GULLÆÐIÐ
A QUIMERA DO OURO
Þögla myndin Gullæðið í endurgerð.
Esta é a restauração do filme mudo "A Quimera do Ouro"
Myndin hefur verið aukin tónlist og samtölum.
com adição de música e diálogos descritivos.
Í gullæðinu mikla dreymdi menn um Alaska, tálbeitu norðursins, sem dró þúsundir manna að ísilögðum og ókönnuðum svæðum.
A busca do ouro no Alasca era o sonho de muitos homens, a cruel sereia do Norte que os atraía no seu frio, nas suas regiões desconhecidas.
Chilkoot-hálsinn var helsta hindrunin á leiðinni.
O Passo de Chilkoot era a fronteira das minas de ouro.
Hálsinn olli ómældum hörmungum.
Para lá desse passo, vivia-se na miséria.
Margir fórust, sumir féllu örmagna við vegkantinn, aðrir gáfust upp og snéru við en þeir fræknu héldu áfram.
Muitos homens morriam, alguns de exaustação, outros voltavam para trás, mas os bravos continuavam.
Á norðurhjara veraldar, langt inni í öræfum, gekk einmana gullgrafari ótrauður.
No Norte gelado, nesse silêncio perdido, apareceu um intrépido pesquisador de ouro.
...Stóri Jim McKay
PROPRIEDADE DE BIG JIM McKAY
Á svipuðum slóðum var annar einmana gullgrafari.
No meio desse nada, vivia outro pesquisador solitário.
Af bjartsýni lagði Kólumbus okkar af stað niður á ókannaða auðnina.
Optimista, o nosso Colombo continuou o seu caminho:
Hann fetaði sig áfram, skrikaði og rann.
parou, mediu, escorregou e levantou-se.
"Sjáum til," hugsaði Litlikall.
"Deixa ver", disse o Baixinho.
"Áður en ég veit hvar ég er þarf ég að ná þangað."
"Antes de saber onde estou, preciso lá ir."
HÉR Á ÞESSUM BLETTI HVÍLIR JIM SOURDOUGH VILLTIST Í SNJÓ FÖSTUDAG EINN 1898
Aqui jaz Jim Sourdough que se perdeu numa sexta-feira de 1898
Í frosinni auðninni rættist draumur og einmana rödd hrópaði til himins:
No deserto gelado, um sonho realizou-se e ouviu-se uma voz através do céu:
"Húrra!
"Eureka!
Ég fann það!
Encontrei-a!
Heilt gullfjall!"
Uma montanha de ouro."
En náttúruöflin hlógu, öskruðu og þrumuðu.
Mas os elementos riram, rugiram e trovejaram.
Í auðninni var afskekktur kofi og annar einstæðingur, Svarti Larson, ósvífinn ræningi og þorpari.
No deserto havia uma barraca e outro solitário: Black Larson, um canalha, um malandro perfeito.
EFTIRLÝSTUR
PROCURA-SE
Inn úr gnauðandi storminum kom Litlikall að leita skjóls og, ef til vill, eilítillar gestrisni.
Escapando à tempestade, entrou o Baixinho, à procura de um abrigo e de hospitalidade.
Hann settist og hvíldi lúin bein meðan ískaldir vindar ýlfruðu og blésu gegnum götin.
Ali descansou os seus ossos, enquanto o vento soprava através das paredes.
"Komdu hingað," sagði Larson.
"Anda cá", disse Larson.
"Borða, auðvitað."
"A comer", disse o Baixinho.
"Út með þig."
"Fora."
"Út með þig."
"Fora!"
"Svona!"
"Vamos."
"Út með þig!"
"Fora!"
Vindurinn gerði Stóra Jim líka grikk.
Big Jim também lutava contra o vento.
Stóri Jim var göfugur og hafði þjáðst.
Big Jim era nobre, tinha sofrido.
Hann elskaði að þjást, hann þjáðist yfir hverju sem var.
Adorava sofrer, e sofria por qualquer coisa.
"Út með ykkur," sagði Larson,
"Fora", disse Black Larson.
"eða ég fylli ykkur báða af blýi."
"Ou encho-os de chumbo."
"Svona, út með ykkur báða."
"Os dois, saiam para fora."
"Út"
"Fora!"
Þvílíkan hávaða á Jim bágt með að þola.
Era o tipo de som que Jim não tolerava.
"Ég fer ekki fet, skilið?"
"Eu fico aqui mesmo, ouviste?"
"Ekki fet," sagði Stóri Jim.
"Aqui mesmo", disse Big Jim.
"Já, hann fer ekki fet," sagði Litlikall.
"Ele fica aqui mesmo", disse o Baixinho.
"Skilurðu það, við förum ekki fet."
"Ouviu? Ficamos aqui mesmo."
Þeir fóru ei fet dögum saman og kofinn hristist og skalf.
E ficaram mesmo. Dias e noites. E a barraca gemia.
Þeir gengu og sögðu ekki neitt og hungrið að þeim svarf.
Os homens caminhavam sem falar, com fome na barriga.
"Ég verð að fá mat! ," hrópaði Stóri Jim.
"Preciso comer!", gritava Big Jim.
"Ég verð að fá mat!"
"Preciso comer!"
"Hvað ertu að borða? ," spurði Larson.
"Que estás a comer?"
"Ekkert," sagði Litlikall.
"Nada."
"Opnaðu munninn!"
"Abre a boca."
"Lygari, það er kertið þarna."
"Mentiroso. É a vela."