Nombre
Ime
Historia
Povijest
Vidova Gora ( 778 m ) es el pico más alto de la isla de Brac , y el pico más alto de las isla del Adriático .
Vidova Gora (n/v: 778 m) je najviši vrh otoka Brača, te najviši otočni gorski vrh na cijelom Jadranu.
Desde Vidova hay una vista maravillosa de Bol , la popular playa Zlatni rat y la isla de Hvar . Está ubicado en la parte sur de la isla de Brac, encima de Bol .
S Vidove gore se pruža prekrasni pogled na Bol, popularnu plažu "Zlatni rat" te otok Hvar.
Lleva el nombre de Svetovid, deidad eslava, y la cristianización de los croatas , el nombre se atribuye a Vito de Lucania, en su honor. La parte superior también es accesible para vehículos personales por la carretera, que separa Nerežišća y Pražnica mediante la carretera estatal D113 . En la parte superior hay una cruz, una torre de TV y un pozo.
Ime je dobio po Svantevidu, slavenskom božanstvu, a pokrštavanjem Hrvata, ime se pripisalo svetom Vidu u čast.
.
Na samom vrhu se nalaze križ, TV-toranj i bunar.
Cruz en la parte superior de la montaña
Križ na vrhu
El primer grupo de entrenamiento de las unidades antiterroristas del Departamento de la Policía Militar de las Fuerzas Armadas Croatas se llevó a cabo en un campamento especial en Vidova Gora .
U posebnom kampu uređenom na Vidovoj Gori provedena je prva skupna obuka antiterorističkih postrojba Vojne policije OS RH.
Se llevó a cabo de junio a septiembre de 1993. .[1]
Provedena je od lipnja do rujna 1993. godine.[1]
Vidova gora Página no enlazada a Wikidata Si no existe en otras Wikipedias: [crea nuevo ítem] Si existe en otras Wikipedias: [busca ítem para enlazar] y añade el enlace en español: Vidova gora.
Vidova gora Vidova gora Visina 778 m Država / pokrajina Hrvatska, Dalmacija, otok Brač
Referencias
Izvori
Janko Bubalo ( Turčinovići, Široki Brijeg , 31 de enero de 1913 - Humac, Ljubuški, Bosnia 27 de febrero de 1997 ) fue un sacerdote católico poeta y escritor croata y bosnio.
Janko Bubalo (Turčinovići, Široki Brijeg 31. siječnja 1913. - 27. veljače, 1997.) bio je hrvatski i bosanskohercegovački pjesnik.
[1] Enlaces externos Janko Bubalo nacio en Turčinovići, Široki Brijeg el 31 de enero de 1913 completó la escuela primaria y seis escuelas de gramática en Široki Brijeg, luego se unió a la Orden Franciscana en Humac (1932).
[1] Osnovnu školu i šest razreda gimnazije završio je na Širokom Brijegu, potom stupio u franjevački red na Humcu (1932.).
Después del noviciado, asistió a los grados séptimo y octavo de la escuela secundaria en Široki Brijeg.
Nakon novicijata, sedmi i osmi razred gimnazije pohađao na Širokom Brijegu.
Comenzó sus estudios filosófico-teológicos en Mostar y terminó en Wroclaw (Silesia).
Filozofsko-teološki studij započeo je u Mostaru, a završio u Wroclawu (Šleska).
Santiago Buratovich (croata: Jakov Buratović) (Vrbanj, Hvar, Imperio austríaco 1846 - 1909., Buenos Aires, Argentina) fue un ingeniero y soldado argentino de origen croata.
Jakov Buratović (španj. Santiago Buratovich) (Vrbanj, otok Hvar, Hrvatska 1846. - 1909., Buenos Aires) bio je poznati hrvatski iseljenik, koji je kao inžinjer i vojnik slavu stekao u Argentini.
Biografía
Životopis
Santiago Buratovich (croata: Jakov Buratović) nació en Vrbanj el la isla Brač (hoy Croacia), en una familia que se dedicaba a la construcción, y ese fue un oficio que Santiago continuó ejerciendo cuando marchó a Egipto a participar en la construcción del Canal de Suez.
Za vrijeme predsjedništva Nicolása Avellanede (1874.-1880.), ratni ministar Adolfo Alsina povjerio mu je 1876. godine mjesto čelnu poziciju u izgradnji argentinskog telegrafa.
De vuelta en la Argentina, Buratovich tendió las líneas telegráficas del país. En 1876, en tiempos de la presidencia de Nicolás Avellaneda, el ministro de guerra, Adolfo Alsina, le asignó el cargo de Jefe Instructor del Telégrafo Nacional.
U argentinsku je povijest ušao kao stručnjak koji je telegrafskom žicom spojio Buenos Aires i Rosario. Sudjelovao je i u borbama oko Osvajanja argentinskog juga (španj.
Además de los ramales del telégrafo, construyó líneas de tranvías en Paraná y San Nicolás, proyectó las primeras líneas del Ferrocarril de Santa Fe, y ramales ferroviarios de Sauce a San José y Montevideo, y el puerto de Sauce, en la República Oriental del Uruguay.
Conquista del Desierto). Sukobljavao se s indijanskim plemenima te je izgradio brojne utvrde na jugu Bahije Blance, između ostalih, Arroyo Seco, Pescado i Vanguardia.
En lo que se llamó conquista del desierto, fue construyendo numerosos fortines desde Bahía Blanca hacia el sur, entre otros, Arroyo Seco, Pescado y Vanguardia. Fue sucesivamente distinguido con un diploma al mérito por los Presidentes Carlos Pellegrini en 1880 y Julio A. Roca en 1882. A fines de 1860, antes de cumplir 25 años, se incorporó al ejército argentino.
Pri jednom je takvom sukobu ostao bez radnika, i pokazavši vrlo dobar karakter, Buratović je dobio čin majora te će s tim činom (Mayor Buratovich) ući u argentinsku povijest.
Anto Jerković (Tuzla, Yugoslavia, 2 de mayo, 1958 – Zagreb, Croacia, 16 de julio, 2005) fue un pintor y artista de performance. Fue uno de los representantes de la escena artística conceptual croata a finales del siglo XX.
Anto Jerković (Ljepunice kod Tuzle, 2. svibnja 1958. – Zagreb, 16. lipnja 2005.) bio je hrvatski slikar, performance umjetnik i restaurator te jedan od predstavnika hrvatskog konceptualnoga i neokonceptualnoga umjetničkog stvaralaštva na prijelazu s 20.-og na 21. stoljeće.
Ignoto ll, 1996, Galería moderna, Zagreb
Ignoto ll, 1996., danas u Modernoj galeriji, Zagreb
Fase azul - Obras minimalistas y conceptuales (1988-1996)
Plava stvaralačka faza – minimalistički i konceptualni radovi (1988-1996)
A finales de los años ochenta residió en París (1989) y Roma (1989-1990), lo que lo impulsó a adoptar una nueva forma de expresión, apropiándose de la estética del minimalismo y el arte posconceptual. Lo inspiró en particular la expresión formal de Yves Klein, conectada a referencias de las tradiciones clásica y cristiana.
Krajem osamdesetih boravi u Parizu i Rimu što ga potiče na novi oblik izražavanja. Preuzima estetiku minimalizma i post-konceptualne umjetnosti, napose, formalni izričaj Yvesa Kleina koji spaja s referentnim točkama iz klasične i kršćanske tradicije.
Citar texto y color se convirtió en una parte esencial de la expresión de Anto Jerković.
Citiranje teksta i boja postaje tako esencijalan dio izričaja Ante Jerkovića.
En lienzos de oro e IKB inscribió, principalmente con letras mayúsculas romanas, principios ontológicos y semánticos como Cosmogonies, Memoria y Universus, y oraciones en latín como Pater noster o el ciclo Ignoto Deo.
Na zlatna i International Klein Blue platna ispisuje, najčešće rimskim kapitalom, ontološke i semantičke principe poput Cosmogonies, Memoria i Universus, odnosno molitve na latinskom jeziku kao što su Pater noster ili ciklus Ignoto Deo.
El tríptico Initium, transmutare, levis es programático y anuncia una nueva serie de obras de simples símbolos geométricos.
Triptih Initium, transmutare, levis također djeluje programatski te najavljuje novu seriju djela jednostavnih geometrijskih simbola.
Fase creativa conceptual: intervenciones en el espacio público (1994-2005)
Konceptualna stvaralačka faza – radovi u javnim prostoru (1994-2005)
Durante los años noventa, continuó creando en Zagreb y exhibiendo en Europa, Norteamérica (New York) y Sudamérica (Buenos Aires, Santiago de Chile).
Radovi u javnim prostoru još jednom vuku snažnu referencijalnost na radove Yvesa Kleina da bi kasnije ušli u dijalog s djelima Petera Sloterdijka.
Sus obras en el espacio público dibujaron una vez más fuertes referencias a los proyectos de Yves Klein y luego entraron en diálogo con las obras literarias de Peter Sloterdijk. Este interés lo había anunciado ya en 1989, en París, cuando firmó vallas publicitarias en la estación de policía del Ayuntamiento de 4e arrondissement. Sin embargo, en la acción "Cielo" realizada en el Parque Cmrok en Zagreb con Ivan Kožarić, el énfasis en el trabajo cambia al aspecto performativo.
Iako su ove akcije bile nagovještene već u Parizu prilikom potpisivanja panoa na policijskoj postaji u Parizu 1989., akcijom «Nebo», izvedenom na zagrebačkom perivoju Cmrok s Ivanom Kožarićem, naglasak u radu prelazi na performativni aspekt.
Las siguientes fueron intervenciones artísticas en Zagreb, Split, Nueva York, Chichester (UK) y Cimelice (CZ).
Slijede umjetničke intervencije u Zagrebu, Splitu, New Yorku, Chichesteru, Leidenu i Čimelicama.
Entre estas, una intervención significativa fue "Palabras, neones y globos", realizada en 1999, cuando colocó temas clave de la Crítica de la razón cínica de Peter Sloterdijk como palabras de neón azul en el frente del Palacio Kulmer, la Plaza Katarina Zrinski, en Zagreb.
Značajna intervencija je «Riječi, neoni i baloni» održana 1999. godine, kada na Trgu Katarine Zrinske na pročelje Palače Kulmer (tada MSU) postavlja plave neonske riječi iz Kritike ciničnog uma.
Importantes obras, performances y exposiciones
Značajnija djela, perfomansi i izložbe
La libélula al amanecer, 1987.
Universus, 1990. Initium, transmutare, levis, 1990. Pater noster, 1991.
Ritual, 1987 Memoria, 1989 Cosmogonías, 1990 Universus, 1990 Initium, transmutare, levis, (Inicio, Transformación, Levitación) 1990 Pater noster, 1991 Giotto di Bondone ..., 1992 Ignoto Deo, 1993 Ignoto I e Ignoto II, 1995-1996, Galería moderna, Zagreb Neones, Museo de Arte Contemporáneo, Zagreb
Giotto di Bondone…, 1992. Ignoto Deo, 1993. Ignoto I i Ignoto II, 1995.-1996., Moderna galerija, Zagreb Riječi, neoni i baloni, 1999., Muzej suvremene umjetnosti, Zagreb
Performances
Performansi
Firma de las vallas publicitarias, París, 1989.
Potpisivanje panoa, Gradska vijećnica (4e arrondissement), Pariz, 1989.
«Cielo», Parque Cmrok, Zagreb, 1994.
«Nebo», Cmrok park, Zagreb, 1994.
«Ética o estética», Plaza Preradovic, Zagreb, 1996, «Sustantivos y Bolas», Bodegas del Palacio de Diocleciano, Split, 1997.
«Etika ili estetika», Trg Petra Preradovića, Zagreb, 1996. «Imenice i loptice», Dioklecijanovi podrumi, Split, 1997.
«Invisible», Galería PM, HDLU, Zagreb, 1997.
«Invisible», Galerija PM, HDLU, Zagreb, 1997.
«Café nihilismus», Galería Josip Račić, Zagreb, 1998, «Palabras, neones y globos», Plaza Katarina Zrinski, Zagreb, 1999 «Firmo todo lo que sea azul», Nueva York, Chichester, Zagreb, Šibenik, Rijeka, 2003
«Café nihilismus», Studij galerije Josip Račić, Zagreb, 1998. «Potpisujem sve što je plavo», New York, Chichester, Zagreb, Šibenik, 2003.
Hrvatska enciklopedija - Enciclopedia croata Jerković, Anto Umjetnički paviljon u Zagrebu - Pabellón del Arte Exposición retrospectiva Nacional Anto Jerković TV Kalendar (YouTube) "TV calendario", 2 de mayo de 2013, pintor Anto Jerković
Umjetnički paviljon u Zagrebu Retrospektiva
References
Izvori
En la obra “Giotto di Bondone” (1992) se enfatiza la conexión con otros artistas, se establece una tradición con nombres como Giotto, Eugène Delacroix, Vincent van Gogh, Ad Reinhardt, Ivo Gattin, Yves Klein y Anish Kapoor.[1]
U djelu Giotto di Bondone, 1992, dolazi do posebnog izražaja povezanost s ostalim autorima gdje se smješta u tradiciju s imenima kao Giotto, Eugène Delacroix, Vincent van Gogh, Ad Reinhardt, Ivo Gattin, Yves Klein i Anish Kapoor.[1]
Trayectoria artística
Djelo
En la obra de arte de Anto Jerković pueden observarse tres fases[1]: la fase inicial de la pintura informal (1983-1988), la fase de obras conceptuales minimalistas (1988-1996) y la fase de intervenciones en espacios públicos (1994-2005).
Umjetnički rad Ante Jerkovića čine rana faza enformelnog slikarstva, faza minimalističko-konceptualnih radova i faza intervencija u javnim prostorima.
Fase de la Tierra - Pintura informal (1983-1988)
Zemljana stvaralačka faza – enformelno slikarstvo (1983-1988)
Al comienzo de su actividad (se graduó de la Academia de Bellas Artes de Zagreb en 1983), el artista utilizó como medio la pintura, creando obras informales inspiradas en el neoexpresionismo abstracto alemán (Anselm Kiefer, Georg Baselitz). Ya en estas primeras obras se muestra su interés por telas de gran tamaño, los temas mitológicos y el simbolismo referencial.
U počecima djelovanja vezan je uz slikarski medij, stvara enformele na tragu apstraktnog i njemačkog neo-ekspresionizma (Anselm Kiefer, Georg Baselitz). Već u ovim ranim djela pokazuje interes za velikim formatima, mitološke teme i referencijalnim simbolizmom (napose prema Tako je govorio Zaratustra Friedricha Nietzschea).
Initium, transmutare, levis (Inicio, Transformación, Levitación), 1990.
Initium, transmutare, levis (Početak, promjena, lebdenje), 1990.