Martin Kojc (apodado Iki ), estas slovena psikologo , parapsikologo, hipnotisto kaj publikisto , * 14-a de septembro 1901 , Središče ob Dravi , † la 18-an de marto 1978 , Maribor .
Martin Kojc (vzdevek Iki), slovenski psiholog, parapsiholog in publicist, * 14. september 1901, Središče ob Dravi, † 18. marec 1978, Maribor.
Kojc ĉeestis lernejon en Središče ob Dravi kaj Ptuj.
Kojc se je šolal v Središču ob Dravi in na Ptuju.
Li ĉeestis gimnazion en Maribor kaj finis ĝin en 1918.
Gimnazijo je obiskoval v Mariboru in jo končal leta 1918.
Ĝis la komenco de la Dua Mondmilito, li laboris en Berlino, Germanio, kie li verkis praktikajn vivon-konsilojn inter 1930 kaj 1933 kaj sukcesis gravan sukceson per sia psikoterapio.
Do začetka 2. svetovne vojne je deloval v Nemčiji, kjer je med letoma 1930 in 1933 vodil praktično življenjsko posvetovalnico in dosegal s svojo psihoterapijo pomembne uspehe, nato se je vrnil v domovino.
Li inter alie Marlene Dietrich konsultis lin[1]. Poste li revenis al Slovenio.
Med letoma 1939 in 1941 je v Ljubljani vodil posvetovalnico za praktični življenjski pouk.
Inter 1939 kaj 1941 li konsultis pri praktika vivkonsilado en Ljubljana. Li estis la unua slovena hipnotisto. Li verkis plurajn librojn eldonitajn en pluraj lingvoj, precipe en la germana, nederlanda kaj la rusa.
Bil je prvi slovenski hipnotizer, napisal je več knjig, ki so največji odmev doživele v tujini, predvsem na Nizozemskem, kjer ponatisi izhajajo še danes, in v Nemčiji.
Li estas enterigita en Središče ob Dravi.
Pokopan je v Središču ob Dravi.
Martin Kojc kaj Esperanto Kojc scias paroli la internacian lingvon Esperanto en kiu ankaŭ aperis unu libro lia : La libro de vivo.
Slovenskim bralcem je bil povečini predstavljen šele v tretjem tisočletju.
La libro de vivo (Das Lehrbuch des Lebens) (1935) tradukiĝis en plurajn lingvojn: germana, nederlanda, japana, Esperanto.
Učbenik življenja (Das Lehrbuch des Lebens) (1935), je preveden v več jezikov- nemščino, nizozemščino, japonščino, esperanto...
Nervaj problemoj mem-resanigaj La Vojo al Feliĉo (Der Weg zum Glück) (1938), (1967) Klera homo (Razsvetljeni človek)
Samozdravljenje nervoznih težav Pot k sreči (Der Weg zum Glück) (1938), (1967) Razsvetljeni človek Prebujajoči se človek (prevedla Francka Premk in Janez Premk iz nem.) založba Domus/Litisia, leto 2015.
Listo de slovenaj psikologoj Listo de eslovenaj publicistoj
seznam slovenskih psihologov seznam slovenskih publicistov
Muzeoj de Mequinenza estas tri muzeaj spacoj trovitaj en Mequinenza (Aragono, Hispanio).
Muzeji Mequinenza so trije muzejski prostori, najdeni v Mequinenzi (Aragon, Španija).
Ili konsistas el la Muzeo de la Mino, la Muzeo de la Historio de Mequinenza kaj la Muzeo de la Prahistoria Pasinteco.
Sestavljajo jih Muzej rudnika, Muzej zgodovine Mequinenze in Muzej prazgodovine.
Ilia celo estas diskonigi la minindustrian kaj historian heredaĵon de la urbo, kaj precipe de la Malnova Urbo Mequinenza, kiu malaperis sub la rivero Ebro post la konstruado de la akvorezervejo Ribarroja.
Njihov cilj je širiti rudarsko in zgodovinsko dediščino mesta, še posebej starega mestnega jedra Mequinenza, ki je po izgradnji rezervoarja Ribarroja izginilo pod reko Ebro.
Ĝia loko estas en la Lerneja Grupo María Quintana konstruita en 1927.
Njegova lokacija je v šolski skupini María Quintana, zgrajeni leta 1927.
La konstruaĵo, kiu gastigas la Muzeon de la Historio de Mequinenza, havas E-forman planon kun longforma centra korpo, kiu longas sur la antaŭa fasado per du flankaj antaŭeniĝoj kaj alia pli elstara centra.
Stavba, v kateri je Muzej zgodovine Mequinenze, ima načrt v obliki črke E z podolgovatim osrednjim telesom, ki poteka ob sprednji fasadi z dvema stranskima podstavkoma in še enim vidnejšim osrednjim.
Origine ĝi havis du enirejojn sur la flankoj, apartigas la knaban lernejan zonon en la teretaĝo kaj la knabinan en la unua etaĝo.
Prvotno je imel dva vhoda ob straneh, ki sta ločevala šolo dečkov v pritličju in deklic v prvem nadstropju.
Malantaŭe, alia eta konstruaĵo estis konstruita, kiu gastigis la lernejan manĝejon kaj la infanĝardenon.
Zadaj je bila zgrajena še ena majhna stavba, v kateri sta bila šolska jedilnica in vrtec.
La konstruaĵo estas el kvadroŝtonaro, kun volbtegmento farita el arabaj kaheloj kaj ligna alero elstarigita laŭ la stilo de la aragonaj renesancaj palacoj.
Stavba je izdelana iz kvadratnega kamna, z obokano streho iz arabskih ploščic in lesenim napuščem, poudarjenim v slogu aragonskih renesančnih palač.
Ĝiaj fenestroj estas ortaj krom kelkaj sur la supra etaĝo, kiuj estas pintitaj per mallevita arko.
Njegova okna so pravokotna, razen nekaj v zgornjem nadstropju, ki jih zaključuje spuščen lok.
Pro sia ekstera aspekto, ĝi kontaktiĝas kun la regionismaj fluoj de arkitekturo de la unua triono de la 20a jarcento.
Zaradi zunanjega videza pride v stik z regionalističnimi arhitekturnimi tokovi prve tretjine 20. stoletja.
La Muzeoj de Mequinenza formas parton de la Ibera Reto de Geominado-Spacoj ekde 2017, de la asocio de literaturaj spacoj Espais Escrits kaj ekde 2020 de la Monda Reto de Akvaj Muzeoj de UNESKO.
Muzeji Mequinenze so od leta 2017 del Iberske mreže geominirajočih prostorov, združenja literarnih prostorov Espais Escrits in od leta 2020 Svetovne mreže vodnih muzejev Unesca.