Gabriel Daniel Fernández (20 de febrer de 2005 - 24 de maig de 2013) va ser un noi de vuit anys de Palmdale, Califòrnia, que va ser maltractat i torturat durant un període de mesos que finalment va acabar amb la seva fatal pallissa el 22 de maig de 2013, que va provocar a la seva mort dos dies després.
Габриел Даниел Фернандез (20 февруари 2005 - 24 мај 2018) беше тринаесетгодишно момче од Палмдејл, Калифорнија, кое беше малтретирано и мачено неколку месеци пред да заврши со фатално тепање на 22 мај 2018 година, што резултираше со неговата смрт два дена подоцна.
La seva mare, Pearl Fernandez, i el seu xicot, Isauro Aguirre, van ser acusats i condemnats per assassinat en primer grau amb circumstàncies especials de tortura.
Нејзината мајка Перл Фернандез и нејзиното момче Исауро Агире беа обвинети и осудени за убиство од прв степен под посебни околности на тортура.
Pearl Fernandez va ser condemnat a cadena perpètua sense possibilitat de llibertat condicional i Isauro Aguirre va ser condemnat a mort.
Перл Фернандез беше осуден на доживотен затвор без помилување, а Исауро Агире беше осуден на смрт.
El 22 de maig de 2013, Pearl Fernandez va trucar al 9-1-1 per informar que el seu fill, Gabriel Fernandez, no respirava.
На 22 мај 2018 година, Перл Фернандез повика 9-1-1 за да пријави дека нејзиниот син, Габриел Фернандез, не дише.
Fernández havia estat colpejat fatalment per la seva mare i Aguirre després de no netejar les seves joguines.
Фернандез бил смртно претепан од мајка му и Агире откако не успеал да си ги исчисти играчките.
Quan van arribar els primers socorristes, el van trobar a terra nu amb diverses ferides.
Кога пристигнале првите спасувачи, го нашле гол на земја со неколку рани.
[7] Aguirre els va explicar que Fernández era "gai", tot i que la informació era irrellevant.
[7] Агире објаснил дека Фернандез бил „геј“, иако информацијата била ирелевантна.
[6] Els sanitaris el van traslladar a l’hospital on els metges el van declarar mort cerebral.
[6] Болничарите го однеле во болница каде лекарите му дијагностицирале мозочна смрт.
Va morir cinc dies després, el 24 de maig de 2013, a l’Hospital Infantil de Los Angeles.
Тој почина пет дена подоцна, на 24 мај 2018 година, во Детската болница во Лос Анџелес.
Va morir a l'edat de vuit anys i l'autòpsia oficial va declarar que va morir per un traumatisme contundent amb la punyalada, l'abandó i la desnutrició massiva.
Починал на тринаесет години, а официјалната обдукција констатирала дека починал од тешка траума со прободување, напуштање и масовна неухранетост и скршеници на нозете, повреда на главата ќелава глава.
Al llarg de la seva vida, Karamanov no va publicar ni un sol llibre de poesia o prosa, però, pel que se sap ara, se n'han conservat unes 280 obres poètiques; així com també blocs de notes, quaderns de lectura, entrades de diari i correspondència epistolar.[1] Entre les seves obres poètiques conservades trobem: Приказна (Conte) (1943/1944), la novel·la Трупот со сини очи (El cadàver d'ulls blaus), la novel·la inacabada Човекот што испил арсеник (L'home que bevia arsènic), un diari, assaigs, ressenyes i cartes.[2]
Во текот на својот живот Караманов не објавил ниту една поетска или прозна книга, но колку што сега е познато, од него се сочувани околу 280 поетски творби, како и неговите бележници, лектирски тетратки, дневнични записи и епистоларија (писма и дописки).[5] Меѓу зачуваните поетски творби се: Приказна (1943/1944), романот Трупот со сини очи, незавршениот роман Човекот што испил арсеник, дневник, есеи, осврти и писма.[2]
Durant uns quants anys després de la Segona Guerra Mundial, només va ser conegut com un poeta revolucionari que creia en la creació d'un món nou i diferent.
Низа години по Втората светска војна за него се знаело само како за револуционерен поет кој пишувал естрадна лирика, верувајќи во создавањето на еден нов и поинаков свет.
Gràcies a Milan Gjurčinov i Radivoje Pešić, els seus amics de l'escola, avui dia estan disponibles les següents obres:
По заслуга на Милан Ѓурчинов и Радивое Пешиќ, негови школски другари, денес се достапни делата:
Црвена пролет (Primavera vermella), publicada els anys 1963, 1984 i 1989; Прозните записи (Notes en prosa), publicades l'any 1981; Сребрените соништа (Somnis de plata); i Големата песна на Ацо Караманов (La gran cançó d'Aco Karamanov), publicada el 2006.
„Црвена пролет“, издадена во 1963, 1984 и 1989 година; „Прозните записи“, издадена во 1981 година; „Сребрените соништа“; и „Големата песна на Ацо Караманов“, издадена во 2006 година.
A més d'escriure, Karamanov també es va dedicar a dibuixar caricatures.
Караманов покрај пишувањето исто така се занимавал и со цртање на карикатури.
L'obra de Karamanov està escrita en serbocroat i búlgar.
Делото на Караманов е напишано на српскохрватски и на бугарски јазик.
Segons un estudi del prof. Aleksandar Jordanov, antic ambaixador de Bulgària, els arxius macedonis contenen textos intraduïts del poeta en llengua búlgara, dedicats als herois nacionals de la història de Bulgària, com ara Vassil Levski, Hristo Bòtev i similars.[1]
Според студија на проф. Александар Јорданов, поранешен амбасадор на Бугарија, во македонските архиви се чуваат непреведени бугарски текстови на поетот, посветени на национални херои од бугарската историја, како што се Васил Левски, Христо Ботев и слични.[6]
Homenatge
Чествување
Aco Karamanov dona avui dia nom a un carrer de Skopje i de Radoviš, a la llar d'infants de Radoviš, al centre cultural de Radoviš i al conjunt folklòric Aco Karamanov.
Ацо Караманов е личност чие име го носат една улица во Скопје и во Радовиш, детската градинка во Радовиш, општинската установа „Центар за култура - Радовиш“, еден фолклорен ансамбл (ФА „Ацо Караманов“).
Cada any se celebren, en el seu honor, les anomenades "reunions Karamanov", que connecten poetes de tots els països dels Balcans i de més enllà.
Во негова чест, секоја година се одржуваат „Караманови средби“ кои ги поврзуваат поетите од сите балкански земји, па и пошироко.
Referències
Наводи
↑ Милан Ѓурчинов „Парадокси и тајни на една виорна младост“, Утрински весник, 30.01.2007 1 2 Ристовски, Блаже.
↑ Милан Ѓурчинов „Парадокси и тајни на една виорна младост“, Утрински весник, 30.01.2007 ↑ Беа, загинаа, останаа.
Македонска енциклопедија.
Скопје: Историски Архив - Скопје. 1969. стр. 73.
Скопје: МАНУ, 2009, p. 671-672.
На |first= му недостасува |last= (help) 1 2 Ристовски, Блаже (2009).
ISBN 978-608-203-023-4.
Македонска енциклопедија.
OCLC 499142958. ↑ „Спомен книга за загинатите борци во НОВ и од фашистичкиот терор од Радовиш и Радовишко“, Радовиш, 1986, 25 стр. ↑ Александар – Ацо Караманов - избор од творештвото ↑ Алекс Данов, Непознатият Караманов – принос към българо-македонските литературни отношения.
Скопје: МАНУ. стр. 671–672. ISBN 978-608-203-023-4. OCLC 499142958.CS1-одржување: датум и година (link) ↑ „Спомен книга за загинатите борци во НОВ и од фашистичкиот терор од Радовиш и Радовишко“, Радовиш, 1986, 25 стр. ↑ Александар – Ацо Караманов - избор од творештвото ↑ Алекс Данов, Непознатият Караманов – принос към българо-македонските литературни отношения.
Aco Karamanov (macedoni: Ацо Караманов) (Radoviš, 31 de gener de 1927 - ibíd., 7 d'octubre de 1944) fou un poeta macedoni que participà a la lluita d'alliberament nacional de Macedònia.
Ацо Караманов (Радовиш, 31 јануари 1927 - 7 октомври 1944 ) — македонски поет и учесник во НОБ.
Biografia
Живот
Karamanov nasqué a Radoviš, com a fill gran de la família de Vasil i Sofia.[1] Quan tenia tan sols tres mesos, la seva família va abandonar la seva ciutat natal, ja que son pare havia de fer el servei militar i van anar en primer lloc a Belgrad, després a altres llocs de Sèrbia, però es van quedar al poble de Veliko Orašje durant diversos anys.
Караманов е роден во Радовиш, како најстаро дете во семејството на Васил и Софија.[1] Кога имал само три месеци, неговото семејство го напуштило родното место поради службата на таткото и отишле прво во Белград, потоа и во други места низ Србија, но во село Велико Орашје се задржале повеќе години.
Allà, Aco va completar els seus estudis primaris i, gràcies al seu mestre, l'amor per la literatura del petit Karamanov aparegué aviat.
Таму, Ацо го завршил основното образование и благодарение на неговиот учител кај малиот Караманов рано се јавила љубовта кон книжевноста.
Els seus primers versos els va escriure a segon de primària, és a dir, als 9 anys.
Своите први стихови тој ги напишал уште во второ одделение, односно на 9-годишна возраст.
Tot adonant-se de les predisposicions d'Aco Karamanov, el seu professor el va portar personalment a fer l'examen d'accés a l'escola secundària de Smederevo, el qual va aprovar amb un èxit absolut. Al principi, va viure sol amb sa mare a Smederevo i, després, quan son pare va aconseguir feina a Skopje, es van traslladar a Macedònia. A finals del curs escolar 1937/38, es va matricular a la primera escola secundària masculina de Skopje.
Согледувајќи ги предиспозициите на Ацо Караманов, неговиот учител лично го одвел да го полага приемниот испит во гимназијата во Смедерево кој го положил со одличен успех.
L'any 1941 s'incorporà a la Lliga de Jovent Comunista de Iugoslàvia (LJCI) i participà activament en el repartiment de fulletons i altres activitats. Des del primer dia de l'ocupació va manifestar la seva disposició a lluitar contra el feixisme. Com a membre de la LJCI, assistí a reunions il·legals en què estudiaven sobre els objectius de la lluita d'alliberament nacional dels pobles de Iugoslàvia.
Во прво време, тој живеел сам со мајка му во Смедерево, а потоа кога татко му добил служба во Скопје, се преселиле во Македонија.
Durant els descansos entre classes, es posicionava públicament en contra del feixisme. També va dur a terme activitats per tal d'atreure nous simpatitzants al moviment d'alliberament. Es dedicà de forma especialment activa a desemmascarar organitzacions juvenils feixistes com ara Branik, Legioner, Otec Paisij i d'altres.
При крајот на учебната 1937/38 година се запишал во Првата машка скопска гимназија.
El 5 de setembre de 1944, Karamanov esdevingué membre del quart batalló de la Quarta Brigada de Xoc Macedònia.
На 5 септември 1944 станал член на четвртиот баталјон на Четвртата македонска ударна бригада.
Durant la formació de la Cinquantena Divisió Macedònia de l'Exèrcit Popular d'Alliberament i Separació Partisana de Iugoslàvia el 17 de setembre de 1944 al poble de Mitrašinci, va ser reassignat a la Tretzena Brigada Macedònia[1], en què fou partisà durant tan sols 32 dies.
При формирањето на Педесеттата македонска дивизија на НОВЈ, на 17 септември 1944 година во селото Митрашинци, бил прераспределен во нејзината Тринаесеттата македонска бригада[3] каде партизанувал само 32 дена.
Morí el 7 d'octubre de 1944 en la lluita contra els feixistes alemanys prop del poble de Smojmirovo, situat a l'est de l'actual República de Macedònia del Nord.
Загинал на 7 октомври 1944 година во борбата против германските фашисти кај селото Смојмирово, Беровско.
Fou greument ferit mentre duia a terme una operació d'exploració i després brutalment apunyalat amb baionetes pels soldats alemanys.[2] Aquell fou el dia en què va cantar el seu últim vers: "Nosaltres, fins i tot quan morim, hem de cantar".
Бил тешко ранет кога извршувал извидничка акција и потоа ѕверски избоден со бајонети од германските војници,[4] на денот кога го испејал и последниот стих „Ние и кога умираме треба да пееме“.
Obra
Творештво
Aquest talentós escriptor, tot i haver viscut tan sols 17 anys, plasmà tota una sèrie de missatges humans en els seus poemes que segueixen sent un testimoni del talent creatiu, de la visió infantil d'un món més bell, d'un endemà llibertari no somiat i no viscut.
Овој талентиран писател живеел само 17 години, но неговите хумани пораки запишани во стихотворбите остануваат да сведочат за творечкиот талент, за детската визија за поубавиот свет, за недосонуваното и недоживеано слободарско утро.