Þessi saga er hvorki ásökun né játning, og síst af öllu ævintýri því dauðinn er ekkert slíkt fyrir þá sem standa andspænis honum.
"Det här är varken en anklagelse eller en bekännelse... men heller inget lättsamt äventyr. Döden är inget äventyr för dem som måste möta den.
Reynt verður að segja sögu af kynslóð manna sem komust kannski undan sprengikúlum þess, en voru þó eyðilagðir af stríðinu ...
Vi försöker bara redogöra för en generation män som... trots att de faktiskt undkom granaterna... blev förstörda av kriget..."
-Þrjátíu þúsund.
Trettiotusen.
-Frá Rússunum?
- Ryssar?
Nei, frá Frökkunum.
- Nej, fransmän.
Við náum meira en því á hverjum degi frá Rússunum.
Vi tar ännu fler ryssar varenda dag.
Hr. Póstburðarmaður.
Herr brevbärare!
Stríð er stríð og snafs er snafs, en viðskiptin halda áfram.
Krig är krig och en sup är en sup. Affärerna får gå som vanligt.
Þú komst ekki með póstinn í morgun.
Ni har inte levererat posten än.
Fyrirgefðu, hr. Meyer.
Förlåt mig, herr Meyer.
Halló, Himmelstoss.
Goddagens, Himmelstoss.
Eitthvað fyrir okkur í dag?
Har ni nånting till oss idag?
-Nei, Peter.
- Nej, herr Peter.
-Það hlýtur að vera eitthvað.
- Nånting finns det väl?
Hérna, ungi ormur.
Här har ni, busgrabb där.
Þarna. Þetta er síðasti pósturinn sem ég ber út.
Det är ändå de sista breven jag delar ut.
-Hvað þá?
- Vad då?
-Á morgun skipti ég um búning.
- Imorgon byter jag uniform.
-Ætlarðu í herinn?
- Går ni in vid armén?
-Já, ég var kvaddur.
- Ja, jag är inkallad.
Ég er liðþjálfi í varaliðinu.
Jag är sergeant i reserven.
Ég verð kvaddur sjálfur ef það endar ekki innan fárra mánaða.
Jag blir också inkallad om det inte tar slut snart.
Ég mun gera það.
- Det gör det nog.
Þú hefur ábyggilega rétt fyrir þér, hr. Meyer.
- Ni har säkert rätt.
Minn ástkæri bekkur, þetta verðið þið að gera.
Mina älskade elever. Så här måste vi göra:
Slá með öllum okkar krafti.
Slå till med all vår styrka.
Nýta allan kraft til að vinna sigur áður en árinu lýkur.
Ge vartenda uns av kraft... för att uppnå seger före årets slut.
Það er með trega sem ég vek máls á þessu aftur.
Motvilligt för jag åter ämnet på tal.
Þið eruð líf föðurlandsins, drengir.
Ni, pojkar, är fäderneslandets liv.
Þið eruð járnmenn Þýskalands.
Ni är Tysklands män av järn.
Þið eruð hinar hýru hetjur sem munu hrinda aftur óvininum þegar kallað er á ykkur til að gera slíkt.
Ni är de muntra hjältarna som slår tillbaka fienden... när man kallar på er.
Það er ekki mitt að gefa í skyn að þið eigið að standa upp og bjóðast til að verja landið ykkar. En ég velti fyrir mér hvort þið veltið slíku fyrir ykkur.
Det är inte min sak att säga... att någon av er ska stå upp och försvara vårt land... men jag undrar om en sån sak korsar era tankar.
Ég veit að í einum skólanna risu drengirnir upp í skólastofunni og gengu í herinn.
Jag kan berätta om en skola... där pojkarna reste sig... och tog massvärvning.
En ef slíkt myndi gerast hér mynduð þið ekki áfellast mig þó ég fyndi til stolts.
Men om nåt sådant händer här... får ni förlåta mig, om jag blir stolt.
Kannski munu sumir segja að þið ættuð ekki að fá að fara strax, að þið séuð of ungir, að þið eigið heimili, mæður, feður, að það ætti ekki að rífa ykkur í burtu.
En del säger att ni inte borde tillåtas att ge er iväg än. Att ni är för unga och hör hemma hos... era mödrar och fäder. Att ni inte borde slitas iväg.
Gleyma feður ykkar svo auðveldlega föðurlandi sínu að þeir myndu leyfa því að farast frekar en ykkur?
Glömmer era fäder sitt fädernesland så lätt... att de hellre förlorar det än er?
Eru mæður ykkar svo veikburða að þær geta ekki sent son til að verja landið sem ól þær?
Är era mödrar så veka att de inte kan sända en son... att försvara det land som fött dem?
Og eftir allt, er smá reynsla svo slæm fyrir dreng?
När allt kommer omkring... är en smula erfarenhet så illa för en ung pojke?
Er heiðurinn að klæðast í búning nokkuð sem við ættum að hlaupast undan?
Är äran i att bära uniform... nånting vi bör undfly?
Og ef okkar ungu dömur gleðjast yfir þeim sem í þeim ganga, er það nokkuð til að skammast sín fyrir?
Och våra unga damer som hedrar dem som bär dem... är de nånting att skämmas för?
Ég veit þið hafið aldrei þráð smjaður hetja.
Jag vet att ni aldrig längtat efter... hjältesmicker.
Það hefur ekki verið hluti kennslu minnar.
Det har inte ingått i min undervisning.
Við höfum leitast eftir að gera okkur verðuga og leyfa lofi að fylgja þegar slíkt gerist.
Vi har försökt förhålla oss värdigt... och låtit hälsningsjublet komma när det måste.
En að vera fremstur í orrustu er dyggð sem ætti ekki að fyrirlíta.
Men att få stå längst fram i striden... är en dygd som inte bör förbises.
Ég tel að þetta stríð muni vara stutt, að það verði lítið tjón.
Jag tror att det blir ett kort krig... med ringa förluster.
En ef tjón verður að eiga sér stað skulum við muna eftir latneska orðatiltækinu sem hlýtur að hafa komið af vörum margra Rómverja þegar þeir börðust í ókunnugu landi:
Men om förluster krävs, låt oss minnas den latinska frasen... som måtte ha legat på många romares läppar... då de stod insnärjda i strid i främmande land:
"Ljúft og viðeigandi er að deyja fyrir föðurlandið."
"Gott och passande är det att få dö för fäderneslandet."
Sumir ykkar hafa metorðagirnd.
Några av er är ärelystna.
Ég veit um einn sem sýnir fyrirheit um að verða góður rithöfundur og hann hefur skrifað fyrsta þátt í harmleik sem myndi sæma einum meistaranna.
Jag vet en ung man... som är mycket lovande som författare. Han har skrivit första akten i en tragedi... värdig en mästare.
Og hann dreymir, hugsa ég, að fylgja í fótspor Goethes og Schillers, og ég vona að svo verði.
Hans dröm, antar jag... är att få gå i samma fotspår som Goethe och Schiller - min också.