Цудоўныя прыгоды Нільса Холгэрсана (Nils Holgerssons underbara resa genom Sverige) — казачная аповесць швэдзкай пісьменьніцы Сэльмай Лагерлёф (Selma Lagerlöf) выдадзеная у дзьвух кнігах у 1906-1907 гадах.
The Wonderful Adventures of Nils (orig. Nils Holgerssons underbara resa genom Sverige, Nils Holgersson's wonderful journey across Sweden) is a work of fiction by the Swedish author Selma Lagerlöf. It was published in two books, The Wonderful Adventures of Nils in 1906 and Further Adventures of Nils in 1907.
У творы распавядаецца пра Нільса Холгэрсана, якога гном ператварае ў карліка й той на дворным гусі пачынае падарожжа разам зь дзікімі гусямі па гістарычным куткам Швэцыі.
These two are usually combined into a single book called The Wonderful Adventures of Nils, although that name could also describe the first book only.
Брыдкае качаня (Danish: Den grimme ælling) — літаратурная казка дацкага пісьменьніка й паэта Ганса Крыстыяна Андэрсэна, выдадзеная 11 лістапада 1843 з трыма іншымі казкамі ў Капэнгагене, Данія.
"The Ugly Duckling" (Danish: Den grimme ælling) is a literary fairy tale by Danish poet and author Hans Christian Andersen (1805 – 1875). The story tells of a homely little bird born in a barnyard who suffers abuse from the others around him until, much to his delight (and to the surprise of others), he matures into a beautiful swan, the most beautiful bird of all.
Казка распавядае пра мальнькае дворнае птушаня, якое выглядала не так як іншыя дзеці маці-качкі, і з гэтае нагоды зь яго ўсе зьдзекваліся.
The story is beloved around the world as a tale about personal transformation for the better.[1] “The Ugly Duckling” was first published 11 November 1843, with three other tales by Andersen in Copenhagen, Denmark to great critical acclaim. The tale has been adapted to various media including opera, musical, and animated film.
Але зь цягам часу птушаня вырастае ў прыгожага лебедзя.
The tale is completely Andersen's invention and owes no debt to fairy tales or folklore.
Эпоха маўчаньня (Estonian: vaikiv ajastu) — пэрыяд ад 1934 да 1938[1] або 1940[2] року ў гісторыі Эстоніі.
The Era of Silence (Estonian: vaikiv ajastu) was the period between 1934 and 1938[1] or 1940[2] in Estonian history.
Пачаўся з перавароту 1934 року, зладжанага прэм’ер-міністрам Канстантынам Пятсам, каб пазьбегнуць захопу дзяржаўнага кіраваньня Рухам вапсаў (Ліга вэтэранаў).
The period began with the preemptive coup of 1934, which Prime Minister Konstantin Päts carried out to avert a feared takeover of the state apparatus by the Vaps Movement (League of Veterans).
Тэрмін «Эпоха маўчаньня» ўведзены прэм’ер-міністрам Каарэлам Ээнпалу (1938-39), адданым прыхільнікам Пятса, тагачаснага дыктатара Эстоніі.
The term "Era of Silence" was introduced by Kaarel Eenpalu, Prime Minister in 1938-39 and a strong supporter of Päts, Estonia's dictator during that period.
Падзеі
Description
На тле прыходу да ўлады ў Нямеччыне Адольфа Гітлера і напружанай абстаноўкі ў Эўропе ў цэлым эстонскія эліты лічылі пагрозу захопу ўлады падобнымі групоўкамі ва ўласнай краіне (то бок Рухам вапсаў) цалкам рэальнай.
In the charged atmosphere that pervaded Europe in 1934, when Adolf Hitler had become a widely admired populist model for authoritarian nationalists, the Estonian elites viewed the threat of takeover by similar groups such as the Vaps movement as credible and imminent.
Пятс, атрымаўшы такія паўнамоцтвы паводле прынятай у 1933 року Канстытуцыі, 12 сакавіка увёў ваеннае становішча.
Päts, using the authority of the newly adopted Constitution of 1933, proclaimed martial law on March 12.
На пасаду галоўнакамандуючага ўзброенымі сіламі ён паставіў даверанага сябра, героя Вайны за незалежнасьць Ёгана Ляйданэра.
He appointed his trusted colleague Johan Laidoner, hero of the War of Independence but an opponent of the Vaps' leadership, as commander of the armed forces.
Пасьля гэтага вэтэранскія арганізацыі былі забароненыя, арыштаваная каля 400 іхніх удзельнікаў, уся палітычная дзейнасьць у краіне апынулася па-за законам.
Veterans' organisations were shut down, over 400 of the organisations' members were arrested, and all organised political activity in the country was outlawed.
Усе чальцы Вапсу былі зьнятыя зь дзяржаўных пасадаў, грамадзкай службы і Лігі абароны.
All Vaps members were also purged from local governments, the civil service, and the Defence League.
Гэтыя дзеяньні прэзыдэнта былі неадкладна падтрыманыя марыянэткавым парлямэнтам.
These actions were immediately approved by the lame-duck parliament.
Аднак, калі Пятс выдаў дэкрэт пра перанос выбараў Дзяржаўнага старэйшыны і парлямэнту, паводле Канстытуцыі заплянаваных на вясну 1934, дзейны парлямэнт склікаў пазачарговую сэсію, на якой пацьвердзіў, што канстытуцыя не дае права пераносіць выбары прэзыдэнцкім дэкрэтам.
However, when Päts decreed postponement of the elections for both State Elder and Parliament, scheduled to be held in spring 1934 according to the new constitution, opposition arose in a special session convened by the existing parliament, since the constitution did not allow postponement of elections by decree.
У адказ Канстантын Пятс распусьціў парлямэнцкую сэсію і кіраваў з дапамогай дэкрэтаў да прыняцьця новай Канстытуцыі.
In response, he permanently postponed the session and ruled by decree until a new constitution could be drawn up and adopted.
Такім чынам, захоп улады Пятсам быў пераваротам ня толькі de facto, але й de jure, пакуль ўсе ягоныя дзеяньні былі незаконнымі паводле Канстытуцыі 1934 року.
Thus, Päts' takeover of the government was a coup de facto but also de jure, since the entire process was illegal under the constitution in effect in 1934.
Выраз «Эпоха маўчаньня» характарызуе заглушэньне ўсялякай апазыцыі рэжыму Пятса.
The phrase "Era of Silence" describes the silencing of all opposition to Päts' governing circle.
Зь іншага боку, гэта яшчэ і адсылка да спакойнага пэрыяду са скасаваньнем грамадзянскіх і палітычных правоў у імя "парадку" пасьля дзесяцігодзьдзя турбаваньняў.
However, it also reflects an apparent "national conspiracy" to go along with the suppression of civil and political rights in the interests of "order" after a decade of political turmoil.
Гэты пэрыяд не характарызаваўся празьмернай жорсткасьцю: амаль усе зьняволеныя ў 1934 дзеячы былі вызваленыя ў 1938 року, і ніводзін з ранейшых кіраўнікоў дзяржавы (Антс Пійп, Юган Кук, Ян Тэемант і Ян Тынісан), якія ў 1936 року апублікавалі ў фінскай прэсе Мэмарандум чатырох Дзяржаўных старэйшынаў, дзе заклікалі Пятса неадкладна спыніць абмежаваньні грамадзянскіх і палітычных правоў і вярнуць дэмакратычнае кіраваньне, ня быў арыштаваны.
His rule was not an unduly harsh one: nearly all of those jailed in 1934 were released in 1938, and none of the former heads of state (Ants Piip, Juhan Kukk, Jaan Teemant and Jaan Tõnisson) who issued the Four State Elders' Memorandum in a Finnish newspaper in October 1936, calling on Päts to immediately end the curtailment of civil and political rights and to reinstitute democratic government, was ever harassed by the government.
На выбарах 1938 року, праведзеных згодна з новай канстытуцыяй 1937 року, апазыцыя атрымала толькі 26 дэпутацкіх крэслаў супраць праўрадавых 54, што характарызуе большую згоду эстонцаў да Эпохі маўчаньня, чымся да ейных апанэнтаў.
When elections were held in 1938 under the new constitution of 1937, the opposition only managed to elect 26 members to the government's 54, which tends to support the view that the vast majority of Estonians acquiesced in the Era of Silence.
Пэрыяд скончыўся з аднаўленьнем у 1938 року дэмакратычных інстытутаў кіраваньня альбо з прыходам Саветаў у 1940.
The era ended either with the national restoration of democracy in 1938, or with the Soviet occupation in 1940.[clarification needed]
Крыніцы
Notes
Літаратура
References
Афіцыйная бачына
Main Line for Europe
Праект высокахуткаснай чыгункі Парыж — Браціслава
Planned high-speed rail link Paris—Bratislava
Магістраль для Эўропы (Magistrale für Europa па-нямецку, Magistrale européenne па-француску) — праект Трансэўрапейскай транспартнай сеткі (TEN-T) па стварэньні высакахуткаснага чыгуначнага злучэньня паміж Парыжам і Браціславай, з адгалінаваньнем да Будапэшту.
The Main line for Europe (referred to as the Magistrale für Europa in German and Magistrale européenne in French) is a Trans-European Transport Networks (TEN-T) project for the creation of a high-speed railway line between Paris and Bratislava, with a branch-off to Budapest. It was listed as TEN project No. 17 (Paris—Bratislava) by the European Commission in 1995, and is already under way.[1]
Завяршэньне праекту заплянаванае да 2020 року.
The project is planned to be completed by 2020.
Магістраль злучыць 34 мільёны чалавек у пяці краінах Эўропы.
It will link 34 million people in five European countries.
Агульная працягласьць маршруту з Парыжу да Будапэшту складзе 1592 км.
The overall length of the route from Paris to Budapest is 1,592 km (989 mi).
Маршрут
Sections
Францускі адцінак шляху, які заплянаваны да ўводу ў эксплюатацыю ў 2016 року, дазволіць разьвіваць хуткасьць да 320 км/г і скароціць шлях ад Усходняга вакзалу Парыжу да Страсбургу да меней як дзьвюх гадзінаў.
The French part of the line is the LGV Est européenne high-speed railway. Its first section as far as Baudrecourt east of Metz has been in use since 2007 whilst the second section to Vendenheim near Strasbourg is under construction, to be opened in March 2016.[2] The new railway line provides a maximum speed up to 320 km/h and will reduce the travel time from Gare de Paris-Est to the largely refurbished Gare de Strasbourg to less than two hours.
У Нямеччыне маршрут складаецца з чыгунак ад Страсбургу да Апэнваеру (Europabahn), на якой максымальная хуткасьць складае 200 км/г, і ад Апэнваеру да Брухзалю (Rheintalbahn), дзе хуткасьць сягае 250 км/г.
In Germany the line follows the Appenweier–Strasbourg railway (Europabahn) from the Rhine Bridge to Appenweier and then the Mannheim–Karlsruhe–Basel railway (Rheintalbahn) down to Bruchsal. The Europabahn is built for a maximum speed of 200 km/h while the Rheintalbahn to Rastatt Süd is for 250 km/h. The second part of the new Rheintalbahn (Rastatt Süd to Bruchsal) is to be completed by 2014.
У Брухзалі МдЭ перасякае хуткасную чыгунку Мангайм — Штутгарт, разьлічаную на 250 км/г.
At the Bruchsal Rollenberg junction the MoE joins the Mannheim–Stuttgart high-speed railway which was built for 250 km/h. Stuttgart Hauptbahnhof is to be rebuilt as a through station in the course of the—disputed—Stuttgart 21 project.
У Штутгарце лінія пераходзіць у новую чыгунку Штутгарт — Аўгсбург, якую плянуецца завяршыць да 2020 з максымальнай хуткасьцю 250 км/г паміж Штутгартам і Ульмам і 200 км/г ад Ульму да Аўгсбургу.
In Stuttgart the line joins the Stuttgart–Augsburg new and upgraded railway (including the Stuttgart–Wendlingen and Wendlingen–Ulm high-speed railway lines replacing the Fils Valley Railway) which is expected to be completed in 2020 and will provide a maximum speed of 250 km/h between Stuttgart and Ulm and 200 km/h on the Ulm–Augsburg railway line.
Пасьля падзелу чыгуначных шляхоў Мюнхэн — Аўгсбург наасобныя для павольнага трафіку (грузавыя і прымескія цягнікі) хуткасныя цягнікі змогуць разьвіваць тут 230 км/г.
The Munich–Augsburg railway is being upgraded to separate slower traffic (freight and short-distance trains) from high speed trains, which will be able to reach 230 km/h. From München-Pasing station trains may run directly to München Ost without passing München Hauptbahnhof. Plans for the reconstruction of the Munich main station similar to Stuttgart 21 have been abandoned.
Цягнікі зь Мюнхэну-Ўсходняга да Зальцбургу хадзіцьмуць з хуткасьцю 160 км/г, перасякаючы аўстрыйскую мяжу ў Фрайлясынгу.
Trains from München Ost shall reach Salzburg Hauptbahnhof via the upgraded Munich–Mühldorf railway, providing a maximum speed of 160 km/h, and the Mühldorf–Freilassing railway line. In Freilassing the MoE joins the Rosenheim–Salzburg railway leading across the Austrian border including a new third track serving the Salzburg S-Bahn commuter network.
У Аўстрыі дзеля патрэбаў новага маршруту былі палепшаныя шляхі паміж Атнанг-Пухгаймам і Вэльсам (230 км/г), збудаваная новая паралельная чыгунка (Neue Westbahn) Лінц — Вена (250 км/г) і збудаваны новы вакзал у Вене замест разабранага Паўднёвага.
In Austria, the Western Railway line is to be extended to reduce travel time between Munich, Salzburg, Linz, and Vienna to one hour each. The section between the Attnang-Puchheim rail hub and Wels Hauptbahnhof near Linz was already upgraded until October 2012 to provide a maximum speed of 230 km/h.
Адсюль Эўрапейская магістраль працягнецца да Браціславы, а паўднёва-заходняя галіна — праз Д’ёр да Будапэшту.
Between Linz an Vienna a new parallel high-speed railway line (Neue Westbahn) for a maximum speed of 250 km/h is to be completed in 2015, including the Wienerwald Tunnel.
Кулік-сарока (Haematopus ostralegus), крывок — від птушак роду і сямейства кулікоў-сарокаў.
The Eurasian oystercatcher (Haematopus ostralegus) also known as the common pied oystercatcher, or (in Europe) just oystercatcher, is a wader in the oystercatcher bird family Haematopodidae.
Найбольш распаўсюджаны від кулікоў, насяляе Заходнюю Эўропу, цэнтральную Эўразію, Камчатку, Кітай і заходняе ўзьбярэжжа Карэі.
It is the most widespread of the oystercatchers, with three races breeding in western Europe, central Eurasia, Kamchatka, China, and the western coast of Korea. No other oystercatcher occurs within this area.
Апісаньне
Description
Палёт куліка-сарокі над возерам Сьлігехан (Шатляндыя)
Eurasian oystercatcher flying on Loch Sligachan on the Isle of Skye, Scotland
Кулік-сарока — адзін з найбольшых кулікоў рэгіёну.
The oystercatcher is one of the largest waders in the region.
Даўжыня — 40–45 см, мае дзюбу 8–9 см і размах крылаў 80–85 см[2]. Апярэньне чорна-белае, ногі чырвоныя; моцная шырокая чырвоная дзюба дазваляе разьбіваць ці раскрываць малюскаў ці раскопваць чарвякоў[2].
It is 40–45 cm (16–18 in) long, the bill accounting for 8–9 cm (3.1–3.5 in), and has a wing-span of 80–85 cm (31–33 in).[2] They are obvious and noisy plover-like birds, with black and white plumage, red legs and strong broad red bills used for smashing or prising open molluscs such as mussels or for finding earthworms.[2] Despite its name, oysters do not form a large part of its diet. The bird still lives up to its name, as few if any other wading birds are capable of opening oysters at all.
У палёце куліка немагчыма пераблытаць: белыя крылы і хвост з чорнымі акраінамі альбо чорны ніз і белы верх.
This oystercatcher is unmistakable in flight, with white patches on the wings and tail, otherwise black upperparts, and white underparts.
Маладыя птушкі карычнявейшыя, маюць белы каўнерык і тупейшую дзюбу.
Young birds are more brown, have a white neck collar and a duller bill.
Крык — характэрны гучны сьвіст.
The call is a distinctive loud piping.
Форма дзюбы вар’юецца; крыўкі з шырокімі канцамі дзюбаў разьдзіраюць створкі малюскаў ці прадзёўбваюць скарлупу, а з вострымі канцамі — раскопваюць чарвякоў.
The bill shape varies; oystercatchers with broad bill tips open molluscs by prising them apart or hammering through the shell, whereas pointed-bill birds dig up worms. Much of this is due to the wear resulting from feeding on the prey. Individual birds specialise in one technique or the other which they learn from their parents.[2]