زويا لازاريان (23 أغسطس 1956 - ) ، من قرية تشلدران في منطقة مارتاكيرت في جمهورية ناغورني كاراباخ ، طبيبة أرمينية.
Զոյա Լազարյան Մանվելի (օգոստոսի 23, 1956, գյուղ Չլդրան (ԼՂՀ Մարտակերտի շրջան), հայ բժիշկ։
تخرجت من معهد يريفان الطبي ( 1980 ). من عام 1981 إلى عام 1995 عملت في مستوصف مدينة ستيباناكيرد .كانت كبير الأطباء، عام 1995 - 1996 ، في الوقت نفسه، وكيل وزارة الصحة في عام 1996 من يوليو إلى نوفمبر نائب وزير، في ديسمبر 1997.
Ավարտել է Երևանի բժշկական ինստիտուտը (1980)։ 1981-1995 թվականին աշխատել է Ստեփանակերտի քաղաքային պոլիկլինիկայում. 1993 թվականից՝ գլխավոր բժիշկ, 1995-1996 թվականին, միաժամանակ՝ ԼՂՀ առողջապահության փոխնախարարի պաշտոնակատար 1996 թվականի հուլիս-նոյեմբերին՝ փոխնախարար, դեկտեմբերից 1997 թվականի հոկտեմբերը և 1997 թվականից։
آنيك ستيبانيان أفيتيان ، طبيبة أسنان إيرانية من أصل أرمني وهي أول طبيبة أسنان في إيران. [1]
Անիկ Ստեփանյան-Ավետյան, իրանահայ ատամնաբույժ: Իրանի առաջին կին ատամնաբույժը[1]:
ولدت آنيك ستيبانيان في طهران. تلقت تعليمها الابتدائي في مدارس هايكازيان - جانا دارك الأرمنية في طهران. في عام 1941 تخرجت من كلية طب الأسنان بجامعة طهران . كانت آنيك أول امرأة تدرس طب الأسنان. [1]
Անիկ Ստեփանյանը ծնվել է Թեհրանում: Տարրական կրթությունը ստացել է Թեհրանի հայկական Հայկազյան և Ժաննա դ'Արկ դպրոցներում: 1941 թվականին Ավարտել է Թեհրանի համալսարանի ատամնաբուժական ֆակուլտետը: Նա առաջաին կին ուսնողն էր, ով սովորել է ատամնաբուժություն[2]:
قامت بأنشطة طبية في 1945-1970 مع أبيها هاروتيون ستيبانيان وشقيقها. [[1]
Բժշկական գործունեություն է ծավալել 1945-1970 թթ. հոր` Հարություն Ստեփանյանի և եղբոր մոտ[1]:
كانت آنيك ستيبانيان مديرة لمدرسة ساهاكيان للبنات للأخوات الكاثوليك. [1]
Անիկ Ստեփանյանը եղել է կաթոլիկ հոգևոր քույրերի դպրոցի և Սահակյան իգական դպրոցի տնօրենն ու արտոնատերը[1]: Կապող օղակ է հանդիսացել Իրանի կանանց կազմակերպության և Թեհրանի կանանց բարեգործական միության միջև: 1965 թվականին Թեհրանի բարեգործական միության կողմից մասնակցել է Իրանում տեղի ունեցած կանանց իրավունքների կոնֆերանսին: 1965 թվականին այդ կազմակերպության կողմից մասնակցել է Իրանում տեղի ունեցած կանանց իրավունքների կոնֆերանսին:
آنا أزكابتيان ( մայիսի 26 1888 ( 1888/05/26 ) والمعروفة أيضًا باسم آن أزكابتيان، ولاحقًا باسم آن هيلد أو آيا هيلد، كانت خلال الحرب العالمية الأولى عندما كان هناك في الصليب الأحمر ومحاضر وجمع تبرعات نفذت بعد الحرب ، وكذلك كاتب.فذت بعد الحرب ، وكذلك كاتب. وُلد في روسيا ، وتزوج جنرال أرمني ، وعاش معظم حياته في الولايات المتحدة .
Աննա Ազգապետյան (մայիսի 26, 1888(1888-05-26), Գրոդնո, Vilna Governorate-General, Ռուսական կայսրություն - սեպտեմբերի 1, 1973(1973-09-01)), նաև Անն Ազգապետյան, իսկ հետագայում որպես Անն Հիլդ կամ Այա Հիլդ, Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ եղել է Կարմիր Խաչի աշխատակից, պատերազմից հետո դասախոս և դրամահավաք իրականացնող, ինչպես նաև գրող: Ծնվել է Ռուսաստանում, ամուսնացել է հայ գեներալի հետ և իր կյանքի մեծ մասն ապրել է Միացյալ Նահանգներում:
حياة مبكرة
Վաղ կյանք
حياة لاحقة
Հետագա կյանք
كوهار بغداساري غوكاسيان ( մայիսի 27 1925 ( 1925/05/27 ) ) ، عالمة اوبئة أرمينية. دكتوراه في العلوم الطبية (1971) ، أستاذ (1990). دكتور شرف في جمهورية أرمينيا الاشتراكية السوفياتية (1968). عضو كامل في الفرع الأرمني للأكاديمية الروسية للعلوم الطبيعية (2001).
Գոհար Բաղդասարի Ղուկասյան (մայիսի 27, 1925(1925-05-27), Արմավիր, Ռուսաստան), հայ համաճարակաբան: Բժշկական գիտությունների դոկտոր (1971), պրոֆեսոր (1990): ՀԽՍՀ վաստակավոր բժիշկ (1968): Ռուսաստանի բնական գիտությունների ակադեմիայի հայկական մասնաճյուղի իսկական անդամ (2001):
سيرة شخصية
Կենսագրություն
ولدت كوهار غوكاسيان عام 1925 في أرمافير ، كراسنودار كراي ، روسيا . في عام 1947 تخرجت من معهد يريفان الطبي . من نفس العام عملت في معهد أرتو الكسانيان لبحوث الأوبئة وعلم الفيروسات والطفيليات الطبية [1] ، من 1979 كانت رئيسة مختبر علم الأوبئة والمناعة ، ومن 1979 إلى 2001 نائب المدير [2] .
Գոհար Ղուկասյանը ծնվել է 1925 թվականին ՌԴ Կրասնոդարի երկրամասի Արմավիր քաղաքում: 1947 թվականին ավարտել է Երևանի բժշկական ինստիտուտը: Նույն թվականից աշխատել է Արտո Ալեքսանյանի անվան համաճարակաբանության, վիրուսաբանության և բժշկական մակաբուծաբանության գիտահետազոտական ինստիտուտում[1], 1979 թվականից՝ համաճարակաբանության և իմունաբանության լաբորատորիայի վարիչ, 1979-2001 թվականներին, միաժամանակ՝ փոխտնօրեն[2]:
يتناول عملها دراسلت الوقاية من الأنفلونزا، وداء السلمونيلات والأمراض المعدية المعوية الأخرى ، وتأثير المضادات الحيوية على عدم تحمل الجسم. وهي صاحبة 191 عمل علمي واكتشافين [1] .
Աշխատանքները վերաբերում են գրիպի, սալմոնելոզների և աղիքային այլ վարակիչ հիվանդությունների համաճարակաբանության և կանխարգելման, օրգանիզմի անընկալունակության վրա հակաբիոտիկների ազդեցության հարցերին: 191 գիտական աշխատությունների և 2 հայտանգործությունների հեղինակ է[3].
الجوائز
Պարգևներ
المراجع
Ծանոթագրություններ
فينيا أ.تساتوريان ( 1910 ) ، عالمة الأوبئة الأرميني . دكتوراه في العلوم الطبية ( 1971 ). تكريم طبيب جمهورية أرمينيا الاشتراكية السوفياتية. منظم الصحة.
Ֆենյա Ալեքսանդրի Ծատուրյան (1910, Շուշի, Ելիզավետպոլի նահանգ, Ռուսական կայսրություն - 1980, Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), հայ համաճարակաբան: Բժշկական գիտությունների դոկտոր (1971): ՀԽՍՀ վաստակավոր բժիշկ: Առողջապահության կազմակերպիչ:
اعمالها
Երկեր
التيفوس المرقط.
Բծավոր տիֆ: Ծատուրյան Ֆ.
Tsaturyan F. أ. ، يريفان ، هايبيثرات ، 1950 [1] . الوقاية من داء البروسيلات. Fenya Alexander Tsaturyan، National Council of the Ministry of Health، Yerevan، Armenia، 1966 [2] . Айриян А. ص. مسعفون أرمنيون. - إيه ، 1998 - 276 ص. ردمك 99930-1-001-7:
Ա., Երևան, Հայպետհրատ, 1950[4]: Բրուցելոզի նախականխումը: Ծատուրյան Ֆենյա Ալեքսանդրի, Առողջապահության մինիստրության հարապետական սանլուստուն, Երևան, Հայաստան, 1966[5]:
انظر أيضاُ
Տես նաև
المراجع ↑ «Հոբելյանական տարեթվեր»։ www.med-practic.com։ Վերցված է 2020-03-14 ↑ Ով ով է.
↑ «Հոբելյանական տարեթվեր»։ www.med-practic.com։ Վերցված է 2020-03-14 ↑ Ով ով է.
ولدت فينيا تساتوريان عام 1910 في مدينة شوشي . في عام 1935 تخرجت من معهد يريفان الطبي . في المؤتمر الجمهوري الأول للعاملين في المجال الطبي ، تم انتخابها أمينًا تنفيذيًا للجنة المركزية للنقابة التجارية للعاملين في المجال الطبي والصحي ، ثم رئيسًة لقطاع العاملين الصحيين في اللجنة المركزية للمنظمات غير الحكومية (ب) ك. خلال العامين الأولين من الحرب الوطنية العظمى ، كانت فينيا تساتوريان رئيسة مستشفى الإجلاء ، وبعد تسريحها من الجيش ، شغلت منصب رئيسة مفتشي الدولة للصحة في مفوضية الشعب للصحة. في عام 1948 انتخبت رئيسًة للجنة المركزية لنقابة العمال الطبيين ، وعملت حتى عام 1955، ثم عملت في معهد أبحاث علم الأوبئة والأحياء الدقيقة والصحة العامة .
Ֆենյա Ծատուրյանը ծնվել է 1910 թվականին, Շուշի քաղաքում: 1935 թվականին ավարտել է Երևանի բժշկական ինստիտուտը: Բուժաշխատողների առաջին հանրապետական համագումարում ընտրվել է բժշկասանիտարական աշխատողների արհմիության կենտկոմի պատասխանատու քարտուղար, ապա ՀԿ(բ)Կ Կենտկոմի առողջապահության կադրերի սեկտորի վարիչ: Հայրենական մեծ պատերազմի առաջին երկու տարիներին Ֆենյա Ծատուրյանը եղել է էվակոհոսպիտալի պետ, իսկ բանակից զորացրվելուց հետո` վարել առողջապահության ժողկոմատում գլխավոր պետական սանիտարական տեսուչի պաշտոնը: 1948 թվականին ընտրվել է բուժաշխատողների արհմիության կենտկոմի նախագահ և աշխատել մինչև 1955 թվականը, այնուհետև աշխատանքի է անցել համաճարակաբանության, մանրէաբանության և հիգիենայի գիտահետազոտական ինստիտուտում որպես ավագ գիտաշխատող:
في عام 1971 دافعت عن أطروحة الدكتوراه .
1950 թվականին պաշտպանել է թեկնածուական, իսկ 1971 թվականին՝ դոկտորական ատենախոսությունը:
من عام 1971 إلى عام 1977 كانت رئيسًا لقسم الموظفين والمنهجيات في معهد البحث العلمي للصحة المهنية والأمراض المهنية. تم انتُخبت لعضوية مجلس السوفيات الأعلى لاتحاد الجمهوريات الاشتراكية السوفياتية ، كانت عضو مجلس مدينة يريفان [1] وحصلت أيضاً على لقب طبيب فخري. حصلت على عدة أوسمة ودبلومات [2] .
1971-1977 թվականներին եղել է ընդհանուր հիգիենայի և մասնագիտական հիվանդությունների գիտահետազոտական ինստիտուտի կազմ-մեթոդական բաժնի վարիչ: Ընտրվել է ՀԽՍՀ Գերագույն խորհրդի, Երևանի քաղխորհրդի պատգամավոր[1], արժանացել վաստակավոր բժշկի կոչման: Պարգևատրվել է մի շարք մեդալներով ու պատվոգրերով[2]:
الوفاة
Մահ
مارينا جيراسيم آغاجانيان (3 يوليو 1946 ) ، طبيب أرمينية واخصائية بطبا قلب . دكتوراه في العلوم الطبية ( 2002 ) ، أستاذ ( 2003 ). تكريم عامل الثقافة البدنية والرياضة في جمهورية أرمينيا ( 2002 ).
Մարինա Գերասիմի Աղաջանյան (հուլիսի 3, 1946(1946-07-03), Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), հայ բժիշկ, սրտաբան: Բժշկական գիտությունների դոկտոր (2002), պրոֆեսոր (2003): ՀՀ ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի վաստակավոր աշխատող (2002):
كانت جامعة كلادزور مدرسة أرمينية شهيرة في القرنين الثالث عشر والرابع عشر؛ وقد اعتلت مرتبة مركز لتنمية الفكر الديني والاجتماعي والسياسي والفلسفي والإبداعي في عصرها. وقد أطلق عليها معاصروها اسم "أثينا الثانية المجيدة" و"عاصمة الحكمة" و"الجامعة الشهيرة". كان لها دور وأهمية كبيرة في رعاية وتنمية الحياة العلمية والاجتماعية لأرمينيا في العصور الوسطى. مر منها جهابذة كبار سواء أن استقوا منها العلم أو علموا فيها ومن بين أولئك المفكرين البارزين في ذلك الوقت نرسيس مشيتسي، وأشعيا نشيتسي، وجون أوربيلي، ومخيتار ساسنتسين، وستيفن تارسايش، وفيوليت نيو كيانكتسين، وجون فوروتنيتسي، وخاتشاتور كيشاريتسي، وتوروس تاروناتسي، ووموميك وآخرون غيرهم.[…]
Գլաձորի համալսարան, 13-14-րդ դարերի նշանավոր հայկական կրթօջախ, իր ժամանակի կրոնական, հասարակական, քաղաքական, փիլիսոփայական, նաև ստեղծագործական մտքի զարգացման կենտրոն։ Ժամանակակիցների կողմից անվանվել է «Երկրորդ Աթենք պանծալի», «Մայրաքաղաք իմաստության», «Գերահռչակ համալսարան»։ Միջնադարյան Հայաստանի հոգևոր, գիտական և հասարակական կյանքում ունեցել է մեծ դեր ու նշանակություն։ Այստեղ են բարձրագույն կրթություն ստացել, գործել և ստեղծագործել այդ ժամանակի անվանի հայ մտավորականներ Ներսես Մշեցին, Եսայի Նչեցին, Հովհաննես Օրբելը, Մխիթար Սասնեցին, Ստեփանոս Տարսայիճը, Մանուշակ Նոր Կյանքցին, Հովհաննես Որոտնեցին, Խաչատուր Կեչառեցին, Թորոս Տարոնացին, Ավագը, Մոմիկը և այլք։
طالع أيضا
Տես նաև
العلماء المشهورون Jond Alishan، G. هوفسيبيان، ل. خاشيكيان، أ. موفسيسيان، أ. أفيتيسيان، ل. خاشريان، ب. عنتابيان، إم. بيفازيان، س. بارخودريان، أ. أبراهاميان، أ. ماتوسيان، آي. غريبان. في 1970-1971، بمبادرة من رئيس علم الآثار ودراسات المصدر والإثنوغرافيا بجامعة ولاية يريفان، I. تمت الحفريات تحت قيادة غريبان في سانت فايوتس دزور. بالقرب من دير ستيبانوس، حيث فتحت آثار جامعة جلادزور.
Ղարիբյանը։ 1970-1971 թվականներին Երևանի պետական համալսարանի հնագիտության, աղբյուրագիտության և ազգագրության ամբիոնի նախաձեռնությամբ և Ի. Ղարիբյանի ղեկավարությամբ պեղումներ կատարվեցին Վայոց ձորի Սբ. Ստեփանոս վանքի մոտակայքում, որի ընթացքում բացվեցին Գլաձորյան համալսարանի հետքերը։
ذكرت جامعة كلادزور باسم "أثينا المجيدة" في مخطوطة كتبت في 1283-1284 بقلم ماثيو (صفحة 571 من ماتينداران المخيتاريين (وهم طائفة رهبانية من الكنيسة الأرمينية الكاثوليكية) في فيينا). لكن في عدد من المراجع، يرتبط إنشاء المركز التربوي بالفترة من 1279-1281، وتأسيس دير تانحات (1279)، ثم العام الذي انتقل فيه المعلم الأول للجامعة، نرسيس مشتسي، من موشو. دير أراكيلوتس وأسس مركز مدرسة غلادزور (1280).[…]
Գլաձորը որպես «Աթենք պանծալի» հիշատակվում է Մատթեոս գրչի կողմից 1283-1284 թվականների (Վիեննայի Մխիթարյան միաբանության մատենադարանի № 571) ձեռագրում։ Սակայն մի շարք հիշատակություններում ուսումնական կենտրոնի հիմնադրումը կապում են 1279-1281 թվականների ժամանակահատվածի հետ՝ Թանահատի վանքի հիմնադրման (1279 թվական), ապա նաև համալսարանի առաջին ուսուցչապետ Ներսես Մշեցու Մշո Առաքելոց վանքից տեղափոխվելու և գլաձորյան դպրության կենտրոնը հիմնադրելու թվականի հետ (1280 թվական)։
تاريخ الجامعة
Պատմություն
كلمة "جامعة" موجودة في أرمينيا منذ العصور القديمة. جاء ذكرها في صفحات أول مخطوطات ميسروب ماشدوتس. في تلك الفترة كان الشباب الأرمن يسعون لطلب العلم الجامعي في بلدان أخرى. ثم عند عودتهم إلى الوطن، حاولوا إنشاء مراكز تعليمية في البر الرئيسي بما حملوه من معرفة. قاموا بالتدريس بالكتب التي أحضروها معهم والكتب التي ألفوا، كما ذكر المؤرخ موفسيس خوريناتسي، وزميله داود الذي لا يغلب، في موسوعة أنانيا شيراكاتسي وآخرون غيرهما. ومنه تحولت مدرسة إلى جامعة على مر القرون، والتي كان من المقرر افتتاحها خلال السنوات القاسية من فترة حكم التتار والمغول. بنيت المدرسة في محافظة وايوتسجور، والتي سُميت فيما بعد بجامعة كلادزور. كان المؤسس هو نرسيس مشيتسي، من مدينة موش، وهو ابن الراحل فاردان أرشيلتسي. تم افتتاحها في سنوات 1280. اللغة من كانت تعليمات الأرمينية، تعلم يرتبط ارتباطا وثيقا مع الثقافة المحلية. وقعت جامعة كلادزور تحت رعاية حاكم محافظة وايوتسجور خاغباكيان البروشي (عائلة أميرية أرمنية). عندما توفي نرسيس مشيتسي، المدير المؤسس للجامعة، عام 1284، أصبح إيساي نشيتشي المدير. بناءً على طلب من خاغباكيان البروشي. ضمت مدرسة كلادزور الثانوية ثلاثة فصول دراسية:
Հայաստանում «համալսարան» բառը կար վաղնջական ժամանակներից ի վեր։ Այն գրանցված էր մեսրոպատառ առաջին մատյանների էջերում և պիտի իրականանար։ Համալսարանատենչ հայ երիտասարդներն այլ երկրներում էին կրթություն ստանում։ Սակայն գալով հայրենիք, ջանում էին իրենց գիտելիքներով մայր հողում ստեղծել կրթական օջախներ։ Սովորեցնում էին այն գրքերով, որ բերել էին իրենց հետ, և նրանցով, որ ստեղծել էին իրենք՝ մեր պատմահայր Մովսես Խորենացին, նրա դասակից Դավիթ Անհաղթը, հանրագիտակ Անանիա Շիրակացին և այլք։ Սակայն դարերով փայփայած համալսարան անվան համար բախտը ստեղծեց մի դպրոց, որը պիտի բացվեր թաթար-մոնղոլների տիրապետության դժնդակ տարիներին։ Դա Սյունիք նահանգի Վայոց ձորում հիմնադրված դպրոցն էր, որը հետագայում պիտի կոչվեր Գլաձորի համալսարան։ Նրա օրրանն էր Գլաձորի կամ Աղբերց վանքը, հիմնադիրը՝ Ներսես Մշեցին, Մուշ քաղաքից, որը շնորհաշար Վարդան Արևելցու սանն էր։ Այն բացվել է 1280-ական թվականներին և գոյատևել է 60 տարի։ Դասավանդման լեզուն հայերենն էր, և ուսումնառությունը սերտորեն կապված էր հայրենի մշակույթի հետ։ Գլաձորի հովանավոր եղավ Վայոց ձորի նահանգապետ Պռոշ Իշխան Խաղբակյանը։ Համալսարանը գտնվում էր Պռոշի իշխանանիստ Արկղունք ավանի մոտ։ Երբ 1284 թվականին իր մահկանացուն կնքեց համալսարանի հիմնադիր և տնօրեն Ներսես Մշեցին, Պռոշի հորդորներով տնօրեն դարձավ Եսայի Նչեցին։ Գլաձորի բարձր դպրոցը ուներ երեք լսարան՝
الفصول الدراسية الكنسية العلمانية حصة فن الكتابة الفصول الدراسية في فئة الموسيقى
Եկեղեցական և աշխարհիկ դպրության լսարան Գրչության արվեստի լսարան Խազագիտության և երաժշտության լսարան
في تلك الفترة لا يقبل في جامعة كلادزور إلا من حصل على تعليم ثانوي، والذين، بعد الدراسة لمدة 7-8 سنوات، يخضعون لامتحان ويقدمون أطروحة للحصول على درجة أكاديمية. كانت كلادزور منقطعة النظير في ذلك الوقت، وكان يطلق عليها "أثينا الثانية المجيدة". استقبلت الجامعة طلابا من كل حدب وصوب في أرمينيا راغبين في تحصيل الدراسة الجامعية فيها، بل أتوا حتى من قيليقية. من بين المعلمين المشهورين الذين درسوا بها: إشعياء نشيسي، وديفيد ساسنيتسي، وتوروس تاروناتسي، والكاتب الشهير والرسام والمهندس المعماري موميك. من أبرز مزايا جامعة كلادزور أن المدارس الجديدة بدأت منها. فقد حصل المؤرخ ستيبان أوربيليان تعليم منها، وهوفنان فوروتنيتسي، وغريغور تاتاتسي، والشاعر خاتشاتور كيشاريتسي، والشخصية الأدبية هوفانيس يرزنكاتسي، والموهوبين فاردابيتس هوفانيس أرتشيتسي، ومخيتار ساسنيتسي، وغيرهم. بعد تخرجه من الجامعة، انتقل هوفنان فوروتنيتسي، تلميذ أشعيا نشيتسي، إلى دير تاتيف وأسس نظامًا جامعيًا هناك. تميزت جامعة كلادزور عن غيرها من مدارس التعلم في أرمينيا في العصور الوسطى بميثاقها الخاص ونظام الدرجات التربوي والعلمي الخاص بها. وتجدر الإشارة إلى أن الطلاب مارسوا المناظرة الشفوية ودافعوا عن أطروحة التخرج في الجامعة.
Հայտնի էր, որ Գլաձորի համալսարան ընդունվում էին այսօրվա բառով` միջնակարգ կրթություն ունեցող երիտասարդներ, ովքեր 7-8 տարի ուսանելուց հետո պատրաստում էին քննաճառ և պաշտպանում գիտական աստիճան։ Գլաձորն այդ ժամանակ անմրցակից էր, այն կոչում էին «Երկրորդ Աթենք Պանծալի»։ Այստեղ էին գալիս սովորելու Հայաստանի հեռավոր շրջաններից և անգամ Կիլիկիայից։ Այստեղ էին դասավանդում հռչակավոր ուսուցիչներ՝ Եսայի Նչեցին, Դավիթ Սասնեցին, Թորոս Տարոնացին, հռչակավոր գրիչ, նկարիչ և ճարտարապետ Մոմիկը։ Մեր միջնադարյան մշակույթում հռչակված է Գլաձորի համալսարանի գրչական մանրանկարչության դպրոցը, որը ճանաչվել է որպես ինքնուրույն հոսանքի՝ բուն Գլաձորյան դպրոց, որտեղ իշխում էր սևի և ոսկեգույնի համադրությունը։ Գլաձորի նշանակալի արժեքներից է այն, որ այստեղից սկզբնավորվեցին նոր դպրոցներ։ Գլաձորում է կրթություն ստացել պատմիչ Ստեփան Օրբելյանը, Հովնան Որոտնեցին, Գրիգոր Տաթևացին, Խաչատուր Կեչառեցի բանաստեղծը, գրական գործիչ Հովհաննես Երզնկացին, տաղանդավոր վարդապետներ Հովհաննես Արճիշեցին, Մխիթար Սասնեցին և այլն։ Գլաձորի մայրամուտից հետո Եսայի Նչեցու աշակերտ Հովնան Որոտնեցին փոխադրվելով Տաթևի վանք այնտեղ համալսարանական կարգ ու կանոն ստեղծեց։
معرض الصور
Պատկերասրահ
منمنمة أرمنية خُطت كلماتها في جامعة كلادزور منمنمة أرمنية خُطت كلماتها في جامعة كلادزور منمنمة أرمنية خُطت كلماتها في جامعة كلادزور منمنمة أرمنية خُطت كلماتها في جامعة كلادزور منمنمة أرمنية خُطت كلماتها في جامعة كلادزور
Գլաձորի համալսարանում ստեղծված հայկական մանրանկար Գլաձորի համալսարանում ստեղծված հայկական մանրանկար Գլաձորի համալսարանում ստեղծված հայկական մանրանկար Գլաձորի համալսարանում ստեղծված հայկական մանրանկար Գլաձորի համալսարանում ստեղծված հայկական մանրանկար
أمين معلوف
Մասնակից:Madeleine Avakian/Ամին Մաալուֆ