Dr. Yitzchak Alfasi
ד"ר יצחק אלפסי
Yitzchal Alfasi (born 13 September 1929) is a Talmid Chacham and a Historian. He wrote many books on the devolepment of Chassidut.
הרב ד"ר יצחק אַלפַֿסי (געבוירן ערב יום כיפור תר"ץ; 13טן סעפטעמבער 1929) איז א תלמיד חכם און א היסטאריקער. ער האט געשריבן אסאך ספרים וועגן דער אנטוויקלונג פון חסידות.
Biography
לעבנסגעשיכטע
Yisael Alfasi was one of the first manufacturers in Tel Aviv and a Gerrer Chasid, a son of Avraham Alfasi and Chaya Yuta Rotenberg. Alfasi lives in Tel Aviv. Alfasi was a Chasid of The Beis Yisrael and the Pnei Menachem.
אלפסי איז געבוירן געווארן אין תל אביב צו זיין פאטער ישראל אלפסי, פון די ערשטע פאבריקאנטן אין תל אביב און א גערער חסיד, א זון פון הרב אברהם אלפסי אב"ד זשעוויצע און מרת חיה יוטא ראטנבערג. אלפסי וואוינט אין תל אביב. יצחק אלפסי אליין איז געווען פארבונדן מיט די גערער רביס דער בית ישראל און דער פני מנחם.
Alta Faiga Teitelbaum (April 17, 1912 - June 2, 2001), known as the Satmar Rebbetzin, was the second wife of the first Rebbe of Satmar, Rabbi Joel Teitelbaum (1887-1979). After her husband's death, the Satmar Rebbetzin gained a following of supporters who stood in opposition to the second Rebbe of Satmar, Rabbi Moshe Teitelbaum (1914-2006).[…]
מרת אלטע פייגא טייטלבוים ( ל' ניסן ה'תרע"ב; 17טן אפריל ,1912 - י"א סיון, ה'תשס"א; 2טן יוני, 2001). איז געווען די צווייטע רביצין פון סאטמארער רבי הרה"ק ר' יואל טייטלבוים זצ"ל.
Rabbi Moshe Sofer (II) (1885–1944) (Hungarian; Moses Schreiber) was a prominent Orthodox Jewish (Charedi) Rabbi in the early 20th century. He was Dayan of Erlau, Hungary and author of a Halachic responsa Sefer named Yad Sofer.
הרב משה שרייבער (תרמ״ה -תש״ד), אויך באקאנט ווי הרב משה סופר, איז געווען א חשובער חרדישער רב אין די ת״ר יארן. ער איז געווען דיין אין ערלוי, אונגארן, און זיינע תשובות זענען געזאמלט אינעם ספר יד סופר.
He was the son of Rabbi Shimon Sofer (II) (Hisorerus Tshuva), grandson of Rabbi Avraham Shmuel Binyamin Sofer (Ksav Sofer) and great grandson of Rabbi Moshe Sofer (Chasam Sofer).
ער איז געווען א זון פון הרב שמעון סופר (מחבר פון התעוררות תשובה), זון פון הרב אברהם שמואל בנימין סופר (כתב סופר), זון פון הרב משה סופר (חתם סופר).
He was the father of Rabbi Yochanan Sofer, current Rebbe of Erlau.
ער איז געווען דער פאטער פון הרב יוחנן סופר, דער ערשטער ערלויער רבי.
He perished at Auschwitz during the Holocaust.
ער איז אומגעקומען אין אוישוויץ ביים חורבן אייראפע.
Early life
יונגע יארן
Rabbi Moshe was born on 10, May 1885 to his father Rabbi Shimon (Chief Rabbi of Erlau) and mother Malkah Esther Spitzer. Malkah was the daughter of Gitel Schreiber (daughter of the Chasam Sofer) and Rabbi Shlomo Zalman Spitzer (1811–1893), Rabbi of Schiffschul, Vienna (author of Tikun Shlomo).
הרב משה איז געבוירן געווארן כ"ה אייר ה'תרמ"ה צו זיין פאטער הרב שמעון, שטאטס רב פון ערלוי, און זיין מוטער מלכה אסתר, וואס איז געווען א טאכטער פון הרב שלמה זלמן שפיצער, רב פון דער [[שיפשול]], ווין, מחבר פון תקון שלמה, און גיטל, א טאכטער פונעם חתם סופר.
In his adolescent years, Moshe learned at the yeshiva of Rabbi Avraham Greenberg in Kežmarok, Hungary. He later learned at the Pressburg Yeshiva under the auspices of Rabbi Akiva Sofer (author of Daas Sofer).
הרב משה האט געלערנט אין דער ישיבה פון רבי אברהם גרינבערג אין קעזמארק, אונגארן. נאכהער האט ער געלערנט אין דער פרעשבורגער ישיבה אונטער הרב עקיבא סופר, מחבר פון דעת סופר.
Rabbi Mordechai Leib Winkler (1845–1932) of Mad (author of Levushei Mordechai) wrote that Sofer was baki (fluent) in Talmud Bavli, Talmud Yerushalmi, Rishonim and Acharonim.[3]
הרב מרדכי לייב ווינקלער פון נירמאדע, מחבר פון לבושי מרדכי, האט געשריבן אויף משה סופר אין יענע יארן אז ער איז בקי אין בבלי, ירושלמי, ראשונים און אחרונים.
Rabbi Moshe received Semicha from various Rabbi’s prior to his marriage.
שוין אלס בחור האט הרב משה באקומען היתר הוראה פון פארשידענע רבנים.
Married life
יונגערמאן
Rabbi Moshe married Tushene (heb; טושענע) (circa 1886-1944), the daughter of Rabbi Moshe Yochanan Schoenfeld (1848–1913), Rabbi of Érmihályfalva.
הרב משה האט חתונה געהאט מיט טושענא, טאכטער פון הרב משה יוחנן שיינפעלד, רב פון מיהאליפאלווא.
For a few years, Sofer engaged in business, but was ultimately appointed to the preside as Dayan on the Beth Din of the Erlau Orthodox congregation. His father, Rabbi Shimon requested that he be retested by three rabbis and ordained Semicha once again before joining the Beth Din. Something Rabbi Moshe did with ease.
עטלעכע יאר האט משה סופר געהאנדלט אבער ענדלעך האט מען אים באשטימט א דיין אין בית דין פון דער ארדאטאקסישע קהילה פון ערלויץ
Children
משפחה
Rabbi Moshe and Tushene Sofer had six children; Avraham Shmuel Binyamin, Yochanan, Chava Rivka, Leah, Gitel Tobia and Reizel.
הרב משה און טושענא שרייבער האבן געהאט זעקס קינדער: אברהם שמואל בנימין איז געווען אן עילוי און האט געלערנט אין דער ישיבה פון רבי יוסף אשר הלוי פאלאק (שארית יוסף אשר) אין ווערפעלעט.
Yochanan also studied at the Verpelét Yeshiva, later became Rabbi of Erlau and Rosh Yeshiva of Yeshivas Chassam Sofer in Budapest and Eger. He re-founded the Yeshiva in Jerusalem, Israel and is now Rebbe of the Erlau Hasidic Dynasty.
יוחנן האט אויך געלערנט אין דער ישיבה אין ווערפעלעט. שפעטער איז ער געווארן רב אין ערלוי און ראש ישיבה פון דער חתם סופר ישיבה אין בודאפעשט און ערלוי. ער האט מחדש געווען די ישיבה אין ירושלים און איז געווארן דער ערשטער ערלויער רבי.
Chava Rivka, Leah, Gitel Tobia and Reizel all were unmarried and perished in the Holocaust.
חוה רבקה, לאה, גיטל טויבא און רייזל האבן נישט חתונה געהאט און זענען אומגעקומען אין חורבן אייראפע.
Death and legacy
פטירה
In 1944, Rabbi Moshe and his family were deported to Auschwitz by the Nazis (with the exception of his son Avraham Shmuel Binyamin) together with the Jews of Erlau.
אין תש״ד האבן די נאציס דעפארטירט הרב משה מיט זיין משפחה קיין אוישוויץ (אחוץ זיין זון אברהם שמואל בנימין) צוזאמען מיט דער יידישער קהילה פון ערלוי.
On 12 June 1944 (21 Sivan 5704) Rabbi Moshe, his wife, daughters and his father Rabbi Shimon were murdered by the Nazis.[8][9][10]
כ״א סיון תש״ד האבן די נאציס דערמארדעט הרב משה, זיין ווייב און זיינע טעכטער, אויך זיין פאטער הרב שמעון.
He was survived by his sons, Avraham Shmuel Binyamin and Yochanan.
זיינע זין אברהם שמואל בנימין און יוחנן האבן אים איבערגעלעבט.
Only mainline, overground or overland railway stations belong in this category, with subcategories for those that serve only the London Underground, or the Docklands Light Railway. Note though that stations that serve mainline and underground or DLR are listed here.
דאָ געהערן הויפטליניע און איבערגרונט סטאַנציעס אין לאנדאן. סטאַנציעס פֿון לאנדאנער אונטערגרונט און די דאקלאנדס לייכטע באַן האבן אייגענע אונטער־קאַטעגאריעס.
The West London Line is a short railway in inner West London that links Clapham Junction in the south to Willesden Junction in the north. It has always been an important cross-London link especially for freight services. Regular passenger services on it, detailed below, are provided by Southern and by London Overground.
די מערב לאנדאן ליניע איז א קורצע באן ליניע אין מערב לאנדאן וואס פארבינדט קלאפהאם קנופ אין דרום לאנדאן מיט ווילזדן קנופ אין צפון-מערב לאנדאן. די ליניע איז וויכטיק פאר פראכט דינסטן. פאסאזשירן דינסטן ווערן באזארגט דורך סאדערן און לאנדאנער איבערגרונט.
The Birmingham, Bristol & Thames Junction Railway was authorised in 1836 to run from the London and Birmingham Railway (L&BR), near the present Willesden Junction station, across the proposed route of the Great Western (GWR) on the level, to the Kensington Canal Basin. Construction was delayed by engineering and financial problems. Renamed the West London Railway (WLR) the line officially opened on 27 May 1844, and regular services began on 10 June, but before that trials to demonstrate the potential of the atmospheric railway system had been held from 1840 to 1843 on a half-mile section of track adjacent to Wormwood Scrubs, leased to that system's promoters;[1] The WLR used conventional power but was not a commercial success.
די מערב לאנדאנער באן האט געעפנט דעם 27סטן מיי 1844 אבער זי האט נישט געהאט גענוג פאסאזשירן און האט זיך צוגעמאכט דעם 30סטן נאוועמבער 1844.
In 1948, the line became part of British Rail, following the nationalisation of the railways, but remained mostly in use as a freight route. For many years, limited passenger trains ran on workday mornings and evenings, to carry workers at the Post Office Savings Office near Olympia from Clapham Junction and back again, but these services were not publicly advertised.
אין 1948 איז די ליניע געווארן א טייל פון ברידישע באן און מ׳האט זי געניצט מערסטן פאר פראכט.
In the late 1970s, the Greater London Council began to revitalise the North London Line, incorporating it onto the Tube Map in 1977 as a white line with black borders marked "British Rail" and electrifying the route from Dalston to Woolwich in 1985.[7] The limited Clapham Junction - Kensington Olympia service appeared in the public timetables, but full passenger services on the West London Line were not re-introduced until 1994, under BR's Network Southeast service. In 1997, as part of the Privatisation of British Rail, operation of both the WLL and NLL was brought under the North London Railway franchise, and taken over by National Express Group, operating as Silverlink. For a decade, the West London Line was operated with the green-and-purple liveried Silverlink Metro trains.
אין 1994 האט מען ווידעראמאל אנגעהויבן א סטאבילע דינסט פאר פאסאזשירן.
In 2007, Transport for London took over the North London Railway franchise as the London Overground concession, introducing new rolling stock and rebranding the West London Line trains and stations in orange livery. The line appears today on the Tube Map as an orange stripe. New stations opened at Shepherd's Bush in 2008 and Imperial Wharf in 2009, bringing main line rail services to a large catchment area in West London.
אין 2007 האט טראנספארט פאר לאנדאן איבערגענומען די נארד לאנדאן ליניע ווי א טייל פונעם לאנדאנער איבערגרונט איינשליסנדיק די מערב לאנדאן ליניע. מ׳האט געעפנט נייע סטאנציעס אין שעפערדס בוש (2008) און אימפעריאל ווארף (2009). היינט ווערט די ליניע געוויזן אויף דער טיוב מאפע מיט אן אראנזשן שטרייף.
Train services
באן דינסטן
Orange-liveried London Overground train on the WLL
לאנדאנער איבערגרונט צוג אויף דער מערב לאנדאן ליניע
The Elbe (/ˈɛlbᵊ/; Czech: Labe (help·info) [ˈlabɛ]; German: Elbe [ˈɛlbə]; Low German: Elv) is one of the major rivers of Central Europe. It rises in the Krkonoše Mountains of the northern Czech Republic before traversing much of Bohemia (Czech Republic), then Germany and flowing into the North Sea at Cuxhaven, 110 km (68 mi) northwest of Hamburg. Its total length is 1,094 kilometres (680 mi).[1]
די עלבע (/ˈɛlbᵊ/; טשעכיש: Labe (help·info) [ˈlabɛ]; דייטש: Elbe [ˈɛlbə]; נידערדייטש: Elv) איז איינער פון די הויפט טייכן פון צענטראל-אייראפע. ער קומט ארויס אין די קרקנאזע בערג אין צפון טשעכיי און פליסט אדורך בעהמען (טשעכיי) און דערנאך דייטשלאנד ביז ער פליסט אין צפון ים אריין ביי קוקסהאוון, 110 ק״מ צפון־מערב פון האמבורג. זיין גאנצע לענג איז 1,094 קילאמעטער.[1]
The Elbe's major tributaries include the rivers Vltava, Saale, Havel, Mulde, Schwarze Elster, and Ohře.[1]
דער עלבע׳ס הויפט בייטייכן זענען די וולטאווע, סאלע, האוול, מולדע, שווארצער עלסטער און אהרע
The Elbe river basin, comprising the Elbe and its tributaries, has a catchment area of 148,268 square kilometres (57,247 sq mi), the fourth largest in Europe. The basin spans four countries, with its largest parts in Germany (65.5%) and the Czech Republic (33.7%). Much smaller parts lie in Austria (0.6%) and Poland (0.2%).
.[1]
Towns and cities
שטעט און שטעטלעך
The Elbe passing Dresden.
די עלבע גייט אדורך דרעזדן.
Elbe near Wittenberg
עלבע לעבן וויטנבערג
Leco, also written as Leko, is a language isolate that, though long reported to be extinct, is spoken by 20–40 individuals in areas east of Lake Titicaca, Bolivia. The Leco ethnic population is about 80.
לעקא איז אן איזאלירטע שפראך וואס מ׳האט לאנג געמיינט איז אויסגעשטארבן, אבער ס׳בלייבט 20–40 מענטשן אין א שטח מזרח פון אזערע טיטיקאקא, באליוויע, וואס רעדן נאך די שפראך. די לעקא עטנישע באפעלקערונג איז אומגעפער 80.
Pedro Américo de Figueiredo e Melo (29 April 1843 – 7 October 1905) was one of the most important academic painters of Brazil. He was also a writer and a teacher.
פעדרא אמעריקא דע פֿיגערידא ע מעלא (29טן אפריל 1843 – 7טן אקטאבער 1905) איז געווען איינער פון די וויכטיקסע מאלער פון בראזיל. ער איז אויך געווען א שרייבער און א לערער.
He moved to Rio de Janeiro in 1854, where he was granted a scholarship to study in the Academia Imperial de Belas Artes (Imperial Academy of Fine Arts). Later he furthered his studies in Europe, at the École des Beaux-Arts in Paris, being a pupil of Jean-Auguste-Dominique Ingres, Hippolyte Flandrin and Carle-Horace Vernet, winning much praise for his paintings, and achieving the Doctorate in Sciences at the University of Brussels, in 1868.
Filho de Daniel Eduardo de Figueiredo e Feliciana Cirne אמעריקא איז געבוירן געווארן אין 1843 צו זיינע עלטערן פֿילהא דע דאניעל דע פֿיגערעדא און פֿעליקיאנא צירנע. אין 1854 האט ער זיך געצויגן קיין ריא דע זשאנערא, וואו ער האט באקומע א סטיפענדיע צו שטודירן אין דער אימפערישע אקאדעמיע פון קונסטן. ער האט ווייטער שטודירט אין אייראפע, אין פאריז און בריסל. ווען ער איז צוריקגעקומען קיין בראזיל האט ער געשאפן די מערסט באקאנטע קונסטווערק אין בראזיל: זעלבשטענדיקייט אדער טויט!, וואס באשרייבט דעם מאמענט ווען פרינץ פעטער האט פראקלאמירט דאס לאנד אומאפהענגיק פון פארטוגאל.
Living mostly in Florence, Italy but traveling extensively back and forth from Rio de Janeiro, Pedro Américo managed to work also as a lecturer and an art historian.
ער האט געוואוינט מערסטענס אין פירענצע, פירענצע, אבער ער פלעג פארן כסדר קיין און פון ריא דע זשאנערא. ער איז אויך געווען א לעקטאר און א קונסט היסטאריקער. ער האט געהייראט קארלאטא דע אראַאוהא פארטא-אלעגרע.
Mount Roraima (Spanish: Monte Roraima [ˈmonte roˈɾaima], also known as Tepuy Roraima and Cerro Roraima; Portuguese: Monte Roraima [ˈmõtʃi ʁoˈɾajmɐ]) is the highest of the Pakaraima chain of tepui plateaus in South America.[4]:156 First described by the English explorer Sir Walter Raleigh in 1596, its 31 km2 summit area[4]:156 is bounded on all sides by cliffs rising 400 metres (1,300 ft). The mountain also serves as the triple border point of Venezuela (85% of its territory), Guyana (10%) and Brazil (5%).[4]:156
בארג ראריימע (Spanish: Monte Roraima [ˈmonte roˈɾaima], אויך באקאנט ווי Tepuy Roraima און Cerro Roraima; Portuguese: Monte Roraima [ˈmõtʃi ʁoˈɾajmɐ]) איז דער העכסטער פון דער פאקאריימע בארגקייט פון טעפואי פלאטאס אין דרום אמעריקע.[4]:156 דער בארג איז געווארן באשילדערט ערשט דורכן ענגלישן אויספארשער סיר וואלטער ראלי אין 1596: זיין 31 ק״מ2 שפיץ שטח[4]:156 איז ארומגענומען אויף אלע זייטן מיט פֿעלדזן הויך 400 מעטער. דער בארג דינט ווי דער דרייפאכיגער גרענעץ פונקט פון ווענעזועלע (85% פון זיין טעריטאריע), גייאנע (10%) און בראזיל (5%).[4]:156
The highest point in Guyana and the highest point of the Brazilian state of Roraima lie on the plateau, but Venezuela and Brazil have higher mountains elsewhere. The triple border point is at 5°12′08″N 60°44′07″W / 5.20222°N 60.73528°W / 5.20222; -60.73528, but the mountain's highest point is Maverick Rock, 2,810 metres (9,219 ft), at the south end of the plateau and wholly within Venezuela.
דער העכסטער פונקט אין גייאנע און דער העכסטער פונקט פונעם בראזיליאנעם שטאַט ראריימע ליגן אויפן פלאַטא, אבער ווענעזועלע און בראזיל האבן ערגעץ אנדערש העכערע בערג. דער דרייפאכיגער גרענעץ פונקט איז ביי 5°12′08″N 60°44′07″W / 5.20222°N 60.73528°W / 5.20222; -60.73528, אבער דער העכסטער פונקט פון בארג איז מאוועריק שטיין, 2,810 מעטער, ביים דרום עק פונעם פלאטא און גאנץ אין ווענעזועלע.
Flora and fauna
פֿלאנצן און בעלי חיים
Vegetation on Mount Roraima
וואקסונג אויף בארג ראריימע
Many of the species found on Roraima are unique to the plateau.[5] Plants such as pitcher plants (Heliamphora), Campanula (a bellflower), and the rare Rapatea heather are commonly found on the escarpment and summit.[4]:156–157 It rains almost every day of the year. Almost the entire surface of the summit is bare sandstone, with only a few bushes (Bonnetia roraimœ) and algae present.[3]:517[6]:464[7]:63 Low scanty and bristling vegetation is also found in the small, sandy marshes that intersperse the rocky summit.[3]:517 Most of the nutrients that are present in the soil are washed away by torrents that cascade over the edge, forming some of the highest waterfalls in the world.
א גרויסער טייל פון די זגאלן וואס געפינען זיך אויף ראריימע זענען איינציק צום פלאטא.[5] פלאנצן ווי למשל קרוגפלאנצן (Heliamphora), Campanula (א גלאקבלום), און דער זעלטענער Rapatea העדער זענען ברייט געפונען א אויפן אראפהאנג און שפיץ.[4]:156–157 עס רעגנט כמעט יעדן טאג פון יאר. דער אייבערפלאך פונעם שפיץ איז בלויז זאמדשטיין, מיט ווייניק קוסטן (Bonnetia roraimœ) און אלגעס.[3]:517[6]:464[7]:63
There are multiple examples of unique fauna atop Mount Roraima. Oreophrynella quelchii, commonly called the Roraima Bush Toad, is a diurnal toad usually found on open rock surfaces and shrubland. It is a species of toad in the family Bufonidae and breeds by direct development.[8] The species is currently listed as vulnerable and there is a need for increased education among tourists to make them aware of the importance of not handling these animals in the wild.
עס זענען פאראן פיל ביישפילן פון איינציק בעלי חיים אויף בארג ראריימע.
Close population monitoring is also required, particularly since this species is known only from a single location. The species is protected in Monumento Natural Los Tepuyes in Venezuela, and Parque Nacional Monte Roraima in Brazil.[9]
Oreophrynella quelchii, אפט גערופן דער ראריימע קוסט ראפוכע, איז א טעגליכע ראפוכע וואס געפינט זיך מערסטנס אויף אפענע שטיין אייבערפלאכן און קשאק־באדן. זי איז א זגאל ראפוכע אין דער פאמיליע Bufonidae.[8]