El nínox de Jacquinot (Ninox jacquinoti) és un ocell de la família dels estrígids (Strigidae) que habita els boscos de les Illes Salomó.
Ninox jacquinot پرنده ای از خانواده Strigidae است که در جنگل های جزایر سلیمان ساکن است .

N. j. eichhorni (Hartert, 1929), de les illes de Buka, Bougainville i Choiseul a les Salomó septentrionals. N. j. mono Mayr, 1935, de l'illa de Mono, a les Salomó nord-occidentals. N. j. jacquinoti (Bonaparte, 1850), de Santa Isabel i San Jorge, ales Salomó centrals.
eichhorni (هارترت ، 1929) از جزایر بوکا ، بوگنویل و چوئسول در شمال سالومون . . میمون میر ، 1935 ، از جزیره مونو در شمال غربی سالومون. . ژاکینوتی (بناپارت ، 1850) ، سانتا ایزابل و سان خورخه ، بالهای سلیمان مرکزی. . فلوریدا مایر ، 1935 ، از جزایر فلوریدا. . گرانت شارپ ، 1888 ، از گوادالکان ، جزایر جنوبی سلیمان. . malaitae مایر، 1931، از مالایتا . . roseoaxillaris ( هارترت ، 1929) ، از ماکارا و شاید اوگی و سانتا کاتالینا.
↑ F. Gill i D Donsker (Eds).
[1] ↑ F. Gill i D Donsker (Eds).
Telmatoscopus olympia és una espècie d'insecte dípter pertanyent a la família dels psicòdids.
تلماتوسکوپوس گونه ای خاص از حشرات دیپپتیدی است که به خانواده روان پریشی تعلق دارد.
Es troba a Nord-amèrica: Califòrnia.[3][6][7][4][8]
زیست در شمال امریکا : کالیفرنیا . [2] [3] [5]
Referències
منابع موجود
Geomys personatus és una espècie de rosegador de la família dels geòmids.[1] Viu al sud de Texas (Estats Units) i el nord de Tamaulipas (Mèxic).
پرسوناتور جونده گونه ای از جوندگان خانواده ژئوماتوزها است .
Es tracta d'una espècie excavadora que s'alimenta principalment d'arrels, bulbs i rizomes. El seu hàbitat natural són els sòls blans i sorrencs de zones obertes o amb pocs arbres. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie, tot i que algunes subespècies estan afectades per la transformació del seu entorn per a usos agrícoles.[2]
[1] او در جنوب تگزاس ( ایالات متحده ) و شمال تامولیپاس ( مکزیک ) زندگی می کند. این گونه بیل مکانیکی است که به طور عمده از ریشه ، لامپ و ریزوم تغذیه می کند. زیستگاه طبیعی آنها زمینهای نرم و شنی مناطق باز و یا دارای چند درخت است. اعتقاد بر این است که هیچ گونه تهدید قابل توجهی برای بقای این گونه وجود ندارد ، اگرچه برخی از گونه های زیرآمدی تحت تأثیر تبدیل محیط آن برای مصارف کشاورزی قرار دارند .
Descripció
توضیحات‌‌ تکمیلی
Els mascles arriben a una longitud total d'uns 32 centímetres inclosa la cua, que fa uns 11 centímetres. Les femelles són lleugerament més petites. Ambdós sexes tenen un pes d'uns 400 grams.
نرها به طول حدود ۳۲سانتی متر از جمله دم ، یعنی حدود۱۱سانتی متر می رسند. زنان کمی کوچکتر هستند. هر دو جنس وزن حدود ۴۰۰گرم دارند. سطح پشتی کت آن به رنگ خاکستری قهوه ای است ، در حالی که رنگ شکم با قسمت های تیره تر سفید است. دم بسیار کمی مو دارد ، مخصوصاً نزدیک انتهای آن. دندانهای برش دهنده دندانهای بالا یک جفت شیار دارند.
La superfície dorsal del seu pelatge és de color gris-marronós, mentre que el color del ventre és blanquinós amb parts més fosques. La cua té molt pocs pèls, especialment prop de l'extrem. Les dents incisives superiors presenten un parell de solcs.[3]
[1]
Distribució
توزیع جغرافیایی
Aquesta espècie viu al sud de Texas, on la seva distribució més septentrional es troba als comtats de Val Verde i San Patricio,[1] i a l'estat de Tamaulipas, la regió més al nord-est de Mèxic.[2] També és comú a les illes Mustang i Padre del golf de Mèxic.[3]
این گونه در جنوب تگزاس زندگی می کند ، جایی که شمالی ترین توزیع آن در مناطق وال ورد و سان پاتریسیو ، [1] و در ایالت Tamaulipas ، شمالی ترین منطقه مکزیک یافت می شود. [2] آن ها را در جزایر مشترک موستانگ و پدر روحانی از خلیج مکزیک نیز می توان یافت. [1]
Psychoda luzonica és una espècie d'insecte dípter pertanyent a la família dels psicòdids.
لوژنیکای روان گردان گونه ای از حشرات قطره ای است که به خانواده روانگردان ها تعلق دارد .
Les antenes presenten 14 segments.[1]
آنتنها ۱۴ قسمت دارند. [1]
Es troba a les illes Filipines: Luzon.[2][5][3][6]
در فیلیپین زیست میکند: لوزون . [1] [2] [4]
La successió de Tamerlà a la seva mort el 1405 no va seguir el que el gran amir havia previst. La seva voluntat no fou respectada i alguns prínceps van competir be per assolir la successió a Transoxiana o bé per consolidar el seu poder en les províncies que tenien assignades.
جانشینی تیمور پس از مرگ او در سال 1405 میلادی، بدان شکل که وصیت کرده‌بود، انجام نشد. زمانی که هیچکش از ولیعهد منتخب تیمور و وصیت او برای به قدرت رسیدن حمایت نکرد، برخی از شاهزادگان یا برای حکومت بر ماوراءالنهر و یا برای تحکیم قدرت خود در استان‌هایی که به آن‌ها اختصاص داده بود، با هم رقابت کردند.
Berendak, Rustem Taji Bugha i altres amirs es van dirigir a Samarcanda amb pocs soldats, amb la idea de fer reconèixer la voluntat de Timur. Van travessar el riu Sihun amb un pont que després van destruir i van acampar a Atxik Ferkint. Khalil Sultan i els seus, no obstant, van reconstruir el pont i el va creuar amb l'exèrcit.
برندک، رستم تاجی بوغا و دیگر امیران با اندک سربازانشان، به فکر عمل کردن به وصیت تیمور به سمرقند رفتند. آنها با پلی از رودخانه سیحون گذشتند که بعداً آن را تخریب کردند و اردو زدند. اما خلیل سلطان و افرادش پل را بازسازی کردند و با سپاه از آن گذشتند. برندک و افرادش به دوابه رسیدند. در آنجا دریاسالار جلال باورجی را دیدند که قصد پیوستن به لشکر خلیل را دارد و به آنها اطلاع دادند که ارغون شاه دروازه‌های سمرقند را بسته است.
Berendak i els amirs van tornar a passar al partit de Khalil violant els seus juraments. El acord signat pel qual reconeixien a Pir Muhammad fou declarat anul·lat i es va jurar fidelitat altre cop a Khalil.
برندک و امیران بر خلاف سوگند خود به سوی خلیل بازگشتند. قراردادی که به سود پیر محمد امضا کرده بودند، باطل اعلام شد و خلیل بار دیگر بیعت کرد. دریاسالار رستم تقی بوغا اما همین مسیر را طی نکرد و به دیدار شاهزادگان و امیرانی که در علی آباد بودند رفت.
L'amir Rustem Tagi Bugha no obstant, no va seguir el mateix camí i se’n va anar a trobar amb els prínceps, les emperadrius i els amirs que eren a Aliabad.[6] Es va decidir que les emperadrius anirien a Samarcanda i els prínceps i amirs es retirarien a Bukharà i enviarien copia del testament a Pir Muhammad. Els amirs que van quedar al camp lleialista foren Atilmish, Tevekul Karkara, Hasan Jagadul, Aflan Khoja Terkan, Shams al-Din Almaleghi, Ustui, Musa Rekmal, Berteri i Vefadar (entre d'altres).[7]
[1] قرار شد امیران به سمرقند بروند و از بخارا نسخه ای از وصیت‌نامه را برای پیر محمد بفرستند. امیرانی که در اردوگاه وفاداران ماندند عبارتند از: آتیلمیش ، توکول کرکارا، حسن جگادول، افلان خواجه ترکان، شمس الدین المالقی، اوستوی، موسی رکمال، برتری و وفادار و... [2]
Divisió entre partidaris de Khalil Sultan i legitimistes
اختلاف بین طرفداران خلیل سلطان و پیرمحمد
El 14 de març de 1405 els prínceps Ulugh Beg i Ibrahim Sultan es van dirigir a Bukharà (on governava Hamza Barles) amb els amirs Nur al-Din i Xah Malik.
در 14 مارس 1405 شاهزاده الغ بیگ و ابراهیم سلطان به همراه امیران نورالدین و شاه مالک به بخارا (محل حکومت حمزه بارلس) رفتند. شهبانوها فعلاً در علی آباد ماندند.
Les emperadrius van restar de moment a Aliabad.[8] Les emperadrius amb els petits prínceps com Baykara, Adigel, Sad Vaccas, Soyurgatmix i altres es van dirigir a Samarcanda on no se’ls va obrir la porta i van haver de pernoctar als jardins de Shah Rukh, fora de la ciutat. Al dia següent van poder entrar i es van allotjar al Kanikha de Muhammad Sultan, on estava el taüt de Timur; estaven també presents el príncep Muhammad Jahangir (primogenit de Muhammad Sultan), les princeses Khan Zade i Rukya o Rokia Khanika i diversos grans del regne.[9]
[1] شهبانوها با شاهزادگان کوچکی مانند بایکرا ، آدیگل ، ساد واکاس ، سویورگاتمیکس و دیگران به سمرقند رفتند، جایی که در شهر به روی آنها باز نشد و مجبور شدند شب را در باغ های شاهرخ، خارج از شهر، بگذرانند. روز بعد توانستند وارد شوند و در کنیخای محمد سلطان، جایی که تابوت تیمور بود، اقامت کنند. همچنین شاهزاده محمد جهانگیر (پسر بزرگ محمد سلطان)، شاهزاده خانم خان زاده و روکیا یا رکیا خانیکا و چند تن از بزرگان پادشاهی حضور داشتند. [2]
Els prínceps i amirs que havien anat cap a Bukharà van arribar el 15 de març de 1405 a la fortalesa de Debbus.[10] Un parell de dies després Khalil Sultan, amb els amirs que li donaven suport i el seu exèrcit va arribar a Samarcanda on fou rebut com emperador.
شاهزادگان و امیرانی که به بخارا رفته بودند در 15 مارس 1405 به قلعه دبوس رسیدند.
Arghun Shah el va sortir a rebre i li va fer entrega de les claus de la ciutat, del castell i de les cadenes del tresor. Els prínceps i amirs que anaven a Bukharà van arribar a aquesta ciutat i van conèixer el que passava a Samarcanda a través de Rustem Barles (el germà del governador de Bukhará), que va anar de Samarcanda a Bukharà amb la notícia. Allí els prínceps i amirs van visitar la tomba del profeta Job i es van allotjar al castell.[11]
[1] چند روز بعد خلیل سلطان با امیرانی که از او حمایت کردند و لشکریانش به سمرقند رسیدند و از او به عنوان امپراتور پذیرایی کردند. ارغون شاه برای پذیرایی از او بیرون آمد و کلید شهر و قلعه و زنجیر گنج را به او داد. شاهزادگان و امیرانی که به بخارا می رفتند به این شهر آمدند و از طریق رستم بارلس (برادر والی بخارا) که با خبر از سمرقند به بخارا رفت، از آنچه در سمرقند می گذشت مطلع شدند. در آنجا شاهزادگان و امیران قبر ایوب نبی را زیارت کردند و در قلعه اقامت گزیدند.
El 17 de març de 1405 Khalil Sultan fou coronat a Samarcanda. La seva primera decisió fou nomenar kan (figura que Tamerlà havia deixat vacant des del 1403 quan va morir Sultan Mahmud Khan) al jove príncep Muhammad Jahangir (de 9 anys), fill de Muhammad Sultan (fill de Jahangir, el fill gran de Timur) i nebot de l'hereu Pir Muhammad. El 19 de març va anar a la tomba de Timur a retre-li honors.
در 17 مارس 1405 خلیل سلطان در سمرقند تاجگذاری کرد. اولین تصمیم او این بود که نام خان را به وارثان محمد بسپارد. در 19 مارس برای تجلیل بر مزار تیمور رفت. از همان لحظه اول اسراف مفرط نشان داد و ثروت اندوخته را بین امیران و بزرگان تقسیم کرد.
Des del primer moment va mostrar una prodigalitat excessiva, repartint les riqueses acumulades entre els amirs i notables.[12]
[1]
Xadi Mulk, la nova reina, va pujar meteòricament, però la lleialtat de l'exèrcit s'havia de comprar amb les reserves dels espolis del temps de Timur. Sota la influencia de Xadi Mulk, els amirs van caure del favor reial un per un, fins que Khalil Sultan va confiar exclusivament en la seva bella esposa per obtenir consells sobre assumptes d'estat. Khalil fou reconegut al cap d'unes setmanes per Xah Rukh de Khurasan a canvi de la devolució de les seves propietats i les dels seus emirs a Samarcanda.
شادی ملك ، ملکه جدید، وفاداری ارتش را با بخشش گنجینه غنائم زمان تیمور به دست آورد. امیران تحت تأثیر شادی ملك یكی یكی از حمایت سلطنت به حق دست کشیدند تا اینكه خلیل سلطان برای مشاوره در امور ایالتی منحصراً به همسر زیبای خود اتكا كرد. شاهرخ در این حین خلیل سلطان را به عنوان فرمانروای تیموریان شناخت ولی بعدها از پیر محمد بن جهانگیر حمایت کرد. از اقدامات مهم خلیل سلطان، این بود که سفیران بازداشت شده چینی را آزاد کرد.[1]
Pir Muhammad reclama els seus drets
پیر محمد مدعی حقوق خود شد
Pir Muhammad va anar de Kabul a Balkh (finals de l'any 1405) amb un exèrcit. Al hivern Pir Muhammad, que es trobava a Balkh, va demanar ajut a Shah Rukh que acabava de reconèixer a Khalil. Aquest va enviar el seu fill Ulug Beg i al emir Xah Malik amb un exercit a Shaburgan i Ankhud, però no es va prendre cap iniciativa.
پیر محمد در اواخر 1405 میلادی، با لشکری از کابل به بلخ رفت. در زمستان پیر محمد که در بلخ بود، از شاهرخ که تازه خلیل را به رسمیت شناخته بود، کمک خواست. پسرش اولوغ بیگ و امیرشاه مالک را با لشکری به شابورگان و انخود فرستاد ، اما گرهی گشوده نشد.
Després de la mort de Tamerlà, quan el seu taüt ja havia sortit cap a Samarcanda, es va decidir continuar cap a la Xina i es van enviar missatgers a l'ala dreta de l'exèrcit (manada per Khalil Sultan, que era a Taixkent) i a l'ala esquerra (manada per Sultan Husayn, que era a Sabran) per demanar la seva incorporació a l'exèrcit; tot l'exèrcit s'havia de trobar a Juklek, uns km a l'est d'Otrar.[1] Sultan Husayn Mirza, cap de l'ala esquerra, no va fer cas a la petició formulada pels amirs i prínceps; va llicenciar a l'exèrcit i amb mil homes va creuar el Sihun a Khujend i es va dirigir a Samarcanda via Kazak. Els correus que l'havien anar a cridar, van aportar la noticia dels seus actes, que van deixar molt sorpresos als emirs, singularment a Xaikh Nur al-Din i Xah Malik [2]
پس از مرگ تیمور، زمانی که تابوت او به سمت سمرقند تشییع می‌شد، تصمیم گرفته شد که تشییع جنازه به سمت چین ادامه یابد و پیام‌آورانی به جناح راست (به فرماندهی خلیل سلطان که در تاشکند بود) و جناح چپ ارتش (به فرماندهی سلطان حسین که در صبران بود) فرستاده شدند تا خبر تغییر مقصد را برسانند. کل ارتش طبق این مسیر می‌بایست در جوکلک، در چند مایلی شرق اوترار، به هم می‌رسید.[1] سلطان حسین میرزا ، رئیس جناح چپ، درخواست امیران و شاهزادگان را نادیده گرفت و از مسیر تعیین‌شده‌ی لشکر جدا شد و در خجند با هزار نفر از سیحون گذشت و عازم سمرقند شد. قاصدانی که نزد او رفته بودند، خبر اعمالش را آوردند و امیران، به ویژه شیخ نورالدین و شاه مالک بسیار شگفت زده شدند. [2]
Campanya de Pir Muhammad
اردوی پیر محمد
Finalment Pir Muhammad va poder convèncer a Xah Malik de fer una campanya conjunta a Transoxiana. Es va lliurar batalla prop de Karshi i Pir Muhammad fou derrotat (febrer) i va haver de tornar enrere. Pir Muhammad i el seu amir Pir Ali Taz Sulduz (fill de l'amir Mengli Bugha Suldus, hereu d'Oljei Bugha Sulduz que fou cap dels Sulduz de Balkh als inicis de Timur) es reorganitzen i ocupen la fortalesa de Shadman al Čaghaniyan
پیر محمد سرانجام توانست شاه مالک را متقاعد کند که اردوی مشترکی را در ماوراءالنهر آغاز کنند. نبردی در نزدیکی قارشی در گرفت و پیر محمد شکست خورد و مجبور به عقب‌نشینی شد. پیر محمد و امیرش پیرعلی تاز سولدوز (پسر دریاسالار منگلی بوغا سولدوس ، وارث اولجی بوغا سولدوز که رئیس سلدوز بلخ در اوایل تیمور بود) قلعه شادمان را در چاغانیان محاصره و تصرف کردند.
Un any després Pir Muhammad fou assassinat en un complot del seu principal amir Pir Ali Taz Sulduz que havia obtingut el suport d'altres emirs. Intenta agafar el poder per a si però no ho aconsegueix i acaba derrotat sent mort pels seus propis seguidors el 1408.
یک سال بعد، پیر محمد در توطئه ای توسط امیر ارشدش پیرعلی تاز سولدوز، که از حمایت سایر امیران برخوردار شده بود، ترور شد. سولدوز سعی کرد قدرت را به دست گیرد اما شکست خورد و در سال 1408 توسط پیروان خود به قتل رسید.
Els amirs van demanar al governador de Samarcanda, Arghun Xah, de no deixar-lo entrar a la ciutat; el mateix avis es va enviar a les emperadrius; igualment es va alerta a Khalil Sultan a Taixkent i li demanaven anar amb les tropes cap al camp d'herbes d'Akar on podrien acampar perfectament. Ibrahim Sultan amb els amirs Nur al-Din i Shah Malik van sortir de la zona d'Otrar on eren, en direcció a Samarcanda (l'amir Berdi Beg es va quedar al comandament a Otrar).
امیران از ارغون شاه، والی سمرقند، خواستند که او را به شهر راه ندهد. به خلیل سلطان در تاشکند نیز هشدار داده شد و از آن‌ها خواسته شد تا با سربازان جناح دوم به آکار بروند، جایی که برای اردو زدن ایده‌آل بود. ابراهیم سلطان به همراه امیران نورالدین و شاه مالک منطقه اوترار را که در آنجا بودند به سمت سمرقند ترک کردند (دریادار بردی بیگ در اوترار فرماندهی میکرد).
Però a Taixkent l'acció de Sultan Husayn va desfermar el pànic i el príncep Muhammad Umar i els amirs Kodadad Husayni, Yadghar (Yadghiar o Yadgar) Shah Arlat, Xams al-Din Abbas i Ali Burunduk (entre d'altres) van decidir avançar-se a Sultan Husayn i proclamar emperador a Khalil Sultan a la pròpia Taixkent, sense consultar ni a altres amirs i prínceps ni a les emperadrius.[3]
اما در تاشکند اقدام سلطان حسین باعث وحشت شد و شاهزاده محمد عمر و امیران کوداد حسینی ، یدغار (یادغیار یا یادگار) شاه آرلات ، شمس الدین عباس و علی بوروندوک (از جمله دیگران) تصمیم گرفتند به سمت سلطان حسین حرکت کنند. خلیل سلطان هم در تاشکند، بدون مشورت با دیگر امیران و شاهزادگان یا امپراتوران، خود را امپراتور اعلام کرد. [1]
Sultan Husayn, fill d'una filla de Timur (de nom Agha Begi), va intentar agafar el poder a Samarcanda abans de l'arribada de Khalil, atraient a l'exèrcit; però lògicament no va poder entrar a Samarcanda i el seu intent va fracassar. Va fugir al Khurasan (província mongola) amb el seu oncle Xah Rukh (que més tard el va fer executar).
سلطان حسین پس از ازدواج با فرزند دختر تیمور (به نام آغا بیگی) قبل از آمدن خلیل سعی در به دست گرفتن قدرت در سمرقند کرد و ارتش را به خود جلب کرد. البته نتوانست وارد سمرقند شود و تلاشش ناکام ماند. او به همراه عمویش شاهرخ (که بعداً او را اعدام کردند) به خراسان ِمغولستان گریختند.
Proclamació de Khalil Sultan
اعلام خلیل سلطان
L'amir Berendak (fill de Jahan Xah) va anar a veure als altres prínceps i emperadrius que estaven acampats a Aksulat, on també estaven els amirs Nur al-Din i Shah Malik. Aquests dos amirs van rebutjar la pretensió de reconèixer a Khalil Sultan en contra del que Timur havia ordenat a les seves darreres voluntats. Inicialment Berendak va acceptar el punt de vista dels dos amirs i fou enviat a Taixkent per convèncer a la resta.
دریاسالار برندک (پسر جهانشاه) به دیدن شاهزادگان و امیرانی که در آکسولات اردو زده بودند رفت و دریاسالار نورالدین و شاه مالک نیز در آنجا حضور داشتند. این دو امیر ادعای امپراتوری خلیل سلطان را بر خلاف آنچه تیمور در آخرین وصیت‌نامه خود دستور داده بود دانسته و رد کردند. برندک ابتدا نظر دو امیر را پذیرفت و برای قانع کردن بقیه به تاشکند فرستاده شد. صبح روز بعد، ارتش با امپراتورهای وفادار، مرها و امیران در آکسولات اردو زد و به سمت سمرقند ادامه داد و شاهزاده الغ بیگ و دریاسالار شاه مالک فرماندهی جناح راست را بر عهده گرفتند و شاهزاده ابراهیم سلطان و امیر نورالدین به جناح چپ رفتند؛ دو شاهزاده فقط 11 سال سن داشتند و الغ بیگ 4 ماه و 20 روز بزرگتر بود. سپاه به کرجک رسید و از آنجا به سمرقند رسید و ارغون شاه که طرفدار خلیل سلطان شده بود دروازه ها را به روی آن‌ها بست. ارتش مجبور شد به کوهک و از آنجا به علی آباد در سغد عقب‌نشینی کند که در آنجا مجلسی از شاهزادگان و امیران و امپراتوران تشکیل شد. تصمیم گرفته شد که به بخارا بروند، اما قبل از آن توافق شد که دریاسالار نورالدین به سمرقند بازگردد تا شورشیان را متقاعد کند. در 12 مارس 1405 نورالدین به سمرقند لشکر کشید اما موفق نشد و به اردوگاه علی آباد بازگشت.
L'endemà al matí l'exèrcit acampat a Aksulat, amb les emperadrius, mirzes i amirs lleials, va continuar cap a Samarcanda amb el príncep Ulugh Beg i l'amir Shah Malik agafant el comandament de la dreta i el príncep Ibrahim Sultan i l'amir Nur al-Din el de l'esquerra; els dos prínceps només tenien 11 anys i Ulug Beg era una mica mes gran per 4 mesos i 20 dies. L'exèrcit va arribar a Karajak i d'allí va passar a Samarcanda on Argun Shah, que havia pres partit per Khalil Sultan, els va tancar les portes. L'exèrcit es va haver de retirar cap a Kuhek i d'allí a Aliabad a Sogdiana, on es va celebrar una assemblea de prínceps, amirs i emperadrius.
[1]
Berendak mentre va tornar a Taixkent, va convèncer als amirs de reconèixer la voluntat de Timur que designava hereu a Pir Muhammad i es va signar un document oficial que va signar fins i tot Khalil Sultan; aquest document fou enviat a Pir Muhammad. Però Khalil (el fill de Miran Shah) tenia el suport d'alguns amirs, que li van aconsellar dirigir-se a Samarcanda, agafar el control de la ciutat, i proclamar-se gran emir, just mentre s'enviava el missatge de reconeixement de Pir Muhamnmad (el hereu designat) que tot i tenir el suport de la majoria d'amirs, estava absent.[5]
با بازگشت برندک به تاشکند، او امیران را متقاعد کرد که وصیت تیمور مبنی بر انتصاب پیرمحمد را به عنوان وارث به رسمیت بشناسند و حتی خلیل سلطان نیز سند رسمی را امضا کرد. این سند برای پیر محمد فرستاده شد. اما خلیل (پسر میران شاه) از حمایت عده ای از امیران برخوردار شد و آنها به او توصیه کردند که به سمرقند برود، شهر را تحت کنترل خود درآورد و خود را امیر اعظم معرفی کند؛ آن هم درست زمانی که پیام شناخت پیر محمد ارسال می‌شد. پیرمحمد که مورد تأیید اکثریت بود، در این زمان غایب بود و نظرها از او برمی‌گشت. [1]
Vegeu també
جستارهای وابسته
Enllaços externs
پانویس
Bibliografia
منابع
Condensador, és una lent, és utilitza que per la divergència dels raigs de llum crear feixos paral·lels d'una font de llum punt de emesa .
کندانسور، یک عدسی دوتایی است، که برای واگرایی پرتوهای نوری (ایجاد پرتوهای موازی) که از یک منبع نور نقطه‌ای ساطع شده است، بکار می‌رود.
Condensador (òptica)
کندانسور (نور)
L'escola de costura Agulla d'Or آموزشگاه خیاطی سوزن‌طلا una escola per a les nenes, metro i amagats a Herat i دروران la regla de la insurgència talibana . Basada en la interpretació de la explícit sentència de la llei, les dones i les nenes, i deixar que l'educació i el coneixement.[1]
آموزشگاه خیاطی سوزن‌طلا یک مدرسهٔ دخترانهٔ زیرزمینی و پنهان در هرات و دروران حاکمیت طالبان بود. بر اساس تفسیر صریح طالبانی از شریعت، زنان و دختران اجازه تحصیل و کسب علم را ندارند.[1]
Escola de costura Agulla d'Or
آموزشگاه خیاطی سوزن‌طلا
Una comissió d'experts de l'ONU per tractar els esdeveniments a Bòsnia i Hercegovina va esbossar les primeres definicions de neteja ètnica i els mecanismes per fer-ho: Els mecanismes de neteja ètnica inclouen "assassinat, tortura, arrest i detencions arbitràries, execucions extrajudicials, violacions i agressions sexuals, així com l'expulsió i execució d'atacs militars contra civils".
کمیسیونی که از کارشناسان سازمان ملل، جهت رسیدگی به وقایع بوسنی و هرزگوین تشکیل شده‌بود، نخستین تعریف‌ها از پاک‌سازی قومی و سازوکارهای انجام آن را اینگونه بیان کرد:
[1] [3] Després de la guerra, a la Conferència de Potsdam, els vencedors: la Unió Soviètica, la Gran Bretanya i els Estats Units, van permetre a Polònia, Txecoslovàquia, Hongria i Iugoslàvia expulsar els alemanys que vivien al seu territori en virtut d'un acord trilateral. [4]El govern dels Estats Units i el Britànic feren esforços per moderar el procés de deportació alemany davant l'agressió russa. [1] Tot i això, uns 3 milions d'alemanys van ser deportats a Alemanya des dels Sudets i altres zones del nord i l'oest de Txecoslovàquia, [5] i uns 2 milions d'alemanys van ser expulsats d' Hongria, Romania i Iugoslàvia a l'Alemanya continental.
در خلال و پس ازجنگ جهانی دوم، فرایندی برای اخراج آلمانی‌های ساکن در کشورهای دیگر شکل گرفت. در طول جنگ، اتحاد جماهیر شوروی، حکومت خودمختار آلمانی‌های ولگا را برانداخت و صدها هزار نفر از آلمانی‌های آن منطقه را به سیبری تبعید کرد.[39] پس از جنگ نیز در «کنفرانس پوتسدام»، کشورهای پیروز جنگ یعنی شوروی، بریتانیا و ایالات متحده آمریکا، بر اساس توافق سه جانبه فی‌مابین، به کشورهای لهستان، چکسلواکی، مجارستان و یوگسلاوی اجازه دادند که آلمانی‌زبانان ساکن در خاکشان را اخراج کنند.[40] البته دولت‌های ایالات متحده آمریکا و بریتانیا تلاش‌های زیادی را در جهت معتدل‌تر کردن فرایند اخراج آلمانی‌ها در برابر شدت عمل روس‌ها به کار بستند.[39] در حدود ۳ میلیون آلمانی پس از جنگ، از سودتنلند و دیگر مناطق آلمانی‌نشینِ شمال و غرب چکسلواکی، به روش‌های گوناگون به خاک آلمان کوچانده شدند.[3]