҷиди ҷомеи мазкур кор кардааст. Аз соли 1996 то соли 1997 ба вазифаи Муфтии Ҷумҳурии Тоҷикистон ва соли 1997 ба вазифаи раиси Маркази исломӣ ва раиси Шӯрои уламои Ҷумҳурии Тоҷикистон интихоб шуд ва то охири умри худ дар ин вазифа кор ва фаъолият кард. Амонуллоҳ Неъматзода узви чандин созмонҳои байналмилалӣ, аз ҷумла узви Шӯрои адёни Иттиҳоди Давлатҳои Мустақил, узви ҷамъияти Даъваи Олами Исломӣ дар Ҷамоҳирии Арабии Либия буд.
С 1983 по 1989 год был имамом мечети района Шохмансур в городе Душанбе, с 1989 по 1993 годы - имам мечети им. Хазрата Мавлоно Яъкуби Чархи района Рудаки.
Хидматҳои Амонуллоҳ Неъматзода ҳамчун сарвари мусулмонони Ҷумҳурии Тоҷикистон дар пешрафти фаъолияти масҷидҳо, пешгирӣ аз ҳар гуна равияҳои тундраву ифротгаро намоён аст.
С 1996-1997 годы – главный муфтий Таджикистана. В 1997 году был избран председателем Исламского центра и Совета улемов РТ. Скончался 6 сентября 2010 года на 75-ом году жизни.
Тӯли солҳои фаъолияти худ номбурда дар интишори таълимоти мазҳаби ҳанафӣ, боло рафтани маърифати исломӣ, инчунин дар мавриди риояи қонунгузории ҷумҳурӣ аз ҷониби мусулмонон ва иттиҳодияҳои динӣ хизматҳои шоён намудааст.
Достижения
мукофот
{{lang-tg|Зебо, Навераевна Валихоҷаев}}а (года.
Зебо Навераевна Валихоҷаева (тав.
1945 г. Самарканд), преподаватель немецкий язык.
1945, ш. Самарқанд), муаллими забони олмонӣ.
«Отличник образования республики казахстан» (1997)
«Аълочии маорифи Тоҷикистон» (1997)
В 1969 году окончила факультет иностранных языков государственного Университета в Самарканде.
Соли 1969 факултети забонҳои хориҷии Донишгоҳи давлатии Самарқандро хатм кардааст.
В 1969-1974 годы преподавателем кафедры государственного Университета по немецкому языку Самарканда, в 1974-1993 преподаватель, старший преподаватель кафедры иностранных языков, 1993– 1996 г. старший преподаватель кафедры государственного педагогического Университета по немецкий язык.
Солҳои 1969–1974 муаллими кафедраи забони олмонии Донишгоҳи давлатии Самарқанд, 1974–1993 муаллим, муаллими калони кафедраи забонҳои хориҷӣ, 1993– 1996 муаллими калони кафедраи забони олмонии Донишгоҳи давлатии омӯзгории ш.
Название в редакции закона Душанбе.
Душанбе ба номи Қ.
В заявлении, 1996-2000 старший преподаватель кафедры иностранных языков Университета славянӣ Таджикистана и России, 2000-2007 немецкий язык, заведующий кафедрой государственного Университета Таджикистана и России славянӣ был настоящим.
Ҷӯраев, 1996–2000 муаллими калони кафедраи забонҳои хориҷии Донишгоҳи славянии Русияву Тоҷикистон, 2000–2007 мудири кафедраи забони олмонии Донишгоҳи славянии Русияву Тоҷикистон мазкур буд.
Автор нескольких методических указаний является обучение на немецком языке.
Муаллифи якчанд дастурҳои методӣ оид ба таълими забони олмонӣ аст.
С знаком «Отличник образования республики Казахстан» (1997) и были награждены почетными грамотами Министерства образования Республики Таджикистан.
Бо нишони сарисинагии «Аълочии маорифи Тоҷикистон» (1997) ва ифтихорномаи Вазорати маорифи Ҷумҳурии Тоҷикистон сарфароз карда шудааст.
Қалаидашт ({{lang-tg|Қалъаидашт}}) — сельский джамоат в Файзабадского района, основано 31 марта 1977 г. Находится в восточной части района, в 18 км от районного центра и в 75 км от Душанбе, дорога Душанбе — Хорог.
Қалаидашт — ҷамоати деҳот дар ноҳияи Файзобод, 31-уми марти соли 1977 таъсис ёфтааст. Дар қисми шарқии ноҳия, 18 км аз маркази ноҳия ва 75 км аз шаҳри Душанбе дар шоҳроҳи Душанбе — Хоруғ воқеъ гардидааст. Масоҳаташ 88,51 км2.
Площадь 88,51 км2.
Аҳолиаш 10948 нафар, тоҷикон.
Население 10 948 человек, таджики.
Аз 1501 хоҷагӣ иборат аст.
Деревни джамоата Калаидашт Файзабадского района Деревня Население Бобои Валӣ 1781 чел. (2012 г.)
Деҳаҳои ҷамоати Қалъаи Дашти ноҳияи Файзобод Деҳа Аҳолӣ Бобои Валӣ 1781 нафар (с.