Í gullæðinu mikla dreymdi menn um Alaska, tálbeitu norðursins, sem dró þúsundir manna að ísilögðum og ókönnuðum svæðum.
In de Grote Goudkoorts, Alaska lag de hoop en droom van moe gezworven mannen... de rusteloze roep van het hoge noorden, duizenden lokkend naar haar ijzige boezem... duizenden wenkend naar haar onbekende regionen.
Chilkoot-hálsinn var helsta hindrunin á leiðinni.
De Chilkoot pas was de grote barrière naar de goudvelden.
Hálsinn olli ómældum hörmungum.
Langs deze pas, kwamen de mannen oog in oog te staan met ongekende miserie en ontbering.
Margir fórust, sumir féllu örmagna við vegkantinn, aðrir gáfust upp og snéru við en þeir fræknu héldu áfram.
Velen lieten hun leven. Sommigen vielen uitgeput neer langs de kant. Anderen verloren de moed en gingen terug.
Á norðurhjara veraldar, langt inni í öræfum, gekk einmana gullgrafari ótrauður.
Ver in het ijzige noorden, diep in het stille nergens... kwam een onversaagde eenzame goudzoeker.
Á svipuðum slóðum var annar einmana gullgrafari.
En ergens in dat nergens was een andere eenzame goudzoeker.
Af bjartsýni lagði Kólumbus okkar af stað niður á ókannaða auðnina. Hann fetaði sig áfram, skrikaði og rann.
Met vrolijk optimisme, daalde onze kleine Columbus af... in het grote onbekende, stopte dan... stapte, gleed en schoof uit.
"Sjáum til," hugsaði Litlikall.
"Dus, laat me even kijken," dacht de Kleine Man.
"Áður en ég veit hvar ég er þarf ég að ná þangað."
"Vóór ik weet waar ik ben, moet ik daar geraken."
Í frosinni auðninni rættist draumur og einmana rödd hrópaði til himins:
Daar in die vervroren wildernis kwam een droom uit... en een eenzame stem schreeuwde in de plechtige hemel:
"Húrra!
"Eureka!
Ég fann það!
Ik heb het gevonden!
Heilt gullfjall!"
Een berg van goud!"
En náttúruöflin hlógu, öskruðu og þrumuðu.
Maar de elementen lachten, brulden, en donderden.
Í auðninni var afskekktur kofi og annar einstæðingur, Svarti Larson, ósvífinn ræningi og þorpari.
In dat woeste niets stond een eenzame hut... en een andere eenzame man, Black Larsen... een onzachte roofzieke schurk.
Inn úr gnauðandi storminum kom Litlikall að leita skjóls og, ef til vill, eilítillar gestrisni.
En uit deze beukende storm kwam de Kleine Man de kreunde hut binnen... om er beschutting te vinden en misschien een beetje gastvrijheid.
Hann settist og hvíldi lúin bein meðan ískaldir vindar ýlfruðu og blésu gegnum götin.
En daar zat hij, zijn vermoeide botten wat rust te geven... terwijl de ijzige wind huilde door het knopsgat.
"Komdu hingað," sagði Larson.
"Kom hier," zei Larsen.
"Hvað ertu að gera?"
"Wat ben je aan het doen?"
"Borða, auðvitað."
"Aan het eten, klaarblijkelijk," zei de Kleine Man.
"Út með þig."
"Er uit.
"Út með þig."
Er uit!
"Svona!"
Vooruit.
Vindurinn gerði Stóra Jim líka grikk.
En de wind gaf ook Big Jim zijn moeilijkheden.
Stóri Jim var göfugur og hafði þjáðst.
Big Jim was het nobele type. Hij had afgezien.
Hann elskaði að þjást, hann þjáðist yfir hverju sem var.
Oh, en hij hield van afzien. Hij zag af van zowat alles.
"Út með ykkur," sagði Larson, "eða ég fylli ykkur báða af blýi."
Er uit," zei Black Larsen... of ik vul jullie beiden met lood."
"Svona, út með ykkur báða."
"Nu, jullie beide, er uit.
"Út"
Buiten!"
Þvílíkan hávaða á Jim bágt með að þola.
Dat soort lawaai verdroeg Jim niet.
"Ég fer ekki fet, skilið?"
"Ik blijf hier. Begrepen?
"Ekki fet," sagði Stóri Jim.
Op deze plek," zei Big Jim.
"Já, hann fer ekki fet," sagði Litlikall.
"Jazeker, meneer. Hij blijft hier," zei de Kleine Man.
"Skilurðu það, við förum ekki fet."
"Begrepen? We blijven hier ter plaatse."
Þeir fóru ei fet dögum saman og kofinn hristist og skalf.
En ze bleven gedurende dagen en nachten, en de hut kreunde en zuchtte.
Þeir gengu og sögðu ekki neitt og hungrið að þeim svarf.
En de twee mannen liepen rond zonder iets te zeggen, en de honger knaagde aan hun botten.
"Ég verð að fá mat! ," hrópaði Stóri Jim.
"Ik heb eten nodig" schreeuwde Big Jim.
"Ég verð að fá mat!"
"Ik heb eten nodig."
"Hvað ertu að borða? ," spurði Larson.
"Wat ben je aan het eten?" zei Black Larsen.
"Ekkert," sagði Litlikall. "Opnaðu munninn!"
"Niets," zei de Kleine Man.
"Lygari, það er kertið þarna."
"Leugenaar. Dat is kaars."
"Þarna? ," sagði Litlikall.
"Dat?" zei de Kleine Man.
"En viðurstyggilegt."
"Hoe walgelijk!"
"Ef þú ert að pukra eitthvað sker ég þig á háls."
"Als ik dacht dat je me voor de gek hield, duwde ik het door je strot!"
"Einn okkar verður að fara að leita matar," sagði Jim.
"Eén van ons moet deze storm doorstaan," zei Big Jim, "Als we eten willen halen.
"Komið hér, báðir tveir."
Kom hier, jullie beiden.
"Við drögum og sá sem fær lægsta spilið fer."
We gaan de kaarten schudden, en de laagste gaat."
"Það ert þú," sagði Jim.
"Jij bent het," zei Jim.
"Bless og gangi þér vel."
"Tot ziens. Veel geluk," zei de Kleine Man.
"Ekki gleyma soðningunni."
"Vergeet de hesp niet mee te brengen."