Ховсеп Азнавур (на арменски Հովսեփ Ազնավուր , на турски Hovsep Aznavur) е османски архитект от арменски произход, изработил архитектурния план на българската църква „Свети Стефан“ в тогавашната османска столица Истанбул, днес Турция.
Ο Χοβσέπ Αζναβούρ ( αρμενικά: Հովսեփ Ազնավուր , τουρκικά: Hovsep Aznavur) - υπήρξε οθωμανός αρχιτέκτονας αρμενικής καταγωγής, που έκανε το αρχιτεκτονικό σχέδιο στη βουλγαρική εκκλησία "Αγίου Στεφάνου" στην τότε οθωμανική πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη, σήμερα Τουρκία.
Ховсеп Азнавур е роден на 21 май 1854 г. в британската столица Лондон в арменско семейство, но през 1867 г. семейството му се мести в Истанбул.
Ховсеп Αζναβούρ γεννήθηκε στις 21 Μαΐου του έτους 1854 έτους στη βρετανική πρωτεύουσα Λονδίνο σε αρμενική οικογένεια, αλλά το 1867 η οικογένειά του μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη.
Учи в Рим и става един от многото османски архитекти, учили в Европа.
Σπούδασε στη Ρώμη και έγινε ένας από τους πολλούς οθωμανούς αρχιτέκτονες.
Негово дело изцяло или отчасти са много обществени и частни сгради в Истанбул, като Мъсър Апартманъ (Египетският апартамент) и тютюневата фабрика Джибали (Джибали Тютюн Фабрикасъ).
Σπούδασε στην Ευρώπη. Τα έργα του εν όλω ή εν μέρει είναι πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια στην Κωνσταντινούπολη, όπως Мъсър Апартманъ (Αιγυπτιακή διαμέρισμα) και το εργοστάσιο καπνού Τζιβαλί (Джибали Тютюн Фабрикасъ).
Ховсеп Азнавур играе и важна роля в обществения и политическия живот на арменската колония в Истанбул.
Ховсеп Αζναβούρ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κοινωνική και πολιτική ζωή της κοινότητας των αρμενίων στην Κωνσταντινούπολη.
Той е сред основателите на Сахманатраган Рамкавар, партията предшественик на либерално-демократичната Рамкавар Азатакан, една от трите големи арменски партии.
Ήταν μεταξύ των ιδρυτών Сахманатраган Рамкавар, το κόμμα προκάτοχό του φιλελεύθερου δημοκρατικού Рамкавар Азатакан, ένα από τα τρία μεγάλα κόμματα των αρμενίων.
След геноцида над арменците Азнавур напуска Истанбул и се заселва в Кайро, където продължава да се занимава с архитектура.
Μετά τη γενοκτονία των αρμενίων ο Αζναβούρ έφυγε από την Κωνσταντινούπολη και εγκαταστάθηκε στο Κάιρο, όπου και συνεχίσε να ασχολείται με την αρχιτεκτονική.
Там умира на 15 май 1935 г.
Εκεί πέθανε στις 15 Μαΐου του έτους 1935.
((tr)) Биография на Ховсеп Азнавур
((tr)) Βιογραφία του Χοβσέπ Αζναβούρ
Литература
Βιβλιογραφία
„Свети Йоан Златоуст“ (на гръцки: Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου) е църква в македонския град Солун, част от Солунската епархия на Вселенската патриаршия, под управлението на Църквата на Гърция.
"Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος" (στα ελληνικά: Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου) είναι μια εκκλησία στην πόλη Θεσσαλονίκη, που ανήκει στην Ιερή Μητρόπολη Θεσσαλονίκης για την Παγκόσμια патриархии, και είναι υπό τη διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδας.
Разположена е на улица „Пердикас“ № 55 в квартала Пиргите.[1]
Βρίσκεται στην οδό Περδίκκας № 55 στην περιοχή Πύργων.[1]
История
Ιστορία
Българска църква
Βουλγαρική εκκλησία
Строежът на църквата е започнат в 1907 година от Солунската българска община[2] под името „Свети Георги“ за нуждите на българската колония в Пиргите.[3][4] Завършването и освещаването на храма е планирано за 1913 година.[5] Църквата е дело на майсторите дебрани братя Митровски.[6]
Η κατασκευή της εκκλησίας ξεκίνησε το 1907 από Βουλγαρική κοινότητα Θεσσαλνίκης[2] υπό την ονομασία του "Αγίου Γεωργίου" για τις ανάγκες της βουλγαρικής κοινότητας των Πύργων.[3][4] Η ολοκλήρωση και ο αγιασμός του ναού έχει προγραμματιστεί για το έτος 1913.[5] Η Εκκλησία κατασκευάστηκε από τεχνίτες από τη Δίβρη, τους αδελφούς Μιτρόβσκι.[6]
В 1912 година по време на Балканската война в Солун влизат гръцки войски.
Το 1912 κατά τη διάρκεια του Βαλκανικού πολέμου στη Θεσσαλονίκη εισήλθαν τα ελληνικά στρατεύματα.
В следната 1913 година всички имоти на Българската екзархия са отнети и „Свети Георги“ минава във владение на Солунската патриаршеска епархия.
Στην επόμενη 1913 όλη η περιουσία της Βουλγαρικής εξαρχίας κατασχέθηκε και ο "Άγιος Γεώργιος" περνά στην κατοχή Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης.
Митрополит Генадий Солунски препосвещава все още недовършената църквата на Свети Йоан Златоуст.
Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος αφιέρωσε την ακόμα ημιτελή εκκλησία στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.
Първоначално е параклис на съседната гръцка църква „Света Троица“ и с пари на тази енория е довършена.
Στην αρχή ήταν παρεκκλήσι της γειτονικής της εκκλησίας "Αγία Τριάδα".
След Малоазийската катастрофа на Гърция в 1922 година и обмена на население между Гърция и Турция, в църквата са настанени гърци бежанци.
Μετά Μικρασιατική καταστροφή Ελλάδα το 1922 και την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, στην εκκλησία είχαν εγκατασταθεί έλληνες πρόσφυγες.
На 20 септември 1953 година е осветена от митрополит Пантелеймон Солунски и става енорийски храм.[2]
Στις 20 Σεπτεμβρίου 1953 εγκαινιάστηκε από τον μητροπολίτη Παντελεήμονα Θεσσαλονίκης και έγινε ενοριακός ναός.[2]
В архитектурно отношение църквата е кръстокуполен храм.[2] Има три параклиса - „Свети Дионисий Олимпийски“ в самия храм и „Света Олимпиада“ и „Свети Рафаил“ в сутерена, където също така работи културен център.[2]
Στην αρχιτεκτονικό του ρυθμό ο ναός είναι σταυροειδής.[2] Έχει τρία παρεκκλήσια - τον "Άγιος Διονύσιος τον Ολύμπιος" στον ίδιο το ναό και την "Αγία Ολυμπιάδα" και τον "Άγιο Ραφαήλ", στο υπόγειο, όπου λειτουργεί επίσης το πολιτιστικό κέντρο.[2]
Ракия с марка „Еленска сливова“.
Ρακί από κορόμηλο μάρκας "Еленской сливова".
Сливова ракия или сливовица (на сръбски: шљивовица / šljivovica, на чешки: slivovice, на фински: slivovits, на немски: Sliwowitz, Slibowitz, на бошняшки: šljivovica, на хърватски: šljivovica, на унгарски: sligovica, на италиански: slivovitz, на македонска литературна норма: сливова, на полски: śliwowica, на румънски: şliboviţă, на руски: сливовица, на словашки: slivovica, на словенски: slivovka) е разновидност на ракията, произведена от дестилацията ферментирала каша от сливов плод.[1] Тя е традиционна напитка за страните от Балканския полуостров, Централна и Източна Европа, предимно за славянските народи и съседни на тях народи унгарци, румънци, албанци.
Σλιβοβίτσα (στα σερβικά: шљивовица / šljivovica, στην τσεχική: slivovice, στα φινλανδικά: slivovits, στο γερμανικά: Sliwowitz, Slibowitz, για το ζευγάρι: šljivovica, στο κροατικά: šljivovica, στο ουγγρικά: sligovica, στα ιταλικά: сливовица, στο μακεδονικό λογοτεχνική νόρμα: δαμάσκηνα, στο πολωνικά: śliwowica, στο ρουμανικά: şliboviţă, στο ρωσικά: сливовица, στα σλοβακικά: slivovica, στα σλοβενικά: сливовка) είναι ένα είδος ρακί, που παράγεται από την απόσταξη πολτού από κορόμηλα ή δαμάσκηνα που έχουν υποστεί ζύμωση.[1] Πρόκειται για ένα παραδοσιακό ποτό στις χώρες της Βαλκανικής χερσονήσου, της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, κυρίως, για τους σλαβικούς λαούς και τους γειτονικούς τους λαούς όπως οι ούγγροι, οι ρουμάνοι, και αλβανοί.
Сливовицата е национална напитка в Сърбия, средство за натурална размяна в Албания и напитка, която се използва от живите да почетат душите на своите починали близки в Полша.[2]
Η σλιβοβίτσα είναι το εθνικό ποτό στη Σερβία, μέσο για φυσική ανταλλαγή στην Αλβανία και το ποτό που χρησιμοποιείται στα μνημόσυνα για να τιμήσουν τις ψυχές των νεκρών συγγενών στην Πολωνία.[2]
Особености на сливовата ракия в отделните страни
Χαρακτηριστικά της σλιβοβίτσα σε ορισμένες χώρες
Смилане на сливовата каша преди варене.
Λείανση κορομήλων σε πολτό πριν το βράσιμο.
Сливовица произведена от различни дестилиращи предприятия.
Η σλιβοβίτσα παράγεται από διάφορες επιχειρήσεις απόσταξης ποτών.
Традиционна за България е ракията от района на град Троян.
Το παραδοσιακό για τη Βουλγαρία είναι το ρακί από την περιοχή της πόλης Τρογιάν.
Дестилацията и обработката на течността при отлежаването ѝ са започнали в рамките на Троянския манастир още през 14 век, а рецептата се пазела в тайна и се предавала от игумен на игумен.
Η απόσταξη και η επεξεργασία υγρών στη διάρκεια της παλαίωσης και ξεκίνησε για στο Μοναστήρι του Τρογιάν πίσω στο 14ο αιώνα, και η συνταγή διατηρούνταν ως μυστικό και μεταβιβάζονταν από ηγούμενο σε ηγούμενο.
Знаело се само, че освен от ферментирал сливов плод, в ракията монасите са слагали и 40 вида билки, които да ѝ предадат чудесния вкус и аромат.
Είναι γνωστό μόνον ότι, εκτός από την ζύμωση των φρούτων, στο ρακί οι μοναχοί πρόσθεταν και 40 είδη βοτάνων, τα οποία του έδιναν μια υπέροχη γεύση και άρωμα.
По-късно дестилацията на сливова ракия излиза извън пределите на манастира.[3] През 1871 г. унгарският пътешественик Феликс Каниц споменава в хрониките си за уменията на троянци да варят ракия от местен сорт сливи, характерен с високото си съдържание на захар и лесно отделящите се костилки.[4] В районите на Тетевен, Лесидрен, Елена, Кюстендил съществуват и други местни названия на сливовата ракия, които са резултат от селекцията на местни сортове сливи, начин на ферментация на плодовете и последваща дестилация.
Αργότερα η απόσταξη φρούτων έξω από τα όρια της μονής.[3] Το 1871 ο Ούγγρος ταξιδιώτης Felix Каниц αναφέρθηκε στα χρονικά του στους κατοίκους του Τρογιάν που έβραζαν ρακί από τοπικές ποικιλίες δαμάσκηνων, που χαρακτηρίζονται από υψηλή περιεκτικότητα σε ζάχαρη και των οποίων τα κουκούτσια ξεχωρίζονταν εύκολα.[4] Στις περιοχές Τετέβεν, Λεσηντρέν, Ελένα, Κιουστεντίλ υπάρχουν και άλλα τοπικά ονόματα για ρακές φρούτων, που είχε ως αποτέλεσμα την αναπαραγωγή τοπικών ποικιλιών κορόμηλων, που αρχίζει από τη ζύμωση των φρούτων και στη συνέχεια ακολουθεί η απόσταξη.
В Полша дестилацията на сливовица е традиционна за страната и особено за южните планински райони.
Στην Πολωνία η απόσταξη των φρούτων αποτελεί παράδοση για τη χώρα και ιδιαίτερα για τις νότιες ορεινές περιοχές.
Като една от най-добрите марки е Лонцка сливовица, произвеждана в село Лонцко.[5] Преди Втората световна война големи количества сливовица се е произвеждала от еврейската общност на страната.
Ως μία από τις καλύτερες μάρκες Лонцка сливовица που παράγεται στο χωριό Λόντσκο.[5] Πριν από το Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μεγάλη ποσότητα σλιβοβίτσας παράγονταν από την εβραϊκή κοινότητα της χώρας.
В Чехия традиционен район на производство на сливовица е Моравия и особено в източната и южната му част.
Στην Τσεχία η παραδοσιακή περιοχή παραγωγής της σλιβοβίτσα είναι η Μοραβία και ιδιαίτερα στο ανατολικό και νότιο τμήμα της.
В Сърбия сливовата ракия е традиционно питие, което се произвежда в най-голям мащаб от населението при домашни условия.
Στη Σερβία οι ρακές που παράγονται από φρούτα είναι παραδοσιακό ποτό, που παράγεται σε πιο μεγάλη κλίμακα από τον πληθυσμό σε οικιακές συνθήκες.
Най-голямо количество ракия се произвежда в района на Шумадия.
Ο μεγαλύτερη ποσότητα ρακής παράγεται στην περιοχή Σουμάντια.
През 2004 г. страната е произвела 400 000 литра сливова ракия.
Το 2004, η χώρα παρήγαγε 400 000 λίτρα σλιβοβίτσα.
Сърбия е страната най-голям износител на сливовица в света и втори по размер износител на сливи.[6]
Η Σερβία είναι η πιο μεγάλη εξαγωγέας σλιβοβίτσα στον κόσμο και η δεύτερη τη τάξει εξαγωγέας σε ποσότητα σε δαμάσκηνα.[6]
Люба Велич (на немски: Ljuba Welitsch) е българо-австрийска оперна певица (сопран) и актриса, работила дълго време и в Съединените щати.
Λιούμπα Βέλιτς (στα γερμανικά: Alexey Welitsch) είναι βούλγαρο-αυστριακή τραγουδίστρια της όπερας (σοπράνο) και ηθοποιός, που εργάστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα και στις Ηνωμένες πολιτείες.
Тя е най-известна с изпълнението на главната роля в операта „Саломе“.
Η πιο γνωστή εκτέλεση όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην όπερα ήταν η "Σαλώμη".
В ролята на Розалинда в оперетата „Прилепът“ от Й. Щраус.
Στο ρόλο της Ροζαλίντα στην οπερέτα "Прилепът". Στράους.
Източник: ДА „Архиви“
Πηγή: "Βουλγαρικά Εθνικά Αρχεία"
Дебютът ѝ е в Софийската опера през 1936 година.
Ντεμπούτο και στην όπερα της Σόφιας το 1936.
От 1937 година работи в операта в Грац, а от 1940 година – във Виенската опера.[1] През 1944 година играе в Саломе в едноименната опера на Рихард Щраус, поставена в чест на 80-годишния юбилей на композитора, и това се превръща в нейната коронна роля, донесла ѝ и световна известност.[1] След установяването на комунистическия режим в България тя остава в Австрия и получава австрийско гражданство.
Από το 1937 λειτουργεί στην όπερα Graz, καθώς και από το 1940 – στην όπερα της Βιέννης.[1] Το 1944, παίζουν Саломе στην ομώνυμη όπερα του Ρίχαρντ Στράους, έχει τοποθετηθεί προς τιμήν των 80 χρόνων της επετείου του συνθέτη, και αυτό γίνεται την коронна ρόλο, της έφερε και παγκόσμια φήμη.[1] Μετά την εγκαθίδρυση του κομμουνιστικού καθεστώτος στη Βουλγαρία μένει στην Αυστρία και παίρνει την αυστριακή υπηκοότητα.
През следващите години тя прекарва дълго време в Съединените щати, пеейки главно в „Метрополитън Опера“ в Ню Йорк.[1]
Τα επόμενα χρόνια πέρασε πολύ καιρό στις ΗΠΑ, και τραγουδώντας κυρίως στη "Metropolitan Opera" στη Νέα Υόρκη.[1]
През 1958 година, опасявайки се от възможно влошаване на гласа си, Велич се отказва от активна музикална дейност.
Το 1958, υπό το φόβο της πιθανής υποβάθμισης της φωνής της, η Βέλιτς παραιτείται από την ενεργό μουσική δραστηριότητα.
През следващите години тя се снима в киното и в телевизионни сериали.[1]
Τα επόμενα χρόνια συμμετέχει στον κινηματογράφο και σε τηλεοπτικές σειρές.[1]
Люба Велич умира на 1 септември 1996 година във Виена.[1]
Η Λιούμπα Βέλιτς πέθανε την 1η Σεπτεμβρίου 1996, στη Βιέννη.[1]
Люба Велич е родена на 10 юли 1913 година в село Борисово (днес Славяново), Поповско, като рожденото ѝ име е Люба Величкова.
Λιούμπα Βέλιτς γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου 1913 στο χωριό Μπορίσοβο (σήμερα Σλαβιάνοβο), Πόποβσκο, και το αρχικό όνομά της ήταν Τατιάνα Βελίτσκοβα.