Lucas Spampinato (Лукас спампинато) з'яўляецца футбольны трэнер і французскі пісьменнік нарадзіўся 6 снежня 1989 года Грэноблі.[1][2][3]
Lucas Spampinato yra futbolo treneris ir prancūzų rašytojas, gimęs gruodžio 6, 1989 Grenoble.[1][2][3]
Прадстаўнік шляхецкага роду Горскіх.
Kilęs iš bajorų Gorskių giminės.
У 1867–1873 гадах вучыўся ў Санкт - Санкт-Пецярбургскім будаўнічай вучылішчы.
1867–1873 m. studijavo Sankt Peterburgo Statybos mokykloje.
1885–ужо ў 1901 годзе. працаваў экспертам па нерухомасці ў Віленскім зямельным банку.
1885–1901 m. dirbo Vilniaus žemės banke nekilnojamojo turto ekspertu. Vertėsi privačia architekto praktika.
Займаўся прыватнай архітэктурнай практыкай.
Vilniuje pagal jo projektus pastatyta apie 70 privačių nuomojamų ir sodybinių namų.
У Вільні па яго праектах пабудавана каля 70 прыватных і грамадскіх будынкаў.[1]
Projektuose savitai interpretavo renesanso ir kt. stilių formas.[1]
Рэканструкцыя афіцыны палаца Лапацінскіх, вул. Бернардзіну, 8, 1889-1891[5] Віленскі зямельны банк, пр. Гядзіміна, 6, 1890–1891.
"Balinskių namas" Vilniaus g. 27, 1879 m.[2] Viešbutis "Europa" Aušros vartų g. 6, 1880 m.[3] M. Burchardto namas Gedimino pr. 1/2, 1880 m. E. Vankavičienės namas Gedimino pr. 15, 1880 m. V. Chodzynskio namas Gedimino pr. 2 ir 4, 1884 ir 1889 m. E. Romerio namas Arklių g. 20, perstatė, 1880 m. Lopacinskių rūmų rekonstrukcija, Bernardinų g. 8, 1886 m.[4] L. Čachaso namas Liejyklos g. 5, perstatė, 1886 m. Šv. Dvasios vienuolynas, perstatė, 1884 m. Labdarių draugijos pigių butų namas, Vilniaus g. 22/ Labdarių g. 1, 1884 m. Lopacinskių rūmų oficinos rekonstrukcija, Bernardinų g. 8, 1889-1891 m.[5] Vilniaus žemės bankas Gedimino pr. 6, 1890–1891 m. Amatų mokykla Labdarių g. 5 ir 7/11, 1894 m. Nuosava vila K. Kalinausko g. 19, 1896 m.
Памяць
Įamžinimas
У гонар заслуг архітэктара перад Вільнюсам сталічны гарадскі савет у 2014 годзе вырашыў назваць іменем В. Горскага вуліцу ў спальным раёне Пашылайчай.
Pagerbdama architekto Vincento Gorskio nuopelnus Vilniui, sostinės savivaldybės taryba 2014 m. vieną Pašilaičių seniūnijos (Tarandės) gatvę pavadino šio asmens vardu.
Зноскі
Šaltiniai
Вікенцій (Вінцэнт) Горскі (1848 – пасля 1901) – літоўскі архітэктар.
Vincentas Gorskis (1848 m. – m. po 1901 m.) – Lietuvos architektas.
Калонія Расу – гістарычная частка Вільні, квартал гарадскіх катэджаў дамовага таварыства (кааператыву) канца XIX – пачатку XX стагоддзя. Займае каля 10 га ў цэнтры горада паміж раёнамі Расу, Зарэччам, Старым горадам. Межамі квартала з'яўляюцца вуліцы Друёс (Друйская), П.
Rasų kolonija – apie 10 ha užimanti Vilniaus miesto istorinė dalis tarp Rasų, Užupio, Senamiesčio, ribojama Drujos, P. Višinskio, Balstogės ir Rasų gatvėmis bei geležinkelio linijos.
Вішынскё (П. Вішынскаса), Балстогес (Беластоцкая) і Расу, а таксама чыгунка.
Kultūros vertybių registro kodas 16077.
Катэджы на вуліцы Швянчону (Švenčionių)
Kotedžai Švenčionių gatvėje
У XVIII стагоддзі на месцы калоніі былі парк і сад, у XIX стагоддзі зямля належала графам Чапскім.
Rasų kolonijos vietoje XVIII a. buvo parkas ir sodas, XIX a. valda priklausė grafams Čapskiams.
У 1898 годзе дырэктар Віленскага зямельнага банка Іосіф Монтвіл выкупіў зямлю ў графіні Веранікі Плятэр-Зіберг. Большая частка парку была падзеленая на асобныя кавалкі зямлі, праз яго праклалі сетку новых прамых вуліц, што перакрыжоўваліся пад простымі вугламі, – Беластоцкая (Baltstogės), Віцебская (Vitebsko), Магілёўская (Mielagėnų), Радомская (Švenčionių) і Гярвяцкая (Gervėčių).
1898 m. Vilniaus žemės banko direktorius Juozapas Montvila žemę kolonijai nusipirko iš Veronikos Ziberg-Plater. Didžioji dalis parko išdalinta sklypais, nutiestos naujos, stačiais kampais susikertančios gatvės – Baltstogės, Vitebsko, Mogiliovo (Mielagėnų), Radomo (Švenčionių) ir Gervėčių.
Для найтаннейшага жытла быў пабудаваны двухпавярховы корпус з васемнаццаці аднолькавых блочных секцыяў (1898 год, архітэктар Уладзіслаў Стыпулкоўскі, вул. Швянчону, 1-35).
Pigiausiems butams pastatytas dviaukštis korpusas, sudarytas iš aštuoniolikos vienodų blokuotų sekcijų (1898 m., architektas Vladislovas Stipulkovskis, Švenčionių g. 1-35).
У кожнай секцыі было два двары: адзін выходзіў на вуліцу, а другі, плошчай 1,4 ар, быў за домам.
Kiekvienai sekcijai atitverti du kiemeliai: prie gatvės ir 1,4 a. už namo.
Большасць двухквартэрных сядзібных дамоў было пабудавана па праекце Стыпулкоўскага: яны маюць два асобныя ўваходы, вокны з аканіцамі і цэльны двусхільны дах.
Daugiausiai kolonijoje statyta dviejų butų sodybinio pobūdžio namukų pagal V. Stipulkovskio projektą: su dviem atskirais įėjimais, langinėmis užveriamais langais, vientisu dvišlaičiu stogu.
На маленькіх вулачках у глыбіні захавалася дзесяць такіх дамоў.
Dešimt tokių namų išliko prie giluminių kolonijos gatvelių.
Кожны ўладальнік атрымоўваў ўчастак зямлі ў 12-15 сотак.
Kiekvienas savininkas turėjo 12-15 a. sklypą.
У 1899–1900 годзе паводле праекта Аўгуста Клейна было пабудавана яшчэ пяць чатырохкватэрных дамоў на двух сотках зямлі. У адпаведнасці з праектам Клейна ў 1900 годзе паўсталі яшчэ восем аднапавярховых катэджаў. Іх уладальнікі мелі ўчасткі не менш за 3 соткі.
Pagal Augusto Kleino projektus penki 2 a. ploto keturių būtų namai pastatyti 1899–1900 m. Pagal 1900 m. A. Kleino projektą pastatyti aštuoni vienaaukščiai kotedžai.
Тры комплексы дамоў Стыпулкоўскі праектаваў індывідуальна.
Jų savininkai turėjo ne mažesnius kaip 3 a. sklypus.
У цэлым калонія была пабудавана на працягу 4 гадоў – з 1898 па 1902.
Tris komplekso namus V. Stipulkovskis projektavo individualiai.
Каля калоніі ў адпаведнасці з праектам Клейна 1903 года з'явілася віла генерал-маёра А. Мушнікова (П. Вішынскё, 27).[1][2]
Kolonija pastatyta per 4 metus – 1898–1902 m. Šalia kolonijos pagal 1903 m. A. Kleino sudarytą projektą iškilo generolo majoro A. Mušnikovo vila (P. Višinskio g. 27).[1][2]
Уладзіслаў Дмахоўскі (польск.: Władysław Dmochowski, Dmochovskis; 1838 ці 1841, Вільня – 13 студзеня 1913, Беняконі, Воранаўскі раён, Беларусь) – мастак, чыя творчая дзейнасць звязана з культурным жыццём Літвы, Польшчы і Беларусі.
Vladislovas Dmachauskas (brus. Уладзіслаў Дмахоўскі, lenk. Władysław Dmochowski, Dmochovskis, 1838 m. ar 1841 m. Vilnius – 1913 m. sausio 13 d. Benekainys, Varanavo rajonas, Baltarusija) – Lietuvos ir Lenkijos tapytojas.
Сын Вікенція Дмахоўскага.
Tėvas Vincentas Dmachauskas.
Вучыўся мастацкай справе ў Вільні, у 1857-1862 гадах жыў у Парыжы.
Dailės mokėsi Vilniuje, 1857-1862 m. Paryžiuje.
У 1862 годзе вярнуўся ў Літву.
1862 m. grįžo į Lietuvą.
Удзельнічаў у паўстанні 1863 года, за што быў высланы.
Dalyvavo 1863 m. sukilime, už tai buvo ištremtas.
З 1866 года пасяліўся ў Варшаве.
1866 m. apsigyveno Varšuvoje.
Ілюстраваў часопісы „{{нп3|Kłosy||pl|Kłosy (czasopismo)}}“, „Tygodnik ilustrowany“, „{{нп3|Wieniec||pl|Wieniec (czasopismo)}}“.
Iliustravo žurnalus „Kłosy“, „Tygodnik ilustrowany“, „Wieniec“.
З 1872 года выкладаў маляванне ў {{нп3|Інстытут глуханямых у Варшаве|Варшаўскім інстытуце глуханямых|pl|Instytut Głuchoniemych w Warszawie}}.
1872 m. dėstė piešimą Varšuvos kurčnebylių institute.
З 1873 года выкладаў у Чэнстахове.
Nuo 1873 m. mokytojavo Čenstakavoje.
З 1884 года жыў у Нагародавічах, Беняконях.
Nuo 1884 m. gyveno Naharodavičiuose, Benekainyse.
Прымаў удзел у выстаўках у Варшаве, Кракаве, Любліне.
Dalyvavo parodose Varšuvoje, Krokuvoje, Liubline.
Гумарыстычныя вобразы бытавых кампазіцый і палявання пісаў акварэллю і алейнымі фарбамі.
Akvarele ir aliejiniais dažais nutapė buitinių kompozicijų, medžioklės vaizdų.
У 1877 годзе ў Варшаве быў выпушчаны альбом з яго малюнкамі краявідаў Чэнстахова і {{нп3|Ясная Гара|Яснай гары|ru|Ясная Гора}}.[1]
1877 m. Varšuvoje išleistas albumas su jo pieštais Čenstakavos ir Jasna Guros vaizdais.[1]
Уладзіслаў Дмахоўскі
Vladislovas Dmachauskas
Эдмунд Леапольдавіч (Эдмунд Эміліян) Фрык (15 кастрычніка 1840, Гродзенская губерня – каля 1920 года, Каўнас) – літоўскі і беларускі інжынер, архітэктар. Бацька літоўскага архітэктара {{нп3|Эдмунд Альфонс Фрык|Эдмунда Альфонса Фрыка|lt|Edmundas Alfonsas Frykas}}
Edmundas Emilijonas Frykas (1840 m. spalio 15 d. Gardino sritis – apie 1920 m. Kaunas) – Lietuvos inžinierius, architektas.
Пабудовы па яго праектах:
Pagal jo projektus pastatyta:
Водазабеспячэнне будынкаў на чыгуначнай станцыі Кайшадорыс, 1883 год. {{нп3|Каўнаская цэнтральная электрастанцыя||lt|Kauno centrinė elektrinė}}, 1900, не захавалася Сядзіба С. Гласка бліз Расонаў, 1904 год. Другая лінія Лібава-Роменскай чыгункі Лянтварыс-Каўнас, 1878 год.
Kaišiadorių geležinkelio stoties vandentiekio pastatai, 1883 m. Kauno elektrinė, 1900 m., neišlikusi S. Hlaskos rūmai Stanislavovo dvare prie Polocko, 1904 m. Antroji Liepojos-Romnų geležinkelio linija Lentvaris-Kaunas, 1878 m. Arklių tramvajus Kaune, 1891 m. Prižiūrėjo Birštono Šv. Antano Paduviečio bažnyčios statybą, 1902-1909 m., archit.
Конны трамвай у Коўне, 1891 год. Кіраваў будаўніцтвам {{нп3|Касцёл Святога Антонія Падуанскага (Бірштанас)|Касцёла Святога Антонія Падуанскага|ru|Костёл Святого Антония Падуанского (Бирштонас)}} ў Бірштанасе па праекце В. Міхневіча, 1902-1909 гг.
Vaclovas Michnevičius
Нарадзіўся 15 кастрычніка 1840 года ў Гродзенскай губерні.
Sūnus Edmundas Alfonsas Frykas.
Пасля заканчэння курсу ў Слуцкай кальвінісцкай гімназіі паступіў у 1858 годзе ў Пецярбургскае будаўнічае вучылішча. Адтуль выпушчаны ў 1863 годзе са званнем архітэктурнага памочніка і з правам на чын X класа. Службовую дзейнасць Э.
1857-1863 m. mokėsi Sankt Peterburgo statybos mokykloje.
Фрык пачаў у пермскай будаўнічай і дарожнай камісіі, а з пераўтварэннем яе ў будаўнічае аддзяленне губернскага праўлення складаўся малодшым інжынерам. З 1870 года Э. Фрык прылічыўся да Міністэрства ўнутраных спраў і адкамандзіраваны ў галоўнае таварыства расійскіх чыгунак на пасаду начальніка дыстанцыі Варшаўскай чыгункі.
Paskirtas į Permės statybos ir kelių komisiją 1870-1890 m. dirbo Sankt Peterburgo–Varšuvos geležinkelio ruožo priežiūros viršininku, 1895-1899 m. – Vitebsko gubernijos inžinierius.
Фрык складаўся пры {{нп3|Тэхнічна-будаўнічы камітэт|Тэхнічна-будаўнічым камітэце|ru|Техническо-строительный комитет}} і займаўся прыватнымі працамі. У 1895-1899 гадах займаў пасаду віцебскага {{нп3|Губернскі інжынер|губернскага інжынера|ru|Губернский инженер}}. З перарывамі з 1875 года жыў у Каўнасе, lpt займаўся прыватнай архітэктурнай практыкай.[1]
Nuo 1875 m. (su pertraukomis) gyveno Kaune, vertėsi privačia architekto praktika.[1]
Эдмунд Леапольдавіч Фрык
Edmundas Emilijonas Frykas
Іван Іванавіч Лявіцкі - 1830– пасля 1894) – рускі, літоўскі і беларускі інжынер-архітэктар, які працаваў у напрамку гістарызму.
Ivanas Levickis (rus. Иван Левицкий, 1830 m. – m. po 1894 m.) – Lietuvos istorizmo krypties inžinierius architektas, atvykęs iš Rusijos.
У 1855 годзе скончыў Пецярбургскае будаўнічае вучылішча. З 1857 года працаваў у будаўнічым аддзяленні гродзенскага губернскага праўлення, пачынаючы з 1861 года – малодшы архітэктар пры будаўнічым аддзяленні віленскага губернскага праўлення.
1855 m. baigė Sankt Peterburgo statybos mokyklą (nuo 1882 m. – Sankt Peterburgo civilinių inžinierių institutas). Nuo 1857 m. dirbo Statybos ir kelių komisijoje Gardine, nuo 1861 m. – jaunesnysis architektas Vilniuje.