# bam/Z6TBY57kbpnp.xml.gz
# ka/Z6TBY57kbpnp.xml.gz
(src)="1"> ߊߟߎ߫ ߡߊ߫ ߝߏߋ߫ ߢߊ߯ߦߋ߫ ߓߊ߰ߘߌ߬ ؟ ( ߦߟߍߓߊ ߟߎ߬ ) ߢߌ߲߬ ߡߐ߰ ߛߎ߯ ߕߟߏߜߋߘߋ߲߫ ߞߋ߲߬ߥߟߎ߫ ߆߃ ߢߐ߲߰ ߠߋ߬ ߤߌ߲ߘߎ߫ ߊߟߎ߫ ߓߊߟߏ߫ ߟߊ߫ ߛߊ߲߬- ߏ - ߛߊ߲߬ ߸ ߟߏ߲߫ - ߏ- ߟߏ߲߫
(trg)="1"> არაფერი გესმით ?
(trg)="2"> ( სიცილი ) რთულია არა გაგება ? არსებობს ხალხი , რომლებიც გადიან დღეებს, წლებს იმის გარჩევაში, რაც მათ არ ესმით . აღმოჩნდა რომ, ძალიან დიდ სირთულეს წარმოადგენს გყავდეს განსხვავებული უნარების მქონე ბავშვი . მშობლები წვალობენ იმის გაგებაში თუ როგორ აღზარდონ ბავშვი . მათ კი ეუბნებიან , " მიუხედავად იმისა , რომ თკვენ შვილს არ ესმის მის ხმის იოგებს არაფერი სჭირს . მისი ორგანოები არ არის დაზიანებული და შესაძლებელია მან ისწავლოს ლაპარაკი . და აი აქ იწყება ის წლები რომლებიც მიდის იმაში, თუ როგორ გაარჩევინონ ბავშვს ის სიტყვები, რომლებიც მას აე ესმის . ასეთ ბავშვს სურს ოჯახში მშობლებთან კონტაქტი . სურს ჩაერთოს ოჯახურ ლაპარაკში , მაგრამ არ შეუძლია . და ვერ ხვდება თუ რატომ არ უსმენს არავინ . ამიტომ თავს იზოლირებულად და გარიყულად თვლის . ტოვებს იმ გამოცდილებებს რომლებიც ზრდასრლობისას საჭიროა . მიდის სკოლაში იმ იმედით რომ ყველაფერი შეიცვლება უკეთესობისაკენ . და აღმოაჩენს, რომ მასწავლებლები აღებენ და ხურავენ პირს , და უცნაურობებს წერენ დაფაზე , რასაც ვერ იგებენ , რადგან არ ესმის, შემდეგ ამ ყველაფერს იწერს იზეპირებს საგამოცდოდ და დაზეპირებული ინფორმაციითა და ორიოდე მადლიერი ნიშბის წყალობით ამთავრებს ათ კლასს . მაგრამ რა შანსი აქ სამსახურის ? არის ბავშვი , რომელსაც არ გააჩნია რელური განათლება, აქვს მხოლოდ ვიზუალური სიტყვები და ლექსიკონის ოცდაათამდე სიტყვა . ის ემოციურად დაუცველია, და შესაძლებელია ბრაზობს კიდეც მთელს მსოფლიოზე რომელმაც, მისი აზრით, იგი უნარების გარეშე დატოვა . სად იმუშავებს ? მონურ ან უუნარო შრომას დაჯერდება ხშირად კი ძალიან გაუსაძლის პირობებში . სწორედ ქ იწყება ჩემი მოგზაურობა . ჩემს ოჯახსა და ახლოლებში არავინაა ყრუ , უბრალოდ ყოველნაირი მიზეზის გარეშე ჩავხტი ამ სამყაროში და ვისწავლე ეს ენა . იმ დროითვის ეს ნამდვილი გამოწვევა იყო . არავის სურდა .. არავის უნდოდა სცოდნოდა ..
(trg)="3"> " რისი სწავლა გინდა რუმა ? ეგ საერთოდ ენაც თუა ? " ამ ენამ კარი გამიღო გარემოსი რომელიც ძლიან ჩუმი მაგრამ ამვდროულად ბრწყინავს მღელვარე და დაინტერესებული ვიზუალური სწავლულებით . და მესმის მათი ისტორიები , თუ რისი გაკეთება სურთ . სულ რაღაც 5000 დოლარით, 6 მოსწავლითა და პატარა ორ ოთახიანი ბინით დავიწყე მათი მომზადება ინგლისურში ხელის ჟესტების დახმარებით . მაშინ მთავარ პრობლემასა და დაბრკოლებას წარმოადგენდა კითხვა : " როგორ შმიძლია ათკლას დამთავრებულ ბავშვს, ვაშოვნინო სამსახური ნამდვილ კომპანიებში, ღირსეული სამსახური რომლებიც დაამტკიცებდა რომ , ყრუები სულელები არ არიან ? " დაბრკოლებები ნადვილად დიდი იყო . ყრუები წლები იჯდნენ სიბნელესა და გაურკვევლობაში . მათ სჭირდებოდათ თავდაჯერებულობა . მათი მშობლები უნდა დარწმუნებულყვნენ იმაში რომ ბავშვი ყრუა- და არა სულელი . და მას შეუძლია თავისით იდგეს ორივე ფეხზე . ხოლო ყველაზე დამაფიქრებელი იყო ის, სამსახურში აყივანდნენ თუ არა ისეთ ადამიანს ვისაც არ შეეძლო ლაპარაკი, მოსმენა და წერა ? ამიტომაც დავჯექი მეგობრებთან ერთად, გავუზიარე მათ თუ რას ნიშნავდა იყო ყრუ . და მესმოდა რომ არსებობდა კომპანიაში ადგილები რაზეც ყრუები შეძლებდნენ მუშაობას დაფასებით და დიდი მნიშვნელობით . და მწირი რესურსებით, შევქმენით ქვეყანაში პირველი პროფესიონალური სწავლებითი პროგრამა . მასწავებლების პოვნა რთული აღმოჩნდა . ამიტომ ჩემ ყრუ ბავშვებს, მოსწავლეებს ვასწავლე გამხდარიყვნენ ყრუთა მასწავლებლები რაზეც ისინი ამაყით დათანხმდნენ მაგრამ მაიც , უფროსი სკეპტიკურად იყო განწყობილი . " არა, არა რუმა მას ვერ ავიყვანთ . " სწორედ ესი იყო პრობლემა . " და რომც ავიყვანოთ, როგორ მოვახდენთ მასთან კომუნიკაციას ? მას ეს არ შეუძლია . მოისმინოს/ იკითხოს . " მე, კი ვუთხარი : ' იქნებ ნელ ნელა შევეცადოთ ? და იმაზე გავაკეთოთ ორიენტირება, რაც მას შეუძლია ? იიგი ერკვევა ვიზუალში . და მას შეუძლია მუშაობა . და ... თუ გაამართლებს მშვენიერი, თუ არა და გვეცოდინება მაინც . " აქვე მინდა გაგიზიაროთ ვიშუ კაპორის ისტორია . სრულიად არანაირი ენით, მან ჟესტიკულაციის ენაც კი არ იცოდა . რასაც ხედავდა, გადამუშავებული მის ტვინში , გადმოცემდა თვალებით . მისი დედა წუხდა შვილის გამო და თქვა ,