У большасці выпадкаў, кабылай лічыцца самка каня, старэйшая за тры гады, а да гэтага ўзросту, у тым ліку, можа выкарыстоўвацца азначэнне маладая кабылка.
В повечето случаи, за кобила се счита женски кон над тригодишна възраст, а ако е на възраст до три години включително, се нарича млада кобилка.
Слова можа выкарыстоўвацца і для іншых самак няпарнакапытных жывёл, у прыватнасці, мулаў і зебр.
Думата може да се използва и за други женски еднокопитни животни, и по-специално мулета и зебри.
Кабылы носяць жарабят на працягу 11 месяцаў ад зачацця да родаў (у сярэднім каля 320-330 дзён).[2]
Кобилите носят техните млади жребчета в продължение на около 11 месеца от зачатието до раждането (средно около 320-330 дена).[2]
Лічыцца, што кабылы лягчэй дрэсіруюцца і выхоўваюцца, чым жарабцы з-за больш высокага інтэлекту.
Счита се, че кобилите се дресират и отглеждат по-лесно отколкото жребците, поради тяхната по-висока интелигентност.
Але кабылы могуць быць трохі больш рассеянымі, лягчэй узбуджаюцца і раздражняюцца падчас спёкі, чым жарабцы.
Но кобилите могат да бъдат малко по-разсеяни, по-лесно възбудими или раздразнителни, по време на жеги, в сравнение с жребците.
Зноскі
Източници
Кабылы могуць быць выкарыстаны ў любым конным спорт і паспяхова канкураваць супраць жарабцоў.
Кобилите могат да се използват във всеки конен спорт и да се състезават успешно срещу жребци.
Жарабец гэта назва маладога некастрыраванага самца каня.
Жребец е наименование на млад мъжки нескопен (некастриран) кон.
З-за ўздзеяння гармонаў, такіх як тэстастэрон, жарабцы, як правіла, маюць тоўстую шыю і мускулістае цела.
Синоним е на ат. Поради наличието на хормони такива като тестостерон, жребците обикновено са с дебели вратове и мускулесто тяло.
З-за гэтых якасцяў пасля добрай трэніроўкі яны могуць быць выкарыстаны ў скачках, у цырку, або на міжнародных выстаўках.
Заради тези си качества, след добра тренировка те могат да бъдат използвани в конни състезания, в цирка, или на международни шоута.
Жарабцы выкарыстоўваюцца ў жывёлагадоўлі для развядзення.
Жребците се изполват в животновъдството за разплод.
Косавският замак (Палац Пусловски) (на беларускай Косаўскі замак) - рэтрагатычны помнік 19 стагоддзя канец беларуското гарадок, Косава, Брестка вобласць.
Косавският замък (Дворец на Пусловски) (на беларуски Косаўскі замак) е ретроготически паметник от 19 век край беларуското градче Косава, Брестка област.
З-за акрамя таго, яго знешні выгляд і пышнасць, палац графаў Пусловски, называецца „Рыцарскі мары“.[1] Нядаўна спецыяльная камісія ЮНЕСКА прызнала палац перспектыўны міжнародны турыстычны аб'ект і пакінуць яго аднаўленне ў 50 тысяч даляраў.[2][3]
Заради приказния му вид и разкош, дворецът на графовете Пусловски е наричан „Рицарски мечти“.[1] Неотдавна специална комисия на ЮНЕСКО признава двореца за перспективен международен туристически обект и отпуска за възстановяването му 50 хиляди долара.[2][3]
Мястэчка Косава вядома з 1494 года, калі вялікі князь літоўскі Аляксандр Ягелончык, аддаў гэтыя землі свайму падскарбію Івану Храптовічу.
Градчето Косава е известно от 1494 година, когато великият литовски княз Александър Ягелончик, подарява тези земи на своя маршал Ян Хрептович.
На працягу некалькіх стагоддзяў уладальнікамі Косава розныя знакамітыя сем'і – Храптовічы, Сангушкі, Флемінгі, Чартарыйскія, Сапегі.
В течение на няколко столетия собственици на Косава са именити фамилии – Хрептовичи, Сангушко, Флеминги, Чарторийски, Сапеги.
У 1821 годзе асабняк быў набыты Казімірам Пуслоўскім, які заснаваў у Косаве фабрыку дываноў, а ў яго ваколіцах пабудаваў або адрамантаваў каля 60 храмаў.
През 1821 година имението е купено от войводата Казимир Пусловски, който основава в Косава фабрика за килими, а в околностите построява или ремонтира около 60 храма.
Маёнтак знаходзіцца недалёка ад урочышча Мерачоўшчына, дзе нарадзіўся Тадэвуш Касцюшка, нацыянальны герой Польшчы, Беларусі і ЗША.[1]
Намира се близо до имението на Меречевшчин, където е роден Тадеуш Косцюшко, национален герой на Полша, Беларус и САЩ.[1]
Менавіта Казімір у 1838 годзе пачаў будаўніцтва раскошнага палаца.[1] Пасля асабняк перайшоў яго спадчынніку - сыну Вандаліну Пуслоўскаму, буйному прамыслоўцу і аматару мастацтваў, які працягнуў будаўніцтва палаца.
Именно Казимир, през 1838 година, започва строителството на разкошния замък.[1] След него имението е наследено от сина му Вандалин Пусловски, крупен индустриалец и любител на изкуствата, който продължава изграждането на двореца.
Аўтар праекта - варшаўскі архітэктар Францішак Яшчалд, а ў другой палове стагоддзя рэканструкцыяй палаца займаўся Уладзіслаў Марконі.[1]
Автор на проекта е варшавският архитект Франтишек Яшчалд, а през втората половина на века над реконструкцията му работи Владислав Маркони.[1]
Сярод гасцей палаца, можна пералічыць мноства вядомых асоб, у тым ліку беларускага літаратара, музыканта і мастака Напалеона Орду, пісьменнікаў Генрыка Сянкевіча і Элізу Ажэшка маршала Юзафа Пілсудскага, гісторыка і пісьменніка Вацлава Ластоўскага і іншых.
Сред гостите на двореца могат да се изброят множество известни личности – беларуският литератор, музикант и художник Наполеон Орда, писателите Хенрик Сенкевич и Елиза Ажешко, маршал Йозеф Пилсудски, историкът и писател Вацлав Ластовски и други.
Дзякуючы малюнкам Напалеона Орды сёння мы ведаем, як выглядаў палац у час Пуслоўскіх[4]
Благодарение на рисунките на Наполеон Орда днес знаем как е изглеждал дворецът по времето на Пусловски.[4]
Трэці ўладальнік Леанард Пуслоўскі прадаў асабняк за 700 тысяч рублёў, каб пагасіць даўгі, зробленыя пры гульні ў карты.
Третият собственик Леонард Пусловски продава имението за 700 хиляди рубли, за да изплати дълговете си, направени при игра на карти.
Палац быў набыты расійскім купцом Аляксандравым, які крыху пазней перапрадаў яго па двайной цане княгіні Ганне Трубяцкой.
Дворецът е купен от руския търговец Александров, който малко по-късно, го продава на двойна цена на княгиня Ана Трубецка.
Пасля ўладальнікам уласнасці стала княгіня Абамалек, а затым князь Альдэнбургскі.[4]
След нея собственик на имота става княгиня Обомалек, последвана от принц Олденбургски.[4]
У час Першай сусветнай вайны палац быў разрабаваны і часткова разбураны.[4] Знікла калекцыя рэдкіх рукапісаў, скульптуры, карціны і ўсе каштоўнасці.[3] Незваротна знішчылі парк і аранжарэі.[4] Да нашых дзён ад іх захаваліся толькі трохі бэзавыя і глогавыя кусты.[3] Многія з каштоўнасцей былі вывезены за межы краіны.
През Първата световна война дворецът е разграбен и частично разрушен.[4] Изчезват колекцията от редки ръкописи, скулптурите, картините и всички скъпоценности.[3] Тогава безвъзвратно са унищожени паркът и оранжерията.[4] До наши дни от тях са се съхранили само малко люлякови и глогови храсти.[3] Много от ценностите са изнесени извън страната.
З 1921 да 1939 года палац належаў Польшчы, і ў ім былі размешчаны старастат і вучылішча і садаводства.[1][3]
От 1921 до 1939 година дворецът принадлежи на Полша и в него се помещават окръжното управление и училище за пчеловъдство и градинарство.[1][3]
Самыя вялікія разбурэнні будынкі атрымалі на працягу Другой сусветнай вайны, хоць акупанты не кранулі палаца.[2] На яго тэрыторыі і ў горадзе былі створаны 4 гета, у якіх практычна знішчана ўсё яўрэйскае насельніцтва Косава, з чаго колькасць яго жыхароў памяншылася ў сем разоў.[4] У 1944 годзе адбыўся велізарны пажар, выкліканы мясцовымі партызан, які знішчыў ўсе астатнія памяшканні і захаваў толькі велічныя сцены.[1] Палац быў спалены, паколькі партызаны баяліся, што захопнікі могуць зладзць ў ім засаду.
Най-големи разрушения сградите преживяват през Втората световна война, въпреки че окупаторите не докосват двореца.[2] На неговата територия и в града са създадени 4 гета, в които практически е унищожено цялото еврейско население на Косава и с това броят на жителите му намалява седем пъти.[4] През 1944 година огромен пожар, предизвикан от местните партизани, унищожава всички останали помещения и се запазват само величествените стени.[1] Дворецът е изгорен, тъй като партизаните са се опасявали, че нашествениците могат да устроят в него засада.
Пажар не спыняўся 10 дзён, а слуп дыму вісеў над маёнткам на працягу месяца.
Пожарът гори цели 10 дни, а стълбът от дим виси над него в продължение на месец.
Разам з палацам быў спалены і дом Касцюшкі, у якім змяшчаўся нямецкі штаб.[4]
Заедно със замъка е изгорен и домът на Косцюшко, в който се е настанил немски щаб.[4]
Будаўніцтва Палаца Пуслоўскіх працягвалася каля 10 гадоў.[3] Архітэктурны стыль палаца быў вызначаны як рэтраготыка, а вялікі белы будынак з зубчастымі вежамі нагадвае еўрапейскія абарончыя замкі.
Дворецът на Пусловски е един от най-късно издигнатите в Беларус, а строителството му продължава 10 години.[3] Архитектурният стил на двореца е определен като ретроготика и огромната бяла сграда с назъбени кули прилича на европейските отбранителни замъци.
У той час такая архітэктура стваралася, як палітычны пратэст супраць афіцыйнай ідэалогіі царскай Расіі.[4]
По онова време такава архитектура се приема като политически протест срещу официалната идеология на царска Русия.[4]
Ансамбль быў пабудаваны на штучна створаным пагорку, а палац разам з паркам займаў плошчу ў 40 га.
Ансамбълът е построен на изкуствено създаден хълм, а дворецът, зедно с парка, заема площ от 40 ха.
Па восі сіметрыі былі размешчаны ўваходны порцік, клумбы, фігуры, алеі, палац, тэрасы, а сама вось закончвалася возерам з выспай.
По оста на симетрията са разположени входен портик, цветни лехи на фигури, алеи, дворецът, терасите и оста завършва в езеро с острови.
Уезд на тэрыторыю комплексу ажыццяўляецца праз 3 порцікі.
Влизането в територията на комплекса става през 3 портика.
Галоўны ўваход размешчаны ў напрамку Ружан, а на поўнач вядзе Паўночны порцік.
Главният вход се намира в посока Ружани, а на север води Северният портик.
На горад Косава быў накіраваны Паляўнічы порцік, але да гэтага часу археолагі не змаглі выявіць яго дакладнае месцазнаходжанне.[3]
Към град Косава е изграден Ловният портик, но засега археолозите не са успели да открият точното му местоположение.[3]
Палац меў правільную геаметрычную форму і сіметрычную кампазіцыю.[3] Уключаў галоўны двухпавярховы корпус з двух бакавых створак, злучаных адна з адной вузкай галерэяй з астраверхімі аркамі.[1] Па ўсім яе перыметры сцены былі ўпрыгожаны зубцамі.
Дворецът има правилна геометрична форма и симетрична композиция.[3] Състои се от централен двуетажен корпус с две странични крила, свързани помежду си с тесни галерии, прорязани с островърхи арки.[1] По целия си периметър стените са украсени със зъбци.
У адным з крылаў палаца знаходзіліся мастацкая галерэя і бібліятэка, якая змяшчала каля 10 000 рэдкіх кніг.
В едно от крилата на двореца се намират художествената галерия и библиотеката, която съдържа около 10 000 редки книги.
У іншым крыле былі размешчаны спальныя памяшканні.[3]
В другото крило са радположени спалните помещения.[3]
Дзякуючы зубчастым вежам, прарэзам вузкіх байніц, ансамбль нагадвае хутчэй абарончы аб'ект, чым палац.
Благодарение на назъбените му кули, прорязани от тесни бойници, ансамбълът напомня по-скоро на отбранително съоръжение, отколкото на дворец.
Таму яго часам называюць „маленькі замак“.[1][3] Кожная з 12 вежаў васьмікутнай формы ў плане і сімвалізуе адзін з месяцаў года.
Затова понякога е наричан „малък замък“.[1][3] Всяка от 12-те кули има осмоъгълна форма в план и символизира един от месеците на годината.
Вышэй, чым астатнія, чатыры, размешчаныя ў цэнтры, вежы, якія прызначаны для ўраджайных мая, чэрвеня, ліпеня і жніўня.
По-високи от останалите са четирите централно разположени кули, които са посветени на урожайните май, юни, юли и август.
Найбольш высокімі з'яўляюцца тыя, якія сімвалізуюць ліпень і жнівень.[1]
Най-високи са тези, символизиращи юли и август.[1]
Палац змяшчаў 132 памяшканні, ні адно з якіх не было падобна на іншае.[4] Дзякуючы сістэме калідораў і асабліваму размяшчэнню вокнаў, на працягу 2,5 дзён у годзе сонечнае святло цалкам залівала адзін з пакояў.
Дворецът съдържа 132 помещения, като нито едно от тях не прилича на друго.[4] Благодарение на системата от коридори и особеното разположение на прозорците, в продължение на 2,5 дни през годината слънчевата светлина напълно залива един от покоите.
У гэтыя дні ўладальнікі адзначалі „Дзень пакоя“, багата яго ўпрыгожваючы і праводзячы ў ім амаль увесь свой час.[1]
В тези дни собствениците празнуват „Деня на стаята“, украсявайки я изобилно и прекарвайки в нея почти цялото си време.[1]
У палацы было мноства раскошных залаў, і кожны з іх меў сваю ўласную назву і спецыяльнае прызначэнне.
В двореца има многобройни разкошни зали и всяка от тях има свое име и специално предназначение.
У Белай зале, упрыгожанай пліткай, танцавалі на вялікіх, шумных вечарын.
В Бялата зала, украсена с плочки, се танцува на големи, шумни балове.
У Чорнай гулялі ў карты, а ў Ружовай працавалі і слухалі музыку.[1] Былі таксама Сіняя, Сярэбраная, Залатая, Шкляная, Люстэркавая і многія іншыя.
В Черната се играе на карти, а в Розовата се изпълнява и слуша музика.[1] Съществуват още Синя, Сребърна, Златна, Стъклена, Огледална и още много други.
Любое памяшканне было упрыгожанае габеленамі, дыванамі, мармуровымі , дэкаратыўнымі камінамі і скульптурамі.[3] Дакладна вядома, што ва ўсіх памяшканнях было ўстаноўлена падлогавае ацяпленне.[1]
Всяко помещение е украсено с гоблени, килими, мраморни декоративни камини и скулптури.[3] Сигурно е още, че във всички помещения е било инсталирано подово отопление.[1]
На другім паверсе размяшчалася Парадная зала, чые сцены былі размаляваныя, ад вядомых і невядомых мастакоў таго часу.[3] у Адпаведнасці з ваколіц ён быў вельмі уражлівым, так як мяркуецца, што пад тонкасці і шкляны падлогу, сярод багавіння, якія плаваюць экзатычныя рыбы.[1] Падчас рэстаўрацыі становіцца ясна, што плітка для палаца былі дастаўлены з Аўстрыі, а сістэмы ацяплення быў выраблены на прадпрыемстве ў горадзе Стапорков, Польшча.[5] Цэглу для будаўніцтва докарвани здалёк, за межамі межаў краіны.[3]
На втория етаж е разположена Парадната зала, чиито стени са изрисувани от известни и неизвестни художници от онова време.[3] Според реставраторите тя е била силно впечатляваща, тъй като се предполага, че под дебелия ѝ стъклен под, сред водорасли, плуват екзотични риби.[1] По време на реставрацията става ясно, че плочките за двореца са доставени от Австрия, а системата за парно отопление е произведена в предприятие в град Стапорков, Полша.[5] Тухлите за строителството са докарвани отдалеч, извън границите на страната.[3]