Neologismo („novvorto“, de malnov-greka νεολογισμός - neologismos, el νέος - neos "nova" kaj λόγος - logos „vorto“) estas leksika unuo, ekestanta kaj disvastiĝanta dum certa periodo en iu lingvo. Tipe por neologismoj estas, ke la parolantoj de la koncerna lingvo dum iom da tempo sentas ĝin nova.
Неологизм („ног дзырд“, рагон грекъаг ныхæстæй νέος [neos] „ног“ æмæ λόγος [logos] „дзырд“) у лексикæйы иуæг, кæцы фæзыны æмæ цыбыр рæстæгмæ рапарахат вæййы æвзаджы мидæг.
Kiuj vortoj (ankoraŭ) estas rigardataj neologismoj pro tio ankaŭ dependas de la historia momento, dum kiu oni esploras la vortaron de lingvo.
Уыцы æвзагыл чи дзуры, неологизммæ дзæвгар рæстæг фæкæсынц куыд ногдзинадмæ.
Vorto ĉesas esti rigardata neologismo, kiam ĝi daŭre eniris vastan uzon. Tio ofte estas helpata post registro en gvida ĝenerala vortaro. Pri ĉi tiu ĝenerala koncepto de 'neologismo' vidu la artikolon pri vortkreado.
Дзырд нал ис схонæн неологизм, хуымæтæг ныхасмæ куы бацæуы, уæдæй.
L.L. Zamenhof uzis iom alian, pli precizan difinon de la vorto "neologismo" por la specifa situacio de Esperanto; vd. pli sube.
Ахæм дзырдтæ дзырдуаттæм дæр хаст æрцыуынц.