Глизе 815 двојна ѕвезда со местоположба во соѕвездието Лебед .
Gliese 815 é uma estrela binária na direção da constelação do Cisne.
Парот е на растојание од 49,3 светлосни години од Сонцето.
Fica há 49,3 anos-luz do Sol.
Двете ѕвезди кои го сочинуваат системот се помали од Сонцето и се многу блиску една до друга.
As duas estrelas que compõe o sistema são menores que o Sol, e estão muito perto uma da outra.
Во нивниот перихел тие се на исто растојание како она меѓу Јупитер и Сонцето.
Em seu periélio, elas ficam praticamente na mesmo distância entre Júpiter e o Sol.
На тој начин, дури иако ѕвездите се мали, заедно со другата ѕвезда за нас ќе бидат посјајни и од полна Месечина.[1]
Desse modo, mesmo as estrelas sendo pequenas, de uma estrela, a outra seria mais visível que a lua Cheia para nós.[1]
Компонента А на системот е еруптивна променлива ѕвезда, исто така позната како ѕвезда од типот на УВ Кит.
O Componente A do sistema é uma estrela variável eruptiva, também chamadas de estrelas tipo UV Ceti.
Глизе 815 е една од првите две познати ѕвезди од овој вид спомнати во еден труд од 1924 година [1] .
Gliese 815 está entre as duas primeiras estrelas conhecidas desse tipo, num estudo realizado em 1924.[2].
Управната зградата на Банко Боависта - еден од најзначајните проекти на Оскар Нимаер во Рио де Жанеиро.
O edifício sede do Banco Boavista é um dos mais significativos projetos de Oscar Niemeyer no Rio de Janeiro.
Дизајнирана во 1946 година, вклучувало структурни наводи на инженерот Жоаким Кардозо.
Projetado em 1946, contou com cálculo estrutural do engenheiro Joaquim Cardozo.
Отворена била во 1948 година.[1]
Foi inaugurado em 1948.[1]
Почитувајќи ја сончевата инциденца, предната фасада изненадува со закривената завеса од стаклени тули, помеѓу влезот, што ја осветлува внатрешноста на зградата.
Respeitando a incidência solar, a fachada frontal surpreende pela cortina curvilínea de tijolos de vidro, entre pilotis, que ilumina o interior do edifício.
Западната фасада има дрвен сонцо-прекршувач што може да се прилагоди според потребите и северната фасада има хоризонтални бетонски брисети, слични на оние од седиштето на Министерството на образование и здравство.
A fachada oeste, possui brise-soleil de madeira regulável de acordo com a necessidade e a fachada norte possui brises horizontais em concreto, similares aos da sede do MEC.
На фасадата има мозаичен панел, од Пауло Вернек и внатре „Првата маса во Бразил“, платно од Портинари, насликано во годината кога била инаугурирана зградата.
Na fachada há um painel em mosaico, de Paulo Werneck e no interior "A primeira missa no Brasil", tela de Portinari, pintada no ano da inauguração do edifício.
Зградата била наведена од ИНЕПАЦ во 1992 година.[1]
O prédio foi tombado pelo INEPAC em 1992.[1]
Поврзано
Ver também
Оскар Нимаер Жоаким Кардозо
Oscar Niemeyer Joaquim Cardozo
Младите плодни тела имаат убава, темноцрвено-кафеава до виолетово-кафеава шапка, која подоцна донекаде избледува, а потоа често има само облачно портокалово-кафеава боја кога е суво. Кожата на шапката е досадна кога е сува и се чувствува малку восочна, кога е влажна, станува малку мрсна и сјајна. Работ е мазен и остар кога е млад и жлебен кога е стар, но не или едвај полесен од центарот.
Lactarius badiosanguineus é um fungo que pertence ao gênero de cogumelos Lactarius na ordem Russulales.
Млечната шапка има слаб, малку овошен мирис или мирис кој потсетува на Дабова млечка.[2][3][4] Екологија Lactarius badiosanguineus е микоризална габа која е повеќе или помалку строго поврзана со смрека. Меѓутоа, во поединечни случаи, може да формира и симбиотско партнерство со камени борови и ариши и, според Хајлман-Клаузен, исто така со елки. Lactarius badiosanguineus се среќава во шуми со смрека-букови и ела богати со тревки, како и во шуми од смрека на повеќе или помалку варовнички и хранливи и сиромашни почви со азот.
Encontrado na França, foi descrito cientificamente por Henri Romagnesi e Robert Kühner em 1954.[1]
Список на видови Млечки(печурки)
Lista de espécies de Lactarius
OCLC 181441359. ↑ Keller, Jean; Brunelli, François; Waters, Virginia L.; Waters, James F. (2005). Russulaceae : Milchlinge, Täublinge : 218 beschriebene Arten mit Mikrozeichnungen und Farbfotos. Luzern: Verlag Mykologia.
Referências ↑ «Lactarius badiosanguineus Kühner & Romagn.
OCLC 40692593. ↑ Krieglsteiner, German J.; Winterhoff, Wulfhard; Kaiser, Armin; Gminder, Andreas (2000). Ständerpilze: Leisten-, Keulen-, Korallen- und Stoppelpilze, Bauchpilze, Röhrlings- und Täublingsartige. Stuttgart (Hohenheim): Ulmer.
1954» (em inglês). mycobank.org.
OCLC 174420459. ↑ Bräunig, Markus; Steffan, Rüdiger (2011-11-29). „Doppelte Virtualisierung am Beispiel einer Datenbank-Cluster-Konfiguration für den Aufbau von Testumgebungen“. Datenbank-Spektrum. 12 (1): 51–57. doi:10.1007/s13222-011-0073-3.
Consultado em 12 de julho de 2012 A referência emprega parâmetros obsoletos |lingua3= (ajuda)
Надворешни врски
Ligações externas
Lactarius brunneoviolaceus Lactarius brunneoviolaceus е габа која припаѓа на родот на печурки Млечки(печурки) од редот Russulales. Пронајдена во Европа, научно била опишана од научникот M.P. Christ во 1941 година.[1] Опис Макроскопски карактеристики Шапката е широка 2-4,5 см и е рамно заоблена кога е млада, подоцна се шири рамно и повеќе или помалку вдлабната во староста. Мазниот раб на шапката, кој има бушава коса барем кога е млад, е закривен долго време, а центарот на шапката често има мала, зашилена грпка.
Lactarius brunneoviolaceus é um fungo que pertence ao gênero de cogumelos Lactarius na ordem Russulales.
Прилично реткото, водено-бело млеко има вкус на кедрово масло. Во почетокот е повеќе или помалку благ, но по некое време станува остар и по неколку минути се обојува виолетово.[2][3] Распространетост и екологија Lactarius brunneoviolaceus е микоризна габа на различни џуџести врби како што се Salix herbacea, Salix retusa и Salix reticulata. Вообичаено во август, плодните тела изгледаат осамени до здружени, понекогаш дури и малку збиени, во алпски или арктичките џуџести грмушки.
Encontrado na Europa, foi descrito cientificamente por M. P. Christ. em 1941.[1]
Referências Наводи ↑ „Lactarius brunneoviolaceus M.P. Christ. 1941“. mycobank.org. Посетено на 18 de setembro de 2011.
Referências ↑ «Lactarius brunneoviolaceus M.P. Christ.
Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help) ↑ Verbeken, Annemieke; Vesterholt, Jan (1998). The genus Lactarius. [Greve, Denmark]: The Danish Mycological Society.
1941» (em inglês). mycobank.org.
OCLC 40692593. ↑ Keller, Jean; Brunelli, François; Waters, Virginia L.; Waters, James F. (2005). Russulaceae : Milchlinge, Täublinge : 218 beschriebene Arten mit Mikrozeichnungen und Farbfotos. Luzern: Verlag Mykologia.
Consultado em 18 de setembro de 2011 A referência emprega parâmetros obsoletos |lingua2= (ajuda)
Ото Филип Браун Лични податоци Роден(а) 13 Дескември, 1798 Касел, Ландгравијат на Хесен-Касел (денешна Германија) Починал(а) 24 Јули, 1869 Бад Вилдунген, Касел Otto Philipp Braun Otto Philipp Braun Nascimento 13 de dezembro de 1798 Cassel, Hesse, Alemanha Morte 24 de julho de 1869 (70 anos) Cassel, Hesse, Alemanha Sepultamento Kassel Nacionalidade alemão Cidadania Alemanha, Bolívia Ocupação militar [edite no Wikidata]
Otto Philipp Braun Otto Philipp Braun Nascimento 13 de dezembro de 1798 Cassel, Hesse, Alemanha Morte 24 de julho de 1869 (70 anos) Cassel, Hesse, Alemanha Sepultamento Kassel Nacionalidade alemão Cidadania Alemanha, Bolívia Ocupação militar [edite no Wikidata]
Ото Филип Браун бил еден од најуспешните странски волонтери кои учествуваа во шпанско-американски војни на независност. Тој бил важен поддржувач на Симон Боливар и Антонио Хозе де Сукре, а подоцна и на Андрес де Санта Круз. Во 1838 година, Браун ја доби титулата „Голем маршал на Монтенегро“, како единствениот голем маршал на Боливија и единствениот странски маршал во Јужна Америка.
Otto Philipp Braun (Cassel, Alemanha, 13 de dezembro de 1798 - 24 de julho de 1869) foi um oficial alemão que participou das guerras de independência da América espanhola.
Револуционерни последици
Serviço na Bolívia
Во Голема Колумбија-Перу војна Браун се борел на страната на Симон Боливар, Антонио Хозе де Сукре и Хуан Хосе Флорес.
Em Arequipa, Braun passou quase um ano até que o presidente boliviano Andrés de Santa Cruz pediu que Braun participasse de sua nova administração. Braun aceitou e mudou-se para a Bolívia.
По неуспешната дипломатска мисија како официјален претставник на победниците, Браун мораше да побегне завршувајќи во Валпараисо, Чиле (1829).
De 1830 até 1839, Braun tornou-se um dos generais de maior sucesso na história boliviana. Braun também se tornou um conselheiro valioso do presidente Santa Cruz. Este o nomeou prefeito, confiou exércitos inteiros, deixou-o no comando de batalhas e deu-lhe a responsabilidade do ministério da defesa.
Неколку месеци подоцна Браун можеше да отпатува во Арекипа, Перу, каде конечно ја запозна својата сопруга Јуста Германа де Риверо и Абрил, со која се ожени преку писмено авторитет во 1828 година.
Durante a Confederação Peru-Boliviana (1836-1839) Braun serviu lealmente Santa Cruz. Posteriormente Braun triunfou na batalha de Montenegro contra uma invasão argentina em junho de 1838 e Santa Cruz concedeu-lhe o título de Grande marechal de Montenegro. Até hoje Braun é o único estrangeiro que já ganhou este título na América do Sul e o único marechal de toda a Bolívia.
Во Арекипа Браун помина речиси една година додека боливискиот претседател Андрес де Санта Круз побара Браун да се приклучи на неговата нова администрација. Браун прифати и се пресели во Боливија. Од 1830 до 1839 година Браун стана еден од најуспешните генерали во историјата на Боливија.
Depois que Andrés de Santa Cruz perdeu a batalha de Yungay em janeiro de 1839 contra uma invasão peruana-chilena, sua confederação entrou em colapso devido a uma revolução liderada por José Ballivián Segurola e José Miguel de Velasco, Braun caiu também.
Подоцна го направи префект, му довери цели војски, нека командува со битки и му ја препушти одговорноста на министерството за одбрана. За време на Конфедерација Перу-Боливиjа (1836–1839) Браун му служел на Санта Круз. Откако Браун триумфираше во Битката кај Монтенегро против аргентинската инвазија во јуни 1838 година, Санта Круз му додели на Браун титулата: Голем маршал на Монтенегро.
Ele teve que deixar a Bolívia e voltou para a Europa.
До денес Браун е единствениот странец кој некогаш ја има добиено оваа титула во Јужна Америка и воопшто единствениот маршал на Боливија.
Até hoje o conhecimento sobre sua vida após sua queda permanece incerto.
Откако Санта Круз ја загуби Битката кај Јунгај во јануари 1839 година против перуанско-чилеанската инвазија, неговата конфедерација се распадна поради револуција предводена од Хосе Баливијан и Хосе Мигел де Веласко, падна и Браун.
Em 1861, após numerosas viagens transatlânticas entre a Europa e América do Sul, Braun deixou o continente para sempre.
Тој мораше да ја напушти Боливија и се упати назад во Европа кога новиот претседател на Боливија, генерал Хосе Мигел де Веласко, го разреши Браун и му ги отстрани сите титули.
Oito anos depois Braun morreu em Bad Wildungen. Seus restos mortais descansam em sua cidade natal nas proximidades de Cassel.
Години подоцна, во 1850 година, тој беше рехабилитиран од претседателот Мануел Исидоро Белзу по што тој ќе се врати неколку пати во Боливија и Перу каде што имаше интереси во рудници за бакар и плантажи за кафе.
Dezenas de jornais na Europa e América do Sul lembraram as contribuições que Otto Philipp Braun fez para a independência da América do Sul, bem como para a construção da República da Bolívia.
Подоцни години
Bibliografia
Во 1861 година, по бројните трансатлантски патувања меѓу Европа и Јужна Америка, Браун засекогаш го напуштил континентот. Осум години подоцна Браун умре во Бад Вилдунген.
Robin Kiera: Der große Sohn der Stadt Kassel? Der Großmarschall Otto Philipp Braun als Symbol lokaler Geschichtspolitik, Kassel 2009.
Десетици весници во Европа и Јужна Америка се сеќаваа на придонесот на Ото Филип Браун за независноста на Јужна Америка, како и за изградбата на Република Боливија.
Wilfried Nölle: La vida de Otto Felipe Braun, Gran Mariscal de Montenegro, a través de cartas y documentos de la épocha, expuesta por Wilfried Noelle. La Paz 1969.
Неговите останки се во Базиликата Сан Франциско, Ла Паз, Боливија.
Julio Diaz: El Gran Mariscal de Montenegro, Otto Felipe Braun, ilustre extranjero al servico de Bolivia, 1798–1969. La Paz 1945.
Почетен живот
Juventude
Браун одел на училиште во Касел додека не се приклучил на волонтерската бригада на чуварите на коњи на Електорат Хесен во 1814 година со цел да се бори против трупите на Наполеон.
Braun frequentou a escola em Cassel até entrar para a brigada de voluntários do reino de Hesse-Cassel em 1814, a fim de lutar contra as tropas de Napoleão.
Потоа Браун отиде во Хановер каде студираше ветеринарна медицина.
Mais tarde Braun foi para Hanôver, onde estudou medicina veterinária.
Ги продолжил студиите на Универзитетот во Гетинген.
Continuou seus estudos na Universidade de Gotinga.
Во 1818 година, Браун ја напуштил Европа опфатена со криза и емигрирал во Соединетите Американски Држави.
Em 1818, Braun deixou a Europa em crise e emigrou para os Estados Unidos.
Таму не успеа да се наметне како ветеринар.
Lá ele não conseguiu se estabelecer como um veterinário.