Osławica – rzeka, lewy dopływ Osławy[2] o długości 18,14 km[3].
Ославиця – ріка, лівий приплив Ослави[1] довжина 18,14 км[1].
Dolina Osławicy oddziela Bieszczady od Beskidu Niskiego, stanowi także granicę Beskidów Lesistych.
Долина Ославиці відокремлює Бещади від Низьких Бескидів, є також кордоном Лісистих Бескидів.
Źródło jest położone ok. 680 m n.p.m., pod przełęczą Przysłup (689 m n.p.m.).
Джерело знаходиться приблизно у 680 м н. р.м., під перевалом Закопане (689 м н. р.м.).
Rzeka płynie na północ, przez miejscowości Osławica i Komańcza, a następnie w Rzepedzi uchodzi do Osławy (ok.
Річка тече на північ, через міста Ославиця і Команча, а потім у Репеді впадає до Ослави (прибл.
415 m n.p.m.).
415 м н. р.м.).
Osławica Rzeka w pobliżu miejscowości Osławica Kontynent Europa Państwo Polska Lokalizacja woj. podkarpackie Rzeka Długość 18,14 km Źródło Miejsce pod przełęczą Przysłup Wysokość 680 m n.p.m. Ujście Recypient Osława Miejsce Rzepedź Wysokość 414,2 m n.p.m.[1] Współrzędne 49°22′36,0″N 22°06′57,9″E/49,376667 22,116083 Położenie na mapie województwa podkarpackiego ujście Położenie na mapie Polski ujście
Ославиця ідентифікатори та зовнішні посилання У проекті OpenStreetMap пошук у Nominatim
Włodzimierz Schmidt (ur. 10 kwietnia 1943 w Poznaniu) – polski szachista, działacz i trener szachowy (FIDE Senior Trainer od 2004), arcymistrz od 1976 roku.
Влодзімєж Шмідт ({{lang-pl|Włodzimierz Schmidt}}, 10 квітня 1943 в Познані) – видатний польський шахіст, гросмейстер з 1976 (перший серед шахістів ПНР), багаторазовий чемпіон країни, шаховий діяч і тренер (FIDE Senior Trainer з 2004).
Poznał szachy w wieku dziewięciu lat, dwa lata później podjął treningi w poznańskim klubie "Ogniwo".
Навчився грі в шахи в віці 9 років, в середині 50-х долучився до занять у познанському шаховому клубі "Огниво" ({{lang-pl|Ogniwo}}).
W latach 1957–1960 w czterech występach w finałach mistrzostw Polski juniorów zdobył dwa tytuły mistrza i jeden wicemistrza kraju.
У 1957–1960 здобув два титули Чемпіона Польщі серед юніорів і одного разу срібну нагороду.
W 1962 r. udanie zadebiutował w finale indywidualnych mistrzostw Polski, zajmując trzecie miejsce.
В віці 19 років посів третю сходинку дорослої першості 1962.
Na kilka lat ograniczył udział w rozgrywkach szachowych, więcej uwagi poświęcając studiom na wydziale elektrycznym Politechniki Poznańskiej.
Наступні кілька років присвятив навчанню на відділі електрики Познанського політехнічного інституту.
W 1966 r. ponownie awansował do finału mistrzostw Polski i przez następne trzydzieści lat był stałym uczestnikiem tych rozgrywek.
З 1966 і наступні 30 років регулярно брав участь у шахових чемпіонатах Польщі.
Spośród rekordowej liczby dwudziestu ośmiu występów, niemal we wszystkich odgrywał pierwszoplanową rolę, zdobywając łącznie 15 medali: 7 złotych (1971, 1974, 1975, 1981, 1988, 1990, 1994), 2 srebrne (1977, 1980) oraz 6 brązowych (1962, 1967, 1968, 1970, 1976, 1978).
Майже щоразу був претендентом на перемогу, здобув 15 нагород: 7 золотих (1971, 1974, 1975, 1981, 1988, 1990, 1994), 2 срібні (1977, 1980), 6 бронзових (1962, 1967, 1968, 1970, 1976, 1978).
Po raz ostatni zwyciężył w finałowym turnieju trzydzieści dwa lata po swoim debiucie. Jest również siedemnastokrotnym medalistą drużynowych mistrzostw Polski, w tym siedmiokrotnie złotym (1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1979, 1981).
З регулярних виступів на командних чемпіонатах країни привіз 17 медалей, з них сім золотих: у 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1979, 1981.
Wielokrotnie reprezentował Polskę w rozgrywkach drużynowych, m.in.:
На міжнародній арені представляв Польщу на студентських командних чемпіонатах світу 1962-1964. Досягнення з національною командою:
czternastokrotnie na olimpiadach szachowych (w latach 1962, 1964, 1968, 1970, 1972, 1974, 1978, 1980, 1982, 1984, 1986, 1988, 1990, 1994)[1], trzykrotnie na drużynowych mistrzostwach Europy (w latach 1973, 1989, 1992)[2], trzykrotnie na drużynowych mistrzostwach świata studentów (w latach 1962, 1963, 1964)[3], na turnieju o Puchar Nordycki (Nordic Cup) (w roku 1989); medalista: wspólnie z drużyną – brązowy (1989)[4].
14 виступів на oшахових олімпіадах (у 1962, 1964, 1968, 1970, 1972, 1974, 1978, 1980, 1982, 1984, 1986, 1988, 1990, 1994); тричі на командних чемпіонатах Європи (1973, 1989, 1992), trzykrotnie na drużynowych mistrzostwach świata studentów (w latach 1962, 1963, 1964), na turnieju o Puchar Nordycki (Nordic Cup) (w roku 1989); medalista: wspólnie z drużyną – brązowy (1989).
Radosław Wojtaszek (ur. 13 stycznia 1987 w Elblągu)[1] – polski szachista, arcymistrz od 2005 roku.
Радослав Войташек {{lang-pl|Radosław Wojtaszek}}, 13 січня 1987 w Elblągu) – polski szachista, arcymistrz od 2005 roku.
Poznał szachy w wieku czterech lat.
Шаховий вундеркінд, Радослав за шахівницею з чотирьох років.
Mając sześć lat zdobył swój pierwszy tytuł mistrza Polski.
У 1993 був чемпіоном Польщі серед дошкільнят, загалом виграв 10 юніорських першостей країни.
Od tego czasu był wielokrotnym medalistą mistrzostw Polski i reprezentantem kraju w mistrzostwach świata i Europy juniorów w różnych grupach wiekowych.
Серед ранніх виступів варті згадки бронза 2002 року в чемпіонаті Європи серед юніорів до 16, срібло наступного року в юніорській першості до 18 (слідом за Матеушем Бартелем, Будва 2003).
W 2002 roku zdobył brązowy medal na mistrzostwach Europy juniorów do lat 16, zaś w kolejnym – srebrny medal w kategorii do lat 18 (Budva 2003). W tym samym roku zdobył w Balatonlelle dwa medale na drużynowych mistrzostwach Europy do lat 18 (srebrny wraz z drużyną oraz złoty za indywidualny wynik na II szachownicy).
У тому ж 2003, маючи 16 років, у командному чемпіонаті Європи серед юніорів до 18 став срібним призером і в командному заліку, і в індивідуальному (на II шахівниці). 2000 року грав на юніорській олімпіаді в Артеку (ІІ шахівниця, 6½ в 9 партіях).
W obfitującym w sukcesy 2004 roku zdobył tytuły mistrza świata i mistrza Europy w kategorii do 18 lat.
2004 здобув золоті нагороди одночасно двох найпрестижніших юніорських чемпіонатів: Європи та світу.
Trzykrotnie zwyciężał w mistrzostwach Polski do 20 lat (2002, 2004, 2005).
2006 здобув срібло національного чемпіонату серед студентів.
Wielokrotnie startował w finałach indywidualnych mistrzostw Polski, zdobywając 7 medali: dwa złote (2005, 2014), dwa srebrne (2009, 2010) oraz trzy brązowe (2006, 2008, 2011).
На січень 2016 здобув у 9-ти головних змаганнях країни 7 нагород: двічі золото (2005, 2014), двічі фінішував другим (2009, 2010) три рази виграв бронзу (2006, 2008, 2011). Чемпіон Польщі у швидких (2014) та блискавичних шахах (2006). Також чемпіон країни у командних змаганнях (2015) на першій шахівниці клубу {{lang-pl|WASKO HetMaN Katowice}}.
Na przełomie 2007 i 2008 r. podzielił I m. w Sztokholmie (turniej Rilton Cup, wspólnie z m.in. Pią Cramling, Tomi Nybackiem i Vasiliosem Kotroniasem i Jewgienijem Agrestem). Pod koniec 2008 r. zdobył w Warszawie tytuł mistrza Europy w szachach szybkich[3], natomiast na przełomie 2008 i 2009 r. ponownie podzielił I m. (wspólnie z Sebastianem Bognerem) w kolejnym turnieju Rilton Cup w Sztokholmie. W 2009 r. podzielił II m. (za Borysem Graczewem, wspólnie z Michaelem Roizem) w Lublinie oraz zwyciężył w rozegranym w Warszawie memoriale Mieczysława Najdorfa.
Основні звитяги в міжнародних турнірах: перемога 2005 року на Краковії; 2006 поділене з Петером Гансом Нільсеном перше місце в Салоніках; взимку 2007-2008 в Стокгольмі (турнір Rilton Cup) розділив перемогу з Пією Крамлінг, Томі Нюбаком, Васіліосом Котроніасом і Євгенієм Агрестом); взимку 200-2009 повторив досягнення на Rilton Cup у Стокгольмі; 2009 В Варшаві виграв Меморіал Мічеслава Найдорфа; 2010 на V Міжнародному турнірі шахового клубу „Polonia” святкував перемогу разом із Бартломеєм Мацеєю у Вроцлаві; того ж року поділив з Лораном Фрессіне) перший приз на Torneo Internacional A.D.San Juan в Памплоні; 2011 переможець Меморіалу Гьорги Маркса в угорському Пакші; 2013 виграв Christmas Open у Цюрихі.
Oprócz tego odniósł samodzielne zwycięstwo w memoriale György Marxa w Paksie[4] oraz wystąpił w turnieju o Puchar Świata, w I rundzie pokonując Armana Paszikjana, ale w II przegrywając z Baadurem Dżobawą[5]. Zdobył również (w Warszawie) brązowy medal mistrzostw Europy w szachach błyskawicznych[6]. W 2013 r. wystąpił w rozegranym w Tromsø turnieju o Puchar Świata, w I rundzie przegrywając z Alexandrem Fierem[7], zdobył w Rodos Klubowy Puchar Europy (w barwach czeskiego zespołu G-Team Novy Bor)[8] oraz zwyciężył w turnieju Christmas Open w Zurychu[9].
2014 переможець Hilton Basel Chess Festival у Базелі та володар II місця (за Максимом Ваш'є-Лагравом) у Білі.
Wielokrotnie reprezentował Polskę w rozgrywkach drużynowych, m.in. pięciokrotnie na olimpiadach szachowych (w latach 2006, 2008, 2010, 2012, 2014), w 2012 r. zdobywając srebrny medal za indywidualny wynik na I szachownicy[12] oraz czterokrotnie na drużynowych mistrzostwach Europy (w latach 2005, 2007, 2009, 2011)[13].
За збірну Польщі виступив на Олімпіадах: 2006 в Турині на V шахівниці (9 пунктів з 11 партій); 2008 в Дрездені- ІІІ шахівниця (7/10); 2010 в Ханти-Мансійську грав на першій шахівниці (6/9); 2012 на стамбульській олімпіаді показав другий результат серед лідерів команд (7½/10); 2014 у Тромсе п'ять із дев'яти- знову на першій шахівниці.
Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze osiągnął 1 listopada 2015 r., z wynikiem 2748 punktów zajmował wówczas 16 miejsce na światowej liście FIDE, jednocześnie zajmując 1. miejsce wśród polskich szachistów[14].
За версією ФІДЕ він- найсильніший польський шахіст усіх часів. З 2010 він залишається єдиним шахістом Польщі з рейтингом понад 2700. Найвищого рейтингу (станом на січень 2016) досяг у червні 2015- 2749 пунктів.
W październiku 2008 r. został pierwszym polskim szachistą, który znalazł się wśród współpracowników mistrza świata podczas meczu o mistrzostwo świata.
Пан Радослав став першим поляком-секундантом у матчі за звання чемпіона світу у жовтні 2008.
Do swojego zespołu zaprosił go wówczas Viswanathan Anand, który kilkakrotnie spotkał Wojtaszka w czasie meczów w niemieckiej Bundeslidze[15]. Również w kolejnym meczu o mistrzostwo świata, w 2010 r. w Sofii, znalazł się w zespole Viswanathana Ananda[16].
До своєї команди його тоді запросив Вішванатан Ананд, з яким вони познайомились в матчах шахової Бундесліги.
Pełnił także rolę sekundanta Ananda w rozegranym w 2012 r. meczu z Borysem Gelfandem oraz w dwóch meczach z Magnusem Carlsenem (2013, 2014).
Ця співпраця продовжилася під час наступних матчів Ананда (2010, 2012, 2013, 2014).
W styczniu 2015 r. pokonał mistrza świata Norwega Magnusa Carlsena w 3. rundzie turnieju Tata Steel Masters w Wijk aan Zee[17][18].
Войташек переміг чемпіона світу норвежця Магнуса Карлсена в 3-му раунді турніру Tata Steel Masters (у січні 2015, Вейк-ан-Зее).
W powojennej historii polskich szachów zdarzenie takie (zwycięstwo nad aktualnym mistrzem świata) miało miejsce po raz pierwszy[19][20].
В повоєнній історії польських шахів така звитяга сталася вперше.
Individual Calculations: Wojtaszek, Radoslaw (ang.)
Individual Calculations: Wojtaszek, Radoslaw
Radosław Wojtaszek – wybrane partie szachowe (ang.) Radosław Wojtaszek – karta na stronie FIDE (ang.) Biogram Radosława Wojtaszka w Encyklopedii Szachy w Polsce
Radosław Wojtaszek – вибрані партії Radosław Wojtaszek – картка на сайті ФІДЕ Біографія в енциклопедії Szachy w Polsce
Józef Gromek (ur. 20 kwietnia 1931 w Częstocicach, zm. 19 kwietnia 1985) – polski szachista.
Юзеф Громек ({{lang-pl|Józef Gromek}}, 20 квітня 1931, Честоціце, нині район Острівця-Свентокшиського– 19 квітня 1985, Стара Весь, Підкарпаття)– польський шахіст.
Studiował filozofię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
Вивчав філософію в Католицькому університеті Любліна.
W latach 1954–1970 siedmiokrotnie awansował do finałów mistrzostw Polski.
У 1954–1970 сім разів змагався за першість у фінальних частинах чемпіонатів Польщі з шахів.
W 1955 r. we Wrocławiu zdobył tytuł mistrza kraju.
1955 у Вроцлаві здобув титул чемпіона країни.
Bliski powtórzenia tego sukcesu był w 1959 r., dzieląc pierwsze miejsce w finale rozegranym w Łodzi (wspólnie ze Stefanem Witkowskim, jednak dogrywkę o mistrzowski tytuł przegrał i ostatecznie zdobył srebrny medal. Reprezentował Polskę na olimpiadzie szachowej w Moskwie w 1956 r., uzyskując na czwartej szachownicy 8 pkt w 14 partiach[1].
Був близьким до повторення успіху в чемпіонаті 1959, набравши однакову зі Стефаном Вітковським кількість очок у турнірі, однак, програвши йому додатковий матч, отримав срібну нагороду змагання. Брав участь у шаховій олімпіаді в складі польської збірної в Москві у 1956 році, набрав 8 пунктів у 14 партіях, граючи на четвертій шахівниці.
Na przełomie 1962 i 1963 roku zwyciężył w kołowym turnieju w Lublinie, wyprzedzając m.in. Kazimierza Platera i Bogdana Śliwę[2].
Переміг також на межі 1962 і 1963 років у люблінському, серед суперників були, зокрема, польські майстри й чемпіони Казімєж Плятер та Богдан Слива.
Lubił ostre, kombinacyjne szachy, był mistrzem gry błyskawicznej.
Юзеф Громек полюбляв гострі комбінаційні партії, був чемпіоном зі швидких шахів.
Zmarł na atak serca podczas partii szachów.
Помер від серцевого нападу під час шахової партії.
Według retrospektywnego systemu Chessmetrics, najwyżej sklasyfikowany był w styczniu 1956 r., zajmował wówczas 143. miejsce na świecie[3].
Сервіс історичної шахової статистики Chessmetrics показує як найвище досягнення пана Громека 2508 пунктів elo станом на січень 1956, 143 позиція світового шахового рейтингу.
Józef Gromek – wybrane partie szachowe (ang.)
Józef Gromek – вибрані шахові партії
Stefan Witkowski (ur. 27 września 1931 w Łodzi, zm. 24 października 2007 w Warszawie) – polski szachista, dziennikarz, sędzia i działacz szachowy.
Стефан Вітковський ({{lang-pl|Stefan Witkowski}}, 27 вересня 1931, Лодзь- 24 жовтня 2007, Варшава) – польський шахіст, журналіст, суддя та шаховий діяч.
Jako młodzieniec Witkowski zwrócił na siebie uwagę Kazimierza Makarczyka, z którym dwukrotnie udało mu się wygrać w symultanach rozgrywanych przez Makarczyka z młodymi łódzkimi szachistami.
Як юніор Стефан звернув на себе увагу Казиміра Макарчика, якого двічі обіграв у сеансах одночасної гри, що той проводив із молодими шахістами Лодзю.
Wkrótce Witkowski awansował do krajowej czołówki, w której zagościł na wiele lat.
Досить швидко Вітковський увійшов до когорти лідерів польських шахів.
W latach 1951–1979 osiemnastokrotnie występował w finałach mistrzostw Polski.
У 1951–1979 він вісімнадцять разів виступив у чемпіонатах країни.
W 1954 r. w Łodzi podzielił I miejsce (wspólnie z Bogdanem Śliwą, jednak dogrywkę przegrał i zdobył srebrny medal.
В "домашній" для себе першості 1954 набрав однакову з Богданом Сливою кількість очок, однак, програвши додатковий матч посів друге місце.