Աիդա Արտավազդի Հովհաննիսյան (նոյեմբերի 15, 1952({{padleft:1952|4|0}}-{{padleft:11|2|0}}-{{padleft:15|2|0}}), Երևան, ՀԽՍՀ, ԽՍՀՄ), հայ բեմադրիչ:
Аїда Артавазівна Оганесян (15 листопада, 1952({{padleft:1952/4/0}}-{{padleft:11/2/0}}-{{padleft:15/2/0}}), Єреван, РСР, СРСР), вірменський режисер-постановник.
Մ.Նորմանի «Բարի գիշեր, մայրիկ» (հեռուստաթատրոն) Գ.Լորկայի «Բեռնարդա Ալբայի տունը» Լուիջի Պիրանդելլոյի «Անավարտ ինքնանկար» Հովհաննես Թումանյանի «Կիկոսի մահը» Մուշեղ Իշխանի «Մեռնիլը որքան դժվար է» (Խորեն Աբրահամյանի հետ) Ա.Նիկոլաի «Վերադարձ Սորենտո» Կարինե Խոդիկյանի «Կինը անձրևից հետո»[2] Գաբրիել Սունդուկյանի «Էլի մեկ զոհ» Պ.Տուրրինիի «Առնետաորս»
Нормані «Спокійної ночі, мама» Г. Лорка «Дім Бернарда Альби» Луїджі Піранделло «Незакінчений автопортрет» Ованеса Туманян «смерть Кікоса» Мушег Ішхана «Чорнило, як важко» (з Хореном Абрамяном ) А. Ніколас «Повернення в Сорренто» Каріне Ходікян «Жінка після дощу»[2] Габріел Сундукян «Ще одна жертва» П.
ՀԹԳՄ ոսկե մեդալ «Հայֆեստ» միջազգային թատերական փառատոնի մրցանակ ՀՀ մշակույթի նախարարության Մետաքսյա Սիմոնյանի անվան «Լավագույն ռեժիսոր» մրցանակ` Աղասի Այվազյանի «Արլեզ» բեմադրության համար
Золота медаль Союзу театральних діячів Премія міжнародного театрального фестивалю "Хайфест" Нагорода Міністерства культури Республіки Вірменія «Кращий режисер»
Աիդա Հովհաննիսյանը ծնվել է Երևանում: Սովորել է Երևանի թիվ 122 միջնակարգ դպրոցում, միաժամանակ՝ Երևանի Ռոմանոս Մելիքյանի անվան երաժշտական ուսումնարանի ջութակի բաժնում և «Հայֆիլմ» կինոստուդիային կից կինոդերասանի ստուդիայում` Դմիտրի Կեսայանցի արվեստանոցում: 1970-1975 թվականներին սովորել է Երևանի գեղարվեստա-թատերական ինստիտուտի ռեժիսորական ֆակուլտետում` Ռաֆայել Ջրբաշյանի արվեստանոցում: 1987 թվականին վերապատրաստվել է Մոսկվայի թատերական արվեստի պետական ինստիտուտում: Որպես բեմադրիչ աշխատել է Երևանի Երիտասարդական էքսպերիմենտալ (Փոսի) թատրոնում (1975), Երևանի Գաբրիել Սունդուկյանի անվան ազգային ակադեմիական թատրոնում: 1975-1997 թվականներին դասավանդել է նույն ինստիտուտում, 1997 թվականից՝ Երևանի Խաչատուր Աբովյանի անվան պետական մանկավարժական համալսարանի կուլտուրայի ֆակուլտետի ռեժիսուրայի ամբիոնում: 2007-2012 թվականներին եղել է նույն ֆակուլտետի հեռուստառեժիսուրայի, հեռուստալրագրության և օպերատորության ամբիոնի վարիչ, 2007 թվականից՝ պրոֆեսոր[1]:
Як режисер-постановник працювала в Єреванському молодіжному експериментальному театрі (1975), Єреванський національному академічному театрі імені Габріеля Сундукяна. У 1975-1997 роках викладала в тому ж інституті, з 1997 року Єреванському державному педагогічному університеті імені Хачатура Абовяна на факультеті культури, на кафедрі режисури. У 2007-2012 роках - завідуюча кафедри телебачення і тележурналістики на тому ж факультеті, з 2007 року - професор[1]:
↑ Baghdasaryan Aram։ «AV Production - Աիդա Հովհաննիսյան»։ avproduction.am։ Վերցված է 2016-11-15 ↑ Կինը անձրևից հետո
↑ Baghdasaryan, Aram. AV Production - Աիդա Հովհաննիսյան. avproduction.am. Процитовано 2016-11-15. ↑ Կինը անձրևից հետո
Աիդա Հովհաննիսյան
Оганесян Аїда Артавазівна
Գագիկ Արամայիսի Գևորգյան (փետրվարի 19, 1960({{padleft:1960|4|0}}-{{padleft:2|2|0}}-{{padleft:19|2|0}}), Երևան, ՀԽՍՀ, ԽՍՀՄ), ՀՀ պետական գործիչ, ՀՀ քաղաքացիական ծառայության խորհրդի անդամ (2002-2016)։
Геворгян гагік Арамаисович (19 лютого, 1960({{padleft:1960/4/0}}-{{padleft:2/2/0}}-{{padleft:19/2/0}}), Єреван, РСР, СРСР), державний діяч, член Ради державної служби Республіки Вірменія (2002-2016).
1981-1986 թթ. - սովորել և ավարտել է ընդունվել և ավարտել է ՀամԼԿԵՄ Կենտկոմին կից Բարձրագույն կոմերիտական դպրոցը՝ պատմաբանի որակավորմամբ։ 1987-1992 թթ. - սովորել և ավարտել է Երևանի ժողովրդական տնտեսության պետական ինստիտուտը՝ տնտեսագետի որակավորմամբ։
1981-1986 рр. навчався у Вищій комсомольській школі на історика. 1987-1992 рр. навчався у Єреванському державному інституті народного господарства за спеціальністю економіста.
1979-1981 թթ. - ծառայել է Խորհրդային բանակում։ 1986 թ. ընտրվել է ՀԼԿԵՄ Սպանդարյանի շրջանային կոմիտեի երկրորդ, ապա՝ առաջին քարտուղար։ 1990-2002 թթ. - աշխատել է Հայպետշինի «Պրոգրես» միավորումում որպես գլխավոր տնօրենի տեղակալ, ապա՝ Շենգավիթի սննդառի փոխտնօրեն, այնուհետև՝ ՀՀ վարչապետի վերահսկողական ծառայության առաջատար մասնագետ, ՀՀ Ազգային ժողովի Վերահսկիչ պալատի առաջատար մասնագետ։ 2002 թ. հունվարի 15-ին ՀՀ Նախագահի հրամանագրով նշանակվել է ՀՀ քաղաքացիական ծառայության խորհրդի անդամ՝ 2 տարի ժամկետով։ 2004 թ. հունվարի 17-ին ՀՀ Նախագահի հրամանագրով վերանշանակվել է ՀՀ քաղաքացիական ծառայության խորհրդի անդամ՝ 6 տարի ժամկետով։ 2010 թ. հունվարի 18-ին ՀՀ Նախագահի հրամանագրով վերանշանակվել է ՀՀ քաղաքացիական ծառայության խորհրդի անդամ՝ 6 տարի ժամկետով։
1986. обраний другим, а потім першим секретарем ВЛКСМ Спандарянського районного комітету 1990-2002 рр. - працював заступником генерального директора компанії «Прогрес Корпорейшн», потім заступником директора "Шенгавіт-Фуд", а потім провідним спеціалістом Служби контролю за діяльністю Прем'єр-міністра Республіки Вірменія, провідним спеціалістом Контрольної палати Національних Зборів Республіки Вірменія. 2002. 15 січня указом Президента призначений членом Ради державної служби Республіки Вірменія на 2 роки.
Գագիկ Գևորգյան (պետական գործիչ)
Геворгян Гагік Арамаїсович
Երևանի օրհներգ, 2004 թվականից որպես Հայաստանի Հանրապետության մայրաքաղաք Երևանի խորհրդանիշ սահմանված օրհներգն է։ Օրհներգի բառերի հեղինակը Պարույր Սևակն է, երաժշտությունը՝ Էդգար Հովհաննիսյանի։
Єреванський гімн з 2004 року є символом Єревана як столиці Республіки Вірменія. Автор гімну - Паруйр Севак , музика Едгар Ованесян.
Էրեբունի-Երևան
Еребуні-Єреван (пісня)
Աշոտ Արամի Աբովյան (ծնվ. 12 մարտի 1953 թ., գ. Հոբարձի, Ստեփանավանի շրջան), հայ իրավաբան, ՀՀ վարչական վերաքննիչ դատարանի դատավոր։
Ашот Арамович Абовян (народився 12 березня 1953 р., Хобардян, Степанаван), вірменський юрист, суддя Апеляційного адміністративного суду Республіки Вірменія.
1970-1975 թթ. սովորել և ավարտել է Երևանի Կ.
1970-1975 навчався і закінчив Кафедру механіки та математики при Єреванському політехнічному інституті імені К.
Մարքսի անվան պոլիտեխնիկական ինստիտուտի մեքենամաթեմատիկական ֆակուլտետը։ 1976-1982 թթ. սովորել և ավարտել է ԵՊՀ իրավաբանական ֆակուլտետը: 1984-1987 թթ. սովորել է ԽՍՀՄ Արդարադատության մինիստրության փորձաքննությունների համամիութենական գիտահետազոտական ինստիտուտի ասպիրանտուրայում։
Маркса . 1976-1982 навчався і закінчив юридичний факультет ЄДУ . З 1984 по 1987 роки навчався в аспірантурі Всесоюзного науково-дослідного інституту експериментальних досліджень Міністерства юстиції СРСР.
Աշխատանքային գործունեությունը
Трудова діяльність
1975-1984 թթ. - ՀԽՍՀ Արդարադատության մինիստրության դատական փորձաքննությունների գիտահետազոտական լաբորատորիայի ավագ փորձագետ։ 1978-1980 թթ. - ծառայել է Խորհրդային բանակում: 1984-1996 թթ. - աշխատել է Ներքին գործերի մարմիններում։ 1996-1999 թթ. - ՀՀ Արդարադատության նախարարության փորձագիտական կենտրոնի տնօրեն։ 1999-2006 թթ. - ՀՀ Արդարադատության նախարարի տեղակալ։ 2006-2007 թթ. - ՀՀ դատական դեպարտամենտի ղեկավարի տեղակալ։ 2006-2007 թթ. - ՀՀ կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովի անդամ։ 2007-2008 թթ. - ՀՀ դատական դեպարտամենտի ղեկավարի տեղակալ-գլխավոր ֆինանսիստ։ 2008-2010 թթ. - ՀՀ վարչական դատարանի դատավոր։ 2010 թ. նոյեմբերի 18-ին ՀՀ Նախագահի հրամանագրով նշանակվել է Հայաստանի Հանրապետության վարչական վերաքննիչ դատարանի դատավոր՝ դադարեցնելով Հայաստանի Հանրապետության վարչական դատարանի դատավորի լիազորությունները[1]։
2007-2008 - заступник голови судового департаменту - фінансовий директор. 2008-2010 - суддя адміністративного суду Республіки Вірменія . 2010 18 листопада Указом Президента Республіки Вірменія призначений суддею адміністративного суду Республіки Вірменія, припинивши повноваження судді Адміністративного суду Республіки Вірменія [1] .
Ջերմուկի ջրվեժ, ջրվեժ, բնության ջրաերկրաբանական հուշարձան Հայաստանի Վայոց ձորի մարզում՝ Ջերմուկ քաղաքում՝ Արփա գետի աջակողմյան Ջերմուկ վտակի վրա։ Սկզբնավորվում է աղբյուրներից, մոտ 68 մ բարձրությունից 3 գմբեթաձև դարավանդներով թափվում Արփա գետ։
Водоспад Джермук - водоспад, гідрологічна пам'ятка природи Вірменії, що розташована у марзі Вайоц-Дзор, у місті Джермук, на правій притоці річки Арпа. Бере початок від джерел і впадає в річку Арпа з 3 куполоподібними терасами заввишки близько 68 м.
Բնության հուշարձանը գտնվում է Վայոց ձորի մարզում՝ Այն գրանցված է Հայաստանի Հանրապետության Բնապահպանության նախարարության բնության պետական հուշարձանների ցանկում։ Բնության պետական հուշարձանների ցանկում ներառվել է 2008 թվականի օգոստոսի 14-ին ընդունված «Հայաստանի Հանրապետության բնության հուշարձանների ցանկը հաստատելու մասին» Հայաստանի Կառավարության որոշման համաձայն[1][2]։
Природна пам'ятка розташована у провінції Вайоц дзор, зареєстрована в Міністерстві охорони природи Вірменії у списку природних пам'яток. До переліку державних пам’яток природи включено відповідно до рішення Уряду Республіки Вірменія «Про затвердження Переліку пам’яток природи Республіки Вірменія», прийнятого 14 серпня 2008 р. [1] [2] .
Պատկերասրահ
Галерея
Խոսե Կառլոս Օրտիս Կարդոսան (իսպ.՝ José Carlos Ortíz Cardosa, նոյեմբերի 15, 1948(1948-11-15)), սալվադորցի նախկին ֆուտբոլային մրցավար։
Хосе Карлос Ортіс Кардоса ( իսպ. նոյեմբերի 15, 1948 (1948-11-15)) сальвадорський футбольний арбітр.
Օրտիսի առաջին միջազգային մրցաշարը գլխավոր մրցավարի դերում եղել է մինչև 20 տարեկանների աշխարհի առաջնությունը, որի շրջանակներում նա վարել է «Արևելյան Գերմանիա-Մալի» (3-0) հանդիպումը, որի ընթացքում ֆուտբոլիստներին ցույց է տվել 6 դեղին և 1 կարմիր քարտ։
Першим міжнародним турніром Ортіса як головного арбітра став
Գլխավոր մրցավարի պարտականություններ է կատարել 1985 թ․ԿՈՆԿԱԿԱՖ-ի առաջնության (1986 թ․ աշխարհի առաջնության ընտրական մրցաշարի ԿՈՆԿԱԿԱՖ-ի գոտի) որակավորման փուլի «Պանամա-Հոնդուրաս» (0-3) և եզրափակիչ փուլի «Կոստա Ռիկա-Կանադա» (0-0) հանդիպումներում։
чемпіонат націй КОНКАКАФ 1985, на якому він спочатку відсудив матч кваліфікації Панама - Гондурас (0-3), а потім і матч Коста-Рика - Канада (0-0) в рамках фінальної частини турніру. Через два роки сальвадорський арбітр поїхав і на молодіжний чемпіонат світу 1989 року в Саудівській Аравії, на якому відсудив один матч: Східна Німеччина-Малі (3:0), показавши гравцям 6 жовтих карток та 1 червону картку.
ԿՈՆԿԱԿԱՖ-ի ոսկե գավաթի շրջանակներում վարել է 3 հանդիպում՝ 1991 թ. խաղարկության «Միացյալ Նահանգներ-Տրինիդադ և Տոբագո» (2-1), «Կանադա-Ճամայկա» (3-2), «Միացյալ Նահանգներ-Մեքսիկա» (2-0) հանդիպումները։
Пізніше працював і на Золотому кубку КОНКАКАФ 1991 року, на якому провів 3 матчі: США - Тринідад і Тобаго (2-1), Канада - Ямайка (3-2), США - Мексика (2-0).
Իջևանի գինու-կոնյակի գործարան, ալկոհոլային խմիչքներ արտադրող առաջատար ձեռնարկություն Տավուշի մարզի Իջևան քաղաքում: Հիմնադրվել է 1951 թվականին: Գտնվում է Իջևան քաղաքի Երևանյան փողոցի թիվ 9 հասցեում[1]:
Винно-коньячний завод "Іджеван", провідний виробник алкогольних напоїв у марзі Тавуш, місті Іджеван. Заснований у 1951 році. Розташований на вулиці Єрджанян, 9, Іджеван [1] .
Իջևանի գործարանի գինիների բազմազանությունը ներառում է կարմիր և սպիտակ, չոր, կիսաչոր և լիկյոր գինի Իջևան, Խաչքար, Իջևան տնական, Սարգոն, Իջևան Արենի, Իջևան մուսկատ, Իջևան սապերավի, Իջևան կագոր, Նազելի, Գայանե, Վազաշեն, Հաղարծին և Ընտրյալ Իջևան ապրանքանիշեր: 1977 և 1982 թվականների բերքից արտադրում է նաև «Հին Իջևան» կարմիր և սպիտակ գինի: Հաղարծինը Իջևանի գործարանի արտադրած կարմիր փրփրուն գինին է: Ընկերությունն ունի մի շարք մրգային գինիներ, այդ թվում` նռան, մոշի, հոնի, սերկևիլի, վարդի և բալի:
Винний завод Іджеван включає в себе безліч червоних і білих, сухих, напівсухих вин і спиртних напоїв. Компанія має ряд фруктових вин, серед яких гранат, ожина, граб, айва, троянда та вишня.
Իջևանի արտադրած թափանցիկ սպիտակ մրգային օղին պատրաստվում է հոնից, ծիրանից, թթից և խաղողից:
Прозора біла фруктова горілка, яку виробляє Іджеван, виготовляється з кукурудзи, абрикоса, шовковиці та винограду.
Պատմություն
Історія
Իջևանի գինեգործարանի գինու մառանները
Винні погреби виноробні Іджеван
Ժամանակակից խաղողագործությունը Տավուշի մարզում սկսվել է 1950-ական թվականներից: Իջևանի գինու-կոնյակի գործարանը հիմնադրվել է 1951 թվականին՝ Աղստև և Սպիտակ գետերի հովտում գտնվող ավելի քան 3000 հեկտար այգիներում աճող խաղողի մշակման համար: Սկզբում գործարանն արտադրել է տարբեր տեսակի գինիներ, կոնյակներ, ինչպես նաև շամպայն: Այդ ժամանակահատվածում գործարանը շշալցման գիծ չի ունեցել, հետևաբար շշալցման համար ամբողջ արտադրանքն ուղարկվել է Երևան: Խորհրդային տարիներին Իջևանի գործարանի արտադրանքը իրացվել է ԽՍՀՄ տարբեր երկրներում:
Винно-коньячний завод Іджван створений у 1951 році для вирощування винограду, що вирощується на більш ніж 3000 гектарах виноградників у долині річок Агстев і Спітак. Спочатку фабрика виробляла різні види вин, коньяків, та шампанського. На той час фабрика не мала лінії розливу, тому вся розливна продукція відправлялася до Єревана.
Խորհրդային Միության փլուզումից հետո գործարանը 1996 թվականին սեփականաշնորհվել է և դարձել փակ բաժնետիրական ընկերություն[2]: Գործարանը համալրվել է ժամանակակից շշալցման գծով, կատարվել են հիմնանորոգման և ընդլայնման աշխատանքներ[3]: Գործարանի արտադրանքի մեծ մասն արտահանվում է Ռուսաստան, ԱՄՆ, Էստոնիա, Լատվիա, Կանադա, Լիտվա:
Розпад Радянського Союзу дав поштовх приватизації заводу в 1996 році та перетворення його в товариство з обмеженою відповідальністю[1]. Завод оснащений сучасним розливом, проведені роботи з реконструкції та розширення[2]. Велика частина продукції заводу експортується до Росії, США, Естонії, Латвії, Канади, Литви .
Արտադրանք և ապրանքանիշեր
Товари і бренди
Սարգոն, կարմիր չոր գինի Աքքադ պետության հիմնադիր Սարգոնի անունով
Саргон, червоне сухе вино, назване на честь Саргона, засновника Аккадської держави
Ներկայումս գործարանն արտադրում է գինի, մրգային գինի, փրփրուն գինի, կոնյակ, մրգային օղի, ինչպես նաև հյութեր[4][5][6]:
У даний час завод виробляє вино, фруктові вина, ігристі вина, коньяк, фруктову горілку, а також соки.[2][1][3] В
Հարթավայրի տեսարանը վրացական Ուդաբնո գյուղից
Вид на рівнину з грузинського села Удабно
Գանձակ-Ղազախի հարթավայր (ադրբ.՝ Gəncə-Qazax düzənliyi), հարթավայր Մեծ Հայքի Ուտիք նահանգի տարածքում, ներկայիս Ադրբեջանական Հանրապետության հյուսիս-արևմտյան հատվածում։
Гянджа-Ґазахська рівнина (ադրբ.) - рівнина в північно-західній частині Азербайджанської Республіки.
Հարթավայրը ձգվում է Փոքր Կովկասի լանջերից մինչև Կուր գետի ափերը։ Բարձրությունը ծովի մակարդակից կազմում է 100-550 մետր։ Հարթավայրի տարածքում աճեցնում են մրգեր, խաղող, կարտոֆիլ, հացահատիկ, բամբակ[1]։
Рівнина тягнеться від схилів Малого Кавказу до берегів річки Кури. Висота над рівнем моря становить 100-550 метрів. На долині ростуть фрукти, виноград, картопля, кукурудза, бавовна[1].
Հարթավայրի կլիման ամոք է[1]։
Клімат рівнини м’який[1].
Հարթավայրի տարածքում են գտնվում Ղազախի, Աղստևի, Թովուզի, Շամքիրի, Խանլարի, Սամուխի շրջանները և Գանձակ քաղաքը[1]։
Охоплює територію Ґазахського, Агстафинського, , Шамкірського, Гейгельського, Самухського районів і міста Гянджа[1].
Տես նաև
Див. також
Ադրբեջանի աշխարհագրություն
Географія Азербайджану
«Կատարո» «Domaine Avetissyan» ընկերության՝ հայկական գինու ապրանքանիշ, որն արտադրվել է Արցախում, խնդողնի խաղողի տեսակից։ Ունեցել է Կարմիր «Կատարո», Կարմիր «Կատարո» Reserve, Սպիտակ «Կատարո» և «Կատարո» Ռոզե տեսակները[1]
«Катаро» "Domaine Avetissyan", торгова марка вірменського вина, яке вироблялося в Арцаху із винограду. Серед видів існує червоне, біле та рожеве вино.[1]
Կարմիր Կատարո գինին ստացվում էր Արցախի Հանրապետության Հադրութի շրջանի Տող գյուղից ոչ հեռու գտնվող խաղողի այգիներից հավաքված Խնդողնի սորտի (100%) տեսակից։ Գինին թափանցիկ մուգ կարմիր գույնի է։ Այն մշակում էին Տող գյուղի գինեգործարանում՝ պահպանվելով չժանգոտվող տանկերի մեջ հատուկ ջերմաստիճանում։
Червоне вино Катаро отримували із сорту Хндогні (100%), зібраного з виноградників неподалік села Тох Гадрутського району. Вино прозоре темно-червоне. Його обробляли у виноробні села Тох, зберігали в нержавіючих цистернах при спеціальній температурі.
Կարմիր Կատարո Reserve
Червоного Катаро Reserve
Կարմիր Կատարո ռեզերվ գինին նույնպես ստացվում էր Խնդողնի սորտի (100%) տեսակից։ Այն պահպանվում էր Արցախյան կաղնուց պատրաստված տակարներում 12 ամիս շարունակ և լրացուցիչ պահպանվում նաև շշերում։ Այն պահպանվում է 14-16 °C ջերմաստիճանում։
Червоне вино Reserve також отримували із сорту Хндогні (100%). Зберігалося у бочках з карабаського дуба 12 місяців, додатково зберігалося у коробках при температурному режимі 14-16 °С.
Գործարանը գտնվել է Հադրութի շրջանի Տող գյուղում, որը Արցախյան երկրորդ պատերազմի ավարտից հետո անցել է Ադրբեջանի հսկողության տակ[2]։
Завод розташовувався у селі Тох Гадрутського району, яке під час Другої карабаської війни перейшло під контроль Азербайджану[1].
Գործարանի հիմնադիր Ավետիսյանները Խաղողագործությամբ զբաղվել են նախորդ դարի 20-ական թվականներից, այգին հիմնվել էր խողողագործների դինաստիայի հիշատակին։ Նախագծի, գինեգործարանի և խաղողի այգու զարգացման գործով զբաղվել են Գրիգորի Ավետիյանը և նրա ընտանիքի անդաները։ Խաղողագործության վերաբերյալ խորհրդատվությունները տվել է ֆրանսիացի փորձագետ Ժյուլյեն Լալուն[3]։
Засновники фабрики Аветисяни займамаються виноградарством з 20-х років минулого століття, а сад був заснований на згадку про династію виноградарів. Григорій Аветисян та члени його родини брали участь у розробці проекту, виноробні та винограднику. Консультації з французьким експертом з виноградарства Жулем Лалуном [1] .
Կատարո գինու տեսականին
Вино Катаро
Խաղողի այգին տեղակայված էր Արցախի Հադրութի շրջանի Տող գյուղից ոչ հեռու, ծովի մակարդակից 740-780 մետր բարձրության վրա[4]։ Խաղողի այգին տնկված էր հարավային հողային լանջերին, որտեղ հողը հիմնականում կավի է։ Ձմեռները մեղմ են (հազվադեպ է ջերմաստիճանը հասնում -18 °C-ի), և այգին չէին ծածկում։ Տնկման խտությունը՝ 1650 խաղող/հա, նախատեսված է եղել ստեղծվել ևս մեկ այգի ավելի բարձր խտությամբ, մինչև 5000 խաղող/հա։ Խաղողի այգու համար ընտրվել էին 80 լավագույն թփեր, որոնցից ստեղծվել էր 3 կլոն։ Ֆրանսիացի խաղողագործ Ժյուլյեն Լալուն ընտրել էր հատուկ օպտիմալ զարկերակ այս տեսակի համար։
Щільність посадки - 1650 винограду/га, планувалося створити сад із більшою щільністю, до 5000 винограду/га. Для винограднику було обрано 80 найкращих чагарників. Французький виноградар Жульєн Лалу вибрав спеціальний оптимальний пульс для цього типу.
Կատարո կարմիր գինին ստեղծվում էր սեփական գինեգործարանում։ Խաղողը հավաքվում էր հայկական ավանդական բերքահավաքի նման, ֆերմենտացիան տեղի էր ունենում չժանգոտվող պողպատի տակառների մեջ, հսկվող ջերմաստիճանի տակ։ Գինու պահպանման համար օգտագործվում էին արցախյան կաղնու փայտից պատրաստված տակառներ։ Տակառատախտակի համար հարմարանքը պատրաստվում էր գինեգործի հսկողության տակ և պահպանվում բացօթյա վայրում գինեգործարանի տարածքում։ Ամեն տարի «Կատարո»-ն թողարկում էր մոտ 60-100 հազար շիշ գինի։
Виноград збирали як традиційний вірменський урожай, бродіння проходило в бочках з нержавіючої сталі, при контрольованій температурі. Для зберігання вина використовували бочки з карабаського дуба. Щороку "Катаро" виробляв близько 60-100 тис. пляшок вина.