La Internacia kampanjo por Aboligi Nukleajn Armilojn (angle : International Campaign to Abolish Nuclear Weapons, mallongigita ICAN) estas koalicio de ne-registaraj organizaĵoj kiuj kampanjas por la aboligo de nukleaj armiloj.
Campania Internațională pentru Abolirea Armelor Nucleare (engleză: International Campaign to Abolish Nuclear Weapons, abreviat ICAN) este o coaliție de organizații neguvernamentale care militează pentru abolirea armelor nucleare.
Kreita en 2007 en Vieno (Auŝtrio) paralele al la internacia konferenco pri la traktato de la ne-disvastigo de nuklea armilaro [1], kalkulas 468 organizaĵojn en 101 landoj.
Creată în 2007 la Viena în paralel cu o conferință internațională a Tratatului de Neproliferare Nucleară (TNP)[1], ea numără 468 de organizații partenere din 101 țări.
Financita fare de privataj donacantoj kaj el kontribuoj de la Eŭropa Unio kaj de kelkaj landoj, inkluzive de Norvegio, Svislando, Germanio kaj Vatikano[1], ICAN subtenis la konkludojn de la Traktato sur la Malpermeso de Nukleaj Armiloj en 2017, kiu kondukis al la ALJUĜO de la Nobel-Premio pri Paco en la sama jaro.[1]
Finanțată de donatori privați și prin contribuții ale Uniunii Europene și ale unor state, între care Norvegia, Elveția, Germania și Vatican[1], ea a susținut încheierea Tratatului asupra Interzicerii Armelor Nucleare în 2017, ceea ce a dus la decernarea Premiului Nobel pentru Pace în același an.[1]
La jara buĝeto de la organizaĵo kalkulas proksimume unu miliono da dolaroj.[1]
Bugetul anual al organizației se apropie de un milion de dolari.[1]
{{{eonomo}}} v • d • r
Campania Internațională pentru Abolirea Armelor Nucleare Abreviere ICAN Înființare aprilie 2007 Sediu Geneva Locație 150 Route de Ferney, 1211 Genève 2, Switzerland Website site web oficial facebook Twitter Google+ Instagram canal YouTube Modifică date / text
Internacia kampanjo por aboligi nukleajn armilojn (ICAN)
Campania Internațională pentru Abolirea Armelor Nucleare
Mona Eltahawy (naskiĝis la 1-an de aŭgusto 1967 en Port Said) estas usona sendependa ĵurnalisto de egipta deveno.
Mona Eltahawy (n. 1 august 1967 la Port Said) este o jurnalistă americană de tip freelancer, de origine egipteană.
Ŝi estas konata pro siaj eseoj kaj debatoj pri la situacio de virinoj en la islama mondo, kiuj aperis en publikaĵoj kiel The Washington Post, The New York Times, Christian Science Monitor kaj Miami Herald.
Este cunoscută pentru eseurile și dezbaterile inițiate referitoare la situația femeii în lumea islamică și care au apărut în publicații ca: The Washington Post, The New York Times, Christian Science Monitor, Miami Herald .
Ŝi naskiĝis en Egiptio sed translokiĝis kun sia familio al Britio kiam ŝi estis 7-jara.
S-a născut în Egipt, dar s-a mutat împreună cu familia în Regatul Unit pe când avea 7 ani.
Je la aĝo de15 ŝi translokiĝis al Sauda Arabio kaj en 2000 ŝi translokiĝis al Usono.
La 15 ani se mută în Arabia Saudită, iar în anul 2000 se mută în SUA.
Ŝi estas forta kritikisto de la reĝimo de Hosni Mubarak kaj de la Islama Frataro.
Este un critic vehement al regimului lui Hosni Mubarak și al grupării Frăția Musulmană.
En novembro 2011, dum la manifestacioj okazintaj en Placo Tahrir, ŝi estis arestita de policanoj, kiuj submetis ŝin al seksa agreso.
În noiembrie 2011, în timpul demonstrațiilor care au avut loc în Piața Tahrir, este arestată de forțele de ordine, care au supus-o la agresiuni sexuale.
Ŝi ankaŭ agnoskas la rajtojn de virinoj en la araba mondo kaj denuncas genitalan mutiladon en virinoj, praktikatan en multaj afrikaj kaj mezorientaj landoj .
De asemenea, militează pentru drepturile femeii în lumea arabă și denunță mutilarea genitală la femei, practicată în multe țări africane și din Orientul Mijlociu.
Bioresonanco-terapio, ankaŭ konata sub la nomo MORA, estas pseŭdoscienca medicina koncepto, derivata de la elektromagneta terapio.
Terapia prin biorezonanță este un concept medical pseudo-științific ce derivează din terapia electromagnetică.
Bioresonanco-terapio estas parto de alternativa medicino .
Terapia prin biorezonanță face parte din medicina complementara.
Historia
Istoric
Bioresonanco-terapio estis inventita en Germanio en la jaro 1977 fare de Franz Morell kaj lia duonpatro, inĝeniero Erich Raschebut.
Terapia prin biorezonanță a fost inventată în Germania în anul 1977 de către Franz Morell și fiul său vitreg, inginerul Erich Raschebut.
Komence ili nomis ĝin "MORA-terapio", pro la komencaj literoj en MOrell kaj RAsche.
Inițial, aceștia au denumit-o "MORA-Therapie", de la inițialele lor MOrell și RAsche.
Iuj el la aparatoj enhavas elektronikan cirkviton, kiu mezuras haŭtan reziston, similan al la E-metro uzata de scientologio, kiun la kreintoj de la bonsonanco esperis plibonigi.
Unele dintre dispozitive conțin un circuit electronic ce măsoară rezistența pielii, similar cu E-Meter folosit de către Scientologie, pe care creatorii biorezonanței sperau să o îmbunătățească.
Franz Morell estis membro de la eklezio de scientologio[1] [2].
Franz Morell a fost membru al Bisericii Scientologice.[1] [2]
Praktikantoj de biorezonanco diras, ke ili povas detekti diversajn malsanojn kaj malvirtojn.
Practicanții biorezonanței declară că pot detecta o varietate de boli și vicii.
Ili kredas, ke bioresonanco similas al iuj konceptoj en Tradicia Ĉina Medicino, precipe akupunkturo .
Aceștia consideră că biorezonanța este similară cu anumite concepte din Medicina Tradițională Chinezească, în special acupunctura.
Sciencaj kritikoj
Critici științifice
Ne havante sciencan eksplikon pri kiel bioresonanco-terapio povas funkcii, esploristoj klasifikis biorezonancon kiel pseŭdosciencon[1]. Sciencaj studoj montris neniujn pli bonajn efikojn ol placebo[2] [3].
Neavând nici o explicație științifică despre cum ar putea funcționa terapia prin biorezonanță, cercetătorii au clasificat biorezonanța ca fiind o pseudoștiință.[3] Studii științifice nu au arătat efecte mai bune decât cele ale efectului placebo.[4][5]
Okazis fraŭdoj en la interreto, ekzemple praktikisto, kiu faris falsajn deklarojn, ke li povus kuraci kanceron, kaj ke klientoj devus rezigni al praktikoj kiel kemioterapio aŭ kirurgion, rekomendita de kuracistoj.
Cazuri de fraudă în mediul internaut au avut loc, precum un practicant făcând false declarații cum că ar putea vindeca cancerul, iar clienții acestuia netrebuind să apeleze la practici precum chimioterapia sau operația recomandată de către doctori.
Ben Goldacre ridindigis la BBC kiam ili raportis, ke li povus konvinki 70% de siaj klientoj ĉesi fumi, pli bonan rezulton ol iu ajn alia konvencia terapio.
Ben Goldacre a ridicuralizat BBC când aceștia au raportat faptul că o clinică putea să convingă 70% din clienții acesteia să se lase de fumat, un rezultat mai bun decât orice altă terapie convențională.
En usona Manĝaĵo kaj Droga Administrado klasifikis aparatojn, kiuj uzas haŭtrezistan mezuradon por diagnozi kaj trakti diversajn malsanojn kiel llasajn III-aparatojn, kiuj unue devas esti aprobataj de la FDA por merkatado.
În Statele Unite ale Americii, Food and Drug Administration a clasificat dispozitivele ce folosesc măsurarea rezistenței pentru a diagnostica și trata diferite boli ca și dispozitive de Clasă a III-a, ce trebuiesc mai întâi aprobate de către FDA pentru a fi comercializate.
La FDA malpermesis la merkatadon de tiaj aparatoj en Usono[1] kaj sankciis multajn komercistojn pro tiaj aparatoj ĉar ĝiaj praktikantoj faras falsajn deklarojn pri la sanaj avantaĝoj de tiaj aparatoj. [2]
FDA a interzis comercializarea anumitor dispozitive de acest tip în SUA,[6] și a sancționat mulți comercianți de astfel de dispozitive pentru declarațiile false despre beneficiile de sănătate ale acestor dispozitive.[7]
Okot p'Bitek (* 1931 - † la 20-an de julio 1982 ) estis uganda verkisto, unu el la gvidaj figuroj en la afrika literaturo.
Okot p'Bitek (n. 1931 - d. 20 iulie 1982) a fost un scriitor ugandez, una din personlitățile marcante ale literaturii africane.
Verkaro
Opera
1953 : Blankaj Dentoj ("Lak Tar Miyo kinyero wi lobo"); 1966 : Song of Lawino ("Kanto de Lawino"); 1970 : Song of Ocol (Kanto de Ocol); 1986 : La Artisto, la Reganto: Eseoj pri Arto, Kulturo kaj Valoroj.
1953: White Teeth ("Lak Tar Miyo kinyero wi lobo"); 1966: Cântecul lui Lawino ("Song of Lawino"); 1970: Cântecul lui Ocol ("Song of Ocol"); 1986: Artistul, conducător: eseuri de artă, cultură și valori ("Artist, the Ruler: Essays on Art, Culture and Values").
Komence, liaj verkoj estis verkistaj en la lingvo lwo, kaj poste tradukitaj al la angla.
Inițial, operele sale au fost scrise în limba lwo, ca apoi să fie traduse în engleză.
Adriane Barbosa Nogueira Lopes [1] ( Grandes Rios [2], 29 -a de junio 1976 ) estas brazila advokato, kiu nuntempe estas la urbestro de Campo Grande ekde la 2-a de aprilo 2022 [3] .
Adriane Barbosa Nogueira Lopes[1], numele complet al Adriane Lopes (Grandes Rios[2], 29 iunie 1976) este un avocat brazilian, care este în prezent primarul orașului Campo Grande din 2 aprilie 2022[3].
Lopes naskiĝis la 29-an de junio 1976, filino de Gisleni Garcia Barbosa kaj Antônio Ferreira Barbosa. [1]
Adriane s-a născut pe 29 iunie 1976, este fiica lui Gisleni Garcia Barbosa și Antônio Ferreira Barbosa.[4]
La hazarda morto de anarkiisto (itala titolo: La vita accidentale di un anarchico) estas komedio de Dario Fo, unuafoje prezentita la 5-an de decembro 1970.
Moartea accidentală a unui anarhic este o comedie de Dario Fo, reprezentată pentru prima dată pe data de 5 decembrie 1970.
Ĝi estas dediĉita al la "hazarda morto" (kiel la titolo sarkasme memorigas) de la anarkiisto Giuseppe Pinelli, okazinta en la policejo de Milano, en neklaraj cirkonstancoj la 15-an de decembro 1969 (la pridemandinto "falis" de la fenestro).
Este dedicată "morții accidentale" (cum amintește cu sarcasm titlul) a anarhicului Giuseppe Pinelli, survenită la Comisariatul de Poliție din Milano, în circumstanțe neclare pe 15 decembrie 1969 (interogatul "căzu" de la fereastră).
Por eviti cenzuri la spektaklon, ĝi oficiale rilatas al simila kazo kiu okazis komence de la 20-a jarcento en Usono.
Pentru a evita cenzurarea spectacolul, oficial acesta se referă la un caz analog petrecut la începutul secolului XX în Statele Unite.
La ago okazas en ĉambro de la centra prokurorejo en Milano kaj havas kiel protagoniston tiun "frenezulon", kiu ofte revenas al la teatro de Fo por malkaŝi malkomfortajn verojn. La frenezulo adoptas diversajn alivestiĝojn (psikiatro, juĝisto, policisto, episkopo) per kiuj la oficiala versio de la faktoj estas rivelita kun ĉiuj ĝiaj kontraŭdiroj, kaj la provo konstrui verŝajnan version aperigas aliajn ridigajn nekongruaĵojn.
Acțiunea se petrece într-o cameră a procuraturii centrale din Milano și are ca protagonist pe acel "Nebun", care revine adesea în teatrul lui Fo pentru a revela adevăruri incomode.
Filmo En 2022 aperis filmita versio sub la itallingva titolo Pino, vita accidentale di un anarchico. La anarkiisto, viktimo de la tragedio kiu trafis Milanon en 1969 estis ankaŭ esperantisto, nome Giuseppe Pinelli, kiu aktivis precipe en sindikata kaj politika kampo, kiel pacifisma lliberacano. La unua dublaĵo de la filmo okazis ĝuste en Esperanto[1].
Nebunul adoptă diverse travestimente (psihiatru, judecător, funcționar de poliție, episcop) prin intermediul cărora versiunea oficială a faptelor este rivelată cu toate contradicțiile sale, iar tentativa de a construi o versiune plauzibilă face să apară alte incongruențe ilare.
Giuseppe Pinelli, esperantisto Referencoj
Listă de piese de teatru italiene
Zoltán Kallós
Zoltán Kallós
KALLÓS Zoltán (kaloŝ) estas rumanuja hungara folkloristo, laŭreato de Kossuth-premio naskita en Răscruci la 26-an de marto 1926.
Kallós Zoltán (n. 26 martie 1926, Răscruci, comuna Bonţida, Cluj) este un folclorist român de etnie maghiară, laureat al premiului Kossuth.
premio Kossuth (dufoje); 2010- A Magyar Köztársaság Érdemrend Középkeresztje Csillaggal.
Premiul Kossuth (de două ori); 2010 - A Magyar Érdemrend középkeresztje a csillaggal.
Zoltán Kallós la mezlernejon finis en Kluĵo kaj Sfântu Gheorghe, li akiris bazlernejan instruistan diplomon en Kluĵo (1946). Li estis instruisto en Viştea (1946–50) kaj en Lespezi (1956–57), dume li studis en la muzika altlernejo en Kluĵo (1955).
Zoltán Kallós a terminat liceul la Cluj și Sfântu Gheorghe şi a obţinut diploma universitară de profesor la Cluj (1946).
En 1957–58 li estis muzika fakgvidanto en Târgu Mureş, denove instruisto, poste dungito ĉe la lignoindustria fabriko en Gyimes (Djimeŝo) (1959–68).
A fost profesor la Viștea (1946-50) și Lespezi (1956-57), între timp a studiat la colegiul de muzică din Cluj (1955).
Li kolektis kvazaŭ ĉiajn specojn de folkloro en Mezőség, Kalotaszeg, Moldavio (en vilaĝoj loĝitaj de csángók) kaj Gyimes precipe la voĉan kaj instrumentan muzikon, la popolkutimojn kaj la kutimpoezion.
El a adunat diverse tipuri de folclor din Câmpia Transilvaniei, Ţara Călatei, Moldova (din satele locuite de ceangăi) și zona Ghimeş-Palanca, mai ales muzică vocală și instrumentală.
En 1958 oni malliberigis lin pro politikaj motivaj mallongtempe.
În 1958 a fost închis pentru motive politice.
La plej grandan sukceson havis la kolekto, Balladák könyve (Libro de baladoj), kiu en Budapeŝto havis tri eldonojn (1973, 1974, 1977).
Cel mai mare succes l-a avut cu colecţia Balladák könyve (Cartea de balade), care, la Budapesta a avut trei ediții (1973, 1974, 1977).
Ĝi estas kun ĝia enhavo – 259 baladoj kaj 8 fabelvariantoj de balado – unu el la plej riĉaj hungaraj baladkolektoj. Ĝi savis por kulturo la baladojn de kvar etnografie gravaj regionoj plejparte kune kun iliaj melodioj.
Prin conținutul său – 259 de balade și 8 balade în versiune povestite – cartea este una dintre cele mai bogate colecţii de balade maghiare, îmbogăţind cultura cu poezie din patru noi zone etnografice importante.
Károly Eötvös en la 1880-aj jaroj
Károly Eötvös în anii 1880