V roce 1989 založil orchestr barev , aby originálním způsobem prezentoval díla klasických i moderních skladatelů.
Το 1989, ιδρύει την Ορχήστρα των Χρωμάτων προκειμένου να παρουσιάζει με πρωτότυπο τρόπο έργα κλασικών και σύγχρονων συνθετών.
Manos Hadjidakis sám režíroval orchestr barev až do konce svého života, a to celkem na dvacet koncertů a dvanáct recitálů řeckého a mezinárodního repertoáru.
Ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις διηύθυνε την Ορχήστρα των Χρωμάτων μέχρι το τέλος της ζωής του, δίνοντας συνολικά είκοσι συναυλίες και δώδεκα ρεσιτάλ ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου.
3. června 1990, ve spolupráci s vrcholným hudebníkem Astorem Piazzolou, řídí orchestr barev na koncertě živě koncertovaném v divadle Herodes Atticus. [1] Koncert je považován za mimořádně důležitý, protože byl posledním Piazzolla, který o měsíc později, po mrtvici, upadl do bezvědomí na dva roky a nakonec opustil život v roce 1992. [1] V roce 1991 , ve spolupráci s Obec Kalamata, Manos Hadjidakis organizuje "První hry řecké písně Kalamata".
Στις 3 Ιουνίου 1990, σε συνεργασία με τον κορυφαίο μουσικό Άστορ Πιατσόλα, διευθύνει την Ορχήστρα των Χρωμάτων σε μια συναυλία που ηχογραφήθηκε ζωντανά στο θέατρο του Ηρώδη του Αττικού.[18] Η συναυλία θεωρείται εξαιρετικά σημαντική καθώς ήταν η τελευταία του Πιατσόλα, ο οποίος ένα μήνα αργότερα, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο, έπεσε σε κώμα δύο ετών και τελικά έφυγε από τη ζωή το 1992.[18] Το 1991, σε συνεργασία με τον Δήμο Καλαμάτας, ο Μάνος Χατζιδάκις διοργανώνει τους "Πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Καλαμάτας".
Sinové (řecky Σίνα) byl rod významných obchodníků a bankéřů v Rakousku-Uhersku. Rod vlastnil pozemky také na území Českého království. Původ
Η οικογένεια Σίνα, υπήρξε ονομαστή οικογένεια εμπόρων και τραπεζιτών στα πλαίσια της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.
Hariklia Ypsilantis Ifigenie Ypsilantis Emmanuel Ypsilantis Theodoros Ypsilantis
Υψηλάντη Χαρίκλεια Υψηλάντη Ιφιγένεια Υψηλάντης Εμμανουήλ Υψηλάντης Θεόδωρος
Rod má vzdálený původ v kmeni Vlachů z Epiru. V 17. století se usadili v Moschopoli (Voskopojë), důležitém obchodním centru v oblasti dnešní jihovýchodní Albánie (Severní Epirus).
Με απώτατη καταγωγή τις βλάχικες φυλές της Ηπείρου, τον 17ο αιώνα είναι εγκατεστημένοι στην Μοσχόπολη, σημαντικός εμπορικός κόμβος της ευρύτερης περιοχής της σημερινής νότιο- ανατολικής Αλβανίας (Βόρεια Ήπειρος).
Věnovali se obchodu s pozemky mezi Osmanskou říší a Rakousko-Uherskem, z něhož vyplynuly první významné zisky rodu.
Ασχολούνται με το χερσαίο εμπόριο μεταξύ Οθωμανικής και Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, από το οποίο και αποκτούν τα πρώτα κέρδη.
Později se stali občany Rakouska-Uherska a získali privilegia velkoobchodu. Své podnikání rozšířili o zakládání textilních továren, koupě pozemků, přímý obchod s bavlnou z Indie. Významný byl rovněž jejich podíl na železniční dopravě a silná přítomnost v dunajské plavbě a budování přístavů.
Αργότερα, και όταν γίνονται υπήκοοι της Αυστροουγγαρίας πλέον, απολαμβάνοντας τα προνόμια του Αυστριακού μεγαλέμπορου επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους, για να περιλάβουν την ίδρυση εργοστασίων υφαντουργίας, την γαιοκτησία, το απευθείας εμπόριο βαμβακιού με την Ινδία, την συμμετοχή σε εταιρείες σιδηροδρόμων, και ναυτιλιακές εταιρείες (με πιο σημαντική την έντονη παρουσία τους στην ναυσιπλοΐα του Δούναβη) καθώς και την ίδρυση τραπεζών.
Mezi nejznámějšími členy rodu patřili Georg Simon von Sina (Γεώργιος Σίνας, 1783 - 1856) a jeho syn Simon von Sina (Σίμωνας Σίνα, 1810 - 1876), kteří byli národními dobrodinci Řecka. [1]
Γνωστότερα μέλη της οικογένειας είναι Γεώργιος Σίνας (1783 - 1856) και ο γιός του, Σίμωνας Σίνας (1810 - 1876), οι οποίοι υπήρξαν εθνικοί ευεργέτες της Ελλάδας.[1]
Kvůli absenci mužských potomku rod vyhasl po meči a jeho další osud není znám. Obchodní a bankovní společnosti byly rozpuštěny v roce 1881.
Η έλλειψη αρσενικών διαδόχων, οδήγησε το επίθετο στην αφάνεια, ενώ και ο εμπορικός και τραπεζικός οίκος διαλύθηκε το 1881.
Georgios Sínas (Voskopojë, 1715 -?), manželka Eleni Tyrkaová
Σίνας Γεώργιος (Μοσχόπολη, 1715 - ; ), σύζυγος Ελένη Τύρκα
Simeón (Simon) Sínas, (Moschopolis, 1753 - Vídeň, 22. srpna 1822), první manželka Irini Tsippiová (1767 - 1793), druhá manželka Aikaterini Gyraová. Georg Simon von Sina (Georg Simon Sina, Freiherr von Hodos und Kisdia, 20. listopadu 1783, Niš - 18. května 1856, Vídeň), dítě z prvního manželství.
Σίνας Συμεών (Σίμων), (Μοσχόπολη, 1753 - Βιέννη, 22 Αυγούστου 1822), σύζυγος σε πρώτο γάμο, Ειρήνη Τσίππη (1767 - 1793) και Αικατερίνη Γύρα σε δεύτερο γάμο Σίνας Γεώργιος, (Νις, (Georg Simon Sina, Freiherr von Hodos und Kisdia) ( 20 Νοεμβρίου 1783, - Βιέννη, 18 Μάη 1856 ), παιδί από τον πρώτο του γάμο.
Manželka Katherina Dérra (Catharina Dera de Moroda, 1792 - 1852) Johann Sina (Ιωάννης Σίνας, 1804 – ?), dítě z druhého manželství.
Σύζυγος Αικατερίνη Δέρρα (Catharina Dera de Moroda) (1792 - 1852) Σίνας Ιωάννης, ( 1804 - ; ), παιδί από τον δεύτερο γάμο .
Manželka Maria Nikarousi, bez dětí.[1] Simon Georg von Sina (Simon Georg Sina Freiherr von Hodos und Kisdia, 15. srpna 1810, Vídeň - 15. dubna 1876 tatmžé), manželka Ifigenia Ghiková (1815-1884) (Simon) Anastasius Sina (1838 - 1889), manželka Viktora Aeginius von Wieffen (Simonos) Irini Sina, (1840 - 1881), manžel George Mavrokordatos (Simonos) Eleni Sina, (1845 - 1893), manžel Grigorios Ypsilantis (Simon) Ifigenia Sina (1846 - 1914), první manžel Edmond de la Croix, druhý manžel Emmanuel de Arcour
Σύζυγος Μαρίας Νικαρούση, άτεκνοι [2] Σίνας Σίμωνας, του Γεωργίου (Simon Georg Sina Freiherr von Hodos und Kisdia ) (Βιέννη, 15 Αυγούστου 1810 - Βιέννη, 15 Απριλίου 1876) Σύζυγος Ιφιγένεια Γκίκα (1815 - 1884) Σίνα (Σίμωνος) Αναστασία (1838 - 1889), σύζυγος Βίκτορ Αιγκίντιους φον Βίμπφεν Σίνα (Σίμωνος) Ειρήνη, (1840 - 1881), σύζυγος Γεώργιος Μαυροκορδάτος Σίνα (Σίμωνος) Ελένη, (1845 - 1893), σύζυγος Γρηγόριος Υψηλάντης Σίνα (Σίμωνος) Ιφιγένεια (1846 - 1914), πρώτος σύζυγος Εντμόν ντε Λα Κρουά, δεύτερος σύζυγος Εμμανυέλ ντε Αρκούρ
Pouze jediná dcera, která měla potomky, byla Eleni Sina.
Από τις κόρες του Σίνα, η μόνη η οποία απέκτησε διαδόχους ήταν η Ελένη Σίνα.
Její děti byly:
Τα παιδιά της ήταν:
1810 [1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9] Smyrna1892 [1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9] Würzburg
Φίλιππος Μαργαρίτης Γενικές πληροφορίες Όνομα στη μητρική γλώσσα Φίλιππος Μαργαρίτης (Ελληνικά) Γέννηση 1810[1][2][3][4][5][6][7][8][9] Σμύρνη Θάνατος 1892[1][2][3][4][5][6][7][8][9] Βύρτσμπουργκ Χώρα πολιτογράφησης Ελλάδα Πληροφορίες ασχολίας Ιδιότητα φωτογράφος[10] ζωγράφος Σχετικά πολυμέσα δεδομένα
Filippos Margaritis (Φίλιππος Μαργαρίτης, Smyrna, 1810 - Würzburg, 1892 ) byl řecký malíř a fotograf.
Ο Φίλιππος Μαργαρίτης (Σμύρνη, 1810-Βύρτσμπουργκ, 1892) ήταν Έλληνας ζωγράφος και φωτογράφος.
Narodil se roku 1810 ve Smyrně v tehdejší oblasti zvané Epirus.
Γεννήθηκε το 1810 στη Σμύρνη και καταγόταν από την Ήπειρο.
Jeho otec byl obchodník a Filikos - člen tajné organizace Filiki Eteria- Filippos Margaritis.
Πατέρας του ήταν ο επιχειρηματίας και Φιλικός, Φίλιππος Μαργαρίτης.
Měl pět dalších bratrů, z nichž Georgios byl významným malířem a litografem.
Είχε άλλα πέντε αδέρφια, από τα οποία ο Γεώργιος ήταν σημαντικός ζωγράφος και λιθογράφος.
S vypuknutím řecké revoluce opustila jeho rodina Smyrnu, aby unikla masakrům a našla útočiště na rebelském ostrově Psara.
Με την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης η οικογένειά του έφυγε από τη Σμύρνη για να γλυτώσει τις σφαγές και βρήκε καταφύγιο στα επαναστατημένα Ψαρά.
V roce 1832 získal stipendium od vlády Ioannise Kapodistriase a studoval malířství v Římě. [1] [2]
To 1832 έλαβε από την κυβέρνηση του Ιωάννη Καποδίστρια υποτροφία και σπούδασε ζωγραφική στη Ρώμη.[11][12]
V roce 1837 se vrátil do Řecka a v roce 1842 byl jmenován profesorem malby na umělecké škole. [1] Spolu se svým bratrem Georgiem vyzdobil paláce krále Otty a pavilon řecké účasti na pařížském mezinárodním veletrhu v roce 1855, kde také prezentoval fotografie historických památek Athén.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1837 και το 1842 διορίστηκε καθηγητής ζωγραφικής στο Σχολείο των Τεχνών.[13] Από κοινού με τον αδελφό του Γεώργιο, ανέλαβε τη διακόσμηση των ανακτόρων του βασιλιά Όθωνα και του περίπτερου της ελληνικής συμμετοχής στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1855 όπου ταυτόχρονα παρουσίασε φωτογραφίες του από τα ιστορικά μνημεία της Αθήνας.
V roce 1862, v roce, kdy se jako fotograf zúčastnil londýnského mezinárodního veletrhu, byl po sesazení Otty vyloučen z funkce na Škole výtvarných umění, ale rychle získal dobré vztahy s prostředím krále Jiřího I. vytvoření fotografického portrétu královského páru.
Το 1862, χρονιά κατά την οποία έλαβε μέρος ως φωτογράφος στη Διεθνή Έκθεση του Λονδίνου, απολύθηκε από τη θέση του στο Σχολείο Καλών Τεχνών μετά την έξωση του Όθωνα γρήγορα όμως απέκτησε καλές σχέσεις με το περιβάλλον του βασιλιά Γεωργίου Α' αναλαμβάνοντας μάλιστα τη δημιουργία του φωτογραφικού πορτραίτου του βασιλικού ζεύγους.
V roce 1870 získaly jeho fotografie stříbrnou medaili na výstavě v Olympii.
Το 1870 οι φωτογραφίες του έλαβαν το αργυρό μετάλλιο β' τάξεως στην έκθεση των Ολυμπίων.
Zemřel v roce 1892 v německém Würzburgu. [2] [3]
Απεβίωσε το 1892 στο Βίρτσμπουργκ της Γερμανίας.[2][3]
Margaritis je považován za prvního řeckého fotografa. [1] Jeho zájem o fotografii (tehdy nazývanou daguerrotypie ) začal kolem roku 1847 po zahraniční cestě.
Ο Μαργαρίτης θεωρείται ο πρώτος Έλληνας φωτογράφος.[14] Η ενασχόληση του με την φωτογραφία (τότε ονομάζονταν νταγκεροτυπία) ξεκίνησε γύρω στο 1847 μετά από ένα ταξίδι του στο εξωτερικό.
V roce 1853 otevřel první fotoateliér v Aténách.
Το 1853 άνοιξε το πρώτο φωτογραφείο στην Αθήνα.
Svými fotografiemi zvěčnil archeologické krajiny a významné osobnosti své doby a řada z nich se dochovala dodnes, přičemž jeho pozoruhodným dílem je fotoalbum děl souvisejících s řeckou revolucí od Petera Von Ese, které vytvořil spolu se svým spolupracovníkem Giannisem Konstantinosem. [2] [3]
Με τις φωτογραφίες του απαθανάτισε αρχαιολογικά τοπία και σημαντικούς ανθρώπους της εποχής του, διασώζοντας τα μέχρι σήμερα ενώ αξιοπρόσεκτο έργο του είναι και το φωτογραφικό λεύκωμα των σχετικών με την Ελληνική Επανάσταση έργων του Πέτερ Φον Ες που δημιούργησε μαζί με τον συνεργάτη του Γιάννη Κωνσταντίνου.[2][3]
Kromě toho, že byl průkopnickým fotografem, byl Margaritis také malíř.
Εκτός από πρωτοπόρος φωτογράφος, ο Μαργαρίτης υπήρξε και ζωγράφος.
Zabýval se především portrétem a scénami inspirovanými řeckou revolucí, přičemž silné jsou jeho vlivy italské školy. [1] [2]
Ασχολήθηκε κατά κύριο λόγο με την προσωπογραφία και με παραστάσεις εμπνευσμένες από την Ελληνική Επανάσταση ενώ είναι έντονες οι επιρροές του από την ιταλική σχολή.[1][2]
Petros Moraites (Πέτρος Μωραΐτης; 1832-1888?) byl řecký fotograf.
Ο Πέτρος Μωραΐτης (1832-1888;) ήταν Έλληνας φωτογράφος.
Petros Moraitis se narodil ve vesnici Mesi v Tinosu v roce 1832.
Ο Πέτρος Μωραΐτης γεννήθηκε στο χωριό Μέση της Τήνου το 1832.
Studoval malbu na umělecké škole.
Σπούδασε ζωγραφική στο Σχολείο των Τεχνών.
Jeho fotoateliér se nacházel na ulici Ermou 41 ve starém domě Koromila.
Το φωτογραφείο του βρισκόταν στην οδό Ερμού 41 στην παλιά οικία Κορομηλά.
V roce 1855 se zařadil mezi umělce, kteří se podíleli na výstavě Klasická kytice pro Světovou výstavu v Paříži.
Το 1855 συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των καλλιτεχνών που δημιούργησαν την έκθεση Κλασική Ανθοδέσμη για την Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού.
Je jediným řeckým fotografem průkopníkem, který nepřetržitě pracoval více než třicet let. [1]
Είναι ο μόνος φωτογράφος που εργάστηκε συνεχώς και για περισσότερα από τριάντα χρόνια.[4]
Leonidas Papazoglou ( 1872 – 1918 ) byl řecký fotograf aktivní na konci 19. a počátku 20. století.
Ο Λεωνίδας Παπάζογλου (1872 - 1918) ήταν Έλληνας φωτογράφος στα τέλη του 19ου μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα.
Georgios Golombias neváhá srovnávat bratry Papazoglouovy s bratry Manakiovými. [1] Význam sbírky je velmi důležitý, vezmeme-li v úvahu, že fotografický materiál pro Západní Makedonii je v tomto období vzácný, a to zejména z hlediska primárních prvků dění při celostátních soutěžích v regionu.
Ο Γεώργιος Γκολομπίας δεν διστάζει να συγκρίνει τους αδελφούς Παπάζογλου με τους Αδελφούς Μανάκη.[6] Η σημασία της συλλογής είναι πολύ σημαντική, αν σκεφτούμε ότι το φωτογραφικό υλικό για την Δυτική Μακεδονία σε αυτή την περίοδο είναι σπάνιο, και ιδιαίτερα όσον αφορά τα πρωτογενή στοιχεία των γενονότων κατά την διάρκεια των εθνικών ανταγωνισμών στην περιοχή.
Velká sbírka fotografa po souhlasu sběratele je umístěna v Muzeu fotografie v Soluni.
Μια μεγάλη συλλογή του φωτογράφου μετά την παραχώρηση του συλλέκτη, φιλοξενείται στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης.
První uspořádání výstavy se uskutečnilo v roce 2004 jako speciální tematický celek ke 100 letům od začátku makedonského boje.
Η πρώτη οργάνωση της έκθεσης πραγματοποιήθηκε το 2004, ως ειδική θεματική ενότητα για τα 100 χρόνια από την έναρξη του Μακεδονικού Αγώνα.
Od té doby se v Řecku i v zahraničí pořádají pravidelné výstavy sbírky:
Έκτοτε έχουν διοργανωθεί περιοδικές εκθέσεις της συλλογής στην Ελλάδα και το εξωτερικό:
Podzim 2004, Muzeum fotografie Soluň (první výstava), sxxxxxxxThessaloniki.
Φθινόπωρο 2004, Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (Πρώτη έκθεση), Θεσσαλονίκη.
Zima 2004, Muzeum Benaki (Piraeus Street Building), Atény.
Χειμώνας 2004, Μουσείο Μπενάκη (Κτήριο οδού Πειραιώς), Αθήνα.
Zima 2005, Florina Museum of Contemporary Art, Florina.
Χειμώνας 2005, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας, Φλώρινα.
Jaro 2008, Etnografické muzeum Sofie, Sofie, Bulharsko. [1] Jaro 2009, Archeologické muzeum Aiani, Aiani, Kozani.
Άνοιξη 2008, Εθνογραφικό Μουσείο Σόφιας, Σόφια, Βουλγαρία.[7] Άνοιξη 2009, Αρχαιολογικό Μουσείο Αιανής, Αιανή Κοζάνης.
Podzim 2009, Vergos Mansion, Kastoria.
Φθινόπωρο 2009, Αρχοντικό Βέργου, Καστοριά.
Jaro 2011, výstaviště Rizareio, Monodendri, Ioannina.
Άνοιξη 2011, Ριζάρειο Εκθεσιακό Κέντρο, Μονοδένδρι Ιωαννίνων.
Léto 2013, duchovní konferenční centrum Drosopigi, Drosopigi, Ioannina. [2]
Καλοκαίρι 2013, Πνευματικό Συνεδριακό Κέντρο Δροσοπηγής, Δροσοπηγή Ιωαννίνων.[8]