Filologia Filologia germanica Letteratura tedesca Storia della lingua tedesca Minnesang Codex Manesse Walther von der Vogelweide
Filologie Duitse literatuur Minnesang De Codex Manesse Walther von der Vogelweide
Bibliografia per "Cento Pagine Autori in Piemonte", centopagine.it. Biografia dal sito Zam, zam.it. - URL consultato il 20 dicembre 2016 Biografia dal sito Wuz. Il social dei libri, wuz.it. - URL consultato il 20 dicembre 2016 summagallicana, summagallicana.it.
Mancinelli, Laura, in de encyclopedie Treccani.nl – Encyclopedieën on-line, het Instituut van de italiaanse Encyclopedie, 15 maart 2011.
Traduzioni
Vertalingen
Opere
Werken
Romanzi e racconti
Romans en korte verhalen
Saggi letterari
Letterische essays
Altri progetti
Andere projecten
Sarah Sivieri, "Aliud per alia dicere": l'opera di Laura Mancinelli tra romanzo storico e influenze letterarie in Testo: studi di teoria e storia della letteratura e della critica: XVIII,53, Milano, 2007, pp. 1-11. Claudia Schlicht, "La figurazione femminile di Mozart" in Mozart nel mondo delle lettere, Morlacchi Editore, 2009, pp. 187-188.
Cita libro Nome Sarah Cognome Sivieri Titolo "Aliud per alia dicere": l'opera di Laura Mancinelli tra romanzo storico e influenze letterarie in Testo: studi di teoria e storia della letteratura e della critica: XVIII,53 Anno 2007 Città Milano Pagine 1-11 Cita libro Nome Sarah Cognome Sivieri Titolo "Aliud per alia dicere": l'opera di Laura Mancinelli tra romanzo storico e influenze letterarie in Testo: studi di teoria e storia della letteratura e della critica: XVIII,53 Anno 2007 Città Milano Pagine 1-11 Cita libro Nome Claudia Cognome Schlicht Titolo "La figurazione femminile di Mozart" in Mozart nel mondo delle lettere Anno 2009 Editore Morlacchi Editore Pagine 187-188 Cita libro Nome Claudia Cognome Schlicht Titolo "La figurazione femminile di Mozart" in Mozart nel mondo delle lettere Anno 2009 Editore Morlacchi Editore Pagine 187-188
Docente universitaria, traduttrice e autrice di romanzi storici, si è laureata nel 1956 in lettere moderne all'Università di Torino, con una tesi in letteratura tedesca.
Universitair docent, vertaler en auteur van historische romans, afgestudeerd in de moderne literatuur aan de Universiteit van Turijn, met een scriptie in de Duitse literatuur.
Torino, L'angolo Manzoni, 1997 Amadé, Latina, L'Argonauta, 1990 Gli occhi dell'imperatore, Torino, Einaudi, 1993, ISBN 978-88-6204-032-7. La casa del tempo, Casale Monferrato, Piemme, 1993; Torino, Einaudi, 2004 Il fantasma di Mozart e altri racconti, Torino, Einaudi, 1994, ISBN 978-88-06-17728-7. I racconti della mano sinistra, Casale Monferrato, Piemme, 1994 I tre cavalieri del Graal, Torino, Einaudi, 1996, ISBN 978-88-06-22399-1.
Cita libro Titolo I dodici abati di Challant Anno 1981 Editore Einaudi Città Torino ISBN 978-88-06-22077-8
Note
Noten
Bibliografia
Referenties
Leukaspis in greco antico: Λεύκασπις è un eroe siculo. Secondo la leggenda sarebbe morto per difendere l'isola durante l'invasione di Eracle.
Leukaspis (Oudgrieks: Λεύκασπις) was een heros van de Siculi. Volgens de legende zou hij sneuvelen tijdens de verdediging van Sicilië tegen de inval van Herakles.
La leggenda è riportata da Diodoro[2].
Dit verhaal is ons overgeleverd door Diodoros van Sicilië.[2]
Leukaspis è ricordato in alcune monete coniate a Siracusa tra il 420-415. Nelle monete è raffigurato un guerriero in posizione di attacco con la leggenda ΛΕΥΚΑΣΠΙΣ.
Leukaspis werd in herinnering gebracht in munten uit Syracuse van onder andere Dionysios I. Op deze munten staat een krijgen in aanvallende pose afgebeeld met de legende ΛΕΥΚΑΣΠΙΣ.
L'esaltazione di un eroe anti-greco è variamente spiegata. Secondo Rizzo sarebbe una sopravvivenza caratteristica di un ambiente misto, mentre Raven, oltre ad altri, la mette in relazione alla necessità di Siracusa di cercare l'appoggio delle popolazioni sicule in previsione della spedizione ateniese in Sicilia.
De verheerlijking van een anti-Griekse heros wordt op verschillende manieren uitgelegd: volgens Giulio E. Rizzo zou het wijzen op het feit dat er nog steeds een gemengde samenleving van Grieken en niet-Grieken bestond, terwijl E.J.P. Raven, samen met andere, een verband ziet met de noodzaak van Syracuse steun te zoeken bij de Siculiotische bevolking met het oog op de voor de deur staande Siciliaanse expeditie van Athene.
↑ Firma dell'incisore Eumenos ↑ Diodoro, iv, 23, 5
↑ Signatuur van de munter: Eumenos. ↑ Diodoros van Sicilië, Bibliotheke Historike IV 23.5.
Karl Meuli, in Pauly-Wissowa, XII, 1924, c. 2258 E. Paribeni, Laukaspis, Enciclopedia dell'arte antica, 1961.
Leukaspis, in RE XI.2 (1925), col. 2258. E. Paribeni, art. Leukaspis, in Enciclopedia dell'arte antica 4 (1961).
Giulio E. Rizzo, Monete greche della Sicilia, Roma 1946, p. 214 E. J. P. Raven, in Congrès international de Numismatique, Parigi 1953, Actes, II, p. 77 ss.
Giulio E. Rizzo, Monete greche della Sicilia, Rome, 1946, p. 214. E. J. P. Raven, The Leucaspis type at Syracuse, in Congrès international de Numismatique, Actes, II, Parijs, 1953, pp. 77ff.
Retignano è una frazione di quasi 400 abitanti del comune di Stazzema, situata ad un'altitudine di 360-440 metri s.l.m. nella Versilia storica, in provincia di Lucca, Toscana, Italia.
Retignano is een fractie van bijna 400 inwoners van de stad van Stazzema, ligt op een hoogte van 360-440 meter s.l.m. in Versilia, in de provincie Lucca, Toscane, Italië.
Nato come insediamento dei Liguri Apuani e sviluppatosi sotto il dominio dei romani, Retignano divenne ben presto uno dei principali centri dell'Alta Versilia, sulle Alpi Apuane, nota roccaforte di avvistamento dei nemici provenienti dal mare e punto strategico di rifornimento di legname, vari materiali estrattivi e marmo.
Geboren als een nederzetting van Liguriërs en onder de heerschappij van de Romeinen ontwikkelde, Retignano werd al snel een van de belangrijkste centra van Upper Versilia, de Apuaanse Alpen, bekend bolwerk van de vijand uit de zee en strategisch uitkijkpunt voor de levering van hout, diverse materialen mijnbouw en marmer. Na een periode van onafhankelijkheid als een comunello, duurde enkele eeuwen, in 1776, de Groothertog Peter Leopold vluchtte naar het land deze titel, te onderwerpen aan het domein van Lucca, de provincie, die nu deel uitmaakt.
Dopo un periodo di indipendenza in veste di comunello, durato diversi secoli, nel 1776 il Granduca Pietro Leopoldo sottrasse al paese questo titolo, assoggettandolo al dominio di Lucca, della cui provincia oggi fa parte.
Retignano terug te bloeien in de tweede helft van de negentiende eeuw dankzij de opening van de marmergroeven, mijnen van de gewaardeerde "Bardiglio bloemrijke", in het bijzonder gewaardeerd door de Britten, dezelfde financiers van het project. In de periode tussen de twee wereldoorlogen, het land kende een snelle ontvolking, als gevolg van emigratie naar de grote steden of naar andere landen, met name Noord-Amerika en Argentinië.
Retignano tornò a prosperare nella seconda metà dell'Ottocento grazie all'apertura delle cave di marmo, siti estrattivi del pregiato "bardiglio fiorito", apprezzato soprattutto dagli inglesi, gli stessi finanziatori del progetto.
Belegerd door de Duitsers en gebruikt voor zijn benijdenswaardige positie, toen hij kwam 'heroverd' door de Amerikaanse soldaten die je één van hun belangrijkste bases gelegd in het stadium bereikt op de Gothic Line. Retignano geniet van het milde klimaat gegarandeerd door de zijkant van de Apuaanse Alpen en de Versilia bagnatadal Tyrrheense Zee kust.
Opere scelte
Publicaties
George Abraham Makdisi (Detroit, 1920 – Media, 6 settembre 2002) è stato un orientalista e storico statunitense.
George Makdisi Plaats uw zelfgemaakte foto hier George Abraham Makdisi (Detroit, 1920 – Media, 6 september 2002) was een Amerikaans historicus en oriëntalist.
Professore Emerito di "Studi arabi e islamici" nella University of Pennsylvania a Philadelphia, si formò dal punto di vista della preparazione scolastica e universitaria dapprima negli Stati Uniti e poi in Libano, per laurearsi poi nel 1964 in Francia, nella parigina Sorbona.
Hij was professor Arabische en islamitische studies in de University of Pennsylvania te Philadelphia. Zijn opleiding had hij genoten in de Verenigde Staten en daarna Libanon, om vervolgens in 1964 af te studeren aan de Parijse Sorbonne.
Insegnò nella University of Michigan e ad Harvard prima di raggiungere la University of Pennsylvania nel 1973, come professore di "Arabo".
Hij doceerde aan de University of Michigan en Harvard alvorens in 1973 de University of Pennsylvania te vervoegen als professor "Arabisch".
Qui rimase fino al pensionamento nel 1990, quando ricopriva la carica di direttore del Dipartimento di Studi Orientali.
Hij was dit tot zijn eremitaat in 1990. Bij zijn afzwaaien was hij directeur van het Department of Oriental Studies.
Particolarmente interessato al tema dell'istruzione superiore nel mondo islamico classico, fu attento studioso anche del dotto hanbalita Ibn 'Aqil, reso noto dal suo lavoro al-Wadih fi usul al-fiqh, che Makdisi pubblicò in tre volumi, editi a Stoccarda dalla Steiner Verlag.
Makdisi was een specialist van het hoger onderwijs in de klassieke islamitische wereld. Zijn thesis was dat de madrasa een beslissende invloed had op de Europese universiteit. Hij schreef ook een studie over de hanbalitische geleerde Ibn 'Aqil, het driedelige al-Wadih fi usul al-fiqh.
Ibn ʿAqīl Abū al-Wafāʾ ʿAlī ibn ʿAqīl ibn Muḥammad ibn ʿAqīl ibn Aḥmad al-Baghdādī al-Ẓafarī (in arabo: أبو الوفاء علي ﺍبن عقيل ﺍبن محمد ﺍبن عقيل; Baghdad, febbraio-marzo 1040 – Baghdad, 1119) è stato un teologo e giurista arabo di scuola hanbalita.
Ibn ʿAqīl Abū al-Wafāʾ ʿAlī ibn ʿAqīl ibn Muḥammad ibn ʿAqīl ibn Aḥmad al-Baghdādī al-Ẓafarī (Arabisch: أبو الوفاء علي ﺍبن عقيل ﺍبن محمد ﺍبن عقيل; Bagdad, februari-maart 1040 – aldaar, 1119) was een Arabisch theoloog en jurist van de hanbalitische school. Ondanks zijn atypisch liberale opvattingen heeft hij nooit gebroken met zijn conservatieve collega's.
Studiò con oltre venti maestri, due soli dei quali appartenenti al madhhab hanbalita, con uno dei quali, il Qāḍī hanbalita Abū Yaʿlā ibn al-Farrāʾ (m. 1066), studiò però per circa 11 anni.
Ibn ʿAqīl studeerde bij twintig leraren, waarvan er maar twee tot de hanbalitische Mashhad behoorden. Bij één van hen, de qāḍī Abū Yaʿlā ibn al-Farrāʾ († 1066), was hij ongeveer elf jaar.
Prima della sua definitiva adesione all'Hanbalismo, Ibn ʿAqīl frequentò i circoli mutaziliti, provando un deciso interesse per i loro principi relativi al kalām e una qualche simpatia per il pensiero del Sufi al-Ḥallāj, cosa che gli procurò l'avversione degli stessi mutaziliti.
Vóór zijn definitieve toetreding tot het hanbalisme, frequenteerde Ibn ʿAqīl mutazilitische kringen. Hij gaf blijk van interesse in hun ideeën over kalām en van sympathie voor het gedachtengoed van de soefi al-Ḥallāj, wat hem op terechtwijzingen van de mutazilieten kwam te staan.
Entrò in virulenta polemica anche con una corrente hanbalita, tanto da essere costretto alla semi-clandestinità nella stessa Baghdad tra il 1068 e il 1072, protetto da amici.
Hij ging ook een heftige polemiek aan met een hanbalitische stroming. Hierdoor leefde hij van 1068 tot 1072 semi-clandestien in Bagdad, beschermd door vrienden.
Il 24 settembre del 1072 fece nella moschea dello Sharīf Abu Jaʿfar pubblica ammenda delle sue posizioni filo-mutazilite e filo-hallagiane che gli avevano creato tante difficoltà, anche se permane il forte sospetto che per queste ultime abbia fatto ricorso alla taqiyya: cosa resa comprensibile dal fatto che le opinioni su al-Ḥallāj in ambito hanbalita erano quanto mai diversificate.
Op 24 september 1072 deed hij in de moskee van sjarief Abu Jaʿfar publiek boete voor zijn mutazilitische en hallagiaanse denkbeelden, al bleef de verdenking op hem rusten dat hij zich bedrieglijk bediende van taqiyya.
Tra le sue opere di sharīʿa e di fiqh giunte fino a noi, figurano il Kitāb al-wāḍiḥ fī uṣūl al-fiqh (un'opera sulla metodologia giuridica in tre volumi), parte dell'immenso Kitāb al-funūn, un lavoro di 200 o addirittura 800 volumi, per quanto di dimensioni contenute[1] e il Kitāb al-jadal, un lavoro di dialettica giuridica.
Van zijn geschriften over sharīʿa en fiqh zijn ons overgeleverd het Kitāb al-wāḍiḥ fī uṣūl al-fiqh (een driedelig werk over de juridische methode), een deel van het volumineuze Kitāb al-funūn, een werk dat 200 of zelfs 800 deeltjes besloeg,[1] en het dialectische Kitāb al-jadal.
Perdute sono invece opere di carattere teologico e d'interesse tradizionistico.
Hij schreef ook verloren gegane boeken over theologische en traditionele thema's.
Malgrado alcune critiche rivoltegli, Ibn al-Jawzī fu notevolmente influenzato dal suo pensiero.
Ondanks de kritiek die hij ontmoette, lieten zijn ideeën invloed gelden, met name op Ibn al-Jawzī.
↑ John L. Esposito, The Oxford Dictionary of Islam, Oxford University Press, 2003, e George Makdisi (ed.), The Notebooks of Ibn 'Aqil: Kitab al Funun, 2 voll., Beirut, 1970-71
↑ John L. Esposito, The Oxford Dictionary of Islam, Oxford University Press, 2003; George Makdisi (ed.), The Notebooks of Ibn 'Aqil: Kitab al Funun, 2 vol., Beirut, 1970-71
Ignaz Goldziher, "Zur Geschichte der ḥanbalitischen Bewegungen", in: Zeitschrift der Deutschen Morgenländischen Gesellschaft, LXII (1908), pp. 20-21 George Makdisi, Ibn ʿAqil et la résurgence de l'Islam traditionaliste au XIe siècle, Damasco (PIFD), 1963
Ignaz Goldziher, "Zur Geschichte der ḥanbalitischen Bewegungen", in: Zeitschrift der Deutschen Morgenländischen Gesellschaft, LXII, 1908, p. 20-21 George Makdisi, Ibn ʿAqil et la résurgence de l'Islam traditionaliste au XIe siècle, Damasco (PIFD), 1963
L'Ordine di Santa Maria Maddalena (Sorores Poenitentes Beatae Mariae Magdalenae) è un antico ordine monastico femminile di diritto pontificio.
De magdalenazusters of boetzusters (Latijn: Sorores Poenitentes Beatae Mariae Magdalenae) zijn een vrouwelijke kloosterorde van pauselijk recht.
L'ordine fu fondato da Rodolfo di Worms, canonico di San Maurizio a Hildesheim.
De orde werd opgericht door Rudolph van Worms, kanunnik van de Sankt Mauritiuskerk in Hildesheim.
Il cardinale Corrado di Urach, inviato in Germania da papa Onorio III, dopo il sinodo celebrato a Magonza nell'Avvento del 1225 gli affidò la missione di predicare la riforma dei costumi: nel 1226 Rodolfo convinse un numeroso gruppo di prostitute di Worms a cambiare vita e alcune, desiderose di abbracciare la vita religiosa, vennero raccolte in un monastero.[1]
Kardinaal Conrad van Urach, die naar Duitsland was gestuurd door paus Honorius III in de nasleep van de synode te Mainz (1225), belastte Rudolf met de opdracht te preken tot zondaars om hun leven te beteren. In 1226 slaagde Rudolf erin een grote groep prostituees van Worms tot inkeer te brengen. Een aantal van hen, die het religieuze leven wilden omhelzen, werden verzameld in een klooster.[1]
Nel 1227 Rodolfo si recò ad Anagni da papa Gregorio IX che, con la bolla Religiosam vitam eligentibus del 10 giugno 1227, approvò la fondazione dei monasteri di convertite, diede loro la regola di san Benedetto e le costituzioni cistercensi e concesse loro vari privilegi.
In 1227 trok Rudolf naar Anagni en bekwam van paus Gregorius IX de bul Religiosam vitam eligentibus (10 juni 1227), die de stichting van de boetkloosters goedkeurde. Hij gaf ze de regel van Benedictus en cisterciënzer statuten.
La regola fu presto sostituita con quella di sant'Agostino e gli statuti da quelli delle domenicane del monastero di San Sisto di Roma.[1]
De regel werd al snel vervangen door die van Augustinus en de statuten door die van de dominicanessen van het San Sistoklooster in Rome.[1]
Fu istituito anche un ramo maschile dell'ordine per la direzione spirituale delle monache e l'amministrazione dei beni temporali dei monasteri: ogni comunità era costituita da un priore, tre sacerdoti e tre fratelli conversi.[2]
Ook werd een mannelijke tak van de orde opgericht om geestelijke leiding te geven aan de nonnen en de wereldlijke goederen van de kloosters te beheren. Elke gemeenschap bestond uit een prior, drie pastoors en drie lekenbroeders.[2]
Grazie alla protezione pontificia, in pochi anni sorsero monasteri di maddalene a Treviri, Strasburgo, Würzburg, Francoforte, Mühlhausen, Colonia, Ratisbona, Magdeburgo, Spira, Goslar, Magonza, Basilea, Lussemburgo, Bruxelles, Zaum e altri.[1] Tuttavia, la provenienza delle religiose e la debolezza del ramo maschile non consentirono all'ordine di consolidarsi e, già nella seconda metà del XIII secolo, iniziarono a manifestarsi sintomi di decomposizione (si registrarono numerose anomalie amministrative e alcuni monasteri abbandonarono l'ordine passando alle clarisse o alle domenicane).[2]
Dankzij de pauselijke bescherming kwamen er in weinige jaren magdalenakloosters in Trier, Straatsburg, Würzburg, Frankfurt am main, Mühlhausen, Keulen, Regensburg, Magdeburg, Speyer, Goslar, Mainz, Basel, Luxemburg, Brussel, Zaum en elders.[1] Maar de nederige afkomst van de religieuzen en de zwakte van de mannelijke tak lieten de orde niet toe zich te consolideren. Reeds in de tweede helft van de 13e eeuw begonnen zich symptomen van verval af te tekenen. Er waren tal van administratieve tekortkomingen en een aantal van de kloosters verlieten de orde voor de clarissen of de dominicanessen.[2]
Nel XIV secolo l'ordine abbandonò la sua natura originale: le religiose non venivano più reclutate tra le prostitute pentite e le donne cadute o pericolanti venivano accolte nel monastero per motivi correzionali per poi essere reinserite nella società.
In de 14e eeuw gaf de orde haar oorspronkelijke natuur op: de zusters werden niet meer geworven onder de bekeerde prostituees, maar onder 'gevallen' of 'gevaarlijke' vrouwen die in het kloosters werden afgeleverd om correctionele redenen met het oog op reïntegratie in de samenleving.
Le monache iniziarono a dedicarsi anche all'educazione delle giovani e all'assistenza agli ammalati.[3]
De nonnen begonnen zich ook te wijden aan meisjesonderwijs en ziekenzorg.[3]
Agli inizi del XV secolo l'ordine contava ancora una quarantina di case, ma molti monasteri aderirono al movimento protestante o scomparvero nel turbinio politico che lo accompagnò.
Aan het begin van de vijftiende eeuw telde de orde nog een veertigtal huizen. Veel ervan gaven zich over aan de protestantse beweging of verdwenen in de politieke werveling die ermee gepaard ging.
Le soppressioni di Giuseppe II furono fatali per l'ordine, che si ridusse al solo monastero di Lubań, in Slesia.[3]
De afschaffingen van Jozef II gaven de genadeslag aan de orde, die teruggebracht werd tot één vestiging in Lubań, Silezië.[3]