Hermanis Georgs Rūdolfs Buks (1896-1942) bija Latvijas armijas ģenerālis.
Hermanis Georgs Rūdolfs Buks (1896-1942) - oficer wojskowy, sierżant łotewskich strzelców w czasie walk o niepodległość Łotwy.

Latviešu strēlnieku apakšvirsnieks, Brīvības cīņu dalībnieks, Latvijas bruņoto spēku ģenerālis (1939).
Po wojnie pozostał w wojsku i dosłużył się stopnia generała Łotewskiej Armii (1939).
Lāčplēša Kara ordeņa kavalieris.
Kawaler m.in. orderu Lāčplēsisa oraz Orderu Polonia Restituta.
Pēc Latvijas okupācijas deportēts uz PSRS, kur miris ieslodzījumā.[1]
Dowodził Dywizją Zemgalską Armii Łotewskiej, był także komendantem obozów dla polskich uchodźców organizowanych na Łotwie po klęsce wrześniowej. Po okupacji Łotwy deportowany do ZSRR, gdzie zmarł lub został rozstrzelany w więzieniu na Butyrkach[1].
Dzimis 1896. gada 15. janvārī Limbažu pagasta "Branču" mājās zemnieka Ernesta Buka ģimenē.
Urodził się 15 stycznia 1896 roku w parafii Limbaži, w rodzinie rolnika Ernesta Buksa.
Mācījās Limbažu pilsētas skolā, pēc kuras beigšanas 1915. gadā iestājās Krievijas impērijas armijā.
Uczył się w miejskiej szkole w Limbaži, a po jej ukończeniu w 1915 został zmobilizowany do Armii Imperium Rosyjskiego.
Dienēja leibgvardes Preobraženskas pulkā, nosūtīts uz Petrogradas Vladimira karaskolu, kuru beidza 1916. gada jūnijā praporščika pakāpē.
Służył w Preobrażeńskim Pułku Lejbgwardii, następnie został wysłany do Piotrogrodu, gdzie w 1916 ukończył kursy we włodzimierskiej szkole oficerskiej i w czerwcu uzyskał promocję do stopnia porucznika. Następnie służył w 19.
Dienēja 19.
Pułku Syberyjskim.
Sibīrijas strēlnieku pulkā, pēc tam 1.
W kwietniu 1917 wstąpił do 1 Dynemunckiego Pułku Strzelców Łotewskich (1.
Daugavgrīvas latviešu strēlnieku pulkā kā podporučiks (1917. aprīlī), poručiks (1917. oktobrī).
Daugavgrīvas latviešu strēlnieku pulks), początkowo w stopniu podporucznika, w październiku tego roku zweryfikowany w stopniu porucznika.
Tad iecelts par 5. Sibīrijas strēlnieku artilērijas brigādes virsnieku, pēc Brestļitovskas miera līguma nolēgšanas 1918. gada sākumā demobilizēts.
Przeniesiony do 5 Brygady Artylerii Strzelców Syberyjskich, gdzie służył do pokoju brzeskiego. Zdemobilizowany, po inwazji Armii Czerwonej na Łotwę dołączył do powstających sił zbrojnych tego kraju.
Pēc Sarkanās armijas iebrukuma Latvijā 1918. gada 18. decembrī virsleitnants Buks iestājās Latvijas Pagaidu valdības bruņotajos spē­kos un tika piekomandēts Virsnieku rezerves rotai.
Zweryfikowany przez Rząd Tymczasowy (Latvijas Pagaidu valdība) z dniem 18 grudnia w stopniu starszego porucznika, dołączył do korpusu oficerów rezerwy.
1919. gada 25. janvārī viņu ieskaitīja Latviešu atsevišķajā bataljonā, 29. janvāra kaujā pie Skrundas smagi ievainots.
25 stycznia 1919 rozpoczął służbę w 1 Samodzielnym Batalionie Łotewskim (1. latviešu atsevišķais bataljons), jednak już 29 stycznia został poważnie ranny w bitwie pod Skrundą. Скрунды ciężko ranny. W lutym powrócił do służby jako dowódca ośrodka uzupełnień w Lipawie, później pełnił tę samą funkcję w Rydze.
No 1919. gada februāra virsnieks Liepājas Jaunformējamajos spēkos, vēlāk - Rīgas Jaunformējamajos spēkos un Ziemeļlatvijas brigādes 2.
Ostatecznie wrócił do służby liniowej jako dowódca 2 Batalionu Kieskiego w składzie Brygady Północnołotewskiej (Ziemeļlatvijas brigāde). Po bitwie pod Kiesiem w sierpniu 1919 jego batalion wszedł w skład 2 Wentspilskiego Pułku Piechoty (2.
Cēsu bataljonā.
Ventspils kājnieku pulks).
Pēc Cēsu kaujām 1919. gada augustā ieskaitīts 2.
We wrześniu tego samego roku uzyskał awans do stopnia kapitana i przeszedł na stanowisko dowódcy batalionu w 9 Rzeczyckim Pułku Piechoty (9.
Ventspils kājnieku pulkā kā bataljona komandieris.
Rēzeknes kājnieku pulks) we wrześniu zebrano około kapitana i został wyznaczony na 9.
1919. gada septembrī paaugstināts par kapteini un iecelts par 9.
Резекненского pułku piechoty batalionu, dowódcy, w 1919 roku.
Rēzeknes kājnieku pulka bataljona komandieri, 1919. gada oktobrī Bermontiādes cīņās Bolderājas kāpās ievainots.
W czasie tzw. Bermontiady, czyli operacji przeciwko wojskom Białych operującym na Łotwie, wziął udział w walkach na wydmach wokół Bolderai, przedmieścia Rygi.
Par varonību šajā kaujā vēlāk apbalvots ar Lāčplēša Kara ordeni.
Za męstwo w walce został później odznaczony orderem Lāčplēsisa.
1920. gada janvārī piedalījās Latgales atbrīvošanas kaujās pie Daugavpils.
W styczniu 1920 wziął udział w walkach o wyzwolenie Łatgalii, m.in. w bitwie pod Dyneburgiem.
1920. gada novembrī iecelts par pulkvežleitnantu.
W listopadzie awansowany do stopnia podpułkownika (pulkvežleitnants).
1921. gadā bija Jātnieku pulka eskadrona komandieris, vēlāk pulka komandiera palīgs.
Po zakończeniu wojny, w 1921 służył jako dowódca szwadronu, a następnie zastępca dowódcy Pułku Kawalerii.
1925. gadā beidza Polijas centrālo kavalērijas skolu, iecelts pulkveža pakāpē (1927).
W 1925 ukończył kursy oficerskie w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, w 1927 uzyskał awans do stopnia pułkownika.
1929. gadā beidza Kara akadēmisko kursu, 1931. gadā Polijas Augstāko karaskolu, iecelts par Jātnieku pulka komandieri (1931).
Następnie w 1929 został wysłany na kurs w polskiej Wyższej Szkole Wojennej, który ukończył w 1931. W tym samym roku został dowódcą Pułku Kawalerii Armii Łotewskiej.
12. Bauskas kājnieku pulka komandiera v.i. (1935-1936), armijas jātnieku inspektora vietas izpildītājs (1938).
Następnie w latach 1935-1936 dowodził stacjonującym w Windawie 12 Bauskim Pułkiem Piechoty (12. Bauskas kājnieku pulks), a od 1938 służył jako inspektor kawalerii w sztabie generalnym.
1939. gada jūnijā iecelts par Armijas štāba priekšnieka palīgu, bet novembrī - par Kurzemes divīzijas komandieri ģenerāļa pakāpē.
W czerwcu 1939 został mianowany zastępcą szefa sztabu, a od listopada - dowódcą 1. Kurlandzkiej Dywizji Piechoty w stopniu generała.
Pēc Latvijas okupācijas ģenerālis Buks 1940. gada augustā tika norīkots sevišķu uzdevumu virsnieku armijas komandiera rīcībā, bet 1940. gada oktobrī atvaļināts no dienesta.
Po okupacji Łotwy, w sierpniu 1940 roku generał Buks został mianowany oficerem do specjalnych poruczeń głównodowodzącego, w październiku odszedł ze służby. Początkowo mieszkał w Rydze, ostatecznie przeniósł się do domu rodzinnego w parafii Lēdurga.
Dzīvoja Rīgā un savās "Tiltiņu" mājās Lēdurgas pagastā, kur 1941. gada 14. jūnija deportācijas laikā apcietināts, izvests uz Krieviju un ieslodzīts Usoļlaga nometnē Molotovas apgabalā.
Tam też został aresztowany przez NKWD 14 czerwca 1941 i, w ramach wielkiej akcji deportacyjnej (1941. gada jūnija deportācijas Latvijā) wywieziony w głąb ZSRR. Osadzony w obozie Usołłag w pobliżu Solikamska.
1942. gada sākumā, sakarā ar krimināllietas nodošanu izskatīšanai PSRS iekšlietu tautas komisariāta (NKVD) "Sevišķai apspriedei", Buku Hermani pārveda uz Butirku cietumu Maskavā, kur viņš pēc pratināšanām mira vai tika nošauts 1942. gada 18. augustā.
W początkach 1942, w ramach prowadzonego przez NKWD śledztwa, generał został przeniesiony do moskiewskiego więzienia na Butyrkach, gdzie zmarł lub został rozstrzelany 18 sierpnia 1942. Jego żona Milda Kuplā-Odiņa (1891-1943) również została wywieziona i zmarła w obozach Norilłaga w pobliżu Norylska.
Viņa sieva Milda Kuplā-Odiņa (1891-1943) mira izsūtījumā Noriļlagā, arī dēli Miervaldis (1924) un Mintauts Olafs (1927) bija izsūtījumā (1941-1947).[2]
W latach 1941-1947 w łagrach przebywali także jego synowie: Miervaldis (ur. 1924) i Mintauts Olafs (1927)[2]
Svētās Annas ordeņa IV šķira par kaujām Pirmā Pasaules kara laikā Lāčplēša Kara ordeņa III šķira par kaujām Bolderājā pret Bermonta armiju Triju zvaigžņu ordeņa III šķira (1929) Viestura ordeņa II šķira Zviedrijas šķēpa ordeņa II šķira Polijas "Polonia Restituta" III šķira Ungārijas Nopelnu ordeņa III šķira
Order Świętej Anny IV klasy za walki podczas I wojny Światowej Kawaler Orderu Lāčplēsisa III klasy za walki w Bolderai przeciwko armii Bermonta Kawaler Orderu Trzech Gwiazd III klasy (1929) Order Westharda II klasy (1938) szwedzki Order Miecza II klasy Polonia Restituta III klasy węgierski Order Zasługi III klasy
Atsauces
Przypisy
Apbalvojumi
Odznaczenia
Hermanis Buks
Wikipedysta:Halibutt/Hermanis Buks
Dzīvesgājums
Biogram
Egons Spuris (dzimis 1931. gada 5. oktobrī, miris 1990. gada 20. maijā)[1] bija latviešu fotogrāfs.
Egons Spuris (ur. 5 października 1931, zm. 20 maja 1990[…]) - łotewski fotograf .
1962. gadā absolvējis Rīgas Politehnisko institūtu.[1] Tajā pašā gadā bijis viens no fotokluba "Rīga" dibinātājiem.[1] 1975. gadā sāka vadīt fotoklubu "Ogre".[1] Darbojies melnbaltās fotogrāfijas jomā.[1] Aizsācis subjektīvā dokumentālisma tradīciju Latvijā.[1]
W tym samym roku był jednym z współzałożycieli klubu fotograficznego „Riga”. W 1975 zaczął prowadzić klub fotograficzny „Ogre”. Specjalizował się przede wszystkim w fotografiach czarno-białych.
1988. gadā kļuvis par Latvijas Dizaineru savienības biedru.[1] Ieguvis vairākus ārzemju apbalvojumus.[1]
W 1988 został członkiem Łotewskiego Związku Projektantów. Zdobył kilka nagród zagranicznych[1].
Piejūra ir īpaši aizsargājama dabas teritorija (dabas parks) Pierīgā. Izvietojusies gar Rīgas jūras līča krastu Rīgas ziemeļos, Carnikavas novadā un Saulkrastu novadā.
Piejūra – chroniony obszar przyrodniczy (park krajobrazowy) na Łotwie w rejonie statystycznym Pieriga. Ustanowiono go w 1962.
Aizsargājamā teritorija izveidota 1962. gadā.
Położony jest wzdłuż wybrzeża Zatoki Ryskiej na północ od Rygi.
Piejūras dabas parkā sastopami reti piejūras biotopi (embrionālās kāpas, priekškāpas, mežainās jūrmalas kāpas un veci boreālie meži), mezotrofi ezeri ar oligotrofu līdz mezotrofu augu sabiedrībām minerālvielām nabadzīgās ūdenstilpēs un to krastmalās.
W parku występują rzadkie siedliska nadmorskie (wydmy, zalesione wydmy nadmorskie i stare lasy borealne), jeziora mezotroficzne i oligotroficzne.
Vakarbuļļos sastopami piejūras zālāji ar zemeņu āboliņu, jūrmalas pienzāli, purva pieneni, jūrmalas armēriju u.c.[1]
Teren objęty jest obszarem Natura 2000 (LV0301700)[1].
Augu valsts pētījumi Buļļos uzsākti jau 18. gadsimta beigās.
Badania flory rozpoczęły się w tym rejonie już pod koniec XVIII wieku.
1894. gadā botāniķis Kupfers dokumentēja jūrmalas armērijas atradni Buļļu salā.
W 1894 botanik Kupfer udokumentował znaleziska archeologiczne na wyspie Buļļu.
Buļļugala piekrastes teritorija bija un ir nozīmīga caurceļojošo bridējputnu un ūdensputnu atpūtas vieta.[2]
Obszar przybrzeżny tej wyspy był i jest ważnym miejscem odpoczynku dla wędrownych ptaków brodzących i wodnych[1].
Lai saglabātu kāpu mežus, priekškāpas un pludmali, 1962. gadā no Vecāķiem līdz Gaujas grīvai izveidoja dabas parku "Piejūra".
Aby zachować lasy wydmowe, wydmy i plażę, w 1962 utworzono tu park przyrody „Seaside” od Vecāķi do ujścia Gauja.
1993. gadā izveidoja Daugavgrīvas un Vakarbuļļu liegumus.
W 1993 utworzono rezerwaty Daugavgrīva i Vakarbuļļi.
Ārējās saites
Linki zewnętrzne
Bērze, saukta arī Bērzupe, ir Svētes kreisā pieteka Dobeles, Brocēnu un Jelgavas novados.
Bērze, także Bērzupe – rzeka lewym dopływem Svēte w powiatach Dobele, Brocēni i Jelgava .