Prof. Dr. Willem van der Molen (lair ing Leeuwarden, 26 Desember 1952) iku nimpuna Sastra Jawa Kuna sing dadi dosèn ing Universitas Leiden saka 1983 – 2008.
Prof. dr. Willem van der Molen (geboren in Leeuwarden, 26 december 1952) is een geleerde van de Javaanse literatuur. Na zijn schooltijd op het Christelijk Gymnasium in Leeuwarden studeerde hij Javaanse taal- en letterkunde aan de Universiteit Leiden.
Karyané sing utama iku disertasiné Javaanse tekskritiek lan proyèk pemetaan naskah kolèksi Merapi-Merbabu ing Kapustakan Nasional Républik Indonésia.
Daar was hij van 1983 tot 2008 universitair docent aan de opleiding Indonesisch. In 2010 werd hij hoogleraar Filologie en Oud-Javaanse taal- en letterkunde aan de Universitas Indonesia. Zijn belangrijkste werken zijn zijn proefschrift Javaanse tekstkritiek.
Proyèk Merapi-Merbabu iki digarap karo Kuntara Wiryamartana lan Kartika.
Een overzicht en een nieuwe benadering geïllustreerd aan de Kunjarakarna (1983) en het manuscript mapping project van de Merapi-Merbabu collectie in de Nationale Bibliotheek van de Republiek Indonesië.
Lapuran proyèk iki awujud katalog sing diterbitaké ing taun 2002.
Willem van der Molen heeft tientallen publicaties over Javaanse taal- en letterkunde op zijn naam staan.
Dhialèk kutha iku dhialèk sing dicaturaké déning wong-wong ing kutha.
Een stadsdialect is een in de stad gesproken dialect.
Babagan iki awèh kawigatèn tumrap ing kalungguhan sosiologis sawijining kutha amarga akèh dhialèk kutha duwé ciri sing mbédani ditandhing dhialèk kutha liyané.
Dit triviale feit krijgt door de sociologische positie van steden een speciale betekenis, omdat veel stadsdialecten specifieke kenmerken met elkaar delen.
Sebaran
Daarom ziet men op dialectkaarten dikwijls taalverschijnselen die in een beperkt gebied om een stad heen zijn verspreid. Het aanzien van de stedelingen en hun spraak heeft ervoor gezorgd dat de plattelanders die probeerden over te nemen. Een overduidelijk voorbeeld is de Keulse taalexpansie: hierdoor zijn zekere taalverschijnselen in de late middeleeuwen vanuit Keulen tot in Belgisch-Limburg doorgedrongen (zie ook Keuls).
Ing petha dhialèk, kerep kapetha fénoménah basa sing mligi sumebar sajeroning laladan kutha. Munculé warga kutha dalah basané mratandhani yèn wong-wong désa wiwit urip ing kutha. Conto sing cetha ya iku kadadéan mekaré basa Köln, fénoménah basa sing dumadi dhèk pungkasané Abad Tengahan saka Köln nyang Limburg.
Keulse taalexpansie
Belle van Zuylen dicèt déning Guillaume de Spinny (1759) Kastil Zuylen
Belle van Zuylen geschilderd door Guillaume de Spinny (1759) Slot Zuylen
Kastil Zuylen (basa Landa: Slot Zuylen) iku kastil ing desa Oud-Zuilen cedhak kutha Utrecht .
Slot Zuylen is een kasteel in het dorp Oud-Zuilen nabij de stad Utrecht.
Katon saka Utrecht ing wiwitan laladan Vechtstreek.
Het ligt vanuit Utrecht gezien aan het begin van de Vechtstreek.
Sejarah kastil diwiwiti ing abad ka-13.
De geschiedenis van het slot begint reeds in de 13e eeuw.
Sajarah
Geschiedenis
Ing abad 13, ana donjon dibangun déning Tuwan saka Suilen lan Anholt.
In de 13e eeuw werd door de Heer van Suilen en Anholt een donjon gebouwd.
Ora akèh sing dingerteni babagan menara omah iki.
Van deze woontoren is niet veel bekend.
Ing abad kaping 14, donjon kasebut iku ditambahi karo omah balé.
In de 14e eeuw werd de donjon uitgebreid met een zaalhuis.
Kulawarga Van Zuylen dibagi dadi sawetara pang: kulawarga Van Zuylen tetep dadi panguwasa kastil nganti abad kaping 14.
Het geslacht van Zuylen verdeelde zich in diverse takken: het geslacht Van Zuylen bleef tot aan de 14e eeuw heerser van het kasteel.
Ing taun 1422, Frank van Borssele marisi kastil amarga dadi kulawarga déné rabi.
In 1422 erfde Frank van Borssele het kasteel doordat hij aangetrouwd was.
Ing taun sing padha kastil kasebut diambrukaké salemah nalika ana gègèran Hoek nglawan Kabeljauw déning kaum Hoek Utrecht.
Het kasteel werd in datzelfde jaar met de grond gelijk gemaakt tijdens de Hoekse en Kabeljauwse twisten door de Utrechtse Hoeken.
Pas ing taun 1510 Kastil Zuylen wiwit dibangun manèh déning priyayi Willem van Rennenberg .
Pas in 1510 werd begonnen met de herbouw van Slot Zuylen door de edelman Willem van Rennenberg.
Ora let suwé saisé dibukak, mula diakoni minangka ridderhofstad.
Kort na de ingebruikname werd het als ridderhofstad erkend.
Keturunané, kalebu George van Lalaing, lan kulawarga Egmond duweke nganti didol menyang pedagang Amsterdam, Jasper Quinget ing 1611.
Zijn nazaten waaronder George van Lalaing, en de familie Egmond hadden het in eigendom tot het in 1611 werd verkocht aan de Amsterdamse koopman Jasper Quinget.
Masyarakat kitha Adam van Lockhorst dadi pemilik sabanjure nem taun sabanjure.
Zijn stadgenoot Adam van Lockhorst werd zes jaar later de volgende eigenaar.
Kira-kira taun 1620 Laksamana Steven van der Hagen minangka penduduk kraton. [1] Pungkasane kunci kasebut dadi kulawarga kulawarga Van Tuyll van Serooskerken .
Rond 1620 was admiraal Steven van der Hagen bewoner van het slot.[1] Uiteindelijk kwam het slot in bezit van de familie Van Tuyll van Serooskerken.
Séri Baureihe 344 lan 347, sing ditepungi nganti taun 1970 minangka Baureihe V 60, kuwi lokomotif diesel-hidraulik sing dikarepaké kanggo ladènan langsiran setengah abot darbèné Deutsche Reichsbahn (DR).
De Baureihe 344 en 347, tot 1970 bekend als Baureihe V 60, is een dieselhydraulische locomotief bestemd voor de middelzware rangeerdienst van Deutsche Reichsbahn (DR).
Saliyané ing Deutsche Reichsbahn, lokomotif iki uga digunakaké ing werna-werna jawatan pasepuran industri lan patambangan.
Behalve bij de Deutsche Reichsbahn werden deze locomotieven ook ingezet bij diverse industrie- en mijnspoorwegen.
Udakara 25 persen lokomotif dituju kanggo ngèkspor menyang nagara Comecon .
Ongeveer 25 procent van de locomotieven was voor de export naar de Comeconlanden bestemd.
Contoné, badan usaha sepur ing Mesir, Bulgaria, Cékoslowakia lan Aljazair wis nampa lokomotif kasebut.
Zo hebben onder andere de spoorwegmaatschappijen van Egypte, Bulgarije, Tsjechoslowakijke en Algerije deze locomotieven gekregen.
Die Baureihe 346 ing DB-Loks.de
De Baureihe Die Baureihe 346 op DB-Loks.de
Sujarah
Geschiedenis
LEW V 60 D ing Jawatan Sepur Bulgaria
LEW V 60 D bij de Bulgaarse Spoorwegen
Wiwit taun 1955, Lokomotivbau Karl Marx Babelsberg sajeroning rangka mbangun material anyar, ngembangaké Baureihe V 60 D kanggo dhines langsir setengah abot.
Vanaf 1955 ontwikkelde de Lokomotivbau Karl Marx Babelsberg in het kader van de bouw van nieuwe materialen, de Baureihe V 60 D voor de middelzware rangeerdienst.
Lokomotif-lokomotif iki nampa sebutan V 60 ing Deutsche Reichsbahn, sawisé konversi sistem nomer (ing 1 Juli 1970) séri iki diarani Baureihe 106 .
Deze locomotieven hebben bij de Deutsche Reichsbahn de aanduiding V 60 gekregen, na het omzetting van het nummersysteem (op 1 juli 1970) werd deze serie Baureihe 106 genoemd.
Sawisé lokomotif pungkasan saka seri iki diwènèhi nomer 106 999, lokomotif sing digawé sawisé sesebutan iku diwènèhi jeneng Baureihe 105, amarga nomer 107 wis dienggo Baureihe 107.
Nadat de laatste locomotief van deze serie het nummer 106 999 kreeg toebedeeld, kregen de locomotieven die daarna gemaakt werden de naam Baureihe 105, omdat het nummer 107 reeds bezet was door de Baureihe 107.
Ora ana bedané kanthi tèknis antarané Baureihe 105 lan 106.
Tussen Baureihe 105 en 106 bestonden geen technische verschillen.
Ing séri iki uga kalebu 81 lokomotif saka Baureihe 104 mawa mesin sing luwih alus lan optimal lan patbelas V 60 mawa ukuran sepur amba (1520 mm) kanggo palabuhan fèri saka Sassnitz / Mukran.
Tot deze serie behoren ook 81 locomotieven van de Baureihe 104 met gesmoorde en geoptimaliseerde motor en veertien breedspoor V 60 locomotieven voor de veerhaven van Sassnitz/Mukran.
Lokomotif DB-Baureihe 347 ukuran sepur amba ing Mukran (1993).
Breedspoorlok van de DB-Baureihe 347 in Mukran 1993
Ing taun 1986, proyèk lalu lintas gedhèn pungkasan Jerman Wétan diresmèkaké, yaitu awujud palabuhan fèri anyar ing Mukran anyar ing cedhak Sassnitz.
In 1986 werd als laatste groot verkeersproject van de DDR de nieuwe veerhaven Mukran bij Sassnitz in bedrijf genomen.
Palabuhan fèri iki karepé bakené kanggo nggawé konèksi tanpa alangan antara Jerman Wétan lan Uni Sovyèt.
De veerhaven diende in eerste instantie om een storingsvrije verbinding tussen de DDR en de voormalige Sovjet-Unie te bewerkstelligen.
Ing taun 1989 ana limang ladènan fèri sepur sing alayar ing Mukran menyang Klaipėda, Lituania .
In 1989 voeren vijf treinverendiensten tussen Mukran en Klaipėda, Litouwen.
Amarga rute Éropah Wétan nduwé ukuran ril sing luwih amba (1,520 mm), fèri sepur lan setatsiyun palabuhan sing ambané 340 ha uga diwèhi 24 km ril sepur amba saliyané ril sepur langsir sing dhawané 48 km.[1]
Omdat de Oost-Europese spoorwegen een grotere spoorwijdte (1.520 mm) hebben, werden de spoorponten en het 340 ha grote havenstation naast de 48 km lange rangeersporen ook met 24 km lange breedspoorrails uitgerust.[1]
Pranala njaba
Externe links
Sisih ngarep omah sing cilik dhéwé ing Amsterdam (2013)
Voorzijde kleinste huis van Amsterdam (2013)
Prosèsi lelayon ing gapura Gréja Walonia antara Oude Hoogstraat 24 lan 22 (1768).
Een begrafenisstoet bij het poortje van de Waalse Kerk tussen Oude Hoogstraat 24 en 22 (1768).
Senadyan omah ini saiki ndarbèni rong tingkat dhuwur lan lotèng, nalika taun-taun wiwitan omah iku mung arupa satingkat waé.
Hoewel het huisje tegenwoordig twee verdiepingen en een vliering telt, bestond het huisje in de beginjaren alleen maar uit een begane grond.
Rong tingkat lan lotèng iki ditambahaké ing antarané taun 1768 lan 1787.
Tussen 1768 en 1787 zijn de huidige verdiepingen en vliering bijgebouwd.
Liya-liya
Trivia
Omah iki ora ndarbèni fasad utawa témbok ngarep sing ciyut dhéwé ing Amsterdam.
Dit huis heeft niet de smalste voorgevel van een Amsterdams huis.
Omah iku (sing uga diarani 'omah ciyut dhéwé sadonya') ana ing Singel 7.
Dat huis (dat zelfs 'het smalste huis van de wereld' wordt genoemd) staat op Singel 7.
Bethaniendwarsstraat katon manuju ing gapura saka Waalse Kerk lan omah cilik ing Amsterdam ing Oog Hoatstraat (1787).
Bethaniendwarsstraat gezien naar de poort van de Waalse Kerk en het kleinste huis van Amsterdam in de Oude Hoogstraat (1787).