Ο Νέα Καρδιά είναι συνοικισμός σε απόσταση 4,5 χλμ. βόρεια του κέντρου της Κοζάνης, ο οποίος δημιουργήθηκε το 1976 από την αναγκαστικά μετεγκατάσταση των κατοίκων του παλιού χωριού Καρδιάς εξαιτίας της επέκτασης των εδαφών εξόρυξης των λιγνιτωρυχείων της ΔΕΗ[1]. Είναι κτισμένος ανάμεσα στην Εγνατία Οδό (Δ.) και την ΕΟ Κοζάνης - Φλώρινας (Α.) και αποτελεί τη βορινή συνέχεια των Κοίλων.
Ново Требино (грчки: Νέα Καρδιά; Неа Кардија) - населба на растојание од 4,5 км северно од центарот на Кожани, што било создадено во 1976 година со присилно преместување на жителите на старото село Требино поради проширување на рударските земјишта на рудникот за лигнит Кајлари-Лерин.[1] Изградено било помеѓу автопатот Егнација и националниот пат Кожани -Лерин и е северно продолжение на Исламли.
Πρόκειται για σύγχρονο οικισμό με καινούργια σπίτια, πάρκα, παιδικές χαρές, παιδικό σταθμό, μεγάλους δρόμους και καταστήματα[1]. Στην απογραφή του 2011 μαζί με τα Κοίλα και τα Μελίσσια αποτελούν την τοπική κοινότητα Κοίλων που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Κοζάνης του δήμου Κοζάνης και έχει πληθυσμό 502 κατοίκους[2].
Тоа е современа населба со нови куќи, паркови, игралишта, градинка, главни улици и продавници.[1] На пописот во 2011 година заедно со Исламли и Синекли тие ја сочинуваат месната заедница Исламли која припаѓа на општинската единица Кожани на Општина Кожани и има население од 502 жители.[2]
Αχωμή ( Περσικά : اچمی ), Το Larestani, το Lari ή το Khodmoni [1] είναι μια ιρανική γλώσσα που ομιλείται στο νότο του Ιράν από μια Σιιτική και Σουνιτική περσική εθνική ομάδα κατοίκους του νότου του Φαρς, κυρίως στην επαρχία Φαρς , [2] [3] [4] [5]
Ачуми или ходмони Јазикот на народот е јужен (провинција Фарс) и (провинција Керман), источен дел (провинција Бушер) и насекаде (провинција Хормозган); Тој е исто така мајчин јазик на околните неарапски луѓе (Персискиот Залив); Ачуми е фамилија (индоевропски јазици) и гранка (индо-ирански јазици) како и подгранка (западни јазици на Иран); Овој граматички јазик се разликува од модерната граматика (персиски) и има силна врска со Сасанидите (јазик Пахлави) и Партите (партиски јазик);
Ο Α΄ Σινοϊαπωνικός πόλεμος (1 Αυγούστου 1894 – 17 Απριλίου 1895) ήταν πολεμική σύγκρουση ανάμεσα στην Ιαπωνική Αυτοκρατορία Μεΐτζι και την Κίνα των Τσινγκ, κυρίως για τον έλεγχο της Κορέας. Η ήττα των Κινέζων μετά από έξι μήνες, εξέπληξε τον κόσμο και αποκάλυψε τη δύναμη του ιαπωνικού στρατού, ο οποίος έδρασε με θαυμαστή ταχύτητα και αποτελεσματικότητα.
Првата кинеско-јапонска војна (1 август 1894 - 17 април 1895г.) била војна помеѓу Јапонското Царство и династијата Ќинг, главно за контрола на Кореја.[1] По шестмесечните постојани успеси на јапонските копнени и поморски сили и губењето на пристаништето Веихајвеи, владата на Ќинг побарала мир во февруари 1895 година.
Η Ιαπωνική Αυτοκρατορία είχε εκσυγχρονίσει και αναδιοργανώσει το στρατό της, με μεγάλο οικονομικό κόστος.
Јапонската империја за време на Меиџи вложила огромни средства за модернизација и реорганизација на својата армија.
Τον είχε οργανώσει, αρχικά σύμφωνα με τα γαλλικά πρότυπα και μετά το 1886, με βάση τα πρωσικά.
Војската на почетокот била организирана според францускиот модел, а по 1886, врз основа на прускиот модел.
Σύμφωνα με άρθρο της εποχής από τους New York Times, η ισχύς των ιαπωνικών δυνάμεων ξηράς ήταν περίπου 50.000 στρατιώτες.[1] Στο ίδιο άρθρο, αναφέρεται ότι οι έφεδροι υπολογίζονταν επίσης στους 50.000, αλλά κατοπινές πηγές κάνουν λόγο για 200.000 εφέδρους, τη δεκαετία του 1890.[6] Πάντως, οι Ιάπωνες ήταν καλά εξοπλισμένοι και εξαιρετικά πειθαρχημένοι.[3][6] Για την εισβολή στην Κορέα, ο στρατός είχε χωριστεί σε δύο τμήματα, το Πρώτο και το Δεύτερο Σώμα.
Според тогашниот напис во Њујорк Тајмс, јапонските копнени сили биле составени од околу 50.000 војници.[1] Во истиот напис, се наведува дека резервистите се проценети на 50.000 војници, но подоцнежни извори наведуваат 200.000 резервни војници во 1890-тите.[2][1] Како и да е, Јапонците биле добро опремени и исклучително дисциплинирани.[1] [2] За инвазијата на Кореја, армијата била поделена на две дивизии, Прв и Втор корпус.
Ο ιαπωνικός στόλος, αν και δεν ήταν πολυάριθμος, περιελάμβανε ορισμένα πλοία πρώτης κατηγορίας, ενώ οι διοικητές του ήταν εκπαιδευμένοι σε ευρωπαϊκές σχολές.[1] Το ιαπωνικό ναυτικό είχε δημιουργηθεί με πρότυπο το αντίστοιχο βρετανικό.
Јапонската флота, иако не била голема, имала и некои бродови од прва класа, а нејзините команданти биле обучувани во европските училишта.[1] Јапонската морнарица беше креирана по примерот на Британската морнарица.
Οι κινεζικές ένοπλες δυνάμεις που χρησιμοποιήθηκαν στο πόλεμο ήταν γνωστές ως Στρατός Μπέιγιανγκ και Στόλος Μπέιγιανγκ[i] και ήταν επίσης εκσυγχρονισμένες.
Кинеските вооружени сили кои биле употребени во војната биле познати како Пекиншка армија и Пекиншка флота и исто така биле модернизирани.
Ο στρατός φαίνεται πως ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος του ιαπωνικού,[1] ενώ ήταν και πολύ καλά εξοπλισμένος.[2] Παρόλα αυτά, το ηθικό των Κινέζων στρατιωτών ήταν ιδιαιτέρως χαμηλό, εξαιτίας της έλλειψης μισθών, της χρήσης οπίου και της ανικανότητας των αξιωματικών.[εκκρεμεί παραπομπή]
Во многу западни кругови преовладуваше мислењето дека модернизираната кинеска војска ќе ги уништи Јапонците. Кинеската армија била помногубројна од јапонската, [1] додека и била добро опремена. [2] Империјалната кинеска армија во 1894 била хетерогена мешавина од модернизирани, делумно модернизирани и речиси средновековни единици кои ниту еден командант не можел успешно да ги води.
Αν και ο κινεζικός στόλος ήταν ο ισχυρότερος της ανατολικής Ασίας πριν τον πόλεμο, τα ευρωπαϊκής κατασκευής πλοία ήταν κακοδιατηρημένα. Οι αξιωματικοί δεν είχαν τις απαραίτητες γνώσεις[1] και η ανυπακοή των ναυτών ήταν συχνή.[εκκρεμεί παραπομπή]
По опсежно истражување на кинеските историчари, тие откриле дека Циси не е причина за запуштањето на кинеската морнарица. Всушност, причина за поразот на Кина била незаинтересираноста на царот Гуангкси за развој и одржување на војската.[1] Неговиот близок советник, големиот учител Венг Тонге, го советувал сосема да прекине да ја финансира морнарицата и армијата, бидејќи тој не ја гледал Јапонија како вистинска закана, а имало и неколку природни катастрофи во раните 1890-ти каде што царот сметал дека треба да се пренаменат средствата.
Οι κινήσεις των στρατευμάτων και οι κυριότερες μάχες του πολέμου
Движењата на трупите и главните битки во војната
Η Ιαπωνία αποκόμισε σημαντικά εδαφικά οφέλη, αλλά η παρέμβαση της Ρωσίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας την ανάγκασαν να παραιτηθεί από ορισμένα.
Во војната Јапонија се стекнала со значителни територијални придобивки, но по интервенцијата на Русија, Германија и Франција била принудена да се откаже од дел од нив.
Η ταπείνωση που ένιωσαν οι Ιάπωνες γέννησε ένα αίσθημα εθνικισμού που κατέκλυσε ολόκληρη τη χώρα και που ήταν πρωτεύων παράγοντας για την ιμπεριαλιστική πολιτική της Ιαπωνίας κατά τον 19ο και 20ό αιώνα.
Успехот на Јапонците создало чувство на национализам во земјата и била главна причина за империјалистичката политика на Јапонија во 20 век.
Στις 25 Ιουλίου 1894, πριν την επίσημη κήρυξη του πολέμου,[ii] ιαπωνικά καταδρομικά και κανονιοφόροι βύθισαν κινεζικά σκάφη στα ανοιχτά του κόλπου Ασάν, στη σημερινή Νότια Κορέα.
На 25 јули 1894 година, пред официјалното објавување на војна, јапонски крстосувачи и топовници потонале кинески бродови во близина на заливот Асан во денешна Јужна Кореја.
Ανάμεσα σε αυτά όμως υπήρχε το πλοίο Κόου-σινγκ, που ανήκε σε βρετανική εταιρεία και είχε εκμισθωθεί στην κινεζική κυβέρνηση για να μεταφέρει στρατεύματα στην Κορέα.[7] Το συγκεκριμένο πλοίο διοικούσε ένας Βρετανός αξιωματικός μαζί με ένα πλήρωμα 64 ανδρών.[7] Τελικά, 1.100 από τους 1.200 Κινέζους στρατιώτες πνίγηκαν όπως και τα περισσότερα μέλη του πληρώματος.[7] Το γεγονός αυτό παραλίγο να δημιουργήσει εντάσεις στις σχέσεις Ιαπωνίας και Βρετανίας.[7]
Меѓу нив, бил и Коушинг, кој припаѓал на британска компанија а бил изнајмен на кинеската влада за транспорт на војници во Кореја.[1] Со бродот командувал британски офицер и имал екипаж од 64 луѓе.[1] Во оваа битка, се удавиле од 1.100 од 1.200 кинески војници, како и поголемиот дел од екипажот. [1] Ова создало тензии во односите меѓу Јапонија и Британија.[1]
Ο υποστράτηγος Όσιμα Γιοσιμάσα οδήγησε τις ιαπωνικές δυνάμεις σθένους 4.000 ανδρών[8] ενάντια σε κινεζική δύναμη που είχε στρατοπεδεύσει έξω από την πόλη Τσόναν, στη νοτιοδυτική Κορέα.
Генерал-мајорот Ошима Јошимаса со бригада од околу 4.000 војници [1] тргнал на југ од Сеул за да соочи со кинеските сили кои биле сместени во Сеонгван, источно од Асан и Конџу.
Οι Κινέζοι στρατιώτες είχαν οχυρωθεί και περίμεναν ενισχύσεις, που όμως δεν έφτασαν ποτές λόγω της ναυμαχίας του Πουνγκντό.
Кинеските војници под команда на генералот Је Жичао броеле околу 3.880 луѓе. Тие го очекувале пристигнувањето на Јапонците и се утврдиле[1] и чекале засилување.
Οι δυο στρατοί συγκρούστηκαν στις 28 Ιουλίου του 1894 και μάχη κράτησε μέχρι το επόμενο πρωί.
Засилувањето не стигнало затоа што било уништено во поморската битка кај Пунгдо.[1] Двете војски се судриле на 28 јули 1894 година и битката траела до следното утро.
Τελικά, οι αμυνόμενοι δεν μπόρεσαν να νικήσουν τις ανώτερες ιαπωνικές δυνάμεις και υποχώρησαν στην πόλη Πιονγιάνγκ.
Кинезите не можеле да ги поразат супериорните јапонски сили и ги напуштиле одбранбените позиции.
Εκεί ενώθηκαν με ενισχύσεις από την Κίνα, σχηματίζοντας μια δύναμη 13.000 με 15.000 στρατιωτών.[8]
Тие се повлекле во Пјонгјанг оставајќи го оружјето, муницијата и сета нивна артилерија.[1] Таму пристигнало засилување од Кина, и кинеската армија сега располагала со 13.000 до 15.000 војници.[1]
Ο ιαπωνικός στρατός επιτέθηκε στην πόλη στις 15 Σεπτεμβρίου.
Јапонската војска го нападнала Пјонгјанг на 15 септември.
Οι υπερασπιστές της πόλης πολέμησαν γενναία, αλλά παραδόθηκαν ύστερα από μια επίθεση στα νώτα τους.
Бранителите на градот храбро се бореле, но се предале по нападот одзади.
Εκμεταλλευόμενοι ωστόσο το σκοτάδι και τη βαριά βροχή, διέφυγαν προς τη σημερινή βορειοδυτική Βόρεια Κορέα.
Искористувајќи ги силните врнежи во текот на ноќта, преостанатите кинески војници избегале од Пјонгјанг и се упатија кон североисток во крајбрежниот град Уиџу.
Οι απώλειες των Κινέζων έφτασαν τους 2.000 νεκρούς και 4.000 τραυματίες, ενώ οι Ιάπωνες έχασαν μόλις 102 άνδρες.[1]
Кај Кинезите имало 2.000 мртви, а 4.000 биле ранети, додека Јапонците изгубиле само 102 војници.[1]
Στις 17 Σεπτεμβρίου του 1894 ο ιαπωνικός στόλος και ο Στόλος Μπέιγιανγκ συγκρούστηκαν στο δέλτα του ποταμού Γιαλού, σε μια ναυμαχία που κράτησε σχεδόν όλη μέρα. Τα οκτώ από τα δέκα πλοία των Κινέζων καταστράφηκαν.[9] Με τη νίκη τη αυτή η Ιαπωνία απέκτησε τον έλεγχο των θαλασσών, αλλά οι Κινέζοι κατάφεραν να αποβιβάσουν 4.500 άντρες, κοντά στο δέλτα του ποταμού.[9]
На 17 септември 1894 година, јапонската флота и Пекиншката флота се судриле кај делтата на реката Јалу. Поморската битка, која траела од утрото до самрак, завршила со победа на Јапонија.[1] Осум од десетте кинески бродови биле уништени.[1] Со оваа победа, Јапонија се стекнала со контролата над морињата и го срушила моралот на кинеските поморски сили.[1] Битката кај реката Јалу била најголема поморска битка во оваа војна и била искористена како пропаганда во Јапонија.[1] [2]
Μετά την πτώση της πόλης Πιονγιάνγκ, τα κινεζικά στρατεύματα οχυρώθηκαν κατά μήκος του ποταμού Γιαλού, κοντά στην πόλη Τζουλιαντσένγκ.
По поразот во Пјонгјанг, кинеските трупи ја напуштиле северна Кореја и зазеле одбранбени позиции во утврдувања долж својата страна од реката Јалу во близина на Џулијанченг.
Στις 24 Οκτωβρίου, το Πρώτο Σώμα, υπό τις διαταγές του Γιαμαγκάτα Αριτόμο, επιχείρησε να σχηματίσει πλωτή γέφυρα, ακριβώς μπροστά από τις κινεζικές οχυρώσεις.
Откако на 10 октомври Јапонците добиле засилување тргнале на север кон Манџурија. Ноќта на 24 октомври, Првиот корпус, под команда на Јамагата Аритомо, се обидел да изгради понтонски мост, веднаш до кинеските утврдувања.
Πέρασαν απαρατήρητοι και το απόγευμα της επομένης, επιτέθηκαν στην ανατολική προφυλακή του εχθρού.
Тие биле незабележани и следното попладне го нападнале источниот пункт на непријателот.
Οι Κινέζοι εγκατέλειψαν τις θέσεις τους το βράδυ και μέχρι το επόμενο πρωί είχαν υποχωρήσει πλήρως.[10] Ακολούθως, οι Ιάπωνες κατέλαβαν την πόλη Άντουνγκ (σημερινό Ντάντονγκ).
Кинезите, таа ноќ ги напуштиле своите позиции и до утрото целосно се повлекле.[1] По заземањето на Џилијанченг, Првиот армиски корпус го окупирал и соседниот град Дандонг.
Οι απώλειες του ιαπωνικού στρατού ήταν μόλις τέσσερις νεκροί και 140 τραυματίες,[10] ενώ οι Κινέζοι νεκροί έφτασαν τους 2.000.[εκκρεμεί παραπομπή]
Во нападот загинале само 4 јапонски војници и 140 биле ранети.[1]
Στη συνέχεια, το Πρώτο Σώμα χωρίσθηκε σε δύο τμήματα, υπό τους Νόζου Μιτσιτσούρα και Κατσούρα Ταρό.
Потоа, Првиот корпус бил поделен на два дела, под команда на Нозу Мичицура и Кацура Таро.
Ο πρώτος βάδισε προς την πόλη του Μούκντεν υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες, ενώ ο άλλος στάλθηκε προς καταδίωξη κινεζικών δυνάμεων, που κατευθύνονταν προς τη χερσόνησο Λιαοτούνγκ, μια νότια προέκταση της Μαντζουρίας.
Првите се упатиле кон градот Мукден (денешен Шенјанг), додека вториот бил испратен да ги гони кинеските сили кои се упатиле кон Полуостровот Лаодонг.
Μέχρι το Δεκέμβριο, ο Κατσούρα Ταρό είχε καταλάβει μέρος της βορειοανατολικής Κίνας, περίπου στη σημερινή επαρχία Λιαονίνγκ.
Во декември, Кацура Таро окупирал дел од североисточна Кина, приближно областа на денешната провинција Лиаонинг.
Μάχη του Λιουσούνκου
Падот на Лишункоу
Ένα μέρος του Δεύτερου Σώματος, υπό τον Ογιάμα Ιβάο, αποβιβάσθηκε στη νότια ακτή της χερσονήσου Λιαοτούνγκ, στις 24 Οκτωβρίου του 1894.
Дел од Вториот корпус, под Ојама Ивао, на 24 октомври 1894 година се истоварил на јужниот брег од полуостровот Лаодонг.
Κινήθηκε γρήγορα και κατέλαβε τις πόλεις Κιν-τσόου και Ταλιεγούαν, στις 6-7 Νοεμβρίου.
Тие се движеле брзо и на 6-7 ноември ги зазеле градовите Чинжу и Талиегуан.
Στη συνέχεια, πολιόρκησε το στρατηγικό λιμάνι του Πορτ Άρθουρ, το οποίο και κατέλαβε στις 21 Νοεμβρίου.
Потоа го опколиле стратешкото пристаниште Лишункоу (Порт Артур), кое со многу мал отпор го зазеле на 21 ноември.
Ακολούθησε η φόνευση χιλιάδων Κινέζων κατοίκων και η θηριωδία αυτή έγινε γνωστή ως η Σφαγή του Πορτ Άρθουρ.
Илјадници Кинези биле убиени, а злосторството станало познато како масакрот во Порт Артур.
Μάχες του Γουεϊχάι και του Γινγκού
Падот на Веихајвеи и Јинко
Μετά την ήττα στο Πορτ Άρθουρ, ο Κινεζικός στρατός και στόλος υποχώρησε στην οχυρωμένη πόλη Γουεϊχάι.
По поразот кај Порт Артур, кинеската војска и флота се повлекле во утврдениот град Веихаи.
Οι Ιάπωνες πολιόρκησαν την πόλη από ξηρά και θάλασσα, από τις 20 Ιανουαρίου ως τις 12 Φεβρουαρίου του 1895. Η σύγκρουση εκτυλίχθηκε υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες και για τις δύο πλευρές, αφού οι δυο στρατοί πολεμούσαν μέσα στο χιόνι και τις ιδιαίτερα χαμηλές θερμοκρασίες.
Јапонците од 20 јануари до 12 февруари 1895 година го опколиле градот по копно и море.[1] Судирот се одвивал под неповолни временски услови и двете армии се бореле во снег и при екстремно ниските температури.
Τελικά όμως, ο στρατός των Ιαπώνων υπερκέρασε τις άμυνες της πόλης, κατακτώντας την από στην στεριά.
На крајот, сепак, јапонската војска ја пробила одбраната на градот и го освоиле градот.[1]
Μετά την πτώση του Γουεϊχάι και την καλυτέρευση των καιρικών συνθηκών,[11] οι ιαπωνικές δυνάμεις προχώρησαν κι άλλο στη νότια Μαντζουρία και την βόρεια Κίνα.
По падот на Веихаи и подобрувањето на времето, [1] јапонските сили напредувале понатаму во јужна Манџурија и северна Кина.
Μέχρι το Μάρτιο του 1895, οι Ιάπωνες διέθεταν οχυρώσεις που έλεγχαν την πρόσβαση στο Πεκίνο, μέσω της θάλασσας.[11] Ακολούθησε η νικηφόρα για του Ιάπωνες μάχη του Γινγκού, στις 5 Μαρτίου.
До март 1895 година, Јапонците имале утврдувања преку кои го контролирале пристапот до Пекинг преку море.[1] На 5 март следела уште една победа за Јапонците во битката кај Јинко.
Αυτή η σύγκρουση ήταν και η τελευταία σημαντική μάχη του πολέμου, αν και ακολούθησαν πολλές αψιμαχίες.[11]
Оваа битка била последната голема битка во војната, иако имало уште неколку престрелки. [1]
Επίθεση στα Νησιά Πεσκαδόρες
Окупација на Пескадорските Острови
Το Μάρτιο του 1895, ιαπωνικές δυνάμεις εισέβαλαν στις νήσους Πεσκαδόρες, κοντά στην ακτή της Ταϊβάν.
Во март 1895 година, јапонските сили ги нападнале Пескадорските Острови во близина на брегот од Тајван.
Ύστερα από μια σύντομη και σχεδόν αναίμακτη εκστρατεία,[12] οι Ιάπωνες νίκησαν την κινεζική φρουρά και κατέλαβαν την κύρια πόλη Μακούνγκ.
По кратка и речиси бескрвна операција,[1] Јапонците го поразиле кинескиот гарнизон и го зазеле главниот град Магун.
Η κίνηση αυτή, ουσιαστικά επέτρεψε στου Ιάπωνες να απαιτήσουν στην επικείμενη συνθήκη του Σιμονοσέκι, την Ταϊβάν.[12]
Оваа операција им овозможила на Јапонците да бараат отстапување на Тајван во мировните преговори.[1]