FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association). Праверана 29 студзеня 2009. ↑ Taça da Copa do Mundo chega ao Brasil (World Cup trophy arrives in Brazil) , Globo TV (21 April 2014). Праверана 22 красавіка 2014. ↑ 1930 FIFA World Cup Uruguay.
↑ «Germany beat Argentina to win World Cup final with late Mario Gӧtze goal»։ The Guardian։ 13 July 2014։ Վերցված է 13 July 2014 ↑ «Laws of the Game» (PDF)։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 9 February 2009 1 2 «FIFA World Cup Finals since 1930» (PDF)։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 3 February 2009 ↑ All-time FIFA World Cup Ranking 1930-2010 (PDF).
Праверана 26 студзеня 2009. ↑ 1954 FIFA World Cup Switzerland. FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association). Праверана 26 студзеня 2009. ↑ World Cup history – Switzerland 1954 , BBC Sport (British Broadcasting Corporation) (4 May 2006).
FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association).
Праверана 26 студзеня 2009. ↑ 2002 FIFA World Cup Korea/Japan. FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association). Праверана 26 студзеня 2009. ↑ World Cup history – Japan & South Korea 2002 , BBC Sport (British Broadcasting Corporation) (4 May 2006).
Праверана 30 студзеня 2013. ↑ «World Cup Spotlight on Brazil»։ CNN։ Վերցված է 29 January 2007 ↑ «Previous FIFA World Cups»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 29 January 2009 ↑ «Taça da Copa do Mundo chega ao Brasil (World Cup trophy arrives in Brazil)»։ Globo TV։ 21 April 2014։ Վերցված է 22 April 2014 ↑ «1930 FIFA World Cup Uruguay»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – Uruguay 1930»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «1934 FIFA World Cup Italy»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – Italy 1934»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «1938 FIFA World Cup France»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – France 1938»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «1950 FIFA World Cup Brazil»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – Brazil 1950»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «1954 FIFA World Cup Switzerland»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – Switzerland 1954»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «1958 FIFA World Cup Sweden»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – Sweden 1958»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «1962 FIFA World Cup Chile»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – Chile 1962»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «1966 FIFA World Cup England»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – England 1966»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «1970 FIFA World Cup Mexico»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – Mexico 1970»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «1974 FIFA World Cup Germany»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – West Germany 1974»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «1978 FIFA World Cup Argentina»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – Argentina 1978»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «1982 FIFA World Cup Spain»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – Spain 1982»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «1986 FIFA World Cup Mexico»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – Mexico 1986»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «1990 FIFA World Cup Italy»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Արխիվացված օրիգինալից-ից 15 November 2013-ին։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – Italy 1990»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «1994 FIFA World Cup USA»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – USA 1994»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «1998 FIFA World Cup France»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – France 1998»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «2002 FIFA World Cup Korea/Japan»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «World Cup history – Japan & South Korea 2002»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «2006 FIFA World Cup Germany»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «Zidane off as Italy win World Cup»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ 4 May 2006։ Վերցված է 26 January 2009 ↑ «2010 FIFA World Cup South Africa»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ Վերցված է 12 May 2012 ↑ «Netherlands 0–1 Spain (aet)»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ Վերցված է 12 May 2012 ↑ «Estadio Do Maracana, Rio de Janeiro»։ FIFA.com (Fédération Internationale de Football Association)։ 18 January 2012։ Վերցված է 4 June 2014 ↑ McNulty Phil (13 July 2014)։ «England 1–0 Argentina»։ BBC Sport (British Broadcasting Corporation)։ Վերցված է 19 July 2014
1930 1978 1950, 2014 1962 1966 1938, 1998 2006 1934, 1990 2002 1970, 1986 2010 1982 1958 1954 1994 1974 Месцы правядзення фінальных матчаў чэмпіянатаў свету.
Зямля դեռ չունի տեղորոշման քարտեզներ.
Спіс фіналаў чэмпіянатаў свету па футболе
Մասնակից:Artificial123/Ավազարկղ
75-88. ↑ Тэраўскі Уладзімір. 1 2 Тузін шлягераў, пазбаўленых аўтараў. ↑ На хвалі Свабоды: 50 гадоў беларускага эфіру без цэнзуры. Год 1968.
75-88. ↑ «Тэраўскі Уладзімір» 1 2 Тузін шлягераў, пазбаўленых аўтараў. ↑ «На хвалі Свабоды: 50 гадоў беларускага эфіру без цэнзуры.
1 2 Максiм IЎКIН Як аўтарская «Купалінка» стала народнай песняй?. ↑ З.
Год 1968» 1 2 Максiм IЎКIН Як аўтарская «Купалінка» стала народнай песняй?. ↑ З.
Бядуля Штрыхi аб беларускай культуры. ↑ Яўхім Кіпель Гуртаванне беларускае моладзі. 1 2 Symbolika państwowa Białoruskiej Republiki Ludowej — Białoruska…. — С. 277—278. ↑ Марыя Кіпель Пасьля арышту мужа. ↑ Аўтара гімна Беларусі нарадзіла докшыцкая зямля ↑ Багдановіч І.Э. Міхась Чарот // Гісторыя беларускай літаратуры ХХ стагоддзя: У 4 т. — Мн., 1999 Т. 2. — С. 454-474. ↑ Продолжение списка белорусскоязычных публикаций 1918—1922 гг., хранящихся в Славянском фонде БАН.
Бядуля։ «Штрыхi аб беларускай культуры» ↑ Яўхім Кіпель։ «Гуртаванне беларускае моладзі» 1 2 Symbolika państwowa Białoruskiej Republiki Ludowej — Białoruska…. — С. 277—278. ↑ Марыя Кіпель։ «Пасьля арышту мужа» ↑ Аўтара гімна Беларусі нарадзіла докшыцкая зямля ↑ {{{заглавие}}}. — 1999. — Т. 2. ↑ Продолжение списка белорусскоязычных публикаций 1918—1922 гг., хранящихся в Славянском фонде БАН.
Уладзімір Васілевіч Тэраўскі
Մասնակից:Artificial123/Սևագրություն1
Сярге́й Леані́давіч Дарэ́нка (руск.: Сергей Леонидович Доренко; 18 кастрычніка 1959, Керч — 9 мая 2019, Масква) — расійскі журналіст, тэле- і радыёвядучы, каментатар, прадзюсар.
Սերգեյ Լեոնիդովիչ Դորենկո (հոկտեմբերի 18, 1959 թ., Կերչ, Ուկրաինական ԽՍՀ, Խորհրդային Միություն - մայիսի 9, 2019 թ., Մոսկվա, Ռուսաստան), խորհրդային եւ ռուսաստանյան լրագրող, հեռուստա- և ռադիովարող, պրոդյուսեր, սոցիոլոգ.
Біяграфія
Կենսագրություն
Нарадзіўся 18 кастрычніка 1959 года ў Керчы. У 1982 годзе скончыў гісторыка-філалагічны факультэт Універсітэта дружбы народаў імя Патрыса Лумумбы.
Ծնվել է 1959 հոկտեմբերի 18-ին Ղրիմի Կերչ քաղաքում։ 1982 թվականին նա ավարտել է Պատրիս Լուլումբայի անվան Մոսկվայի ժողովուրդների բարեկամության համալսարանի պատմության և բանասիրության ֆակուլտետը։
З 1 верасня 2008 года да 1 ліпеня 2013 года — галоўны рэдактар, радыёвядучы радыёстанцыі «Русская служба новостей». Працаваў вядучым інфармацыйных праграм «Время» і «Аўтарская праграма Сяргея Дарэнкі» на канале ОРТ з кастрычніка 1996 па верасень 2000 года. Быў адхілены ад эфіраў на ОРТ ў 2000 годзе пасля выпуску пра гібель падлодкі «Курск».
«Խոսում է Մոսկվան» ռադիոկայանի գլխավոր խմբագիր (2014-2019)[1]: «Ռուսական լրատվական ծառայություն» ռադիոկայանի գլխավոր խմբագիր եւ ռադիովարող (2008–2013): ՕՌՏ հեռուստաալիքի «Ժամանակ» և «Սերգեյ Դորենկոյի հեղինակային ծրագիր» առաջատար տեղեկատվական ծրագրերի հաղորդավար 1996 թ. հոկտեմբերից մինջև 2000 թ. սեպտեմբեր։ 2000 թվականին իր հեղինակային հաղորդման հերթական թողարկումից հետո, որը նվիրված էր «Կուրսկ» սուզանավի վթարին, Դորենկոն հեռացվել է ՕՌՏ-ից․ լրագրողը այդ թողարկման ընթացքում կոշտ քննադատության էր ենթարկել Ռուսաստանի իշխանություններին՝ մասնավորապես նախագահ Վլադիմիր Պուտինին:
Памёр 9 мая 2019 года ў Маскве[1].
Մահացել է 2019 թ. մայիսի 9-ին Մոսկվայում[…]:
«Аперацыя „Burning Bush“» (руск.: «Операция „Burning Bush“») — аповесць рускага пісьменніка Віктара Пялевіна, апублікаваная ў 2010 годзе ў зборніку «Ананасная вада для прыгожай дамы».
««Burning Bush» գործողություն» (руск.), ռուս ժամանակակից գրող Վիկտոր Պելևինի վիպակն է, որը լույս է տեսել 2010 թվականին «Արքայախնձորի ջուր գեղեցիկ տիկնոջ համար» ժողովածուում։
Джордж Уокер Буш
Ջորջ Ուոքեր Բուշ
У дарослым узросце ён выкладае англійскую мову ў постперабудоўвачнай Маскве. Абодва гэтыя абставіны прыводзяць да таго, што яго ўлягваюць у сакрэтную аперацыю сіл дзяржбяспекі — ён павінен гаварыць голасам Бога для прэзідэнта ЗША Джорджа Уокера Буша. Для гэтага Сямён праходзіць курс паскоранай тэалагічнай падрыхтоўкі на сакрэтнай базе з выкарыстаннем тэкстаў рэлігійнага зместу і наркотыкаў, у ходзе якой ён зведвае містычныя перажыванні.
Գլխավոր հերոս Սեմյոն Լևիտանը մանկուց տարվել էր իր հեռավոր ազգական[1], հանրահայտ ռադիոհաղորդավար Յուրի Լևիտանի ձայնն ընդօրինակելով։ Հասուն տաիքում նա անգլերեն է դասավանդում հետվերակառուցումային Մոսկվայում։ Այս երկու հանգամանքներն էլ ստիպում են նրան ներգրավվել պետական անվտանգության ուժերի գաղտնի գործողության մեջ. նա պետք է Աստծո ձայնով խոսի ԱՄՆ-ի Նախագահ Ջորջ Բուշի փոխարեն[2]։ Դա անելու համար Սեմյոնը գաղտնի հիմունքներով անցնում է արագացված աստվածաբանական դասընթացներ՝ կրոնական բովանդակության տեքստերի և թմրանյութերի օգտագործմամբ, որոնց ընթացքում նա ապրում է միստիկական վերապրումներ[3][…]։
Падчас аперацыі высвятляецца, што і амерыканцы праводзяць падобную аперацыю супраць лідэраў СССР і Расіі з той розніцай, што вяшчанне ідзе ад імя д’ябла. Сямёну прыходзіцца агучваць і д’ябла. Па заканчэнні аперацыі Сямён аказваецца ў Ізраілі, дзе яго выкарыстоўвае яшчэ нейкая разведка, хутчэй за ўсё, ЦРУ.
Գործողության ընթացքում պարզվում է, որ ամերիկացիները ևս նման գործողություն են իրականացնում ԽՍՀՄ ու Ռուսաստանի ղեկավարների դեմ` այն տարբերությամբ, որ հեռարձակումը հրեշի անունից է։ Սեմյոնը ստիպված է լինում հնչունավորել նաև հրեշին։ Գործողության ավարտին Սեմյոնը հայտնվում է Իսրայելում, որտեղ նրան դեռ օգտագործում են ինչ-որ հետախուզական ծառայություն, ամենայն հավանականությամբ՝ Կենտրոնական հետախուզական վարչությունը[1][2]։
Аповесць напісана ад першай асобы. У адрозненне ад іншых кніг Пялевіна, містычныя перажыванні адбываюцца ў рамках еўрапейскай монатэістычнай культуры, а не усходняй культуры.
Վիպակը գրված է առաջին դեմքով։ Ի տարբերություն Պելևինի մյուս գրքերի, առեղծվածային փորձառությունները տեղի են ունենում ոչ թե արևելյան մշակույթի, այլ եվրոպական միաստված մշակույթի շրջանակներում[1]։
Ідэя была ўзята з рэальных выступленняў Буша, напрыклад:
Գաղափարը վերցվել է Ջորջ Ու. Բուշի իրական ելույթներից, օրինակ.
«Бог гаворыць праз мяне», — лаканічна сказаў гаспадар Белага дома ў 2004 годзе, а пазней канкрэтызаваў: «Бог сказаў мне напасці на „Аль-Каіду“, і я напаў на іх.
«Աստված խոսում է իմ միջոցով»,- 2004 թվականին հակիրճ ասել է Սպիտակ տան ղեկավարը, իսկ ավելի ուշ հստակեցրել է.
І загадзя ён праінструктаваў мяне напасці на Садама, што я і зрабіў. З падтрымкай Бога на нашым баку мы атрымаем перамогу»[1].
«Աստված ինձ ասաց, որ հարձակվեմ Ալ-Կաիդայի վրա, և ես հարձակվեցի նրանց վրա։ Եվ նախապես նա ինձ հանձնարարել էր հարձակվել Սադդամի վրա, ինչը ես արեցի։ Աստծո աջակցությամբ մենք կհաղթենք»[1]։
Виктор Пелевин. Акико
Պատմվածքը Վիկտոր Պելևինի ստեղծագործությունների կայքում
«Акіка» (руск.: «Акико») — апавяданне рускага пісьменніка Віктара Пялевіна, апублікаванае ў 2003 годзе ў зборніку «ДПП (NN)».
«Ակիկո» (руск.), ռուս ժամանակակից գրող Վիկտոր Պելևինի պատմվածքն է, որը տպագրվել է 2003 թվականին «ДПП (NN)» ժողովածուում։
У апавяданні апісваецца камунікацыя карыстальніка з платным вэб-сайтам, які спецыялізуецца на кіберсексе, прычым толькі тую частку дыялогаў, якая зыходзіць з самога сайта.
Պատմվածքում նկարագրվում է ЙЦУКЕН օգտատիրոջ շփումը վճարովի կայքի հետ, որը մասնագիտանում է կիբերսեքսում, ընդ որում՝ երկխոսությունների միայն այն մասը, որը գալիս է հենց կայքից[…]։
Асоба галоўнага героя невядомая. З паведамленняў, якія прыходзілі яму з вэб-сайта, становіцца вядома, што гэта мужчына, ён жыве ў Маскве на вуліцы Машы Парываевай. Спачатку ён падпісаўся на простае гадавое членства на сайце за 24,99 долараў ЗША, потым за 14,99 долараў ЗША павысіў яго да залатога і за 59,99 долараў ЗША набыў ільготную падпіску на сайт «Прынц Гэндзі і гарэзніцы».
Գլխավոր հերոսի ինքնությունն անհայտ է: Կայքից նրան հասած հաղորդագրություններից հայտնի է դառնում, որ նա տղամարդ է, որն ապրում է Մոսկվայի Մաշա Պորիվաևայի փողոցում։ Նա նախ գրանցվում է կայքում մեկամյա հասարակ անդամության համար 24,99 ԱՄՆ դոլարով, ապա 14,99 դոլարով այն բարձրանում է մինչև ոսկյա և 59,99 դոլարով գնում է «Գենձի արքայազնը և չարաճճիները» կայքի զեղչված բաժանորդագրությունը[1]։
На спробы скардзіцца, пагрозы судзіцца карыстачу з сайта прыходзяць паведамленні, што неабходна было ўважліва чытаць раздзел «Умовы», асабліва напісанае дробным шрыфтам. Карыстальніку даводзіцца, што перапіска з ім вядзецца ад імя «пятага галоўнага ўпраўлення», яму паступаюць пагрозы, што адміністратарам вэб-сайта вядома, што ён наведваў порнасайты, а таксама сайт чачэнскіх сепаратыстаў «Каўказ-цэнтр» (прызнаны ў Расіі экстрэмісцкім). Адміністратары вэб-сайта абвінавачваюць яго ў педафіліі, называюць яго IP адрас, нумар банкаўскай карткі і вуліцу, на якой той жыве, і прымушаюць падпісацца на плацінавае членства.
Բողոքելու փորձերին, կայքին դատի տալու սպառնալիքներին ի պատասխան օգտատերը ստանում է հաղորդագրություններ այն մասին, որ անհրաժեշտ էր ուշադիր կարդալ «Պայմաններ» բաժինը, հատկապես մանր տառերով գրվածը։ Օգտատիրոջը հասկացնում են, որ նամակագրությունը վարվում է «հինգերորդ գլխավոր վարչության» անունից, նա սպառնալիքներ է ստանում այն մասին, որ կայքի ադմինիստրատորները գիտեն, որ նա այցելել է պոռնո կայքեր, ինչպես նաև չեչեն անջատողականների «Կավկազ-ցենտր» (Ռուսաստանում ծայրահեղական ճանաչված կայք) կայքը։ Կայքի ադմինիստրատորները նրան մեղադրում են մանկապղծության մեջ, նշում են նրա IP հասցեն, բանկային քարտի համարը և այն փողոցը, որտեղ նա ապրում է, և նրան ստիպում են գրանցվել բաժանորդագրվել պլատինե անդամակցությանը[…]։
Амерыканскі літаратуразнаўца расійскага паходжання Марк Ліпавецкі адзначае, што аповесць «Акіка» выдатная тым, як яна парадыруе, адначасова даводзячы да дасканаласці, «фірмовую» стратэгію аўтара[1].
Ռուսական ծագմամբ ամերիկացի գրաքննադատ Մարկ Լիպովեցկին նշում է, որ «Ակիկո» պատմվածքն ուշագրավ է նրանով, որ ծաղրում է, բայց և միաժամանակ կատարելության հասցնում հեղինակի «ֆիրմային» ռազմավարությունը[1]։
Зноскі ↑ Липовецкий М.
Արտաքին հղումներ Зноскі ↑ Липовецкий М.
Паралогии: Трансформации (пост)модернистского дискурса в русской культуре 1920-2000-х годов — М.: Новое литературное обозрение, 2008. — 848 с.: ил. — ISBN 978-5-86793-588-7.
Паралогии: Трансформации (пост)модернистского дискурса в русской культуре 1920-2000-х годов — М.: Новое литературное обозрение, 2008. — 848 с.: ил. — ISBN 978-5-86793-588-7. https://akniga.org/pelevin-viktor-akiko#comment54914 Պատմվածքի աուդիո տարբերակը։ Կարդում է Լեոնարդ Խիրուգը
«Калдун Ігнат і людзі» (руск.: «Колдун Игнат и люди») — сатырычнае апавяданне сучаснага рускага пісьменніка Віктара Пялевіна, апублікаванае ў 1989 годзе. Сам Пялевін вызначыў яго жанр, як «казачка»[1]. Апавяданне з’яўляецца першым апублікаваным творам аўтара.
«Կախարդ Իգնատը և մարդիկ» (руск.), ռուս ժամանակակից գրող Վիկտոր Պելևինի երգիծական պատմվածքը, որը լույս է տեսել 1989 թվականին։ Ինքը՝ Պելևինը, ստեղծագործության ժանրը բնորոշել է որպես «հեքիաթիկ»[1]։ Այս պատմվածքը հեղինակի առաջին հրատարակած գործն է։
4 мая 1912 года протаіерэй Арсенікум прыйшоў у госці да калдуна Ігната для таго, каб паказаць апошняму ўласныя сачыненні: «Адкрыццё Св. Феакціста», «Як Міхаіл Іваныч звар'яцеў і памёр», «Апавяданне пра таракана Жу».
1912 թվականի մայիսի 4-ին ավագ երեց Արսենիկումը այցելում է կախարդ Իգնատին` վերջինիս ցույց տալու իր ստեղծագործությունները՝ «Սուրբ Թեոկտիստոսի հայտնությունը», «Ինչպես Միխայիլ Իվանիչը խենթացավ ու մահացավ», «Ժու խավարասերի պատմվածքը»[…]։
Апавяданне было ўпершыню апублікавана ў 1989 годзе ў часопісе «Навука і рэлігія» (у Інтэрнэце можна знайсці таксама інфармацыю, што першае апавяданне пісьменніка было апублікавана ў часопісе «Хімія і жыццё» і называлася «Дзед Ігнат і людзі»). Таксама ўвайшло ў склад зборніка апавяданняў «Relics. Ранняе і нявыдадзенае» (2005).
Պատմվածքն առաջին անգամ տպագրվել է 1989 թվականին «Գիտություն և կրոն» ամսագրի թիվ 12-ում[1] (համացանցում կա տեղեկություն նաև այն մասին, որ գրողի առաջին պատմվածքը տպագրվել է «Քիմիա և կյանք» ամսագրում և կոչվել է «Իգնատ պապը և մարդիկ»[2][3])։ Հետագայում պատմվածքը ներառվել է Պելևինի «Relics։ Վաղ և չհրատարակված» ժողովածուում (2005)[1]։
Як адзначыла В.
Ինչպես նշել է Օլգա Բոգդանովան.
У. Багданава, «важнасць апавядання для творчага станаўлення Пялевіна відавочная — у ім заключаны вызначальныя, характэралагічныя дамінанты ўсёй наступнай творчасці пісьменніка, яе важнейшыя канстанты, сутнасныя інтэнцыі, многія ключавыя паняцці, вобразы і матывы. І што яшчэ больш важна — своеасаблівасць аўтарскай пазіцыі, незвычайнасць погляду мастака на свет, характэрны для Пялевіна акцэнт на суб’ектыўных светапоглядных складніках»[2].
«Պատմվածքի կարևորությունը Պելևինի ստեղծագործական կայացման համար ակնհայտ է. նրանում առկա են գրողի բոլոր հետագա ստեղծագործությունների համար որոշիչ, բնութագրիչ դոմինանտները, նրա ամենակարևոր հաստատունները, էական մտադրությունները, բազմաթիվ առանցքային հասկացություններ, պատկերներ և դրդապատճառներ։ Եվ ինչն ավելի կարևոր է՝ հեղինակի դիրքորոշման, հայացքների ինքնատիպությունը, սուբյեկտիվ աշխարհայացքային բաղադրիչների վրա Պելևինին բնորոշ շեշտադրումը»[1]։
Экранізацыя
Էկրանավորում
Па матывах апавядання ўкраінскі рэжысёр Максім Фірсенка зняў кароткаметражны фільм «Калдун Ігнат і людзі» (2017). Па словах рэжысёра, «над фільмам працавалі каля 30 чалавек, а асноўная частка здымак прайшла ў адным з дамоў у прыватным сектары Адэсы, а таксама на беразе Куяльніцкага лімана»[3][4].
Պատմվածքի հիման վրա ուկրաինացի ռեժիսոր Մաքսիմ Ֆիրսենկոն նկարահանել է «Կախարդ Իգնատը և մարդիկ» կարճամետրաժ ֆիլմը (2017)։ Ռեժիսորի խոսքով՝ «ֆիլմի վրա աշխատել է մոտ 30 հոգի, իսկ նկարահանումների հիմնական մասը տեղի է ունեցել Օդեսայի մասնավոր հատվածի տներից մեկում, ինչպես նաև Կույալնիկի լիմանի ափերին»[1][2]:։
«Гатэль добрых увасабленняў» (руск.: «Отель хороших воплощений») — сатырыка-філасофскае апавяданне рускага пісьменніка Віктара Пялевіна, апублікаваная ў 2010 годзе ў зборніку «Ананасная вада для прыгожай дамы».
«Լավ մարմնավորումների հյուրանոցը» (руск.), ռուս ժամանակակից գրող Վիկտոր Պելևինի երգիծա-փիլիսոփայական պատմվածքը, որը տպագրվել է 2010 թվականին «Արքայախնձորի ջուր չքնաղ տիկնոջ համար» ժողովածուում։ Վ.
В. Пялевін адразу пад назвай дадае, што гэта каляднае апавяданне.
Պելևինը վերնագրի տակ անմիջապես ավելացնում է, որ սա Սուրբ ծննդյան պատմվածք է[…]։
У апавяданні згадваецца банка з ананаснай вадой, якая з’яўляецца цытатай з верша Уладзіміра Маякоўскага, і якакая стала асновай для назвы зборніка «Ананасная вада для прыгожай дамы».
Հենց այս պատմվածքի մեջ է հանդիպում արքայախնձորի ջրով մի բանկա, որն իր անունն է տվել «Արքայախնձորի ջուր չքնաղ տիկնոջ համար» ժողովածուին և մեջբերում է Վլադիմիր Մայակովսկուց[1]։
Душа яшчэ не народжанай дзяўчынкі Машы атрымлівае магчымасць убачыць момант ўласнага зачацця. У дарагім гатэлі на фешэнэбельным гарналыжным курорце анёл і ненароджаная дачка рускага алігарха вядуць гутаркі пра тое, як уладкованы свет, назіраючы за тым, як алігархі бавяць час са сваімі дамамі сердца.
Չծնված աղջկա՝ Մաշայի հոգին հնարավորություն է ստանում տեսնելու իր իսկ բեղմնավորման պահը։ Նորաձև լեռնադահուկային հանգստավայրի թանկարժեք հյուրանոցում մի հրեշտակ և ռուս օլիգարխի չծնված դուստրը խոսում են այն մասին, թե ինչպես է աշխարհը դասավորվում՝ դիտելով, թե ինչպես են օլիգարխները ժամանակ անցկացնում իրենց սրտի տիկնանց հետ[1]:
У Машы ўсё наперадзе, яна павінна нарарадзіцца ў Лос-Анджэлесе ў сям’і расійскага алігарха, у свеце, дзе кожны марыць паўдзельнічаць у таямнічым рытуале «распілоўвання» грошай. Але яна не можа паўплываць на выбар, кім ёй стаць, цудоўнай дамай, якой мог бы захапляцца Аляксандр Блок, ці ж адной з тых, каму Уладзімір Маякоўскі быў згодны падаваць ананасную ваду ў бары. Затое яна можа выбраць, нарадзіцца ці ёй зараз ці ж сысці ў нябыт і зноў сустрэцца са сваім дзіўным анёлам, але ўжо ў іншы час і з зусім іншымі людзьмі.
Մաշայի ապագան իր առջևում է՝ նա պետք է ծնվի Լոս Անջելեսում՝ ռուս օլիգարխի ընտանիքում, մի աշխարհում, որտեղ բոլորը երազում են մասնակցել փողի «սղոցման» խորհրդավոր ծիսակատարությանը։ Բայց նա չի կարող ազդել իր ընտրության վրա, չի կարող ընտրել իր ով լինելը՝ մի գեղեցկուհի, որով կարող էր հիանալ Ալեքսանդր Բլոկը, թե կամ նրանցից մեկը, ում Վլադիմիր Մայակովսկին համաձայնել է բարում արքայախնձորի ջուր մատուցել[1]։ Բայց նա կարող է ընտրել՝ ծնվել այժմ, թե մոռացության մեջ ընկնել և նորից հանդիպել իր տարօրինակ հրեշտակի հետ, բայց մեկ այլ ժամանակ և բոլորովին այլ մարդկանց հետ։ Հանգամանքներին և հրեշտակի բացատրություններին կարճ ծանոթանալուց հետո նա կտրականապես հրաժարվում է մարմնավորվել որպես ռուս օլիգարխի դուստր[2]։
Назва «Гатэль добрых увасабленняў» утрымлівае ў сабе аксюмаран, таму што, як вядома, добрых увасабленняў на шляху кола Сансары не бывае[1].
«Լավ մարմնավորումների հյուրանոցը» անվանումը պարունակում է օքսիմորոն, քանի որ հայտնի է, որ Սամսարայի անվի ճանապարհին լավ մարմնավորումներ չեն լինում[1]։
Зноскі ↑ Дарья Куликова.
Пелевин и профанация божественного Գրականություն Пелевин В. Ананасная вода для прекрасной дамы. — М.: Эксмо, 2010. Курицын В.
В.
Русская литература XX века (1950–90-е годы). В двух томах. Том 2, 1968–1990. – 2008 Шевченко Л.
Пелевин и профанация божественного
Мотив воплощения/внедрения в чужое тело в книге В. Пелевина Ананасная вода для прекрасной дамы //Русская литература. Исследования. – 2011. – №.
«Запіс пра пошук ветру» (руск.: «Запись о поиске ветра») — філасофскае апавяданне сучаснага рускага пісьменніка Віктара Пялевіна 2003 года. Увайшло ў аўтарскі зборнік «ДПП (NN)». Пісьменнік Дзмітрый Быкаў назваў яго «цудоўным і сумным эпілогам усёй кнігі»[1].
«Գրառում քամի որոնելու մասին» (руск.), ժամանակակից ռուս գրող Վիկտոր Պելևինի փիլիսոփայական պատմվածքը, որը գրվել է 2003 թվականին։ Ներառված է հեղինակային «ДПП (NN)» ժողովածուում։ Գրող Դմիտրի Բիկովն այս պատմվածքն անվանել է «գրքի գեղեցիկ ու տխուր վերջաբան»» [1]։
Сюжэт
Սյուժե
Адзін мудрэц, які жыве на святой гары, па імі Цзян Цзы-я частуе свайго вучня парашком пяці камянёў, пасля чаго ў вучня ўзнікае цудоўны паток свядомасці. Падчас падарожжа пад дзеяннем парашка герой апавядання заблудзіўся ў гарах і «ўгледзеў Вялікі Шлях», які «ёсць сам у сабе, не абапіраецца ні на што і ні ад чаго не залежыць». Пасля гэтага падарожжа Цзян Цзы-я спытаў вучня, здолеў бы той «зрабіць толькі што спасцігнутае тэмай літаратурнага твора», і вучань «без роздумаў адказаў станоўча», таму што «быў упэўнены, што спасціг ісціну цалкам і адразу».
Սուրբ լեռան վրա ապրող Ցզյան Ցզի-յա անոնով մի իմաստուն իր աշակերտին հյուրասիրում է հինգ քարերի պատրաստած փոշի, որից հետո սկսվում է աշակերտի գիտակցության հիանալի հոսք։ Ճանապարհորդության ընթացքում փոշու ազդեցությամբ պատմվածքի հերոսը կորչում է լեռներում և «տեսնում Մեծ Ուղին», որն «ինքն իրեն է, չի հենվում ոչ բանի վրա և ոչնչից կախված չէ»։ Այս ճանապարհորդությունից հետո Ցզյան Ցզի-յան հարցնում է աշակերտին, թե նա կարո՞ղ է «այն, ինչ նոր հասկացել է, դարձնել գրական ստեղծագործության թեմա»։ Աշակերտն «առանց երկմտելու դրական պատասխան է տալիս», քանի որ նա «համոզված էր, որ հասկացել է ճշմարտությունն ամբողջությամբ և անմիջապես»։ Աշակերտը ոչ միայն համաձայնում է ստեղծել գրական ստեղծագործություն, այլև վստահ է, որ կկարողանա դա անել։ Նա բացահայտ ասում է, որ ինքը «պետք է ստեղծի չտեսնված մի գիրք, գրված ոչ մի գրքին չնմանվող»։ Սակայն երբ աշակերտը սկսում է ստեղծագործել, նա դժվարությունների է հանդիպում և ձախողվում։ Ուղին հասկանալու վերաբերյալ գրական գործ ստեղծելու անհաջող փորձից հետո ուսանողը գալիս է այն եզրակացության, որ մեկ այլ խորհրդանիշի (պատկերի, բառի) ցանկացած ավելացում նրան էլ ավելի կվանի ճշմարտությունից[1]։
Апавяданне «Запіс пра пошук ветру» напісана ў духу ўсходніх філасофскіх апавяданняў і ўвасабляе пэўныя аспекты даоскай філасофіі. У творы прасочваюцца шматлікія дасылкі да «Даа дэ цзін»[2].
«Գրառում քամի որոնելու մասին» պատմվածքը գրված է արևելյան փիլիսոփայական պատմվածքների ոգով և մարմնավորում է դաոսականության փիլիսոփայության որոշակի ասպեկտներ։ Ստեղծագործությունում նկատելի են բազմաթիվ հղումներ «Դաո Դե Ցզին»[1] :