მარის კუჩინსკი(დ.1961 წლის 28 ნოემბერს) არის ლატვიელი პოლიტიკოსი.
Māris Kučinskis (dzimis 1961. gada 28. novembrī Valmierā) ir latviešu politiķis.
2006 წლის ნოემბერში, ლატვიის მინისტრმა რეგიონული მართვის საკითხებში. 2005 წლის 7 დეკემბერს მიენიჭა ჯვრის II ხარისხის ორდენი მისი მუშაობა ლატვიის მინისტრმა რეგიონული მართვის საკითხებში .2014 წლის საპარლამენტო არჩევნებში იგი არჩეულ იქნა სეიმი და გლეხთა კავშირის წევრად მწვანეთა სიაში. მას ეკუთვნის ლიეპაიას პარტია.
Bijušais Valmieras pilsētas domes priekšsēdētājs un reģionālās attīstības un pašvaldību lietu ministrs, kā arī vairāku Saeimu deputāts. Liepājas partijas biedrs (kopš 2014), agrāk Tautas partijas biedrs (1998—2011).
1998-2011 წლებში იყო სახალხო პარტიის წევრი.
Šobrīd darbojas 12.
2016 წლის 13 იანვარს ლატვიის პრეზიდენტმა რაიმონდს ვეიონისის მას შექმნას ახალი მთავრობა.
Saeimā, kur pārstāv Zaļo un Zemnieku savienību.
ფრანცისკ ვარსლავანი (დ. 10 ოქტომბერი, 1899, რეზეკნეში - გარდაიცვალა 28 ნოემბერი, 1949, რიგა) - ლატვიელი მხატვარი, რეზენსკის მხატვართა ჯგუფის დამფუძნებელი. მისი ძმა ანტონ ვარსლავანსი - მსახიობი და რეჟისორი, ქალიშვილი ვეჩელა ვარსლავანე - კოსტიუმების დიზაინერი, შვილიშვილი ფრანჩესკა კირკე - მხატვარი.
Francisks Varslavāns (dzimis 1899. gada 10. oktobrī Rēzeknē, miris 1949. gada 28. novembrī Rīgā) bija Latvijas gleznotājs, Rēzeknes mākslinieku kopas dibinātājs. Viņa brālis Antons Varslavāns — aktieris un režisors, meita Večella Varslavāne — kostīmu māksliniece, mazmeita Frančeska Kirke — gleznotāja.
ხსოვნა
Piemiņa
რეზეკნეში არის ფრანცისკ ვარსლავანის ქუჩა და მემორიალური დაფა, რომელიც დაიდგა 1963 წელს იმ სახლის მახლობლად, სადაც მხატვარი ცხოვრობდა (Bukmuižas Street 78). [1]
Rēzeknē ir Franciska Varslavāna iela un pie mājas, kur dzīvojis mākslinieks (Bukmuižas ielā 78) 1963.gadā uzstādīta piemiņas plāksne.[5]
წიგნები ფრანსისკ ვარსლავანის შესახებ:
Grāmatas par Francisku Varslavānu:
A.Lapiņš Francisks Varslavāns: dzīve un darbs [1] I.Vilčuka Francisks Varslavāns [2] .
A.Lapiņš Francisks Varslavāns: dzīve un darbs[6] I.Vilčuka Francisks Varslavāns[7].
ლიტერატურა
Izmantotā literatūra
სქოლიო
Atsauces
Francisks Varslavāns დაიბადა 1899 წლის 10 ოქტომბერს რეზეკნეში, ხელოსნის ოჯახში .
Francisks Varslavāns dzimis 1899. gada 10. oktobrī Rēzeknē amatnieka ģimenē.
1911 წელს ის ოჯახთან ერთად გადავიდა სანქტ-პეტერბურგში, სადაც მიიღო სამხატვრო განათლება, 1915 წლიდან 1917 წლამდე სწავლობდა ნიკოლოზ რერიხის იმპერიული საზოგადოების სკოლაში, ხელოვნების პოპულარიზაციისთვის . მონაწილეობდა სამოქალაქო ომში, მოგვიანებით ჩავიდა ვლადივოსტოკში, სადაც მუშაობდა მხატვართა კლუბ „ბალაგანჩიკში". მუშაობდა ბორტზე პოლინეზიის კუნძულებსა და ჩინეთში . იგი დაბრუნდა ლატვიაში 1920 წელს და განაახლა ცხოვრება რეზეკნეში, სადაც მუშაობდა ხატვის მასწავლებლად სახელმწიფო მასწავლებელთა ინსტიტუტში და რეზეკნეს ლატვიურ გიმნაზიაში, ასევე დეკორატორად ლატგალეს ლატვიის თეატრში (1921-1925). კულტურის ფონდის სტიპენდიის წყალობით, იგი ეწვია ვენას, პრაღას, რომს, ფლორენციას, ბერლინს (1923) და პარიზს (1925), სადაც 1927 წელს მუშაობდა იტალიურ პანტომიმის თეატრში. მოგვიანებით, 1929 წელს, ის იყო ორთქლის გემის გუნდის წევრი, რომელიც წავიდა ბრაზილიაში, რეცხავდა ჭურჭელს, აცხობდა პურს და იყო საცეკვაო პარტნიორი. რეზეკნეს რეგიონალური მუზეუმის ყოფილი დირექტორი (1940), რიგას ხელოვნების განყოფილების სახვითი ხელოვნების განყოფილების ინსპექტორი (1940-1941). მეორე მსოფლიო ომის დასაწყისში იგი 1941 წელს ევაკუირებული იყო ტაშკენტში, იყო ჰივას თეატრის დეკორატორი და მუშაობდა ლატვიის სსრ სახელმწიფო სამხატვრო ანსამბლში (1942-1944).
1911. gadā ar ģimeni pārcēlies uz Pēterburgu, kur ieguvis māksliniecisko izglītību, no 1915. līdz 1917. gadam mācoties pie Nikolaja Rēriha Ķeizariskās mākslas veicināšanas biedrības skolā. Piedalījies Pilsoņu karā, vēlāk nokļuvis Vladivostokā, kur darbojies mākslinieku klubā "Balagančiks". Strādājis uz kuģa kā kurinātājs, šajā laikā bijis Polinēzijas salās un Ķīnā.
1944 წელს დაბრუნდა ლატვიაში და დასახლდა რიგაში, სადაც იყო ლატვიის საორგანიზაციო კომიტეტის წევრი და სსრკ ხელოვნების ფონდის უფლებამოსილი წარმომადგენელი ლატვიაში (1944-1946).
Latvijā atgriezies 1920. gadā un atsācis dzīvot Rēzeknē, kur strādājis par zīmēšanas skolotāju Valsts skolotāju institūtā un Rēzeknes latviešu ģimnāzijā, ka arī dekoratoru Latgales latviešu teātrī (1921-1925). Pateicoties Kultūras Fonda stipendijai, apmeklējis Vīni, Prāgu, Romu, Florenci, Berlīni (1923) un Parīzi (1925), kur 1927. gadā strādājis itāliešu pantomīmas teātrī.
1944 წელს გახდა მხატვართა კავშირის წევრი. მიენიჭა ლატვიის სსრ დამსახურებული მხატვრის წოდება (1943), ასევე მედალი „1941-1945 წლების დიდ სამამულო ომში გმირობისთვის“ (1946 წ.). გარდაიცვალა 1949 წლის 28 ნოემბერს რიგაში, დაკრძალეს რაინისის სასაფლაოზე .
Vēlāk, 1929. gadā bijis tvaikoņa, kas devās uz Brazīliju, komandas loceklis, nodarbodamies ar trauku mazgāšanu, maizes cepšanu, kā arī esot deju partnerim. Bijis Rēzeknes novada muzeja direktors (1940), Mākslas lietu pārvaldes tēlotājas mākslas nodaļas inspektors Rīgā (1940-1941). Sākoties Otrajam Pasaules karam, 1941. gadā evakuējies uz Taškentu, bijis dekorators Hivas teātrī, kā arī strādājis Latvijas PSR Valsts mākslas ansamblī (1942 -1944).
[1]
Latvijā atgriezies 1944. gadā un apmeties Rīgā, kur bijis Latvijas Padomju mākslinieciskās orgkomitejas loceklis un PSRS Mākslas fonda pilnvarotais pārstāvis Latvijā (1944-1946). 1944. gadā kļuvis Mākslinieku savienības biedrs. Ieguvis Latvijas PSR Nopelniem bagātā mākslas darbinieka nosaukumu (1943), kā arī medaļu "Par varonību Lielajā tēvijas karā 1941-1945" (1946).
სამხატვრო საქმიანობა
Mākslinieciskā darbība
1935 წელს მან დააარსა რეზეკნეს მხატვართა ჯგუფი და იყო მისი ორგანიზატორი და მენეჯერი 1940 წლამდე.[1] მხატვრის შემოქმედებაში შეიმჩნევა ფრანგული მოდერნიზმის გავლენა, 1920-30-იანი წლები მხატვრის ყველაზე ღირებულ დროდ ითვლება.
1935. gadā dibinājis Rēzeknes mākslinieku kopu un bijis tās organizētājs un vadītājs līdz 1940. gadam[2]. Mākslinieka daiļradē vērojama franču modernisma ietekme, 1920. — 1930. gadi tiek uzskatīti par gleznotāja augstvērtīgāko laiku.
ხატავდა პორტრეტებს, პეიზაჟებს ზეთის, აკვარელისა და პასტელის ტექნიკით, ასევე რელიგიური შინაარსის კომპოზიციებს . ხელოვნების ნიმუშებში შეგიძლიათ იგრძნოთ მტკივნეული განწყობა, ტონების მგრძნობიარე კომბინაცია და უსასრულობის შთაბეჭდილება. საწყისი პერიოდის ნამუშევრებში ფერი გაჯერებულია, მოგვიანებით ნამუშევრებში კი უფრო რბილი, ტონალურად ნათელი და ნატიფი განწყობები ჩნდება. საბჭოთა ეპოქაში მხატვარი დეტალებისა და ილუზიების მოთხოვნებს მისდევდა. მხატვარი ნახატებსაც ქმნიდა. რეზეკნეში შენახული ხელოვნების ნიმუშები მეორე მსოფლიო ომის დროს გაქრა.
Gleznojis eļļas, akvareļa un pasteļa tehnikā portretus, aktus, žanrus un ainavas ar žanrisku ievirzi, kā arī reliģiska satura kompozīcijas. Mākslas darbos jaušama smeldzīga noskaņa, jūtīgs toņu salikums un nenobeigtības iespaids. Sākuma perioda darbos krāszieds ir piesātināts, bet vēlākos darbos parādās maigākas, tonāli dzidrākas un vārīgākas noskaņas.
[1]
Padomju varas gados gleznotājs sekojis prasībām pēc detalizācijas un iluzoruma. Mākslinieks arī veidojis zīmējumus. Rēzeknē glabātie mākslas darbi Otrā Pasaules kara laikā zuduši.[1]