Pierre Renoy alias Pierre Renwa né à Léck le 30.
Pierre Renoy ass de Kënschtlernumm vum Pierre Renwa soss och nach Pierrot genannt, gebuer zu Léck den 30.


August 1954 est un scénariste et dessinateur belschen de BDën.
August 1954. Hien ass e belschen Zeenarist an Zeechner vu BDën.

Il travaille à l'âge de 17 ans auprès de Mittéï comme encreur.
Mat 17 Joer huet hie beim Mittéï als Encreur ugefaange mat schaffen.

En 1975 il entre au Journal de Tintin.
1975 huet hie beim Journal de Tintin op en Zeenario vum Janeiro ugefaangen d'Illustratioune vum Nanouche ze maachen, där hir Aventuren 1976 fir d'éischt am Tintin erauskoumen. Dat Joer drop huet hien och d'Zeenarien dofir geschriwwen.

Publications
Wierker

4 albums de la Série Nanouche.
4 Albumen an der Serie Nanouche, an hollänescher Sprooch erauskomm ënner dem Numm Barbara.

46 Planches, Editions Le Lombard, 1981.
46 Planchen, Editions Le Lombard, 1981.

Corrida pour une nuit blanche, Zeechner an Zeenarist: Pierre Renoy, 44 Planches, Editions Le Lombard, 1981.
Corrida pour une nuit blanche, Zeechner an Zeenarist: Pierre Renoy, 44 Planchen, Editions Le Lombard, 1981.

Des clous pour le Cachemire, Zeechner an Zeenarist Pierre Renoy, 44 Planches, Editions Le Lombard 1982.
Des clous pour le Cachemire, Zeechner an Zeenarist Pierre Renoy, 44 Planchen, Editions Le Lombard 1982.

Le secret du fou à la frégate, Zeechner an Zeenariste Pierre Renoy, 46 Planches, Editions Le Lombard, 1983.
Le secret du fou à la frégate, Zeechner an Zeenariste Pierre Renoy, 46 Planchen, Editions Le Lombard, 1983.

Le Centre national de l'audiovisuel (ou CNA) à Dudelange a été fondé en 1989[1].
De Centre national de l'audiovisuel zu Diddeleng gouf 1989[1] gegrënnt.

Ses missions sont la sauvegarde, la mise en valeur et la promotion du patrimoine audiovisuel et photographique luxembourgeois.
Als ee vun de Kulturinstituter vum Staat besteet seng Aufgab[2] dodran, den audiovisuelle Patrimoine vu Lëtzebuerg z'erhalen, ze versuergen, opzewäerten a bekannt ze maachen.

En outre, le CNA gère une riche collection de photographies, sur la base desquels sont organisés des expositions ou des publications de livres.
Do donieft archivéiert den CNA eng räichhalteg Fotosammlung, op där hirer Basis Ausstellungen organiséiert a Bicher publizéiert ginn.

Dirigé depuis sa création jusqu'à la fin 2015 par Jean Back, puis succédé par Paul Lesch[3]
Direkter war zanter der Grënnung bis Enn 2015 de Jean Back, säin Nofolger gouf de Paul Lesch[3]

Sur les autres projets Wikimedia : Centre national de l'audiovisuel (CNA), sur Wikimedia Commons
Commons: Centre national de l'audiovisuel – Biller, Videoen oder Audiodateien

Le Bâtiment est composé de :
Am Gebai sinn:

deux salles de cinéma : le Starlight I et II; un espace d'exposition : Display 01 et Display 02; une Médiathèque; un e-shop Studios (son et prise de vue) Archives.
zwéi Kinossäll, de Starlight I an den II; Austellungsméiglechkeeten, den Display 01 an den Display 02; en Espace découverte; eng Mediathéik; e Shop; Film-, Foto- an Tounstudioen Archivraim.

Centre national de l'audiovisuel (CNA)
Centre national de l'audiovisuel

Jacques "Jacky"[1] Insermini est un ancien pilote français de moto[2] et cascadeur[3].* 24. Octobre 1927 à Paris[2] .
De Jacques "Jacky"[1] Insermini, gebuer den 24. Oktober 1927 zu Paräis[2], ass e fréiere franséische Motorradcoureur[3] a Cascadeur[4].

Dans les années 1970, il se reconvertit en tant qu'acteur, essentiellement dans le cinéma érotique et porno[5].
An den 1970er Jore war hien aktiv als Schauspiller, gréisstendeels an Erotik- a Pornofilmer[5].

De 1951 à 1962, il a régulièrement participé aux championnats de France de moto, qu'il remporte plusieurs fois[1][2].
Vun 1951 bis 1962 gouf hien als aktive Participant an de professionelle Motorradcourssen a Frankräich bekannt. Den Insermini war en etlechmol franséische Landesmeeschter am Kader vun der Norton-Equipe[6], hie war awer keemol e Champion op internationalem Niveau[2].

À la fin des années 1960, Jacques Insermini débute sa carrière d'acteur par des petits rôles au Théâtre[1], ainsi que des films de série B en Allemagne[2].
Am Enn vun den 1960er Joren huet de Jacques Insermini seng Carrière als Schauspiller ugefaangen. Seng éischt Experienz war kleng Rollen am Theater[7] an an Tëlees- a B-Filmer[2].

Dans les années 1970, il devient un acteur porno régulié, notamment connu sous les pseudos Bruno Kohls, Jacques Inzermini, Jacques Laviec[3].
Zanter den 1970er gouf hien als Pornofilm-Schauspiller bekannt, a war a méi wéi 15 Pornoen opgetrueden. Seng Aliassen als Pornoacteur waren ënner anerem Bruno Kohls, Jacques Inzermini, Jacques Laviec[8].

Il est actif jusqu'en 1985[2].
Bis dem Joer 1985 huet hien och a "Mainstream"-Filmer (gréisstendeels) mam erotesche Subtext geschafft[5].

1960 Champion de France (350cc, 500cc)[1] 1961 Champion de France (500cc)[2] 1962 Champion de France (350cc, 500cc)[3]
1960 franséische Landesmeeschter (350cc, 500cc)[11] 1961 franséische Landesmeeschter (500cc)[12] 1962 franséische Landesmeeschter (350cc, 500cc)[13]

Filmographie (hors films X)
Filmographie (Auswiel, ouni X-Filmer)

1967: Ne fais pas ça Isabella (Téléfilm) 1973: Le dingue 1975: Yumurcak Belali Tatil 1977: Marche pas sur mes lacets 1985: Le feu sous la peau
1967: Ne fais pas ça Isabella (Tëleesfilm) 1973: Le dingue 1975: Yumurcak Belalı Tatil 1977: Marche pas sur mes lacets 1985: Le feu sous la peau

Le 12 mars 1896, il fut, ensemble avec son frère Michel, co-fondateur de la Société anonyme des hauts-fourneaux de Differdange.[1]
Den 12. März 1896 war hien, zesumme mat sengem Brudder Michel Matgrënner vun der Société anonyme des hauts-fourneaux de Differdange.[9]

Le 26 juin 1896, il fut co-fondateur de la Société Anonyme «des ardoisières d'Asselborn».
Den 26. Juni 1896 war hien Matgrënner vun der Société Anonyme «des ardoisières d'Asselborn».

[1]
[10]

En 1899, il a construit l'école Primaire à Beyeren.
1899 huet hien zou Beyeren d'Primärschoul gebaut.

[1]
[11]

En 1903, il a construit l'Église et le Presbytère à Huncherange.[1][2][3]
1903 huet hien d'Kierch an d'Parhaus zu Hënchereng gebaut.[12][13][14]

Pierre Funck est inhumé au cimetière Notre-Dame au Limpertsberg, ensemble dans le caveau familial avec son beau-père, Jean-François Eydt, et son Fils Paul Funck.
De Pierre Funck ass um Nikloskierfecht um Lampertsbierg begruewen, zesummen am Familljegraf mat sengem Schwéierpapp, dem Jean-François Eydt, a sengem Fils, dem Paul Funck.

Sa nièce, Adolphe Funck était mariée avec Ernest Vander Linden et ses neveux étaient Karl et Paul Bonatz, également des architectes connus.
Seng Niess, d’Adolphine Funck war mam Ernest Vander Linden bestuet a seng Neveue ware de Karl an de Paul Bonatz, och bekannt Architekten.

Son oncle était Nicolas Funck.
Säi Monni war den Nicolas Funck.

Distinctions
Gielchen

Chevaliers de l' Ordre de la couronne de chêne (Promotion 1904) [1]
Chevalier vum Ordre de la couronne de chêne (Promotioun 1904) [15]

Le Conrotseck dans la Ville de Luxembourg.
De Conrotseck an der Stad Lëtzebuerg.

Les plans pour la 'nouvelle' façade de 1897 [1] étaient de Pierre Funck.[2]
D'Pläng fir déi 'nei' Fassad vun 1897 [1] ware vum Pierre Funck.[2]

Notes et références ↑ Cf, den Datum am Steen ganz uewen um Gebai. ↑ Den Numm vum Architekt ass, riets ënner dem Ecktuerm, iwwer der Pietà, an de Stee gemeesselt. ↑ Gebuertsakt 178/1846 an der Stad Lëtzebuerg vum Pierre (Peter) Funck ↑ Pierre Gilbert, La capitale et ses architectes: illustration critique de l'architecture dans la métamorphose d'une ville en un siècle. ↑ Etat Civil vun der Stad Lëtzebuerg Gebuertsakt 178/1846 Säit 187 ↑ Doudesannonce vum Pierre Funck am Luxemburger Wort vum 11. ↑ Les architectes de la ville 1817-1987 : Jemp Kunnert ons stad 24/1987, 1987. ↑ Mémorial A N° 66 vum 23. ↑ Mémorial A N° 29 vum 19. ↑ Mémorial A N° 44 vum 16. ↑ renovation-de-batiments-desaffectes-pour-le-locatif-social-ancienne-ecole-de-beyren-flaxweiler ↑ Großherzogtum an der Obermosel Zeitung vum 27. ↑ Großherzogtum an der Obermosel Zeitung vum 28. ↑ Lokal-Neuigkeiten am Luxemburger Wort vum 7. ↑ Mémorial A N° 50 vum 23.
Referenzen an Notten ↑ Cf, den Datum am Steen ganz uewen um Gebai. ↑ Den Numm vum Architekt ass, riets ënner dem Ecktuerm, iwwer der Pietà, an de Stee gemeesselt. ↑ Gebuertsakt 178/1846 an der Stad Lëtzebuerg vum Pierre (Peter) Funck ↑ Pierre Gilbert, La capitale et ses architectes: illustration critique de l'architecture dans la métamorphose d'une ville en un siècle. Institut grand-ducal, section des arts et des lettres, S. 159 ↑ Etat Civil vun der Stad Lëtzebuerg Gebuertsakt 178/1846 Säit 187 ↑ Doudesannonce vum Pierre Funck am Luxemburger Wort vum 11. Mee 1932 ↑ Les architectes de la ville 1817-1987 : Jemp Kunnert ons stad 24/1987, 1987. ↑ Mémorial A N° 66 vum 23.

La Maison Servais dans la Ville.
D'Servais-Haus an der Stad.

Pierre Funck, né le 30 avril 1846[1][2][3] dans la Ville de Luxembourg, et y mort le 8 mai 1932[4], était un architecte luxembourgeois.
De Pierre Funck, gebuer den 30. Abrëll 1846[3][4][5] an der Stad Lëtzebuerg, an och do gestuerwen den 8. Mee 1932[6], war e lëtzebuergeschen Architekt.

Il a étudié l'architecture à l' École des beaux-arts de Paris, et y a obtenu son diplôme.
Hien huet op der École des beaux-arts zu Paräis Architektur studéiert an do en Diplom gemaach.

De lui, sont le Convict, le bâtiment de la Cave à champagne Mercier à Luxembourg, le Château Letellier à Osterholz et ensemble avec Paul Funck, il a conçu et exécuté les travaux, de l'ancien bâtiment de la Banque Internationale à Luxembourg .
Vun him sinn de Konvikt, d'Gebaier vun der Champagenerkellerei Mercier, d'Letelliers-Schlass um Ousterholz an zesumme mam Paul Funck dat aalt Gebai vun der Banque internationale à Luxembourg entworf an ausgeféiert ginn.

Ensemble aver son Fils Paul Funck le Cercle Municipal de la capitale, en collaboration avec l'architectes Munichois Max Ostenrieder, leChâteau de Colmar-Berg, et avec son beau-père, l'architecte Jean-François Eydt, les Bains municipaux dans la rue des bains dans la Ville de Luxembourg, de 1873 à 1875[1].
Zesumme mat sengem Jong Paul Funck huet en de Stater Cercle Municipal, zesumme mam Münchener Architekt Max Ostenrieder, d'Schlass vu Kolmer-Bierg, an zesumme mat sengem Schwéierpapp, dem Architekt Jean-François Eydt, d'Badanstalt an der Biedergaass an der Stad Lëtzebuerg vun 1873 bis 1875[7] gebaut.

Le 10 septembre 1880, il fut co-fondateur de la Société Anonyme du Casino de Luxembourg.
Den 10. September 1880 war hien Matgrënner vun der Société Anonyme du «Casino de Luxembourg».

[1]
[8]

Il a construit ensemble avec Pierre Kemp, entre 1880 et 1882, le Casino Luxembourg dans la rue Notre-Dame.
Hien huet zesumme mam Pierre Kemp tëscht 1880 an 1882 de Casino Luxembourg an der Ënneschtgaass gebaut.

Lors de la construction de la Fondation Pescatore, il a ensemble avec Pierre Kemp dirigé les travaux.
Beim Bau vun der Fondation Pescatore huet hien, zesumme mam Pierre Kemp, d'Aarbechte geleet.